PARKER

Αυτή την Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015 θα βρεθεί στην Πάτρα, όπως μαρτυρούν αφίσες που είδαμε στο κέντρο της Πάτρας, για μία live μουσική εμφάνιση σε γνωστό μπαρ του Ρίου, η τραγουδίστρια Courtney, η οποία συμμετείχε και στο 2ο Just the Two of us, στο κανάλι Mega. Η εντυπωσιακή Courtney Parker, η οποία είναι ζευγάρι με τον τραγουδιστή του γκρουπ Μέλισσες, Χρήστο Μάστορα, διαθέτει απίστευτο σώμα, φωνή και κίνηση. Η Courtney είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια και χορεύτρια και με τις εμφανίσεις της στην πίστα καταφέρνει να ξεσηκώνει το κοινό. Από τα τέλη Απριλίου εμφανίζεται στο πλάι του Παντελή Παντελίδη, της Ελένης Φουρέιρα, κ.α, στο κέντρο Fantasia, στην Λ. Ποσειδώνος στο Ελληνικό. Αξίζει να θυμίσουμε πως η παρουσία της στο πλευρό της Έλενας Παπαρίζου, των Playmen και του Risky Kidd στο τραγούδι «Party All The Time» είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Το μουσικό της live στην Πάτρα διοργανώνει η Panik Records.

Χ.ΓΙΑΝΝΑΡΑ Χριστός άνέστη.

Χριστός ανέστη». Και λοιπόν; Κάποτε ο γιορτινός αυτός χαιρετισμός πρέπει να ήταν το πρώτο νέο της ημέρας, άγγελμα του πιο σημαντικού συμβάντος και ταυτόχρονα, του πιο χαρμόσυνου. Για όλους. Το ρεαλιστικότερο ανάλογο που θα θυμούνται ακόμα κάποιοι, ήταν τον Ιούλιο του 1974: Πρώτη κουβέντα τότε, η καλημέρα μας για κάποιες μέρες, ήταν το άγγελμα: «η χούντα έπεσε»! Αυθόρμητη έκρηξη μεγάλης χαράς, και γίνεται χαιρετισμός όταν η χαρά είναι αυτονόητα κοινή. Σήμερα το «Χριστός ανέστη» μοιάζει να σέρνεται στα χείλη, εκφυλισμένο σε εθιμικό λεκτικό σχήμα που αναγγέλλει, χωρίς να παραπέμπει σε εμπειρία χαράς. Διαιωνίζει (συμβατικά) κατάλοιπα μιας άλλοτε γιορτής, κατάλοιπα παντελώς άσχετα πια με την υπαρκτική μας περιπέτεια: τον ρεαλισμό του απελπισμού, της ακοινωνησίας και μοναξιάς, την τραγωδία της φονικής αρρώστιας, τον πανικό που γεννάει στις ψυχές μας ο θάνατος. Στην καλύτερη περίπτωση το άγγελμα «Χριστός ανέστη» δηλώνει σήμερα επιλεγμένες ατομικές παραδοχές, ψυχολογικό γάντζωμα σε ιδεολογικές «πεποιθήσεις», βεβαιώνει την ένταξη σε κάποια ασφαλιστική τού εγώ συλλογικότητα, ανάλογη με την παραισθησιογόνο στράτευση σε ποδοσφαιρική ή κομματική «παράγκα». Η διαβεβαίωση ότι «ο Χριστός νίκησε τον θάνατο» ηχεί σήμερα, για τους πολλούς, όπως οι ιδιωτικές θριαμβικές εξαγγελίες οπαδών, ότι η τάδε ομάδα νίκησε τη δείνα, το τάδε κόμμα κατατρόπωσε το αντίπαλο. Ο εόρτιος χαιρετισμός «Χριστός ανέστη» και τα όποια πανηγυρικά συμπαρομαρτούντα έφτασαν ώς τις μέρες μας, από γενιά σε γενιά, όμως απογυμνωμένα, όλο και περισσότερο, από το αρχικό εμπειρικό τους φορτίο, το βιωματικό τους αντίκρισμα. Ακούμε ή διαβάζουμε κάθε χρόνο πασχάλιες εγκυκλίους των αξιωματούχων της «επίσημης» Εκκλησίας και ψάχνουμε απεγνωσμένα (αλλά μάταια) να διακρίνουμε έστω και αμυδρά ίχνη εμπειρικών ψηλαφήσεων που να απηχούνται στη στερεότυπη μεγαλοστομία. Ξεκρέμαστοι όπως είμαστε στο ιλιγγιώδες κενό του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού, με μοναδικό «νόημα» βίου και αποκλειστική, νυχθήμερη μέριμνα τα στρατηγήματα απανθρωπίας που λανσάρονται σαν «οικονομία» και σαν «πολιτική», θα θέλαμε, ίσως, να ρωτήσουμε, επαιτώντας ψήγματα ρεαλισμού εντιμότητας: «Χριστός ανέστη» – και λοιπόν; Αν ο Χριστός θανατώθηκε με σταυρικό θάνατο και σε τρεις μέρες ξανάζησε, γιατί αυτό το γεγονός ενδιαφέρει εμάς σήμερα, κατά τι μάς αφορά; Οι άνθρωποι συνεχίζουμε να πεθαίνουμε, όπως γινόταν και προτού αναστηθεί ο Χριστός. Κανένας άνθρωπος δεν ξανάζησε μετά τον θάνατό του, γιατί λοιπόν εμείς να γιορτάζουμε ότι νικήθηκε ο θάνατος επειδή αναστήθηκε ο Χριστός; Ισως το πρόβλημά μας να είναι η απώλεια της διάκρισης των γλωσσών, η διαφορά «λογικής»: Υπάρχει η λογική του βίου, υπάρχει και η λογική της ζωής. Η λογική της χρήσης και η λογική της σχέσης. Η λογική της αποτελεσματικότητας ριζικά διαφορετική από τη λογική της πληρότητας. Η λογική της συμπεριφοράς άλλη από τη λογική της μετοχής, της συν-ουσίας. Αν με τη γλώσσα της χρηστικής λογικής θέλουμε να «πούμε» τον έρωτα, θα προδοθούμε αμέσως ανυποψίαστοι, δηλαδή ανέραστοι. Αν με τη γλώσσα του εντυπωσιασμού αρχιτεκτονούμε, ζωγραφίζουμε ή μουσουργούμε, αποδειχνόμαστε άγευστοι των αποκαλύψεων του κάλλους. Αν μιλάμε για το ευ-αγγέλιο της Εκκλησίας με τη γλώσσα και τη λογική της θρησκείας, είμαστε βαθιά νυχτωμένοι στην άγνοια, χαμένοι σε ψευτοπαρηγόριες. Μοιάζει η γλώσσα της μετανευτώνειας φυσικής να είναι πιο αποκαλυπτική από τη γλώσσα των ατομοκεντρικών θρησκευτικών «πεποιθήσεων». Πραγματικό χαρακτήρα στη σπουδή των φυσικών δεδομένων έχουν μόνο οι σχέσεις που συγκροτούνται στα πλαίσια διαφορετικών συστημάτων αναφοράς: Αν ζητάμε να εντοπίσουμε «θέση», συναντάμε σωματίδιο, αν ζητάμε «κίνηση», συναντάμε κύμα. Κάθε μέτρηση ή όποια άλλη μορφή παρατηρητικής παρέμβασης συνιστά σχέση του παρατηρητή με τα παρατηρούμενα. Η σχέση συγκροτεί τη γνώση της πραγματικότητας, η γνώση είναι συνάρτηση των αναζητήσεων του παρατηρητή. Στη θρησκευτική προσέγγιση η ανάσταση του Χριστού είναι ένα ανεξήγητο «θαύμα» που μας υποχρεώνει να το δεχθούμε σαν «πεποίθηση». Στην εκκλησιαστική προσέγγιση είναι ένας τρόπος υπάρξεως, που τον γνωρίζουμε όχι με περιγραφές και νοητικά σχήματα, αλλά μόνο μετέχοντας σε αυτό τον τρόπο. Σημαίνεται ο τρόπος με τη γλώσσα του έρωτα: ως «κένωση», άδειασμα από κάθε ατομοκεντρική ιδιοτέλεια. Και γνωρίζεται ο τρόπος μόνο με την πραγμάτωση της ερωτικής αυτοπροσφοράς, της ελευθερίας από τη δουλεία στις τυφλές αναγκαιότητες της επιβίωσης. Το εμπειρικό μέτρο για την πρόσβαση στην εκκλησιαστική λογική και γλώσσα της ανάστασης είναι ο κενωτικός έρωτας, η μετοχή στο άθλημα και στη χαρά της αυτοπροσφοράς. Που σημαίνει: η ανάσταση δεν χαρίζεται σαν «θαύμα», κερδίζεται όπως κάθε έρωτας: με εκούσια αποδοχή του θανάτου, δηλαδή με παραίτηση από την ατομοκεντρική αυτοζωία. Στη γλώσσα των ευαγγελίων ο Χριστός δεν ξαναζωντάνεψε σε τρεις ημέρες για να συνεχίσει την ιστορική διαδρομή μιας ατομικής παρουσίας. Εμφανίστηκε σαρκώνοντας την ελευθερία από τους όρους της φύσης. «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι», τραγουδάει η Γιορτή της Εκκλησίας. Κάθε φύσεως, και της ανθρώπινης οι όροι και της θείας. Ο σαρκωμένος Θεός είναι ελεύθερος τόσο από τις λογικές προδιαγραφές της θεότητας όσο και από τις αναγκαιότητες (χρόνου, χώρου, φθοράς, θανάτου) της ανθρωπότητας. Το άγγελμα «Χριστός ανέστη» πρέπει να γεννήθηκε από μια ενσυνείδητη και ρεαλιστική χαρά: Αυτό που διψάμε οι άνθρωποι δεν είναι μια ατελεύτητη (και γι’ αυτό εφιαλτική) επιβίωση κάποιας σκιάς ή απόηχου της ύπαρξής μας «εν τόπω χλοερώ», σε αιώνια συνταξιοδοτική «ανάπαυση», όχι. Διψάμε την ελευθερία από κάθε περιορισμό και αναγκαιότητα: Να υπάρχουμε επειδή ελεύθερα θέλουμε να υπάρχουμε, και να θέλουμε να υπάρχουμε επειδή αγαπάμε. Διψάμε «το όλον του έρωτος». Σε αυτή τη δίψα απαντάει το άγγελμα «Χριστός ανέστη». Η Γιορτή καλεί σε μετοχή, εμπειρική μέθεξη στη χαρά της ελευθερίας. Από Palmografos.com: Palmografos.com - Οχι συνταξιοδοτική «ανάπαυση» - Του Χρήστου Γιανναρά

