ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ.....

Έλληνες Ευεργέτες

Της Αθηνάς Ξούρα (Λονδίνο 9 Οκτωβρίου 2011)

«Λάμπει μέσα μου ΄κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει». – Οδ. Ελύτης.

Εν μέσω κρίσης και πανικού οι ΄Ελληνες αλλόφρωνες αλληλοκατηγορούνται και αλληλοϋποπτεύονται ο ένας τον άλλο. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, βασικά η τηλεόραση, κάθε μέρα ρίχνει λάδι στη φωτιά και οι φήμες περί πτώχευσης και περί κατάρρευσης αναζωοπυρώνονται και οι φλόγες μεγαλώνουν. Κι όταν πάνε λίγο οι φλόγες να χαληλώσουν ά-μα- νά- ξανά πάλι τα ίδια. Η επόμενη δόση δεν θα δοθεί και τα παρόμοια.

Σαν πανηγύρι μοιάζει όλο αυτό, σαν διασκέδαση, σαν το θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους θεατές. Οι άλλοι θεατές βέβαια, οι ευρωπαίοι – που καλά θάκαναν να κοιτάξουν τα του οίκου των, τη δική τους καμπούρα δηλαδή κατά την καθομιλουμένη-φαίνεται ότι διασκεδάζουν ικανοποιώντας μιά πικρόχολη μνησικακία που τρέφουν για την Ελλάδα μας.

Δεν θα ασχοληθώ τώρα μ΄αυτό. Ας το σημειώσουμε όμως γιατί και ως λαός δίνουμε και πολύ μεγάλη σημασία στο τί λένε οι άλλοι. Μη και μας θίξει κανείς. Ν΄αρπάξουμε το μαουζέρι (είδος παλιού όπλου που το ανάφερε ο παππούς μου) και ν΄αρχίζουμε να πυροβολούμε.

Ας μην πούμε άλλα «σκοτεινά» και δυσάρεστα για όλο αυτό το σκηνικό. Εξ άλλου το κάνουν πολύ καλά, καθώς είπαμε, τα ΜΜΕ.

Επειδή κάθε σκοτεινή πλευρά έχει και το φωτεινό της απ΄την άλλη, ας δούμε τί άραγε ν΄άχει η άλλη πλευρά. Η άλλη όψη. Αυτή που κεντρίζει την πικρόχολη μνησικακία των ξένων και μας σχολιάζουν δυσάρεστα, αυτή που ίσως ο έλληνας την έχει αλλά την κρύβει πολύ καλά μέσα του ή την αγνοεί, όπως είπε ο μεγάλος μας ποιητής ο Ελύτης, «λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ μα ωστόσο λάμπει». Τι έχει ο έλληνας που λάμπει μέσα του κι όμως το αγνοεί;

Μη βιαστούμε να πούμε τίποτε. Ο έλληνας ποτέ δεν ήταν μηδενιστής. Αντίθετα είχε ανακαλύψει τις ιδέες και τις αξίες και μ΄αυτές πορεύτηκε τόσους αιώνες. Διαχρονικές αξίες, έτσι ισχυρίστηκαν ανά τους αιώνες οι πρόγονοί μας.

Νοιώθω πως αυτοί οι ισχυρισμοί και σήμερα ισχύουν και πως έχουμε χρέος να τους διασώσουμε και να τους παραδώσουμε στις επόμενες γενιές – ή και σ΄όλο τον κόσμο- με την ίδια στιλπνάδα και την πολυτιμότητα, που τους προστίθεται με το πέρασμα των χρόνων. Νοιώθω όπως είπαμε ότι οι αξίες δεν χάθηκαν. Παραμένουν ζωντανές, θαμένες κάτω από τα άχυρα της ευημερίες. Ναι άχυρα γιατί πολύ εύκολα ξεθάβονται ολοζώντανες και λειτουργούν.

Είχα αυτόν τον καιρό την ευκαιρία να το δω. Να πως. Λόγω της κρίσης και των μέτρων που λήφθηκαν για τον ορθολογισμό και την ορθολογιστική αξιοποίηση του προσωπικού η Ελλάδα δεν έστειλε φέτος στο εξωτερικό άλλους δασκάλους για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Τα σχολεία, σε όποιες χώρες λειτουργούσαν, κυρίως ευρωπαϊκές, σάστισαν. Τί θα έκαναν χωρίς τον έλληνα δάσκαλο; Τα παιδιά τους θα σταματούσαν να μαθαίνουν ελληνικά! Αυτό έμοιζε δυστυχία.

Δεν ξέρω γιατί (το αγνοώ κι όμως το ξέρω) αλλά ο έλληνας δίνει πολύ μεγάλη σημασία στο να μιλά το παιδί του τη γλώσσα την ελληνική. (Θυμηθείτε πώς τελειώνει το έργο Γάμος αλλά ελληνικά! ) Η ανησυχία έφτασε μέχρι του να υποβάλλονται επερωτήσεις στην Ελληνική Βουλή για το αν και πότε θα σταλούν δάσκαλοι. Τίποτα. Η ελληνική πολιτεία για λόγους οικονομικούς αδυνατεί να στείλει δασκάλους!