ΧΡ.ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ 6-4-2015

[...Αυτό που λέμε πόλη,είναι αυτό το πλήθος, αυτές οι σφηκοφωλιές οι απέραντες, οι ατέλειωτες μικρές φωλιές,σε όλα ετούτα τα τσιμεντένια διαμερίσματα,που μέσα κάποιοι άνθρωποι πονάνε,χαίρονται,ερωτεύονται,αγαπάνε,παλεύουν..... Και που αυτός ο πόνος,αυτός ο έρωτας,αυτός ο αγώνας, δεν έχει να κάνει τίποτα με τις γενικότητες, τίποτα με τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό,τίποτα με την πολιτική στη γενικότητά της. Φοβάμαι, λοιπόν,ότι ακόμα κι αυτό που λέμε ''η Μεγάλη Εβδομάδα'' κινδυνεύει να είναι μια γενικότητα. Τί θα πει Μεγάλη Εβδομάδα; Για πάρα πολλούς θα πει κάτι για διακοπές, κάτι για παιδικές αναμνήσεις, έτσι....ρομαντικές, κάποιο φολκλορικό στοιχείο,...τη Μ.Παρασκευή οι λυπητερές καμπάνες, τη νύχτα της Ανάστασης από έθιμο το κερί στο χέρι και μετά ένα καλό φαγητό, η παραδοσιακή μαγειρίτσα..... Τί σημαίνουν όλ'αυτά για τη ζωή και το θάνατο; Τί σημαίνουν όλ'αυτά για τον μοναχικό άνθρωπο,τον χωμένο μέσα σε κάποια απ'αυτές τις τρύπες τις τσιμεντένιες που μας κυκλώνουν εδώ; Τί σημαίνει για τον άνθρωπο ο οποίος έχει φθάσει στην αποκάλυψη που είναι η βλάβη; ....Μέσα στη ζωή,δλδ,κυλάνε όλα καλά,όλα τρέχουν θαυμάσια,το επάγγελμα,οι πολιτικές ιδεολογίες,οι διαξιφισμοί στις εφημερίδες,οι απογευματινοί τίτλοι, και ξαφνικά η βλάβη. Σε τελείως προσωπικό επίπεδο. Ένας καρκίνος,ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα,κάτι....Κι όλα ανατρέπονται. Και τότε από την επιβίωση,απ'τη φαινομενολογία της πραγματικότητας,περνάς για πρώτη φορά στη ζωή... Και μπαίνει το ερώτημα :Τί είναι ζωή και τί είναι θάνατος; Είναι το μόνο μέτρο και κριτήριο για να μπορέσουμε να καταλάβουμε....να ψηλαφήσουμε γιατί αυτή η εβδομάδα...κατά τί είναι Μεγάλη.... Με ποιό μέτρο μετριέται το μέγεθος αυτής της εβδομάδας; Ο τρόπος που γλιστράμε στις γενικότητες, κατ'εξοχήν διευκολύνεται με τη γλώσσα, γι'αυτό και τώρα, κι εγώ γενικότητες λέω....Αλλά μέσα απ'την πάλη των λέξεων, ίσως μπορέσουμε να κοινωνήσουμε σε μια προσωπικη χειραψία.... Λοιπόν με ποιό μέτρο ζωής είναι Μεγάλη αυτή η εβδομάδα; Για μένα είναι ένα μέτρο φανερώσεων.Φανερώνει κάποια πράγματα τα οποία είναι πολύ μεγάλα. Μέσα στις γενικότητες είναι και ο Θεός. Για σκεφτείτε,ο καθένας μας ας σκεφτεί ξεχωριστά,πώς μπήκε στη ζωή του αυτή η λέξη; Φοβούμαι,τελείως αυτονόητα,μηχανικά,ασυνείδητα. Ο Θεός. Μία έννοια. Κάποιο υπέρτατο ον. Κάποιο πρόβλημα με το οποίο, επιτέλους,στη σοβαρότερη περίπτωση, πάλαιψε η φιλοσοφία αιώνες να το προσδιορίσει....κάποιο, σε πολύ πεζό επίπεδο, κάποιο αντικείμενο που το εκμεταλλεύονται ορισμένες τάξεις ανθρώπων. Αυτή η εβδομάδα τον Θεό τον κάνει επώνυμο.Φεύγει το νόημα,φεύγει το ιδεολόγημα,και πρόκειται για ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο αυτό έχει όνομα. Χριστός Ιησούς.Κι αυτό το επώνυμο πρόσωπο,σ'αυτήν την εβδομάδα.....εικονίζεται η σχέση Του μ'εμένα, η σχέση του με τον κάθε άνθρωπο....Που είναι μια σχέση ερωτική ενός μανικού έρωτα. «Αὐτός ἡμῶν ήράσθη πρῶτος, ἡμῶν ἐχθρῶν καί πολεμίων ὑπαρχόντων... Καί οὐκ ἠράσθη μόνον, ἀλλά καί ἠτιμάσθη ὑπέρ ἡμῶν, καί ἐρραπίσθη καί ἐσταυρώθη καί ἐν νεκροῖς ἐλογίσθη καί διά τούτων ἁπάντων τόν περί ἡμᾶς αὐτοῦ παρέστησεν ἔρωτα» (Μ. Φώτιος). Δεν είναι μια νοηματική σχέση....κάποιος καλός Θεός,κάποιος κακός άνθρωπος .....αμαρτάνει ο κακός άνθρωπος,δλδ αποτυγχάνει,δεν πετυχαίνει να ζήσει αδιάστατα και αδιάλλειπτα....Κι έρχεται ο καλός Θεός και πληρώνει για τις αμαρτίες του ανθρώπου και..... Γενικότητα κι αυτό,σχήμα.....όχι. Εδώ πρόκειται για μια προσωπική σχέση. Έχεις έναν Θεό που είναι μανικά,τρελά, ερωτευμένος με τον κάθε άνθρωπο και που το δείχνει με μια ιστορική πράξη. Με μια ένσαρκη ιστορική πράξη. Αυτές τις ιστορικές πράξεις και την προσωπική σχέση ,δεν τις πλησιάζεις ποτέ με ιδεολογήματα,ούτε με νοήματα. Την πλησιάζεις από άλλο δρόμο. Όπως γνωρίζεις ένα πρόσωπο. Είναι δυνατόν όταν είσαι ερωτευμένος,να έγινες ερωτευμένος διαβάζοντας βιβλία κι επειδή μελέτησες περί του προσώπου που αγαπάς; Είσαι ερωτευμένος μέσα στα όρια μιας σχέσης,μιας αμεσότητας σχέσης. ....... Εάν θες να γνωρίσεις τον Θεό,τον επώνυμο Θεό,τον Νυμφίο Αυτό, Τον Εραστή,πρέπει ν'ακολουθήσεις την οδό της σχέσης. Και η σχέση έχει μια πρακτική.Έχει μια αμεσότητα.Δεν είναι θεωρία. Λοιπόν,αυτή η εβδομάδα,από μέρα σε μέρα,δηλώνει και δείχνει την πρακτική αυτής της σχέσης.Τήν πρακτική αυτού του έρωτα. Όχι μόνο του έρωτα που έρχεται προς εμένα αλλά και του τρόπου που μπορώ να δείξω τον έρωτά μου,σαν ανταπόκριση στον μανικό Έρωτα του Χριστού. Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι και ένα πείσμα. Είναι το πείσμα της ζωής ν'αντιστέκεται. Ν'αντιστέκεται σε τί; Ν'αντιστέκεται ,κατ'αρχήν,στο χλευασμό. Έχει περισσέψει ο χλευασμός για τη ζωή. Σήμερα,φοριέται,περνάει πάρα πολύ να είσαι άθεος,ας πούμε.Σχεδόν η λέξη προοδευτικός έχει ταυτιστεί με το άθεος. Προοδευτικός.Σκοπεύει στον κοινωνικό μετασχηματισμό.....Αυτό είναι το πρώτο. Το πρώτο. Το πρώτο δεν είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Το πρώτο ,νομίζω πως ,πραγματικά,είναι αυτή η φοβερή κλεψύδρα του χρόνου. Κι αυτή τη στγμή που μιλάμε, την κάθε στιγμή,κάποιες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν. Τελειώνουν τη βιωτή τους. Κι εκατομμύρια χρόνια συμβαίνει το ίδιο. Αυτή η κλεψύδρα τρέχει συνεχώς,κι η δική μου προσωπική ύπαρξη,αυτό το κορμί με το οποίο χαίρομαι τη ζωή και τον κόσμο,η ψυχή με την οποία έχω τις ευαισθησίες να προσλαμβάνω τη ζωή και τον κόσμο,θα χαθεί μέσα σάυτήν την κλεψύδρα σαν μια στιγμή,μέσα στα πολυάριθμα άτομα που καταπίνει συνεχώς η κλεψύδρα. Λοιπόν,με το θάρρος του μελλοθάνατου,χλευάζω κι εγώ,καγχάζω μάλλον,μπροστά στην απολυτοποίηση των γενικοτήτων. Η Μεγάλη Εβδομάδα με ξαναφέρνει να θυμηθώ, ότι υπάρχει κάτι πιο πραγματικό απ' όλες τις γενικότητες. Πιο πραγματικό αλλά και γι'αυτό πάρα πολύ άπιαστο. Τα πιο πραγματικά πράγματα είναι άπιαστα. Ο εαυτός μου.Αυτό που λέμε υποκείμενο. Λένε οι σημερινοί σοφοί...άνθρωποι που δαπάνησαν ολόκληρο το βίο στην έρευνα τέτοιων προβλημάτων....''Το υποκείμενο αναδύεται στον τόπο του Άλλου''. Μια διανοουμενίστικη κουβέντα; Όχι. Δεν υπάρχει υποκείμενο έξω απ'την σχέση.Δεν υπάρχει υποκείμενο δίχως αναφορά. Το βρέφος έρχεται στην ύπαρξη,κι είναι ολόκληρο μια αναφορά, μια δίψα σχέσης.... για γάλα,για συγκεκριμένα πράγματα, δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς. Αλλ'αυτή η σχέση πάει αλλού.Δεν μπορεί να κορεστεί μόνον με τροφή.Το βρέφος θέλει τη χειρονομία, το χάδι,το λόγο...έτσι μόνον θα μπει το βρέφος στον κόσμο της γλώσσας και των συμβόλων.Στον ανθρώπινο κόσμο. Στον κόσμο των σχέσεων. Αυτή η σχέση,λοιπόν,είναι που συνιστά την ίδια την ύπαρξή μας,το υποκείμενο,την υπόσταση.Δεν είναι γενικότητες ή ετικέττες. Έτσι, λοιπόν, αυτή τη Μ.Εβδομάδα,όλα μας σπρώχνουν, όλα..αυτή η παράδοση που σώζεται κι αντιστέκεται ως ζωή,μέρα με τη μέρα στη Μεγάλη Εβδομάδα,μας καλεί να δούμε το συγκεκριμένο γεγονός της σχέσης ως γεγονός Ζωής. Ο Θεός δεν είναι ιδεολόγημα. Βέβαια, ξέρω ότι ο χλευασμός γι'αυτό το χώρο της Ζωής έχει περισσέψει σήμερα,γιατί είναι μια αντίδραση,σε μια τάση ή κατεύθυνση πολλών ανθρώπων που αυτή την προστατευτική ομπρέλα την βρίσκουν κάτω από την γενικότητα Θεός, θρησκεία, δόγμα, τυπική προσαρμογή, δηλαδή πάλι έξω απ'τη διακινδύνευση της ζωής,απ'την αμεσότητα της σχέσης,απ'το ρίσκο που έχει κάθε ερωτική σχέση. Γίνεται κι ο Θεός ένα είδος ποδόσφαιρο, πολιτικό κόμμα, συνδικαλισμός, ομπρέλα προστατευτική για το αδύνατο άτομο. Στη Μεγάλη Εβδομάδα, μέρα με τη μέρα, έχουμε να συναντήσουμε ένα Πρόσωπο. Και το να φτάσεις να συναντήσεις ένα πρόσωπο είναι μια πάλη, ένας αγώνας διηνεκής. Λέει ένας από τους σοφούς της Χριστιανικής παράδοσης, ο αγ.Γρηγόριος Νύσσης : ''Τούτο έστιν αληθώς το ευρείν τον Θεόν, το αεί αυτόν ζητείν, το ουδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν''. Αυτό είναι να βρείς τον Θεό. Το να Τον ζητάς αδιάκοπα. Γιατί δεν είναι δυνατόν να βρεις ένα πρόσωπο και να το κατέχεις.Τότε δεν είναι σχέση πια. Είναι ο θάνατος της εγωκεντρικής αυτάρκειας. Των ψευδαισθήσεων της αυτάρκειας. Το να βρεις τον Θεό, το να βρεις ένα πραγματικό πρόσωπο απέναντί σου,σε μια σχέση ερωτική είναι να το ζητάς συνεχώς..να το κερδίζεις καθημερινά...]

ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΟΙ ΥΠΟΔΙΚΟΙ.

Ασκηση κριτικής σκέψης: Γιατί ο πολύς κ. Σόιμπλε (και ό,τι αυτό το όνομα συμβολικά εκπροσωπεί) να εκφράσει τόσο απροσχημάτιστα την εύνοιά του για τις παρελθούσες γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την οργισμένη απαρέσκειά του για τη σημερινή κυβέρνηση; (θυμηθείτε τη δήλωσή του ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση κατέστρεψε όλη την εμπιστοσύνη που είχε επιτευχθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση» – «Κ» 17.3.2015). Είναι αυτονόητο η ολοκληρωτική εξάρτηση μιας χώρας από τους δανειστές της να καθιστά προσχηματικές τις λειτουργίες τής δημοκρατίας σε αυτή τη χώρα. Αποφασίζουν σχεδόν για όλα οι «θεσμοί» που ορίστηκαν από τους δανειστές να επιτροπεύουν τη χώρα – η κυβέρνηση είναι στοιχείο περίπου διακοσμητικό και οι εκλογές για να αναδειχθεί κυβέρνηση, περίπου παντομίμα. Ομως, αφού οι δανειστές επιτρέπουν (ακόμα) την παντομίμα της δημοκρατίας, γιατί ενοχλούνται και εξοργίζονται με την τήρηση των προσχημάτων, γιατί δεν τα καταργούν; Η κριτική λειτουργία της λογικής δύο αιτίες για τη συντήρηση των προσχημάτων δημοκρατικής αυτοδιαχείρισης μιας υπερχρεωμένης χώρας μπορεί να υποθέσει: Πρώτη αιτία, ότι τα προσχήματα καμουφλάρουν και παρηγορούν με ψευδαισθήσεις τις πολύ οδυνηρές για τον πληθυσμό επιπτώσεις της χρεοκοπίας: την ανεργία, για πολλούς την πείνα, τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής αδικίας, την άθικτη αναξιοκρατία, τον δραστικό περιορισμό του κράτους-πρόνοιας. Δεύτερη αιτία είναι, ότι τα προσχήματα συντηρούν φαντασιωσικά υποκατάστατα «αντίστασης» στην επιτρόπευση, κυρίως συντηρούν την παραισθησιογόνο «αριστερή» ρητορεία. Οι ελλαδικές κυβερνήσεις που εισέπραξαν τον απροσχημάτιστο έπαινο του κ. Σόιμπλε, οι γαλαζοπράσινες, ήταν φυσικά αδύνατο να διαπραγματευτούν «κόκκινες γραμμές» στοιχειώδους κοινωνικής - ανθρωπιστικής άμυνας απέναντι στις στυγνές αξιώσεις των δανειστών. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα ίδια αυτά κόμματα που τις συγκροτούσαν είχαν υπογράψει εν ψυχρώ τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας, ήταν οι φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος – αποκλειστικά και μόνο για να τραφεί ο Μινώταυρος του πελατειακού κράτους (ο εγγυητής της εξουσίας τους). Ηταν οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν π.χ. «παραλάβει» υπουργείο και πεπραγμένα από τον Τσοχατζόπουλο, «χωρίς να αντιληφθούν» τη συντελεσμένη κακουργηματική καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος. Ή είχαν παραλάβει «ιεροκρυφίως» την παραποιημένη «λίστα Λαγκάρντ» και τη «φύλαγαν» στο γραφείο τους «ξεχασμένη». Ουσιαστικά υπόδικοι λοιπόν οι ίδιοι, πώς να υπερασπίσουν τον λαό από τις συνέπειες των δικών τους κακουργημάτων ή παραλείψεων; Ομως η κριτική σκέψη δοκιμάζεται και από τη σκανδαλώδη εμμονή της Αριστεράς στα προσχήματα. Γιατί να συμβιβάζεται και η Αριστερά με μία δήθεν αυτοδιαχείριση της επιτροπευόμενης χώρας μας, γιατί να κλείνει τα μάτια μπροστά στις πραγματικές αιτίες του υπερδανεισμού και της χρεοκοπίας; Ισως επειδή στα τελευταία σαράντα χρόνια η Αριστερά ξέμαθε να παλεύει για στόχους κοινωνικούς, ξέρει πια μόνο να ρητορεύει. Το είδος της Αριστεράς που έφτασε σήμερα να σχηματίσει κυβέρνηση προσχηματική, δεν γεννήθηκε από την ανάγκη να υπηρετήσει κοινωνικές ανάγκες, γεννήθηκε για να διεκδικήσει καταναλωτικές απαιτήσεις. Δεν γέννησε τη σημερινή Αριστερά η λαχτάρα για κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοκρατία, η ανάγκη να εξαλειφθεί το «πελατειακό κράτος», η διαπλοκή και η διαφθορά, να πρωτεύσει η δίψα για την ποιότητα ζωής που χαρίζει η καλλιέργεια, η αυστηρών απαιτήσεων εκπαίδευση. Η Αριστερά που μας κυβερνάει σήμερα γεννήθηκε ταυτισμένη με την τυφλή καταναλωτική διεκδίκηση, τη συνδικαλιστική εκβιαστική αυθαιρεσία, τις απεργίες «κοινωνικού κόστους». Ταυτίστηκε σαράντα ολόκληρα χρόνια η Αριστερά με τον βασανισμό του λαϊκού σώματος από την απληστία διεκδικήσεων των συνδικαλισμένων «ρετιρέ», την υπεράσπιση των παρασιτικά διορισμένων εκλεκτών του πελατειακού κράτους. Κάλυψε πολιτικά και πρόσφερε την ετικέτα της η Αριστερά σε εγκλήματα αντικοινωνικής, χυδαία εγωκεντρικής κακοήθειας: επιδόματα πλαστογραφημένης αναπηρίας, συμπαράταξη με τους αετονύχηδες συνταξιοδοτημένους από τα πενήντα ή και τα σαράντα-τόσα τους χρόνια. Και αυτή την αντίφαση αριστερής ετικέτας και κτηνώδους εγωκεντρισμού ή καταστροφικής υστερίας τη γεφύρωνε πάντοτε μια μεγαλόστομη ξύλινη ρητορεία. Η Αριστερά που μας κυβερνάει σήμερα είναι εκ γενετής ρητορική – οι θεωρητικοί της, καθόλου τυχαία, είχαν ορμητήριο τα μπιστρό της πλατείας Κολωνακίου. Στις διαπραγματεύσεις τους σήμερα με τους δανειστές μας προτάσσουν ρητορεύματα που τα βαφτίζουν «πολιτικές προτάσεις διαπραγμάτευσης», ενώ οι σκληροπυρηνικοί καπιταλιστές συνομιλητές τους, ασύγκριτα συνεπέστεροι στον Ιστορικό Υλισμό από τους μαρξιστές, απαιτούν «νούμερα»: από ποιες περικοπές θα εξοικονομήσετε πόσα χρήματα. Ενα από τα οδυνηρότερα δείγματα «αριστερής» (τάχα μου) ρητορείας, που θέλει να εξωραΐσει την πολιτική ανοχή αντικοινωνικών - αντιλαϊκών εγκλημάτων, ήταν και η δήλωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Γιάννη Πανούση, με αφορμή την ανεμπόδιστη δήωση και καταστροφή του κτιρίου της Νομικής από κουκουλοφόρους «καταληψίες»: «Η αστυνομία δεν είναι αρμόδια να επεμβαίνει στα ενδοοικογενειακά των πανεπιστημίων»! Αποψη λογική μιας «Αριστεράς» που θυσιάζει, με τέλειο αμοραλισμό, την κοινωνιοκεντρική της ταυτότητα στον βωμό του πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Ο κ. Τσίπρας πήρε εντολή από την ελλαδική κοινωνία να ξαναστήσει τη λειτουργία της ζωής στη ρημαγμένη από φαύλους και ανίκανους πολιτικούς χώρα. Θεμελιώδης προϋπόθεση για να ανταποκριθεί σε αυτή την εντολή, είναι να «γεννήσει» πολιτικά μιαν όντως ριζοσπαστική, καινούργια Αριστερά. Καίρια πρόκληση, που θα την ζήλευε κάθε προικισμένος με «τσαγανό» πολιτικός. Καινούργια θα πει: μια Αριστερά ελευθερωμένη από τη δουλεία στον οικονομισμό, από τη σύνθλιψη της ζωής και των ελπίδων στα γρανάζια, τα ανθρωποφάγα, της εκβιαστικής διεκδίκησης. Κοινωνιοκεντρική Αριστερά, ελευθερωμένη από τη νοθεία, την παραποίηση, τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό, που κουβαλάει από γεννησιμιού του ο ελλαδικός πολιτικός μεταπρατισμός. Έντυπη Η Καθημερινή Από Palmografos.com: Palmografos.com - Οι υπόδικοι και οι αοριστολόγοι - Του Χρήστου Γιανναρά

ARISTOTELHS

Το μυστικό και ο νόμος των επιχειρήσεων 10 * «Το μυστικό στις επιχειρήσεις είναι να ξέρεις κάτι, που δεν το ξέρει κανένας άλλος» * «Για να πετύχεις στις επιχειρήσεις, πρέπει να κάνεις τους άλλους να δουν, αυτό που βλέπεις εσύ» «Αν δεν έχεις λεφτά, πάρε δάνειο. Ποτέ μην ζητήσεις μικρό ποσό. Ζήτα αυτό που χρειάζεσαι και φρόντισε να το αποπληρώσεις. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα» * «Για να πετύχεις, πρέπει να κάνεις πράγματα μεγάλα, σκέψεις μεγάλες και να λες λόγια μεγάλα» * «Είναι δικός μου νόμος στις επιχειρήσεις, να είμαι αυτός που αγοράζει, όχι αυτός που πουλάει» * «Δεν μου αρέσει να χάνω» 11 * «Δεν έχω φίλους, δεν έχω εχθρούς. Μόνο ανταγωνιστές» * «Όσο πιο πολλά έχεις, τόσο περισσότερο ξέρεις ότι δεν έχεις» * «Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν σημασία. Παύει να είναι ο στόχος. Το παιχνίδι είναι που έχει σημασία» Οι γυναίκες και ο Έλληνας εφοπλιστής 12 * «Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δε θα είχαν καμία απολύτως σημασία» * «Έκανα ένα τεράστιο λάθος. Δεν πίστεψα ποτέ, ότι στον κόσμο που ζούμε, τα συναισθήματα θα μπορούσαν να υπερνικήσουν κάθε λογική στις επιχειρήσεις» «Οι καλύτερες συμφωνίες και το καλύτερο σeξ γίνονται έξω από τα καθιερωμένα» * Συστήνοντας τον εαυτό του σε μία εντυπωσιακή ξανθιά καλλονή από τη Νορβηγία, το 1934, είπε: «Αριστοτέλης Ωνάσης του Σωκράτη, Έλληνας εφοπλιστής» * «Μισώ την όπερα. Πρέπει να έχω “λεπτό αυτί”. Όσο και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ, πάντα μου ακούγεται σαν να είναι Ιταλοί σεφ, που φωνάζουν συνταγές για ριζότο ο ένας στον άλλον» Το σχολείο της ζωής 13 * «Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 6 ετών. Αν είχε ζήσει, ίσως να μην είχα δουλέψει όσο σκληρά έχω δουλέψει» * «Στο μυαλό μου, ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Δεν χρειάζεται πτυχίο πανεπιστημίου. Μία μέρα, αυτό που θα καταφέρω, θα σας εντυπωσιάσει» * «Το να αρχίσεις να σκέφτεσαι, σημαίνει να αρχίσεις να κλείνεις δουλειές» * Όταν το 1925 άφησε τη δουλειά του στο Μπουένος Άιρες, ως νυχτερινός τηλεφωνητής, είπε: «Και τώρα, έχω μία ιδέα» * Κι όταν ξεκίνησε να ασχολείται με τον καπνό και τα τσιγάρα: «Τυλίξτε τα τσιγάρα σε σελοφάν» 14 * «Θα καταλάβεις, ότι αν κάνεις τα πράγματα πιο εύκολα για τους άλλους, θα κερδίσεις τη συμπάθειά τους» * «Οι άνθρωποι ξεχνούν γρήγορα. Μπορεί πριν λίγες εβδομάδες, να ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Μετά έρχεται η ασφάλεια και τα παράπονα και οι γκρίνιες ξεκινούν γύρω από κάθε είδους μηδαμινότητα» * «Φρόντιζε το σώμα σου. Να είσαι όσο καλός μαζί του γίνεται. Να μη σε απασχολούν οι λεπτομέρειες. Κοίτα εμένα, δεν υπάρχει τίποτα από τον Έλληνα θεό στην εμφάνισή μου. Αλλά δεν έχασα τον χρόνο μου κλαίγοντας για τις δυσάρεστες πτυχές του εαυτού μου. Και να θυμάσαι, τα πράγματα είναι μόνο όσο άσχημα όσο εσύ πιστεύεις ότι είναι» 15 * «Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στη ζωή σου τρελός» * «Να τρως μέτρια. Όταν έχεις κάτι επείγον να φροντίσεις, να αποφεύγεις τα μεγάλα γεύματα και το κρασί. Το να χάνεις χρόνο στο τραπέζι, όταν το μυαλό σου είναι στη δουλειά που πρέπει να γίνει, είναι ακόμα ένας τρόπος για να συντομεύσεις την ύπαρξή σου» * «Περίμενε να έρθει η νύχτα και μη γιορτάζεις πριν γίνουν πράξη οι σκέψεις σου. Τότε, απόλαυσε ένα καλό γεύμα με την παρέα των φίλων σου και προσπάθησε να αποφύγεις τις επαγγελματικές συζητήσεις στο τραπέζι» Το μεγαλείο της ψυχής και… του χιούμορ 16 * «Είναι οι πιο σκοτεινές στιγμές μας, που πρέπει να εστιάσουμε για να δούμε το φως» * «Πρέπει να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την ελπίδα ότι η θάλασσα θα γαληνέψει. Πρέπει να μάθουμε να πλέουμε και με τους δυνατούς ανέμους» «Ποτέ δεν κατάλαβα την προτροπή “την υπογραφή σου και το κάτω το κεφάλι σου, να προσέχεις πού τα βάζεις”. Έτσι χάνεις σίγουρα και στις δουλειές και στη ζωή» * «Για να είσαι επιτυχημένος, φρόντισε να φαίνεσαι μαυρισμένος, μείνε σε ένα εντυπωσιακό κτίριο, ακόμα κι αν μένεις στο κελάρι, σύχναζε σε καλά εστιατόρια, ακόμα κι αν πίνεις μόνο ένα ποτό και αν δανειστείς, δανείσου πολλά» * «Βρες έναν ιερέα που καταλαβαίνει Αγγλικά και δεν μοιάζει με τον Ρασπούτιν» Οι ανταγωνιστές και ο πλούτος στα «χέρια ολίγων» 17

ARISTOTELHS

18 * «Ποτέ μην αρχίζεις μια δουλειά, μια μάχη, μια ερωτική σχέση αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης» * «Είμαι τόσο πλούσιος, όσο μόνο εγώ ξέρω να γίνομαι» «Να είσαι είτε πλούσιος είτε εχθρός του πλούτου. Τα κατανοώ και τα δύο. Αλλά ποτέ μην φθονείς τους πλουσίους και παράλληλα να προσπαθείς να τους ευχαριστείς» 19 * «Ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες» * «Η κρίση γεννάει Κροίσους» * «Άλλοι έχουν πολλά λεφτά κι άλλοι τίποτα. Είναι σαν κάποιον που δεν βρίσκει νερό ούτε για να ξεδιψάσει και έναν άλλον που ψάχνει γέφυρα να περάσει το νερό» 20 * «Θα “ρθει μία μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης, θα αποθηκευτεί στις Τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες, θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Του Χρήστου Γιανναρά Η προκατάληψη και η επίταση της προκατάληψης, ο φανατισμός, δεν χαλιναγωγούνται. Ούτε από την υψηλή ευφυΐα, τη μόρφωση, την καλλιέργεια ούτε με την τετράγωνη λογική επιχειρημάτων, τον αυστηρό έλεγχο των συναισθημάτων. Επακολούθημα της προκατάληψης είναι η αδυναμία «διάκρισης», αδυναμία να αναγνωρίσουμε σε αυτόν (ή σε αυτό) που απορρίπτουμε και κάποια πιθανά θετικά στοιχεία, σωστές επιλογές, ορθές στοχεύσεις. Στο κόμμα που δεν ψηφίσαμε, στην ιδεολογία που δεν αποδεχόμαστε, όλα είναι οπωσδήποτε στραβά, όλα λάθος, όλα ιδιοτελή και πονηρά. Αν μπορούσε να δημοσκοπηθεί η προκατάληψη, να μετρηθεί ο φανατισμός, τότε θα μπορούσε και να τεκμηριωθεί ο ισχυρισμός ότι τα ποσοστά προκατάληψης και φανατισμού στην ελλαδική κοινωνία βεβαιώνουν βαρύτατη νόσο, ανήκεστη παρακμή. Πώς το έλεγε ο Ελύτης: «Και τα μεν και τα δε, είναι όλα καλά εάν βρίσκονται από το μέρος μας, και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο. Δεν υπάρχει τρόπος να χωριστούν αλλιώς». Δεν γίνεται αλλιώς, γιατί η προκατάληψη και ο φανατισμός είναι η ασυνείδητη θωράκιση του εγώ, ενστικτώδης, ενορμητική αντίδραση στη συμπλεγματική ανασφάλεια. Το να έχω δίκιο στις απόψεις μου, να έχω κάνει τις σωστές επιλογές, να αληθεύουν οι κρίσεις μου, στεριώνει την ισχνή ή ανύπαρκτη αυτοπεποίθησή μου, υπεραναπληρώνει τη μειονεξία μου, ξορκίζει τις φοβίες και τις ενοχές μου. Οταν διαπληκτίζονται οι άνθρωποι υπερασπίζοντας το κόμμα «τους» ή την ιδεολογία «τους» ή την ποδοσφαιρική ομάδα «τους», το διακύβευμα είναι το εγώ τους, η αυτοεκτίμησή τους. Και είναι νόσημα ψυχικό βαρύ, επειδή για να κατασφαλίσεις το εγώ σου απεμπολείς την ελευθερία σου, δουλώνεσαι στη μονοτροπία της προκατάληψης, στη μυωπία του φανατισμού. * * * Στον μήνα που πέρασε είδαμε, για πρώτη φορά στην ιστορία του κρατιδίου μας, μια ελλαδική κυβέρνηση να τολμάει να διαπραγματευτεί τα συμφέροντά μας στον διεθνή στίβο, και οι διαπραγματεύσεις της να παραμένουν επί εβδομάδες στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος. Ασφαλώς και θα μπορούσαν να είναι καλύτερα προετοιμασμένες από την ελληνική κυβέρνηση οι διαπραγματεύσεις, με λιγότερες ρητορικές γενικότητες και περισσότερα αριθμητικά – λογιστικά δεδομένα, αφού οι συνομιλητές της είχαν απόλυτη άρνηση για την πολιτική λογική και γλώσσα – συνεπέστατοι πεισματικά οι «προηγμένοι» Ευρωπαίοι στην αυτονόμηση της οικονομίας από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Ασφαλώς και θα μπορούσαν οι ελλαδίτες πολιτικοί να κοντρολάρουν λίγο την επαρχιώτικη μειονεξία των εξεζητημένων ενδυματολογικών τους επιλογών, τη στιγμή που εκπροσωπούσαν μια κοινωνία σε κατάσταση χρεοκοπίας και «ανθρωπιστικής κρίσης». Ομως, έστω και με τις εξεζητημένες εφηβικές αμφιέσεις, έστω και δίχως έρμα κοινωνικών στοχεύσεων πέρα από τη διαχειριστική, ιστορικο-υλιστική «εξασφάλιση», το σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά το μεταπρατικό κρατίδιο, με δυο αιώνες νοο-τροπία προτεκτοράτου, κράτησε ορθή ραχοκοκαλιά. Και αυτό το ολοφάνερο δεδομένο η προκατάληψη και ο φανατισμός είναι αδύνατο να το δουν. Η εθελοτυφλία γίνεται σωστή παράνοια: Καταλογίζεται σε όσους τόλμησαν τη διαπραγμάτευση ότι αθέτησαν διαπραγματευόμενοι το κομματικό τους πρόγραμμα, «είπαν ψέματα στον λαό»! – ωσάν οι προγραμματικές στοχεύσεις να ακυρώνουν την πολιτική αναγκαιότητα των αμοιβαίων παραχωρήσεων στη διαπραγμάτευση. Πάντως στην οικονομία οι οιωνοί δείχνουν ότι, κουτσά-στραβά, τα πράγματα θα προχωρήσουν, η «στάση πληρωμών» θα αποφευχθεί (τουλάχιστον για κάποιο ακόμα διάστημα). Ολοι όμως ξέρουμε και ομολογούμε ότι, χωρίς τίμια και ριζοσπαστική «επανίδρυση» των κρατικών λειτουργιών, χωρίς ρεαλιστική εξάλειψη του «πελατειακού κράτους», χωρίς ανυποχώρητη αξιοκρατία σε κάθε πτυχή του δημόσιου τομέα, ακόμα και μια «θαυματουργική» ανάκαμψη της οικονομίας θα είναι υπονομευμένη, πλασματική, βραχύβια. Αν δεν αποκτήσει η χώρα εκπαιδευτικό σύστημα εξαιρετικά υψηλού επιπέδου και σύστημα ταχύτατης και αξιόπιστης απονομής του δικαίου, αν δεν πειθαρχήσει ο συνδικαλισμός στις συνταγματικές (κοινωνικές) προδιαγραφές του, δεν σώζεται το ελλαδικό κράτος. Δεν σώζεται, έστω και με τεράστια κοιτάσματα χρυσού ή πετρελαίου στο υπέδαφός του. Οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να στηθεί και να λειτουργήσει κράτος στην Ελλάδα, δεν θα αποφασιστούν από την κυβέρνηση ούτε θα επιβληθούν με νόμους. Ας διδαχθούμε, επιτέλους, από την περίπτωση της χρόνιας αναπηρίας που μαστίζει την παιδεία: Πόσες (αναρίθμητες) μεταρρυθμιστικές απόπειρες έχουν επιχειρηθεί. Πόσοι (αναρίθμητοι) νόμοι έχουν ψηφιστεί. Κι όμως η αγλωσσία γίνεται όλο και πιο εφιαλτική, η κριτική σκέψη παιδευτικά ακατόρθωτη, το εξεταστικό σύστημα αμείβει την επιδέξια απατεωνία, όχι την ικανότητα και τη συνέπεια. Ούτε με «διαλόγους» και ανάλογες πομφόλυγες εντυπωσιασμού των κρετίνων θα κατορθωθούν οι κατεπείγουσες, προϋποθετικές της συλλογικής μας επιβίωσης μεταρρυθμίσεις. Το πώς οργανώνεται και γίνεται κοινωνικά αποδεκτή μια μεταρρύθμιση (στην παιδεία, στη δικαιοσύνη, στον κρατικό μηχανισμό, στον συνδικαλισμό) θέλει επίπονη σπουδή, έκτακτο ταλέντο και, κυρίως, ανιδιοτέλεια, νοο-τροπία ιεραποστολική. Εχουμε ανάγκη από πολιτικούς σε ρόλο κοινωνικού αναμορφωτή – αποδείχτηκε ανεπαρκέστατο το πολυδιαφημιζόμενο προσόν του «αποτελεσματικού» διαχειριστή (ακόμα και στην οικονομία). Με άλλα λόγια: Με νοο-τροπία και αρχές Ιστορικού Υλισμού, μαρξιστικού ή καπιταλιστικού (ή απλώς χυδαίου πρασινογάλαζου πασοκισμού) οι μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε στην Ελλάδα σήμερα δεν μπορούν να γίνουν. Για να παραγάγεις ποιότητα, πρέπει να πιστεύεις στην ποιότητα, να έχεις γευθεί τη χαρά της ποιότητας, να έχεις ελευθερωθεί από τη δουλεία στη χρησιμοθηρία. Δεν μπορείς ποτέ να πετύχεις εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αν δεν σε μεθάει η δυναμική της γλωσσικής εκφραστικής. Δεν θα πατάξεις ποτέ τη συνδικαλιστική αγυρτεία, αν για σένα δεν είναι χαρά ζωής και «νόημα» ζωής η στράτευση στον στόχο για κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν θα στηθεί ποτέ λειτουργικό κράτος, αν δεν μεταπλαστεί ο «δημόσιος υπάλληλος», με θεσμούς, σε κοινωνικό λειτουργό.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

ΑΝΕΚΔΟΤΟ : Μπαμπάς και κόρη συζητούν επί ...αυτοκινήτων... Κόρη: - Μπαμπά, εχθές ένας νεαρός από το σχολείο, μου είπε κάτι που δεν το καταλαβαίνω... Μου είπε ότι έχω καταπληκτικό σασί, δυο πανέμορφα αμορτισέρ και δυο φοβερούς προφυλακτήρες. Τί εννοούσε; Μπαμπάς: - Να πεις στον νεαρό, ότι έτσι κι ανοίξει το καπό για να μετρήσει πόσο είναι το λάδι στη μηχανή, θα του "τσακίσω" την εξάτμιση!!!