Ο έλληνας, ο πανούργος ταξιδευτής όχι μόνο των θαλασσών αλλά και του μυαλού του, δεν τόβαλε κάτω! Αποφάσισε. Τα Σχολεία θα μείνουν ανοιχτά, τα παιδιά θα μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα, σ΄όποια χώρα κι αν ο άνεμος του ταξιδευτή πατέρα (ή της μάνας) τον άραξε, σ΄όποιο λιμάνι κι αν απάγγισε.

Γιατί εκεί, στο απομακρυσμένο λιμάνι του Μάλμο, του Κάλμαρ, της Στοκχόλμης και του Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, του Τάλλιν της Λιθουανίας, του ΄Οσλο και του Σταβάγκεν της Νορβηγίας, του Μαργέϊτ και του Μίλτον Κίγκς της Αγγλίας, ο έλληνας άνοιξε σχολειό για να μαθαίνει το παιδί του τη γλώσσα του γονιού του, την ελληνική γλώσσα, να μαθαίνει για τις εθνικές γιορτές και για τις γιορτές της χριστιανοσύνης. Για να μαθαίνει τον ελληνικό πολιτισμό. Γιατί ξέρει ότι αυτό έχει αξία. Δεν ξέρει ίσως να πει πιά, αλλά έχει αξία.

Και τώρα που του έλειψε ο δάσκαλος ο σταλμένος από την ελλάδα δεν σταύρωσε τα χέρια. Το σχολειό έπρεπε να μείνει ανοιχτό. Και βρήκε δάσκαλο. Βρήκε εκείνη τη μητέρα που είχε σπουδάσει αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο της Θεσσαλονίκης κι έπειτα ερωτεύτηκε έναν Σουηδό, ή εκείνος την ερωτεύτηκε πολύ και την παρέσυρε μαζί του και την πήρε στην μακρυνή του πατρίδα. Την βρήκε λοιπόν και της θύμισε τις αξίες της γλώσσας και του πολιτισμού μας. Κι εκείνη τα θυμήθηκε, μάλλον ποτέ δεν τα είχε ξαχάσει. Και δέχτηκε εθελοντικά να μαθαίνει τα παιδιά, τα ελληνόπουλα της δεύτερης και τρίτης πιά γενιάς, ελληνικά γράμματα.

Βρήκε ακόμα τον καθηγητή της Πανεπιστημιακής έδρας της Στοκχόλμης που δέχτηκε από την πανεπιστημιακή έδρα να κατέβει και να διδάξει τη γλώσσα στα παιδιάκια της τετάρτης Δημοτικού! (Ηπειρώτης είναι αυτός και λέγεται Παπακώστας) και βρήκε και την Θεώνη, (πατρινιά είναι η Θεώνη και πολυλογού) καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Καίμπριτς, που χρόνια εθελοντικά μαθαίνει τα παιδάκια ελληνικά στο Κόλτσεστρ και δέχτηκε να πηγαίνει και στο σχολείο της γειτονικής πόλης.

Ναι τους βρήκε ο έλληνας όλους αυτούς. Κι άλλους ακόμα. Πολλούς. Και κανένα ελληνικό σχολείο δεν έκλεισε. Και κανένα παιδί που έστω και μιά κλωστίτσα ελληνικότητας το δένει μ΄αυτό που λέγεται Ελλάδα δεν σταμάτησε να μαθαίνει τη γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό. Και το έκανε ο έλληνας αυτό. Ο κάθε έλληνας.

Η Γιώτα από το Κάλμαρ, ο Γιώργος και ο Κώστας (ηπειρώτης σαρακατσιάνος είναι ο Κώστας και Πόντιος ο Γιώργος) από τη Στοκχόλμη, η Βούλα, ο Γιάννης, ο Φοίβος και ο Πρέσβης της Νορβηγίας στο ΄Οσλο, ο Μιλτιάδης και ο Πρέσβης στο Ελσίνκι της Φινλανδίας, ο πρέσβυς του Τάλλιν, η Ευρυδίκη και η Ελένη από τη Γλασκώβη, ο Διανύσης- γιατρός από το Μαργκέϊτ, ο Χρήστος (ηπειρώτης κι αυτός) στο Μίλτον Κίνγκς. Κι άλλοι πολλοί. Και σε άλλες χώρες και σε άλλες πόλεις.

Ο έλληνας με τον έλληνα. Που όταν μονιάζει και συμφιλιώνεται - δυστυχώς μονάχα στα πολύ δύσκολα – κάνει θαύματα. Και γιατί όταν η πατρίδα μας το έχει ανάγκη εμείς, οι έλληνες δεν διστάζουμε να δώσουμε κάτι από τον πλούτο μας, το χρόνο ή την ψυχή μας και να ευεργετήσουμε την πατρίδα μας. Μικροί ή μεγάλοι ευεργέτες, με χρήματα, με την ψυχή μας ή με τον πανούργο ελληνικό νού. Πάντως έλληνες.

Παντού και πάντα ΕΛΛΗΝΕΣ !

Μικρά κομμάτια που λάμπουν!

Μήπως αυτό οι ξένοι το φθονούν; Γιατί όχι μόνο δεν τόχουν αλλά και δεν το ξέρουν;

Δεν το αγνοούν όμως γιατί ψυχανεμίζονται την ύπαρξή του καθώς στην πράξη το βλέπουν να λειτουργεί………