ιδρ.ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ/

ΑΝΑΓΚΗ ΚΟΙΝΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ – ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ Σε «ομοβροντία» επιφανών ακαδημαϊκών και θεσμικών εκπροσώπων του νομικού και τεχνικού κόσμου της χώρας κατά των αμφισβητούμενης (επιεικώς) νομιμότητας κατεσπευσμένων μεθοδεύσεων του ΤΑΙΠΕΔ και της κυβέρνησης προς εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, εξελίχθηκε η βιβλιοπαρουσίαση-ημερίδα που πραγματοποίησε το «Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» [ΙΜΔΑ] την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου στην Αθήνα. Ενώ η Σύμβουλος Επικρατείας, μαχόμενη και από τη θέση της προέδρου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας, κ. Μαρία Καραμανώφ έθεσε με την εισήγησή της το γενικό πλαίσιο της συνταγματικής κατοχύρωσης και του πολιτικού προτάγματος της αρχής της βιωσιμότητας, αποκαλυπτικοί για τη λειτουργία μιας βιομηχανίας πολυδιαφημιζόμενων «επενδύσεων» που καταλήγουν σε εκταμιεύσεις ρητρών εκατομμυρίων ευρώ από το Δημόσιο υπέρ «επενδυτών» που δεν έχουν καταβάλει, τελικά, δεκάρα, και για την όζουσα περίπτωση του Ελληνικού ειδικότερα, ήταν ο κ. Χρήστος Σπίρτζης, πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, και η κ. Ελένη Πορτάλιου, καθηγήτρια της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και μέλος της εκεί Επιτροπής Αγώνα. Αναλυτικής αναφοράς έτυχαν τα ανοιχτά κερκυραϊκά μέτωπα του Ερημίτη, του Καστέλλο Μιμπέλι, και της Νήσου (Ίσσου) Κορισσίων από τον δικηγόρο των προσφυγών στο ΣτΕ κ. Αριστείδη Θωμόπουλο. Οι παριστάμενοι άκουσαν με περίσκεψη την ενημέρωση του εκπροσώπου του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος Κέρκυρας Αριστοτέλη Κοσκινά, για τις τελευταίες εξελίξεις στην Κέρκυρα στο μέτωπο του Ερημίτη, δηλ. τη δραστηριοποίηση-lobbying της εταιρίας N.C.H. Capital, και τον ρόλο προγεφυρώματος αυτής που διαδραματίζει το τοπικό Εμπορικό Επιμελητήριο. Όπως επίσης και την ανάλυση της νομικής ιδιαιτερότητας του Ψυχιατρείου που περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο με υπεισέλευση στη θέση της νήσου Κέρκυρας ως κρατιδίου της Ομοσπονδιακής (μέχρι το 1864) Ιονίου Πολιτείας – η οποία προκάλεσε την παρατήρηση του Κεφαλλήνα πρ. υπουργού Γ. Αρσένη, προεδρεύοντος στη συζητηση, ότι το ζήτημα χρήζει αναψηλάφησης με εμβριθή ιστορική μελέτη, για ολόκληρη την Επτάνησο. Το κλίμα της συζήτησης συνόψισε σε παρέμβασή του ο Κυθήριος συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης, τονίζοντας ότι η μαχητικότητα των εισηγήσεων απηχεί την ωρίμανση των συνθηκών ενός κινήματος με ακαδημαϊκή αλλά και αγωνιστική έκφραση, ενώ κάλεσε τον θιγόμενο από τις παράνομες εκποιήσεις ελληνικό λαό να «σαμποτάρει» τα τετελεσμένα που επιχειρεί η κυβέρνηση. Η πρόεδρος του ΙΜΔΑ κ. Α. Μαραγκοπούλου εξέφρασε ως Κερκυραία την αγαλλίασή της για τον αγώνα του Κερκυραϊκού λαού, και κάλεσε άπαντες να αγωνιστούν για τη σωτηρία της Ελλάδας. για το Διοικητικό Συμβούλιο, ο πρόεδρος Αριστοτέλης Κοσκινάς Η γραμματέας Βούλα Μπούκα

MHTROPOLITHS IVANNINVN

Ο Μητροπολίτης Μάξιμος (κατά κόσμον Βασίλειος) γεννήθηκε στο Λεβερκούζεν της Γερμανίας το 1968. Σπούδασε θεολογία στην Ελλάδα, ενώ μετά το πέρας των σπουδών της το 1988 επέστρεψε στη Γερμανία και διορίστηκε στον Ορθόδοξο Ναό της Στουτγκάρδης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Γερμανία μετείχε σε ειδικά προγράμματα για μετανάστες, ενώ παράλληλα είχε αναπτύξει σπουδαίο έργο γύρω από τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, συνεργαζόμενος με τις διάφορες δημοτικές αρχές, βουλευτές και ανθρώπους του ακαδημαϊκού χώρου. Το 2008 επιστρέφει στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στην Αθήνα όπου και αναλαμβάνει καθήκοντα Ιεροκήρυκα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Έναν χρόνο αργότερα αναλαμβάνει προϊστάμενος εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Παντελεήμωνος της Οδού Αχαρνών στο κέντρο της Αθήνας. Το 2011, με απόφαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου τοποθετήθηκε Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, θέση την οποία διατήρησε έως την εκλογή του ως Επίσκοπο. Στις 25 Ιουνίου 2014, εξελέγη Μητροπολίτης Ιωαννίνων, υπέρτιμος και έξαρχος πάσης Ηπείρου και Κερκύρας, από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, λαμβάνοντας στο τριπρόσωπο 50 ψήφους προτίμησης ενώ στον δεύτερο και τελικό γύρο ψηφοφορίας έλαβε 46 ψήφους[1]. Η εις Επίσκοπο χειροτονία του πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιουνίου 2014 στον Ιερό Ναό Αγίου Παντελεήμωνος Αχαρνών. Την χειροτονία τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος Β', συλλειτουργούντων των Μητροπολιτών Σπάρτης Ευσταθίου, Νικαίας Αλεξίου, Καισαριανής Δανιήλ, Πειραιώς Σεραφείμ, Σύρου Δωροθέου, Σιδηροκάστρου Μακαρίου, Κερκύρας Νεκταρίου, Ζιχνών Ιεροθέου, Κορίνθου Διονυσίου, Μεσσηνίας Χρυσοστόμου, Λευκάδος Θεοφίλου, Θηβών Γεωργίου, Ιλίου Αθηναγόρα, Ζακύνθου Διονυσίου, Κηφισίας Κυρίλλου, Πρεβέζης Χρυσοστόμου, Μαραθώνος Μελίτωνος, Αχαϊας Αθανασίου, Θερμοπυλών Ιωάννη, Άκκρας Γεωργίου και των Επισκόπων Διαυλείας Γαβριήλ, Σαλώνων Αντωνίου, Θαυμακού Ιακώβου, Ναζιανζού Θεοδωρήτου, Λεύκης Ευμενίου, Αβύδου Κυρίλλου και Πατάρων Ιωσήφ. Στην χειροτονία παρευρέθηκαν πλήθος κλήρου και λαού τόσο από την Αθήνα όσο και από τα Ιωάννινα.

ΑΡΧΗ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΡΑΒΑΣΑΚΙ

Διά τοῦ παρόντος διαπέμπομεν ὑμῖν, συνημμένως, τό ὑπ᾿ ἀριθμ. πρωτ. 3005/2/443-η/12.2.2015 ἔγγραφον τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας, περί ἐξαφανίσεως τοῦ Εὐαγγέλου Γιακουμάκη τοῦ Ἀνδρέου καί τῆς Μαρίας, ἐκ Ρεθύμνου Κρήτης, ἐτῶν 20, φοιτητοῦ εἰς τήν Γαλακτοκομικήν Σχολήν Κατσικᾶ Ἰωαννίνων καί διαμένοντος εἰς τήν φοιτητικήν Ἑστίαν τῆς ὡς εἴρηται Σχολῆς. Διατυπώνεται ὑπόθεσις, ἔκ τινων πληροφοριῶν, ὅτι ἐγκαταβιοῖ πιθα-νῶς εἴς τινα Ἱεράν Μονήν ἐν Ἑλλάδι. Ἐπειδή οἱ λόγοι εὑρέσεως τοῦ ἀνωτέρω τυγχάνουν σοβαροί, καί οἱ οἰκεῖοι αὐτοῦ ἀνησυχοῦσι περί αὐτοῦ, παρακαλοῦμεν ὑμᾶς ὅπως, εὐαρεστούμενοι, ἐνεργήσητε τά δέοντα διά τήν διερεύνησιν τῆς πιθανότητος ὁ ἀνωτέρω μνημονευόμενος νά εὑρίσκηται εἴς τινα Ἱεράν Μονήν ἤ Ἡσυχαστήριον τῆς καθ᾿ ὑμᾶς Θεοσώστου Ἐπαρχίας.

Eurogroup

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο του ανακοινωθέντος του αποψινού Eurogroup. «Το Eurogroup επαναλαμβάνει την εκτίμησή του για τις αξιοσημείωτες προσπάθειες προσαρμογής οι οποίες ανελήφθησαν από την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό τα τελευταία χρόνια. Κατά τη διάρκεια των λίγων τελευταίων εβδομάδων διεξαγάγαμε, από κοινού με τους θεσμούς, έναν εντατικό και εποικοδομητικό διάλογο με τις νέες ελληνικές αρχές και καταλήξαμε σε μια κοινή θέση σήμερα. Το Γιούρογκρουπ σημειώνει, στο πλαίσιο της υπάρχουσας διευθέτησης, το αίτημα των ελληνικών αρχών για την παράταση της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης (Master Financial Assistance Facility Agreement, MFFA), η οποία θεμελιώνεται σε ένα σύνολο δεσμεύσεων. Ο σκοπός της παράτασης αυτής είναι η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης στη βάση των όρων της τρέχουσας διευθέτησης, με την καλύτερη δυνατή χρήση της δεδομένης ευελιξίας η οποία θα εξετασθεί από κοινού με τις ελληνικές αρχές και τους θεσμούς. Αυτή η παράταση θα γεφυρώσει το χρόνο που θα απαιτηθεί για τις συζητήσεις για μια ενδεχόμενη διάδοχη διευθέτηση ανάμεσα στο Γιούρογκρουπ, τους θεσμούς και την Ελλάδα. Οι ελληνικές αρχές θα παρουσιάσουν έναν πρώτο κατάλογο μεταρρυθμιστικών μέτρων, επί τη βάση της τρέχουσας συμφωνίας, ως το τέλος της Δευτέρας 23ης Φεβρουαρίου (2015). Οι θεσμοί θα εκφέρουν μια πρώτη άποψη για το εάν αυτή είναι επαρκώς συνεκτική ώστε να αποτελέσει ένα έγκυρο σημείο εκκίνησης για την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Ο κατάλογος αυτός θα διευκρινιστεί περαιτέρω και κατόπιν θα συμφωνηθεί με τους θεσμούς ως τα τέλη του Απριλίου. Μόνον η έγκριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του παραταθέντος προγράμματος από τους θεσμούς θα επιτρέψει με τη σειρά του την οποιαδήποτε εκταμίευση της εναπομείνασας δόσης από το τρέχον πρόγραμμα του ΕΤΧΣ και την μεταφορά των κερδών του 2014 από το πρόγραμμα SMP. Αμφότερες υπόκεινται στην έγκριση του Γιούρογκρουπ. Ενόψει της αξιολόγησης από τους θεσμούς η Ευρωομάδα συμφωνεί ότι τα κεφάλαια, τα οποία είναι ως τώρα διαθέσιμα στο ΤΧΣ, θα πρέπει να διακρατηθούν από τον ΕΤΧΣ, άνευ δικαιώματος τρίτων, για τη διάρκεια της παράτασης της MFFA. Τα κεφάλαια θα συνεχίσουν να είναι διαθέσιμα κατά τη διάρκεια της παράτασης της MFFA και να μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο για τα κόστη ανακεφαλαιοποίησης και εκκαθάρισης τραπεζών. Θα μπορούν να εκταμιευθούν κατόπιν αιτήματος με απόφαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας / του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού. Υπό αυτό το φως καλωσορίζουμε τη δέσμευση των ελληνικών αρχών να συνεργαστούν στενά με τους ευρωπαϊκούς και τους διεθνείς θεσμούς και εταίρους. Σε αυτό το πλαίσιο, υπενθυμίζουμε την ανεξαρτησία της ΕΚΤ. Συμφωνήσαμε επίσης ότι το ΔΝΤ θα συνεχίσει να διαδραματίζει τον δικό του ρόλο. Οι ελληνικές αρχές εξέφρασαν τη σθεναρή δέσμευσή τους σε μια ευρύτερη και βαθύτερη διαδικασία εφαρμογής διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα αποσκοπεί στην διαρκή βελτίωση των προοπτικών ανάπτυξης και απασχόλησης, τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ανθεκτικότητας του χρηματοπιστωτικού τομέα και της προαγωγής της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι αρχές δεσμεύονται στην εφαρμογή μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί εδώ και πολύ καιρό για την καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής και τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας του δημοσίου τομέα. Σε αυτό το πλαίσιο οι ελληνικές αρχές ανέλαβαν την ευθύνη να χρησιμοποιήσουν με τον καλύτερο τρόπο τη συνεχιζόμενη παροχή τεχνικής βοήθειας. Οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τιμήσουν τις οικονομικές υποχρεώσεις τους προς όλους τους πιστωτές τους πλήρως και εγκαίρως. Οι ελληνικές αρχές δεσμεύθηκαν επίσης να εγγυηθούν τα απαραίτητα πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα ή τα έσοδα που απαιτούνται για να εγγυηθούν τη βιωσιμότητα του χρέους, όπως όριζε το ανακοινωθέν του Γιούρογκρουπ του Νοεμβρίου του 2012. Οι θεσμοί, σε ό,τι αφορά τον στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα το 2015, θα λάβουν υπόψη τους τις οικονομικές συνθήκες του 2015. Με δεδομένες αυτές τις δεσμεύσεις καλωσορίζουμε το ότι σε έναν αριθμό πεδίων, οι ελληνικές πολιτικές προτεραιότητες μπορούν να συμβάλουν στην ενίσχυση και την καλύτερη εφαρμογή της τρέχουσας διευθέτησης. Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απόσχουν από την ακύρωση μέτρων και από μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα επηρέαζαν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την ανάκαμψη της οικονομίας ή τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αυτά αξιολογούνται από τους θεσμούς. Βάσει του αιτήματος, των δεσμεύσεων των ελληνικών αρχών, των γνωμοδοτήσεων των θεσμών και τη σημερινή συμφωνία, θα ξεκινήσουμε τις εθνικές διαδικασίες με σκοπό να καταλήξουμε σε μια οριστική απόφαση για την παράταση της τρέχουσας Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης του ΕΤΧΣ για έως και τέσσερις μήνες από το διοικητικό συμβούλιο του ΕΤΧΣ. Επίσης καλούμε τους θεσμούς και τις ελληνικές αρχές να ξαναρχίσουν αμέσως το έργο τους που θα επιτρέψει την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Παραμένουμε δεσμευμένοι στη χορήγηση επαρκούς στήριξης στην Ελλάδα ωσότου ανακτήσει πλήρη πρόσβαση στις αγορές εφόσον τηρήσει τις δεσμεύσεις εντός του συμφωνημένου πλαισίου». Διαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ https://www.eleftheriaonline.gr/ellada-kosmos/item/56572-eurogroup-to-plires-keimeno-tou-anakoinothentos

MΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ

Πήρε την επιρροή των ανθρώπων ο Κυβερνήτης. Ήταν μπεζερισμένοι όλοι από την ακαταστασίαν. Δυο χρόνια κοντά μάς κυβέρνησε αγγελικά. Και μας γύμναζε και την οικονομίαν. Ότι κι’ ο Κυβερνήτης μας μίαν κόττα έτρωγε τέσσερες ημέρες. Απομνημονεύματα, Β΄, α΄. Αρχείον του Στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη, Β΄. Αθήναι, 1907. 248.

ΠΡΟΚΟΠΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Προκόπης Παυλόπουλος γεννήθηκε στην Καλαμάτα στις 10 Ιουλίου 1950. Πατέρας του είναι ο φιλόλογος καθηγητής Βασίλης Παυλόπουλος. Στην Καλαμάτα τελείωσε και το Λύκειο και κατόπιν σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο Paris II, και το 1977 έγινε διδάκτορας στο Δημόσιο Δίκαιο στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Ακολούθησε ακαδημαϊκή καριέρα και δίδαξε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών ως Επιμελητής (1981), Υφηγητής (1982), Επίκουρος Καθηγητής (1983), Αναπληρωτής Καθηγητής (1986) και Kαθηγητής (1989). Το 1986 έγινε και Επισκέπτης Καθηγητής στο γαλλικό πανεπιστήμιο Paris II. Εργάστηκε ως δικηγόρος, νομικός σύμβουλος επιχειρήσεων και έχει συμμετάσχει σε πολλές νομοπαρασκευαστικές επιτροπές. Το 1974 διετέλεσε Γραμματέας του πρώτου Προέδρου της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας Μιχάλη Στασινόπουλου. Την περίοδο 1989-1990 διετέλεσε Κυβερνητικός Εκπρόσωπος της Οικουμενικής Κυβέρνησης Ζολώτα. Τον Σεπτέμβριο του 1995 ανέλαβε πολιτικός σύμβουλος του Προέδρου της Ν.Δ., Μιλτιάδη Έβερτ. Εκλέγεται βουλευτής Επικρατείας το 1996 και απο το 2000 μέχρι σήμερα στην Α' εκλογική περιφέρεια Αθηνών. Το 1996 ανέλαβε Εκπρόσωπος Τύπου και Ενημέρωσης της Ν.Δ. Από τον Μάρτιο του 2004 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2007 ήταν Υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Από το Σεπτέμβριο του 2007 μέχρι και τον Οκτώβριο του 2009 ήταν Υπουργός Εσωτερικών, στο νέο υπουργείο που δημιουργήθηκε από τη συγχώνευση του Υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης και του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ -ΣΗΜΕΙΩΝ-

Πριν από τρεις εβδομάδες, η ελλαδική κοινωνία έδωσε την εντολή διακυβέρνησης της χώρας σε έναν πολιτικό σχηματισμό που, εύλογα, κινούσε τη δυσπιστία των ορθολογικά σκεπτόμενων πολιτών: Δεν είχε εμφανίσει συγκροτημένο κοινωνικό πρόγραμμα, κοινωνικές σκοποθεσίες, ο πολιτικός αυτός σχηματισμός. Μιλούσε μόνο για διαχειριστικές προτάσεις, μυωπικά οικονομίστικες, ωσάν η χώρα να περνούσε μιαν εφήμερη κρίση και όχι βυθισμό σε παραλυτική παρακμή, διολίσθηση σε πρωτογονισμό μανιασμένης ιδιοτέλειας. Δεν παρουσίασε ποτέ ο πολιτικός αυτός σχηματισμός θέσεις του για την παιδεία (και όχι απλώς για τα τεχνικά προβλήματα της εκπαίδευσης), για εξωτερική πολιτική γόνιμης και ρεαλιστικής ελληνικής ιδιοπροσωπίας, για την εντόπια γαγγραινώδη παραποίηση του συνδικαλισμού, τη λειτουργική αχρήστευση της Δικαιοσύνης. Είχε έναν νέο σε ηλικία αρχηγό ο συγκεκριμένος πολιτικός σχηματισμός, με ηγετικά χαρίσματα καταφανώς υπέρτερα των φθαρμένων θλιβερών μετριοτήτων που επιβίωναν σε όλα τα άλλα παρακμιακά απομεινάρια του κομματικού συστήματος. Αλλά είχε και παρελθόν πολύ βεβαρημένο ο ίδιος σχηματισμός: Σαράντα ολόκληρα χρόνια στα σχολειά και στα πανεπιστήμια, στη δημοσιογραφία και στα ηλεκτρονικά μέσα, συνολικά στο πεδίο της «διανόησης», λειτουργούσε σαν Ζντανοφικός φασιστικός εφιάλτης, με μεθόδους και νοοτροπία τρομοκρατών. Επιπλέον, στο όνομα του ιστορικο-υλιστικού διεθνισμού, πρακτόρευε απροκάλυπτα τη φανατισμένη τυφλότητα του σκοπιανού εθνικισμού, τις ραδιουργίες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, τη μεθοδική αγλωσσία και τη στρέβλωση της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων. Με αυτές τις προδιαγραφές ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ την εντολή να κυβερνήσει τη χώρα. Και με την ανάληψη της εντολής αρχίζει το αναπάντεχο, η έκπληξη: Για πρώτη φορά στα ελλαδικά πολιτικά χρονικά, κόμμα που θριάμβευσε στις εκλογές σχηματίζει κυβέρνηση με δεκατέσσερα από τα μέλη της (ναι, 14) να είναι εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες – ποτέ κόμμα δεν είχε τολμήσει τέτοια κοινωνική επιστράτευση. (Το καθεστώς ώς τώρα ήταν: ο πρωθυπουργός να μοιράζει τα υπουργεία για να εξοφλήσει ιδιοτελέστατα προσωπικά χρωστούμενα ή για να κολακέψει εκλογικές περιφέρειες). Δεύτερη έκπληξη: οι ικανότητες και το ύφος - ήθος των υπουργών, τουλάχιστον όσων ενεργοποιήθηκαν αμέσως και με φρενήρεις ρυθμούς για τα επείγοντα προβλήματα της χώρας. Ολόκληρη η Ευρώπη ξαφνιάζεται, μαζί κι ένα ευρύτερο διεθνές περιβάλλον – το μαρτυρεί η πρωτοφανής, απίστευτη έκταση και ένταση ενδιαφέροντος Τύπου και ηλεκτρονικών μέσων για την Ελλάδα και τα προβλήματά της. Αντί για την εικόνα άτολμων, συμπλεγματικών μετριοτήτων διορισμένων (ως εικός) από τους δανειστές για να εκπροσωπούν τα συμφέροντα της Ελλάδας έναντι των δανειστών, περάσαμε στην εικόνα προσωπικοτήτων με εκπληκτικές ικανότητες, σπάνια κατάρτιση, αστραφτερή ευτολμία, φανερή, εργώδη προετοιμασία και πίστη μαχητική στο δίκιο της χώρας τους. Πότε και πώς προγραμματίστηκαν και οργανώθηκαν αστραπιαία οι περιοδείες του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στην έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πότε και πώς εξασφαλίστηκαν οι συναντήσεις τους με τους κορυφαίους των ισχυρών της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το πλήθος των συνεντεύξεων στον διεθνή Τύπο και στις τηλεοράσεις. Κυρίως, από πού και πώς ξεπήδησε αυτό το απαρόμοιαστο ανθρώπινο υλικό, να εκπροσωπεί μιαν Ελλάδα που είχε ταυτιστεί διεθνώς στις συνειδήσεις με τη φαυλότητα, τη λαμογιά, την ανικανότητα και βουλιμική χωριατιά – πολιτικοί δίχως το κάτσιασμα της μειονεξίας και χαμόγελα λακέδων μπροστά στα αφεντικά τους, αλλά με ραχοκοκαλιά και αξιοπρέπεια, ηρεμία και αποφασιστικότητα. Η έκπληξη δεν εξουδετερώνει την κριτική σκέψη και στάση, δεν ξεχνάμε την καταγωγή του ΣΥΡΙΖΑ και το παρελθόν του. Αλλά είναι ψυχοπαθολογική εμπάθεια και μικρόνοια να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε αυτό που βλέπουμε, επειδή δεν δικαιολογείται από το παρελθόν του. Επιτέλους, η πειστικότερη γλώσσα για τον ψυχικά υγιή πολίτη είναι η σημειωτική (γλώσσα των σημείων): Ο υπουργός Οικονομικών να ταξιδεύει σε «οικονομική» θέση και να κοιμάται κατάκοπος δίπλα σε τυχαίους συνεπιβάτες, πετώντας από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα για να συναντηθεί με τους «τα πρώτα φέροντας» στην Ευρώπη. Και την ίδια στιγμή να καταργούνται στην Ελλάδα οι προκλητικοί στόλοι υπουργικών και βουλευτικών αυτοκινήτων, να βγαίνουν σε πλειστηριασμό πρωθυπουργικά αεροσκάφη. Η γλώσσα των «σημείων», η σημειωτική γλώσσα, καθρεφτίζει το ήθος και το φρόνημα του ανθρώπου, τα κίνητρα και τις προθέσεις του, ασυγκρίτως εναργέστερα από τη γλωσσική εκφραστική. Τις προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού τις κατέστησε επίσης μιαν έκπληξη η γλώσσα του σώματός του, το γνήσιο πάθος εκφοράς του λόγου – «έβαλε την ψυχή του» σε αυτά που έλεγε. Οταν στο τέλος εγκατέλειψε το χειρόγραφο για να εκφραστεί αυθόρμητα, η συγκίνηση έσπασε τη φωνή του, ήταν ολοφάνερο. Εκείνη η στιγμή, η ανεπιτήδευτη εκρηκτική συγκίνηση, ήταν αυτό που περίμεναν δεκαετίες ολόκληρες οι Ελληνες: Να δουν επιτέλους έναν πολιτικό να μιλάει με πόνο ψυχής για την κοινωνία και την πατρίδα του, όχι σαν δασκαλεμένος διαφημιστής απορρυπαντικών ή αλλαντικών. Αυτή η κυβέρνηση δεν αποκλείεται να αποτύχει στις επιδιώξεις της. Να εξαναγκαστεί, από το οιηματικό πείσμα του αμοραλισμού των «αγορών» να εγκαταλείψει τον αγώνα. Δεν αποκλείεται και να τα θαλασσώσει η ίδια μέσα στη σύγχυση θρησκοληψίας των «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως, ακόμα κι αν αποτύχει, αν συντριβεί από έξωθεν εκβιασμούς ή έσωθεν αγκυλώσεις, τα όσα κατόρθωσε στις πρώτες μέρες του βίου της έχουν γυρίσει σελίδα για τον τόπο: Τώρα οι Ελληνες ξέρουν, τουλάχιστον, τι θα πει «διαπραγμάτευση» και τι θα πει «συλλογική αξιοπρέπεια». Ο,τι ζήσαμε στο τελευταίο εικοσαήμερο θα λειτουργεί από εδώ και πέρα σαν μέτρο και δείχτης της ποιότητας στην πολιτική. Η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω. Επιστροφή στην αθλιότητα και στην ντροπή του πράσινου, του γαλάζιου ή του κόκκινου (συνασπισματικού) ΠΑΣΟΚ δεν αντέχεται πια. Η δουλεία στην καταναλωτική αποχαύνωση μοιάζει να τελειώνει. Έντυπη Η Καθημερινή Από Palmografos.com: Palmografos.com - Η γλώσσα των «σημείων» - Του Χρήστου Γιανναρά

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, Επειδή πολλοί εκπλήσσονται με το σημερινό Ευρωπαϊκό αδιέξοδο, αναρτώ ξανά την τοποθέτησή μου, η οποία πραγματοποιήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο στις 28/2/2014 και στην οποία επισημαίνω τα αίτια και τους τρόπους εξόδου από αυτήν την πρωτοφανή οικονομική και ηθική κρίση. Greek Economic Forum Europarliament Roundtable Brussels 28/2/2014 «Δημιουργώντας κοινωνικό κεφάλαιο την εποχή της κρίσης» Κατερίνα Παναγοπούλου Κυρίες και κύριοι, Σεβαστοί εκπρόσωποι του πολιτικού, φιλοσοφικού, οικονομικού και κοινωνικού προβληματισμού. Πολίτες του κόσμου. Ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση των διοργανωτών, να μετάσχω της στρογγυλής τραπέζης για την Ελλάδα, διέτρεξα τον χρόνο και προσπάθησα να φανταστώ την ίδια τράπεζα, με συμμετέχοντες τον Μονέ, τον Μάνσχολντ, τον Χάλστάιν, τον Μπεχ, τον Μπέγιεν, τον Σπάακ, τον ντε Γκάσπερι και φυσικά τον υπέροχο Ρομπέρ Σουμάν. Φανταστείτε, την προσμονή, το πάθος τους, την οραματική τους εγρήγορση, το πρωινό της 9ης Μαίου του 1950, λίγο πριν τη δημοσίευση του «Σχεδίου Σουμάν», που έμελλε να συμβολίζει για πάντα την Ληξιαρχική πράξη γέννησης της Ευρωπαικής Ενωσης. Φέρνοντας στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή, βρέθηκα εμπρός στο μεγαλείο της απλότητας. Στην κοινή λογική του Σουμάν, στον πυρήνα της σκέψης του, ότι δηλαδή, καμιά χώρα, δεν θα μπορούσε να ξανακηρύξει πόλεμο, εάν δεν είχε μόνη της τον έλεγχο της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα, των δομικών συστατικών της πολεμικής βιομηχανίας. Μοιάζει ασύλληπτο, αλλά αν διαβάσει κανείς το νόημα πίσω από τις λέξεις της ιδρυτικής συνθήκης, το αίτιο της γέννησης αυτού, που σήμερα ονομάζουμε Ευρωπαική Ενωση, ήταν το αίτημα κατοχύρωσης της ειρήνης, μέσω της κατάργησης της δυνατότητας για πόλεμο. Στην πραγματικότητα, ήταν μια πράξη Εκεχειρίας, μεταξύ των Εθνικών επιδιώξεων και μια κοινή δέσμευση Κουλτούρας, ώστε οι Ευρωπαικοί λαοί, μέσω της παιδείας να συνυπάρχουν, συναγωνιζόμενοι και όχι ανταγωνιζόμενοι. Επιτρέψετε μου τον παραλληλισμό, αλλά σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια μετά, το «σχέδιο Σουμάν» αποτέλεσε την πολιτική, οικονομική και κοινωνική αναδιατύπωση των Ολυμπιακών Αξιών της Εκεχειρίας και του Ευ Αγωνίζεσθαι.Των αξιών, που γεννήθηκαν στην Ελλάδα και προσφέρονται απλόχερα, σαν συστατικό ενός καλύτερου κόσμου, μέσα από τους τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την Ολυμπιακή Παιδεία. Η επίγνωση, ότι η σημερινή στρογγυλή τράπεζα, υπηρετεί τον ίδιο στόχο, που υπηρετούσε η αντίστοιχη τράπεζα του 1950, αλλά και τον ίδιο στόχο, που υπηρετούσε «η νοητή τράπεζα»,γύρω από τη οποία θεσμοθέτησαν την Εκεχειρία, ο Ιφιτος, ο Λυκούργος και ο Κλεοσθένης. Είναι αυτή η αρχαία τάξη των πραγμάτων, που φανερώνει την αλήθεια. Πως δεν υπάρχουν τυχαίοι άνθρωποι και τυχαίοι χρόνοι. Η ιστορία γράφεται και αναδιατυπώνεται από τη γραφίδα της κοινής λογικής, που διαπνέει την Ελληνική κουλτούρα. Ότι, δηλαδή, κάποιοι που σκέπτονται, με εντιμότητα γύρω από ένα πραγματικό ή νοητό τραπέζι, μπορούν να θέσσουν σε κίνηση τον τροχό της ιστορίας και να βρουν απαντήσεις εκεί, που κανείς δεν μπορεί μόνος. Κυρίες και κύριοι, Την διαφορά την κάνει η ομάδα. Η συλλογικότητα και η αδιαπραγμάτευτη ενότητα δυνάμεων. Αν ξεχωρίζαμε από την ιδρυτική ομάδα της Ευρωπαικής Ενωσης τον Μάνσχολντ, θα βλέπαμε έναν Ολλανδό αγρότη. Αν ξεχωρίζαμε τον Μπέγιεν, θα βλέπαμε έναν άνθρωπο των «αγορών» κι αν ξεχωρίζαμε τον ίδιο τον Σουμάν, θα βλέπαμε έναν πολιτικό καριέρας. Ολοι μαζί, όμως, δημιούργησαν κάτι νέο και πρωτόγνωρο. Τον Ευρωπαίο πολίτη. Οπως ακριβώς, ο Λυκούργος, ο Ιφιτος και ο Κλεοσθένης από μόνοι τους ήταν απλά βασιλείς, αλλά, μαζί αποτέλεσαν «τον Ολυμπιακό Ανθρωπο», τον πρόγονο του Ευρωπαίου πολίτη, τον πρώτο Αξιακό πολίτη του κόσμου. Κυρίες και κύριοι, Η σημερινή στρογγυλή τράπεζα για την Ελλάδα, θα μπορούσε να πραματοποιηθεί, με τους ίδιους όρους, για κάθε μια Χώρα-μέλος. Ακόμα και για την ίδια την οικονομική ηγέτιδα Γερμανία, που προελαύνει, εν μέσω των φτωχών προς έναν κόσμο, που δεν θα χωρά τους πλούσιους, αγνοώντας και η ίδια τα σημάδια, πως εκατομμύρια Γερμανοί ασφυκτιούν και αμφιβάλλουν για την εθνική τους πορεία. Η Γερμανία μόνη της, μοιάζει οικονομικός γίγαντας. Η Ελλάδα μόνη της πολιτιστικός γίγαντας. Η Αγγλία μόνη της μοιάζει χρηματοπιστωτικός γίγαντας, αλλά, αν το αποτέλεσμα είναι ένας παγκόσμιος νάνος, τότε θα αφανιστούμε όλοι μαζί, παρασυρμένοι, σαν θάμνος ξερός κι ασήμαντος, από τη θύελλα της παγκοσμιοποίησης των αγορών, του ολοένα και πιο αόρατου χρήματος. Ο Σουμάν και ο Μονέ, θεμελίωσαν την ειρήνη στην Ευρώπη, με την αφαίρεση της δυνατότητας κήρυξης πολέμου με πυρομαχικά και όπλα, αλλά ήταν δικό μας χρέος, των απογόνων τους, να καθήσουμε γύρω από ένα τραπέζι και με την ίδια αξιακή δέσμευση, να θεμελιώσουμε την κοινωνική ειρήνη, μέσω της αφαίρεσης της δυνατότητας κατάχρησης οικονομικής ισχύος. Εγκαταστήσαμε στον θρόνο της Ευρώπης «το ΕΥΡΩ», αντί για τον Ευρωπαίο πολίτη κι αναμέναμε πρόοδο και συνοχή; Μοιάζει το ίδιο αφελές με αγώνισμα χωρίς Ελλανοδίκες. Γεμίσαμε τα πανεπιστήμια της ηπείρου μας, από νέους παθιασμένου για χρήμα, χωρίς όρια και κόκκινες γραμμές κι αναμέναμε να γεννηθεί η Ευρώπη της αλληλεγγύης; Μοιάζει το ίδιο αφελές, με το να καταργήσουμε τους ελέγχους ντόπινγκ και να περιμένουμε να αφανιστούν τα αναβολικά. Γεμίσαμε τις ώρες των μαθητών με εκπαίδευση, αλλά αφαιρέσαμε την Ολυμπιακή Παιδεία κι αναμέναμε να γεννηθεί μια γενιά της διάκρισης και όχι της επικράτησης; Μοιάζει σαν αστείο. Κυρίες και κύριοι, η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει τον πόλεμο του παγκόσμιου ισοζυγίου ισχύος, γιατί ακύρωσε τα δικά της προνόμικαι σύρεται σε αναμέτρηση, με τον Αμερικανικό, Ασιατικό και πλανητικό φεντεραλισμό, με όρους αγορών και όχι κοινωνίας. Επέτρεψε να καθήσει «στο κάθισμα» του Ολυμπιακού ανθρώπου», ο πολίτης-καταναλωτής και «στην έδρα του δασκάλου» ο Τραπεζίτης. Στην πραγματικότητα η Ευρωπαική ιδέα απειλήθηκε πολύ πριν την οικονομική κρίση της Ιρλανδίας, της Ισπανίας ή της Ελλάδας. Απειλήθηκε, από τη στιγμή που έπαψε να έχει πολιτικά, παιδαγωγικά πρότυπα, σαν τον Τσώρτσιλ, τον Αντενάουερ, τον Μπεχ, τον Σπινέλι και τον Σπάακ. και υιοθέτησε, ως πρότυπο τον Αμερικανό Χρηματιστή και τον Ασιάτη Μεγιστάνα. Τι θα ήταν Κυρίες και κύριο οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, χωρίς την Ολυμπιακή Φλόγα; Άλλο ένα αθλητικό σόου. Τι θα ήταν η Φλόγα, αν δεν ξεκινούσε από το ιερό της Ολυμπίας; Μια απλή φωτιά. Τι θα ήμασταν εμείς, σήμερα, αν δεν υπήρχε το «σχέδιο Σουμάν»; Απλώς γείτονες. Τι θα ήταν η Ευρωπη, χωρίς τον Ελληνικό πολιτισμό, τη Γερμανική επιστήμη, τη Γαλλική εφευρετικότητα, το Βρετανικό χιούμορ και το λατινικό ταπεραμέντο; Απλώς, ένα κομμάτι γης. Όλα μαζί, όμως, σημαίνουν Ευρωπαϊκό πρότυπο για τον πλανήτη. Θυμηθείτε!!! «Η ομάδα είναι η δύναμη». Επιτρέψε μου, αλλά, αν σήμερα συμμετέχουμε σε ένα στρογγυλό τραπέζι για την Ελλάδα, νωρίτερα, θα έπρεπε να έχουμε συμμετάσχει, σε ένα στρογγυλό τραπέζι για την Ευρώπη. Αν δεν νοσούσε το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα, τότε, δεν θα υπήρχε «Ελληνικό πρόβλημα». Κι αν είχα προσκληθεί σε ένα τέτοιο τραπέζι, θα έλεγα κάποιες προτάσεις, όπως: 1. Να ξαναβρούμε τους ήρωές μας. Ζω σε μια Χώρα που πολλοί την χλευάζουν, ότι ζει στη σκιά των αρχαίων ηρώων της. Όμως εγώ, συναντώ κάθε μέρα σύγχρονους ήρωες, απλούς ανθρώπους, που οι «αγορές» τους στερούν την αξιοπρέπειατης υγείας, της Παιδείας, της εργασίας, της σύνταξης, της προόδου. Όμως αυτοί επιμένουν, να μοιράζονται με τον γείτονα το χαμόγελο και τα ελάχιστα που τους απέμειναν. Ζω σε μια Χώρα γεμάτη ήρωες, που υπομένουν ένα βάρος, πολύ μεγαλύτερο από όσο τους αναλογεί και υπομονετικά, γύρω από το δικό τους τραπέζι σχεδιάζουν την επόμενη μέρα, στα πλαίσια της δημοκρατίας, που οι πρόγονοί τους έφεραν στον κόσμο. Ας ψάξουν, όλοι όσοι κουνούν το δάχτυλο στην Ελλάδα, τους δικούς τους ήρωες και στο τέλος της μέρας, να τους μαζέψουμε όλοι, όλους, γύρω από το ίδιο τραπέζι, για να σχεδιάσουν την Ευρώπη των αξιών και των ανθρώπων. 2. Να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο το αίτημα για επένδυση στον άνθρωπο. Στην Ελλάδα της ανεργίας και της προβληματικής επιχερηματικότητας καθημερινά, αφυπνίζεται ένα τεράστιο κοινωνικό κεφάλαιο και είναι θέμα χρόνου η οικονομική του απόδοση. Χιλιάδες νέοι, αλλά και μεγαλύτεροι, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, εννώνουν δυνάμεις, γεννούν ιδέες και αναζητούν μια νέα ευκαιρεία. 3. Να πιστέψουμε ξανά στην αξία της αλληλεγγύης. Ζω σε μια Χώρα, όπου τα Ευρωπαικά κονδύλια είναι σεβαστά, μόνο που σε λίγο, αν η Ευρώπη συνεχίσει να φέρεται, σαν ευεργέτης και όχι, σαν εταίρος, τότε τα κονδύλια αυτά θα μείνουν αζήτητα, γιατί οι Ελληνες, είμαστε περήφανος λαός και νοιζόμαστε για συνεργασία και όχι για φιλανθρωπία. Η Ελλάδα, θα μπορούσε να προβάλλει θέματα, που θα δίχαζαν την Ευρώπη, αλλά δεν το κάνει, γιατί επιθυμεί μια πραγματικά ενωμένη Ευρώπη. 4. Να εκτιμήσουμε ξανά την αληθινή αξία, όσων θεωρούμε αυτονόητα. Ζω σε μια Χώρα, που χαρίζει τον πλούτο της Παιδείας και της ιστορίας της. Δεν τον πουλά, γι’ αυτό δεν έχει πια χρήματα. Την ίδια στιγμή, όμως, μένει ενωμένη. Δε γνωρίζω πολλά μέρη στην Ευρώπη, που θα είχαν την ψυχραιμία της Ελλάδας, αν περνούσαν όσα η Ελλάδα. 5. Να διδαχθούμε από τα λάθη μας. Ζω σε μια Χώρα, όπου οι άνθρωποι κάνουν λάθη, όπως για παράδειγμα, πολλές φορές, θέλουν να πιστεύουν ψεύτικες υποσχέσεις, γιατί είναι βολικές. Στο τέλος όμως οι Έλληνες παραδέχονται τα λάθη τους και τα διορθώνουν. 6. Να αλλάξουμε τον προσανατολισμό της Παιδείας μας δημιουργώντας μια νέα νοοτροποία και να επανασυνδέσουμε τους ατομικούς και συλλογικούς στόχους, με το ηθικό τους υπόβαθρο. Ζω σε μια Χώρα γεμάτη ανοχή, η οποία όμως κλωνίζεται σοβαρά, δίνοντας χώρο, σε ακρέες, εθνικιστικές και εγκληματικές συμπεριφορές. Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα απαιτείται μία συμπαγής ευρωπαική και εθνική πολιτική. 7. Να εμπεδώσουμε την απλή αλήθεια, ότι όλοι θα νικήσουμε ή όλοι θα χάσουμε. Να καταλάβουμε, πως αφήνοντας πίσω μας τους πολλούς, στο τέλος θα μείνουμε μόνοι. Ζω σε μια Χώρα που δεν το έχει καταλάβει ακόμα!!!!! Κυρίες και κύριοι, Δεν είμαι πολιτικός, αλλά είμαι πολίτης και αυτό μου επιτρέπει να μιλώ από την ψυχή μου. Δεν είμαι φιλάνθρωπος, αλλά, επενδύω κάθε μου δύναμη για να κερδίσει η Ευρώπη, έστω κι έναν Ολυμπιακό άνθρωπο. Δεν είμαι σε θέση να προτείνω «μαγικά οικονομικά μοντέλα», που θα έλυναν το πρόβλημα της παραγωγικής υστέρησης στην Χώρα μου, αλλά είμαι σε θέση να καταλάβω, πότε οι οικονομολόγοι μου λένε ψέμματα και πότε αλήθεια. Ανήκω στους πολίτες, που δεν είναι δεδομένοι για την Ευρώπη. Πρέπει η Ευρώπη να μας ξανακερδίσει. Να μας αφηγηθεί από την αρχή μια ιστορία, που να θέλουμε να ακούσουμε. Καθένας χωριστά, είμαστε απλά, θεατές της αλλαγής του κόσμου. Ολοι μαζί, απλά, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον κάνουμε καλύτερο. Να γίνουμε Ολυμπιονίκες της πολιτικής, της οικονομίας, της κοινωνίας, της οικολογίας, του πολιτισμού, της Παιδείας της τεχνολογίας, σε όλα τα Στάδια, όπου δίνεται ο αγώνας της παγκόσμιας εννοποίησης. Μαζί, Κυρίες και κύριοι μπορούμε να φτιάξουμε μια ανίκητη Ευρωπαική ομάδα. «Θυμηθείτε, η ομάδα είναι η δύναμη». Σας ευχαριστώ.

ΑΡΣΑΚΕΙΟ ΑΥΡΙΟ

Διάλεξη του κ. Δημητρίου Καρδαμάκη Καθηγητή του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών, με θέμα: «Κινητό τηλέφωνο: Φίλος ή εχθρός;» Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015 και ώρα 11:00 Το Αρσάκειο Γενικό Λύκειο Πατρών σας προσκαλεί στην διάλεξη του κ. Δημητρίου Καρδαμάκη Καθηγητή του Τμήματος Ιατρικής του Πανεπιστημίου Πατρών, με θέμα: «Κινητό τηλέφωνο: Φίλος ή εχθρός;». Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2015 και ώρα 11:00 στον Πολυχώρο Εκδηλώσεων των Αρσακείων Σχολείων Πατρών.

ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ

Το βιβλίο της ακαδημαικού Μαρίας Νεγρεπόντη "Η Εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας και η Διέξοδος η Δραχμή" θα παρουσιαστεί στην Πάτρα Στις 11/2/2015 στην αίθουσα της ΕΣΗΕΠΗΝ στις 19.00 το απόγευμα Ένα ιδιαίτερα επίκαιρο και αποκαλυπτικό βιβλίο με τίτλο «Η Εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας και η Διέξοδος η Δραχμή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιανός, αναμένεται σύμφωνα με πληροφορίες του thebest.gr να παρουσιαστεί στην Πάτρα, στην αίθουσα της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου Ηπείρου και Νήσων, στην οδό Μαιζώνος πλησίον της Παπαφλέσσα στην Πάτρα, την Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015 στις 19.00 το απόγευμα. Πρόκειται για ένα βιβλίο που ξεχωρίζει για την μοναδική αμεσότητα του γραμμένο από την Μαρία Νεγρεπόντη Δελιβάνη. Όπως τονίζεται σε σχετικό δελτίο Τύπου, τα συμβάντα που εξυφαίνουν βήμα προς βήμα την ελληνική οικονομική γενοκτονία «συλλαμβάνονται» από τη συγγραφέα ακριβώς τη στιγμή που διαδραματίζονται, και όχι, όπως συνήθως συμβαίνει σε ανάλογες αφηγήσεις, εκ των υστέρων. Πρόκειται, ουσιαστικά, για ένα είδος συγκλονιστικού ημερολογίου της κρίσιμης περιόδου 2011-2014, που καταγράφει με κινηματογραφική ταχύτητα και απαθανατίζει με φωτογραφική πιστότητα ακριβώς τη στιγμή που ένα προς ένα τα δραματικά γεγονότα ρίχνονται αλύπητα στην ελληνική σκηνή, από τους εταίρους μας, για να μορφοποιηθούν με ποικίλους τρόπους στη συνέχεια. Η ανάλυση και κριτική των συμβάντων αυτής της δραματικής περιόδου αποτελούν το κύριο σώμα του ανά χείρας έργου και χωρίζονται σε 4 ενότητες. Το βιβλίο φιλοδοξεί να προβληματίσει ένα αναγνωστικό κοινό πολύ ευρύτερο αυτού των οικονομολόγων ή ακόμη και όσων διαθέτουν επαρκείς γνώσεις οικονομίας. Επιλέχθηκε γι’ αυτό όσο γίνεται πιο απλός τρόπος γραφής, ποικιλία θεμάτων, καθώς και αποφυγή, στο μέτρο του δυνατού, μακροσκελών και κουραστικών θεωρητικών αναλύσεων. Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει και απουσία έμμεσης αλλά στερεάς στήριξης του όλου κειμένου από τη βασική οικονομική θεωρία. Η συγγραφέας είναι αριστούχος απόφοιτος της Σχολής Νομικών και Οικονομικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Σορβόννη του Παρισιού από όπου έλαβε το Κρατικό Διδακτορικό Δίπλωμα Οικονομικών Επιστημών με άριστα και έπαινο. Η διδακτορική της διατριβή εκδόθηκε με δαπάνες του CNRS της Γαλλίας και δημοσιεύθηκε στη γαλλική σειρά SEDES. Σπούδασε, επίσης και έκανε έρευνα στα Πανεπιστήμια London School of Economics, Berkeley (ΗΠΑ), και στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας (Fiesole). Υφηγήτρια στο ΑΠΘ και καθηγήτρια Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Σύμβουλος στον ΟΟΣΑ Παρισιού, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Οικονομολόγων Γαλλικής Γλώσσας. Πρόεδρος Επίτιμων Διδακτόρων του Πανεπιστημίου Valahia της Ρουμανίας, πρόεδρος του «Ιδρύματος Δημήτρη και Μαρίας Δελιβάνη». Αξίζει να σημειωθεί πως η κυρία Νεγρεπόντη υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα πρύτανης και εκλέχτηκε τρεις φορές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας της Θεσσαλονίκης. Της έχει απονεμηθεί ο τίτλος της Επίτιμης Διδάκτορος από τα Πανεπιστήμια Δημόκριτος (Θράκη), Valahia (Ρουμανία), Kainar (Almaty-Kazakhstan), Barnaoul-Altai στη ρωσική Σιβηρία και Annaba (Αλγερία). Έχει βραβευθεί με πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο της, Περί της περιφερειακής ανάπτυξης της Ελλάδος. Εείναι επίτιμη δημότης της Κομοτηνής και έχει τιμηθεί με 4 χρυσά μετάλλια της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, για την κοινωνική της δράση, με την επιλογή της ως Jean Monnet Fellow, στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας ενώ με διάταγμα της 17ης Ιουλίου 2008 και με υπογραφή του προέδρου της Γαλλίας Nicola Sarkozy, της απονεμήθηκε το Γαλλικό παράσημο του Εθνικού Τάγματος του Ιππότη της Legion d’ Honneur. *Για το βιβλίο στην εκδήλωση που συνδιοργανώνει το βιβλιοπωλείο «Η Γωνιά του Βιβλίου» της Πάτρας, θα μιλήσουν ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Παπαδιονυσίου, ο πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης, προιστάμενος του ιερού ναού Αγίου Ανδρέου Πατρών, ο καθηγητής γενετικής τέως Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών Σταμάτης Αλαχιώτης και η δημοσιογράφος Έμκε Πουννοπούλου.

ΓΙΑΝΗ ΑΚΟΥΣ? GIANI BLEPEIS?

Πολλοί πιστεύουν ότι η Αργεντινή χρεοκόπησε λόγω της παρουσίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Η αλήθεια είναι ότι χρεοκόπησε όταν –«αψυχολόγητα» όπως κρίθηκε μετά– το ΔΝΤ αποχώρησε από εκεί. Η χώρα έμεινε ξεκρέμαστη και το χάος ήταν το επόμενο βήμα. Φυσικά, όπως γίνεται πάντα στους μεγάλους γραφειοκρατικούς οργανισμούς, ακολούθησε μεγάλη συζήτηση εντός του Ταμείου για το λάθος. Εγιναν πολλές εκθέσεις και μελέτες, αλλά η Αργεντινή ακόμη προσπαθεί να συνέλθει. Κι ας έχει παραγωγική βάση πολλαπλώς μεγαλύτερη από την ισχνότατη δική μας. Κάπως έτσι θα γραφτούν πολλές μελέτες για τη «χαμένη ευκαιρία της Ελλάδας να ξεγλιστρήσει από την κρίση, για την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που ακολούθησε εκείνο τον μοιραίο Φεβρουάριο της χώρας». Θα γραφτούν θλιβερά και καταγγελτικά άρθρα. Πολλοί θα ελεεινολογήσουν τη Γερμανία, την Ευρώπη, τον καπιταλισμό, αλλά θα το κάνουν από την ασφάλεια του εξωτερικού· όπως και τώρα πολλοί σπρώχνουν τη χώρα σε τροχιά σύγκρουσης με τον μόνο δανειστή που της απέμεινε, έχοντας καβάτζες στην Αυστραλία κι αλλαχού. Οι στιγμές για τη χώρα είναι πολύ κρίσιμες. Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει γρήγορα έναν έντιμο συμβιβασμό. Οι μαγκιές του κ. Βαρουφάκη του στυλ «δεν συνεργαζόμαστε με την τρόικα» θυμίζουν τις συμβουλές που έδινε δημοσίως στον κ. Γιώργο Παπανδρέου («Αγαπητέ Γιώργο», protagon 6.6.2011): «Πάρε απόψε το βράδυ το ποδήλατό σου, μόνος σου, και κατέβα στην Πλατεία Συντάγματος (Σ.Σ. στους Αγανακτισμένους!). Εκεί, μπορεί να σε γιουχάρουν στην αρχή, αλλά βλέποντάς σε μόνο και αποφασισμένο, θα παραμερίσουν να περάσεις. Ζήτα τον λόγο και μίλησε στον συγκεντρωμένο κόσμο... Εξάγγειλε ότι δεν θα δεχθούμε άλλα δάνεια όσο η Ευρωζώνη αρνείται να συζητήσει καν την αναμόρφωσή της σε μια λογική και βιώσιμη βάση. Οτι, αν αναγκαστεί, η Ελλάδα θα πορευτεί, εντός μεν της Ευρωζώνης, αλλά άνευ δανείων... η Ελλάδα θα κάνει αυτό που έπρεπε να έχει κάνει εδώ και χρόνια: Να ζει μετρημένα. Αν σε ρωτήσουν για τους μισθούς και τις συντάξεις απάντησε ότι, αν αναγκαστούμε, θα τους καταβάλουμε αφού μειώσουμε όλους τους ανώτερους μισθούς (υπουργών, βουλευτών, καθηγητών πανεπιστημίων κ.λπ.) στα 1.000 ευρώ και για όσο καιρό χρειάζεται». Ελπίζουμε να μη γίνει καμιά στραβή. Αλλά, αν γίνει, θα περιμένουμε, «αγαπητέ Γιάνη», να είσαι εδώ. Να τρέξεις στις ουρές των συνταξιούχων, έξω από τις τράπεζες, ώστε να τους εξηγήσεις το μέγα κι αυτάρεσκο σχέδιό σου... Έντυπη

ΕΥΡΩΠΗ

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η Ευρώπη ήταν η όμορφη κόρη του βασιλιά της Φοινίκης, Αγήνορα, και της Τηλεφάσσας, αλλά και αδελφή του Κάδμου (ιδρυτή της Θήβας). Κάποτε, όταν έπαιζε με τις φίλες της αμέριμνη στην παραλία, την είδε ο Δίας και θαμπώθηκε από την ομορφιά της. Τότε μεταμορφώθηκε σε έναν εύσωμο και δυνατό ταύρο, και παριστάνοντας ότι βόσκει πήγε κοντά της. Εκείνη, πλησίασε το ταύρο και άρχισε να τον χαϊδεύει, γοητευμένη από την δύναμη του και την κορμοστασιά του. Μετά ανέβηκε στη ράχη του για να τον ιππεύσει και τότε ο ταύρος άρχισε να τρέχει με αστραπιαία ταχύτητα. Διέσχισε όλο το Λιβυκό Πέλαγο, ώσπου έφτασε στην Κρήτη (στο σημερινό Λέντα). Εκεί ο Δίας πήρε ξανά την αληθινή του μορφή και οδήγησε την Ευρώπη στην Γόρτυνα, κάτω από τον αειθαλή της πλάτανο. Εκεί λοιπόν ζευγάρωσαν και καρπός του έρωτα τους ήταν ο Μίνωας και ο Ραδάμανθυς. Μάλιστα νομίσματα της αρχαίας Γόρτυνας αναπαριστούν την Ευρώπη. Ο Δίας έφυγε για τον Όλυμπο και η Ευρώπη παντρεύτηκε τον βασιλιά της Κρήτης Αστέριο, που υιοθέτησε τα παιδιά της. Μετά τον θάνατο του Αστέριου, ο Μίνως έγινε βασιλιάς της μεγαλύτερης πόλης της Κρήτης, της Κνωσού, και έφτιαξε τον πρώτο Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, τον μινωϊκό. Ο Μίνως κυβέρνησε δίκαια όλη την Κρήτη και κατάφερε να ενώσει όλες τις πόλεις υπό την μινωϊκή σκέπη. Μάλιστα, λόγω της δικαιοσύνης του όταν πέθανε έγινε Κριτής του Άδη. Κατά άλλη εκδοχή, η συνεύρεση του Δία και της Ευρώπης έγινε στο Δικταίον Άντρο, στο Οροπέδιο Λασιθίου. Επίσης, αξίζει να αναφέρουμε ότι η ήπειρος μας πήρε το όνομα της από την Ευρώπη και ότι η αρπαγή της Ευρώπης αναπαριστάται στο Ελληνικό κέρμα των 2 Ευρώ. Read more: http://www.cretanbeaches.com/hrisimes-plir%CE%BFf%CE%BFries/myth%CE%BFl%CE%BFgia/arpagh-tis-europis-kai-gennhsh-toy-minoa/#ixzz3QKnCc0Qi

Πούς Τίς

Μία από τις πιο εξέχουσες πολιτικές προσωπικότητες της Ιρλανδίας, ο υπουργός Υγείας Λίο Βάραντκαρ, ανακοίνωσε ότι είναι ομοφυλόφιλος, τέσσερις μήνες πριν από τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με το αν πρέπει να επιτρέπονται οι γάμοι μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Ο Βάραντκαρ, 36 ετών, ο οποίος θεωρείται ένας από τους επικρατέστερους υποψήφιους για να διαδεχτεί τον πρωθυπουργό της χώρας, Εντα Κένι, έκανε την ανακοίνωση αυτή κατά τη διάρκεια συνέντευξης που παραχώρησε την Κυριακή στο κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό RTE. «Είμαι ομοφυλόφιλος. Δεν είναι μυστικό, αλλά δεν είναι κάτι που θα μπορούσε ο καθένας να γνωρίζει», δήλωσε ο Βάραντκαρ. Οι αντιδράσεις στην είδηση αυτή μέσα από το Διαδίκτυο φαίνεται ότι ήταν ιδιαίτερα θετικές. «Το ωραιότερο πράγμα είναι ότι δεν προκλήθηκε θύελλα», έγραψε στο λογαριασμό του στο Twitter ο κωμικός Ντάρα Ο’Μπράιαν.

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ-ΚΟΥΜΑΝΤΟ

Σταύρος Μ. Λεκκάκος Είναι Διευθύνων Σύμβουλος και CEO της Τράπεζας Πειραιώς. Γεννήθηκε το 1952 και έχει σπουδάσει Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1968 στην American Express Bank Ελλάδος, από όπου αποχώρησε το 1992 με το βαθμό του Αντιπροέδρου και εντάχθηκε στην Τράπεζα Πειραιώς. Το 1998 ορίστηκε Γενικός Διευθυντής Ομίλου. Από την θέση αυτή διαχειρίσθηκε με απόλυτη επιτυχία την συγχώνευση αρκετών ελληνικών τραπεζών, οι οποίες εξαγοράστηκαν από την Τράπεζα Πειραιώς. Στα πλαίσια αυτά το 1998 διετέλεσε Γενικός Διευθυντής της Τράπεζας Μακεδονίας Θράκης και το 2001 Γενικός Διευθυντής της ΕΤΒΑ Bank όπου εργάστηκε για την προετοιμασία της απορρόφησης των δύο τραπεζών. Τον Απρίλιο του 2006 ανέλαβε καθήκοντα Προέδρου & Διευθύνοντα Συμβούλου στην Piraeus Bank Romania, μέχρι τον Ιούνιο του 2008. Την περίοδο αυτή το δίκτυο των καταστημάτων της Τράπεζας αυξήθηκε κατά 130 μονάδες, τα μεγέθη δεκαπλασιάστηκαν και τα κέρδη ακολούθησαν εντυπωσιακότερη μεταβολή. Τον Ιούνιο του 2008 επέστρεψε στην Ελλάδα ως Αναπληρωτής Διευθύνων Σύμβουλος της Τράπεζας Πειραιώς και εξελέγη Διευθύνων Σύμβουλος και Deputy CEO τον Μάιο του 2010. Από τον Φεβρουάριο του 2011 είναι Διευθύνων Σύμβουλος και CEO, καθώς και Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής Ομίλου. O κ. Σταύρος Λεκκάκος παραμένει Πρόεδρος της Piraeus Bank Romania καθώς και μέλος ΔΣ σε αρκετές θυγατρικές εταιρείες της Τράπεζας σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είναι επίσης Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. και του Προεδρείου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, Πρόεδρος Δ.Σ. της ασφαλιστικής εταιρίας Ευρωπαϊκή Πίστη και μέλος του Δ.Σ. του Ελληνο-Αμερικανικού Εμπορικού & Βιομηχανικού Επιμελητηρίου.

APOSYRSH I.X.

Του Κώστα Ιερίδη Μέχρι το τέλος του 2015 θα ισχύει το μέτρο της απόσυρσης Ι.Χ. αυτοκινήτων, σύμφωνα με την τροπολογία που ψήφισε τον Δεκέμβριο, λίγο πριν κατεβάσει ρολά λόγω εκλογών, η Βουλή. Μέχρι το τέλος του 2015 θα βρίσκεται σε ισχύ το μέτρο της απόσυρσης για Ι.Χ. με άδεια κυκλοφορίας έως τις 31 Δεκεμβρίου 2001Ειδικότερα, εγκύκλιος που εξέδωσε η γενική γραμματέας Δημοσίων Εσόδων Κατερίνα Σαββαΐδου προβλέπει τις προϋποθέσεις για την υπαγωγή στο μέτρο των ιδιοκτητών Ι.Χ. Έτσι, για να ισχύσει το μέτρο της απόσυρσης απαραίτητες προϋποθέσεις είναι: •η άδεια κυκλοφορίας του αυτοκινήτου που αποσύρεται να έχει εκδοθεί έως τις 31 Δεκεμβρίου 2001 •να έχουν καταβληθεί τα τέλη κυκλοφορίας του έτους εντός του οποίου γίνεται η διαγραφή •να έχουν εξοφληθεί τυχόν οφειλόμενα τέλη κυκλοφορίας προηγούμενων ετών •το αυτοκίνητο να αποσυρθεί από την κυκλοφορία μέχρι και τις 20 Δεκεμβρίου 2015. Επίσης, η απόσυρση προβλέπει απαλλαγή 50% έως 100% από το τέλος ταξινόμησης του καινούργιου οχήματος, βάσει του κυβισμού του νέου προς ταξινόμηση αυτοκινήτου. Το όφελος, δηλαδή, διαμορφώνεται: •έως 300 ευρώ, αν αποκτηθεί αυτοκίνητο μέχρι 900 κυβικά εκατοστά και φορολογητέα αξία έως 6.000 ευρώ •έως 960 ευρώ, αν αποκτηθεί αυτοκίνητο από 901 μέχρι 1.400 κυβικά εκατοστά και φορολογητέα αξία έως και 8.000 ευρώ •έως 1.430 ευρώ, αν αποκτηθεί αυτοκίνητο από 1.401 μέχρι 1.600 κυβικά εκατοστά και φορολογητέα αξία έως και 11.000 ευρώ Τι απαιτείται, τέλος, για να πραγματοποιηθεί η διαδικασία της απόσυρσης; 1.ο ιδιοκτήτης να παραδώσει το αποσυρόμενο όχημα σε σημείο συλλογής Οχημάτων Τέλους Κύκλου Ζωής (ΟΤΚΖ) 2.η υπηρεσία να εκδώσει πιστοποιητικό καταστροφής μέσα σε 8 ημέρες 3.αντίγραφο του πιστοποιητικού καταστροφής να διαβιβαστεί μαζί με τα στοιχεία κυκλοφορίας του οχήματος στο Υπουργείο Μεταφορών 4.το υπουργείο να εκδώσει μηχανογραφημένη πράξη οριστικής διαγραφής - το ένα αντίτυπο της πράξης χρησιμοποιείται ως δικαιολογητικό για την απαλλαγή κατά περίπτωση από το προβλεπόμενο τέλος ταξινόμησης, ενώ το άλλο αντίτυπο της πράξης κρατείται από τον ιδιοκτήτη 5.o ιδιοκτήτης να έχει στα χέρια του πιστοποιητικό από τη ΔΟΥ, βάσει του οποίου θα φαίνεται ότι έχουν πληρωθεί τα τέλη κυκλοφορίας.

fylakes margariti.

Στην μεσοτοιχία του 11ου Δημοτικού Σχολείου (πρωην φυλακές Ρ.Φεραίου) με το πάρκιν που ειναι δίπλα (στην συμβολή της Σατωβριανδου με την Τζώρτζ) υπάρχει ακόμα ψηλά ενα παραθυράκι με σήτα ειναι οτι έμεινε απο το κτηριο των φυλακών Μαργαρίτη για να θυμίζει το παρελθόν του κτηρίου. Η φυλακή Μαργαρίτη κτίστηκε γύρω στο 1900, όταν άρχισε το κλείσιμο των άλλων μεσαιωνικών φυλακών του φρουρίου Ρίου. Αποτελούνταν από το ισόγειο και έναν όροφο, ενώ τα παράθυρα της ήσαν καγκελόφρακτα. Σε απόσταση τριών μέτρων περίπου από τα παράθυρα του ισογείου ο χώρος στην Κατοχή ήταν περιφραγμένος με αγκαθωτό σύρμα, για να μην πλησιάζουν οι απ’ έξω. Η χωρητικότητά της, ήταν για 180 άτομα, εντούτοις όμως στοιβάζονταν υπεραρκετά άνω του ορίου και τουλάχιστον στην ιταλική κατοχή είχαν φθάσει τον Ιούλιο του 1942 στα 690. (Τάκης Σταθάτος: 20ος Αιώνας, εποποιία, τραγωδία, ελπίδα, Εκδόσεις Δήμου Πατρέων, Πάτρα 1996). Η κύρια είσοδος ήταν στα δεξιά της πρόσοψης. Το εμβαδόν της ήταν περίπου μισό στρέμμα. Στο εξωτερικό «Γ» της πρόσοψης υπήρχαν μεγάλα παράθυρα και στην στενή εσωτερική αυλή της ήταν κτισμένο εκκλησάκι για τον εκκλησιασμό κρατουμένων. («Αναμνήσεις» Δημάρχου Μεσολογγίου Χρ. Ευαγγελάτου). Είχε πέντε θαλάμους και το πάτωμά τους ήταν τσιμεντένιο. Σε αυτό ο ύπνος συνήθως γινόταν στο πλευρό, λόγω στενότητας χώρου και πολλών κρατουμένων. Διάδρομος διέσχιζε ισόγειο και άνω όροφο, στον οποίο οδηγούσε εσωτερική σκάλα. Ο 3ος θάλαμος επί ιταλοκρατίας χρησιμοποιούνταν για την φυλάκιση πολιτικών κρατουμένων, ενώ οι άλλοι για τους ποινικούς. Αριστερά της κεντρικής πόρτας, στο ισόγειο, ήταν το διοικητήριο. Ο προαυλισμός των κρατουμένων γινόταν το πρωί από τις 9 έως τις 11 και το απόγευμα από τις 4 έως τις 6 σε ένα στενό κομμάτι γης, στο οποίο ήταν φυτεμένη μια μουριά, που στην μεγάλη πείνα του 1942 τα φύλλα της το Μάιο και οι άγουροι καρποί της χρησίμευσαν για να ξεγελάσουν τα στομάχια τους οι απισχνασμένοι κρατούμενοι. Άναβαν μικρές φωτιές, με τα ξύλα που χρησίμευαν για το καζάνι που έβραζε το λιγοστό φαΐ και μέσα σε τενεκεδάκια έβραζαν τα φύλλα, που τα έβλεπαν ως έδεσμα, μέχρι να ξεπικρίσουν Το προαύλιο αυτό ήταν περιφραγμένο με υψηλή πέτρινη μάντρα, στην κορυφή της οποίας είχαν τοποθετηθεί πυκνές κουλούρες σύρμα, για την αποφυγή απόδρασης κρατουμένων. Για περισσότερη περιφρούρηση, σε μια γωνιά της μάντρας είχε στηθεί ξύλινο ικρίωμα με σκοπιά στην κορυφή του, όπου καραμπινιέρος καραδοκούσε με πολυβόλο. Κάτω, στο προαύλιο, δυο-τρεις Έλληνες δεσμοφύλακες περιφέρονταν ένοπλοι και με απειλητικές διαθέσεις έναντι οποιουδήποτε κρατουμένου προβάλλει αντίσταση. Φορούσαν πηλίκιο, στολή διακριτική και έφεραν στην μέση γκλοπ, που θα το ανεβοκατέβαζαν στις πλάτες δυστυχισμένων υπάρξεων, ιδιαίτερα αδύναμων τον καιρό της μεγάλης πείνας. Τηλέφωνο του Διοικητηρίου ήταν συνδεμένο με την Καραμπινιερία της Πάτρας, ώστε να προστρέξουν οι καραμπινιέροι της σε περίπτωση απειλητικών συμβάντων εντός της φυλακής. Λουτρά για καθαριότητα του σώματος δεν υπήρχαν, με ό,τι αυτό συνεπάγονταν, πράγμα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο ξέσπασμα επιδημίας εξανθηματικού τύφου τον Ιούλιο του 1942. Τα αφοδευτήρια ήσαν λιγοστά και υπερχειλισμένα από ανθρώπινα περιττώματα. Η ανάγκη της αφόδευσης ικανοποιούνταν σε δημόσια θέα, προφανώς για να εμπεδώσουν το αίσθημα του εξευτελισμού τους οι κρατούμενοι. Παρηγοριά ήσαν οι λιγοστές, τρεις-τέσσερις βρύσες του προαυλίου. Σε μια άκρη του προαυλίου, και σε δυο μεγάλα καζάνια, που από κάτω τους καίγονταν κούτσουρα που έκοβε η αγγαρεία της φυλακής, έβραζε πλιγούρι από μπομποτάλευρο, ανακατεμένο περισσότερο με νερό και με ελάχιστο και κακής ποιότητας λάδι. Το μαγείρεμα αναλάμβαναν τέσσερις κρατούμενοι, διαφορετικοί κάθε φορά, που όμως ανταμείβονταν με παροχή διπλής μερίδας. Γύρω από τα καζάνια πάντα, ήσαν καθιστοί κρατούμενοι που ξελιγωμένοι από την πείνα περίμεναν να ετοιμαστεί το γεύμα που θα τους ανέσταινε προσωρινά. Κι ως τότε ικανοποιούνταν παίρνοντας ευχάριστες μυρωδιές Και το συσσίτιο τι ήταν; Μόλις μια κουτάλα πλιγούρι, κουρκούτι ή ρεβίθια για το μεσημέρι, ενώ για το βράδυ το σιτηρέσιο περιλάβανε δέκα ελιές ή εφτά ξερά σύκα, πολλές φορές κι αυτά αλλοιωμένα. Κι άντε να χορτάσουν άνθρωποι αποσκελετωμένοι. Και το χειρότερο ακόμη. Από αυτή την ελάχιστη τροφή, όπως προανέφερα, οι φύλακες έκλεβαν μερίδες για τον εαυτό τους. Κι αν τολμούσε να διαμαρτυρηθεί κρατούμενος ότι η τροφή ήταν λειψή, τότε αλίμονο! Από τα τέλη του 1941 έως και μέσα του 1942 κάθε μήνα πέθαιναν από πείνα οκτώ με δέκα κρατούμενοι, ενώ λόγω στενότητας χώρου και έλλειψης καθαριότητας ενέσκηψε η επιδημία τύφου στην φυλακή, που αποδεκάτισε τον πληθυσμό της. Μόνον όποιος είχε πρόσθετο φαγητό από συγγενείς που επισκέπτονταν την φυλακή, μπορούσε να ζήσει έστω και στοιχειωδώς. Ειδικά από την 1η Ιουνίου έως τις 11 Αυγούστου του 1942 μετρήθηκαν 33 θάνατοι από υποσιτισμό. Κι αυτό παρά την έγγραφη διαμαρτυρία των κρατουμένων προς τον Ιταλό στρατιωτικό διοικητή Πατρών Α. Νάλντι, ο οποίος συνέστησε στον νομάρχη Αχαΐας Κωνστ. Σπήλιο να λάβει ελάχιστα μέτρα προς αντιμετώπιση του ζητήματος. Το ζήτημα της επιβίωσης οι πολιτικοί κρατούμενοι, ΕΑΜίτες από Πάτρα κι αλλού, το αντιμετώπισαν μεταξύ τους με την αρχή της αλληλεγγύης και της ίσης κατανομής των τροφίμων που έπαιρναν οι κρατούμενοι από τους συγγενείς τους. Κάτι που δεν γίνονταν στους ποινικούς και που όμως ωστόσο είχε προκαλέσει τον θαυμασμό τους. ’’Τα καλάθια με κηπευτικά από το περιβόλι μας έσωσαν πολύ κόσμο’’, λέει σήμερα στον γράφοντα η Ειρήνη Τζούτη που είχε κρατούμενο τον αδελφό της Δημήτρη, μέλος του ΚΚΕ Πάτρας. Όσοι δεν είχαν βοήθεια απ’ έξω, περίμεναν υπομονετικά να λάβουν τυχόν περίσσευμα, την λεγόμενη ’’μαρμίτα’’, που την διαλαλούσε ο μάγειρας, δηλαδή ένα-δυο πόντους στον πάτο του καζανιού. Και τότε απλώνονταν πολλά τα αδυνατισμένα χέρια που κρατούσαν τενεκεδάκια. Κάποιες φορές ήσαν τόσα πολλά που τελείωναν γρήγορα το περίσσευμα, προς απογοήτευση των πεινασμένων. Το καλοκαίρι του 1942 ο ίσκιος των φύλλων εκείνης της μουριάς δεν πρόλαβε να σκεπάσει κανέναν. Είχαν γίνει συμπλήρωμα της τροφής των κρατουμένων που δεν ελάβαιναν τρόφιμα απ’ έξω. Άνεργοι νέοι και μεσήλικες, που κατέληγαν να γίνουν κλεφτρόνια για μια οκά σταφίδα, για μια φρατζόλα ψωμί, για λίγες φακές, νεαροί σαλταδόροι που ανέβαιναν στην καρότσα των κινούμενων φορτηγών οχημάτων με σκοπό να κλέψουν ένα λάστιχο για να το πουλήσουν σε όσους χρειάζονταν να το κόψουν για σόλες στα παπούτσια τους, οργανωμένοι νέοι αργότερα στην ΕΠΟΝ και άλλες οργανώσεις που έκαναν εράνους ή σκόρπιζαν στους δρόμους αντικατοχικές προκηρύξεις, ΕΑΜίτες που δούλευαν για την ανατροπή του καταχτητή, κομμουνιστές που λειτουργούσαν τις πολιτικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις αυτή είναι η ανθρωπογεωγραφία των φυλακών Μαργαρίτη σε όλη την Κατοχή στην Πάτρα. Από τον Μάρτιο του 1942, με την μαζική είσοδο ΕΑΜιτών της οργάνωσης που χτυπήθηκε από τους Ιταλούς φασίστες στην Πάτρα, το κλίμα αλλάζει.

APHGANOS

Απήγανος Θεραπευτικές Ιδιότητες Ο απήγανος είναι φυτό του οποίου η χρήση πρέπει να γίνεται πολύ μετρημένα, καθώς το αιθέριο έλαιο του προκαλεί τοπικούς ερεθισμούς και φλύκταινες, ιδιαίτερα όταν είναι χλωρό. Με την ιδιότητα του εξάλλου να διεγείρει τη συσταλτικότητα της μήτρας και να προκαλεί έτσι την αιμορραγία της, γίνεται δυνατό «αμβλωτικό». Οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν τον απήγανο με πολλή προσοχή, κατά των νευρικών παθήσεων, της υστερίας, της επιληψίας, της χορείας κι ακόμα ως διουρητικό (κατά της υδρωπικίας) και ως εμμηναγωγό (για δυσμηνόρροιες ή αμμηνόρροιες). Στην ομοιοπαθητική, χρησιμοποιούν το αιθέριο έλαιο που εξάγεται από το χλωρό φυτό για το δυνάμωμα των ματιών, καθώς και εναντίον των ρευματισμών, των νευραλγιών και των εμμηνορραγιών. Έχει επίσης ανθελμινθικές ιδιότητες και καταπολεμά τις αμοιβάδες. http://www.dwdekamhnes.gr/files/votana/files/apiganos_igeia.htm Απήγανος – Ρούτα Ο απήγανος είναι ένα από τα σημαντικότερα βότανα της φαρμακευτικής. Το άρωμά του είναι πολύ έντονο και σε κάποιους μάλιστα άσχημο. Θεωρείται ότι απωθεί γάτες και σκυλιά αλλά και πολλοί το τοποθετούν έξω από την πόρτα τους για να μην μπαίνει στο σπίτι τους η γρουσουζιά, η αρνητική ενέργεια. Χρειάζεται ηλιόλουστα σημεία και αρκετό νερό αλλά με πολύ καλή στράγγιση του εδάφους. Να γίνεται έλεγχος καλά γιατί δύσκολα φαίνεται μια κάμπια η οποία επισκέπτεται συχνά τον απήγανο. Αν δεν το δώσουμε σημασία μπορεί μέσα σε λίγες μέρες να εξαφανιστεί όλος ο απήγανος. Πάντως γενικά είναι ένα πολύ όμορφο θαμνάκι ειδικά όταν ανθίζει σε κίτρινο χρώμα αρχές καλοκαιριού.

GRAFEI O XRHSTOS

Ηταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη Βουλή που βρισκόταν στον τρίτο χρόνο της θητείας της. Αδύνατο, γιατί το πολίτευμα στη χώρα μας είναι κομματοκρατία: οι θεσμοί υπηρετούν τα κόμματα – δεν είναι δημοκρατία: δεν υπηρετούν την κοινωνία οι θεσμοί. Για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το Σύνταγμα απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία (τη θετική ψήφο 180 βουλευτών). Κι αυτό επειδή, όταν συντάχθηκε το ισχύον Σύνταγμα, στον Πρόεδρο αναγνώριζε ισχνές, αλλά πάντως κάποιες αρμοδιότητες ρυθμιστή του πολιτεύματος, ελέγχου ενδεχόμενων αυθαιρεσιών της εκτελεστικής εξουσίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απογύμνωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από κάθε ρυθμιστική αρμοδιότητα, τον κατέστησε διακοσμητική απλώς φιγούρα, συμπλήρωμα των φουστανελοφόρων της προεδρικής φρουράς. Η αυξημένη πλειοψηφία ήταν πια περιττή. Ομως ούτε το πράσινο ούτε το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ είχαν την εντιμότητα να αναθεωρήσουν τη συνταγματική απαίτηση της «αυξημένης», όταν εξέλιπε ο σκοπός στον οποίο η απαίτηση απέβλεπε. Κάθε κανονιστική διάταξη, όταν καταστεί άσκοπη πια και άχρηστη, εύκολα διαστρέφεται σε μέσο εξυπηρέτησης στόχων αλλότριων από τον αιτιώδη και αρχικό. Ετσι και η αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου μεταποιήθηκε σε ευκαιρία ανατροπής της κυβέρνησης, όταν αυτή διαθέτει μεν πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά όχι αυξημένη. Ενα καθεστώς κομματοκρατίας μπορεί να παίζει με τους θεσμούς, ακόμα και με το Σύνταγμα, παραβλέποντας ότι η νέμεσις παραμονεύει. Η κυβερνητική σιαμαία συμφυΐα των άλλοτε φανατισμένων αντιπάλων, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., εμφανίστηκε πανικόβλητη μπροστά στο ενδεχόμενο να μην εξασφαλίσει την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου. Πώς ξεχωρίζει η απλή «ανησυχία» από τον κατάφωρο «πανικό»; Το κριτήριο είναι η απώλεια της ψυχραιμίας. Η κυβερνητική συνεργασία έδειξε να χάνει κάθε έλεγχο αυτοκυριαρχίας με την πιθανότητα και μόνο πρόωρων εκλογών. Πρόσφερε στην αξιωματική αντιπολίτευση το απίστευτο δώρο: να την θεωρεί οπωσδήποτε νικήτρια στην επερχόμενη αναμέτρηση – της χάρισε ολοπρόθυμα την πρωτιά στην «παράσταση νίκης». Γέννησε στο εκλογικό σώμα τη λογικά συνεπέστατη υποψία ότι τον τρόμο προκαλούν συγκαλυμμένες ευθύνες για ποινικά αδικήματα. Εξάλλου η κοινή γνώμη δεν μοιάζει πιθανό να πίστεψε ποτέ ότι η καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος περιοριζόταν, επί τόσα χρόνια, στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου. Η συνηθέστερη αντίδραση του πανικόβλητου είναι η προσπάθεια να τρομοκρατήσει καταδείχνοντας τον αντίπαλο σαν καταστροφική απειλή. Και όταν πανικόβλητοι είναι όσοι έχουν αρρωστημένη εξάρτηση από την ηδονή της εξουσίας, τότε για να πετύχει η τρομοκράτηση επιστρατεύεται το κύρος των θεσμών: Βγαίνει ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και υπαινίσσεται οικονομική καταστροφή στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο αντίπαλος των σημερινών διαχειριστών της εξουσίας. Επιστρατεύονται και θεσμικά όργανα της Ε.Ε. να βεβαιώσουν την ίδια απειλή. Τεταρτοκοσμικός πρωτογονισμός. Με τον κορυφαίο των θεσμών, το Σύνταγμα, εμφανίστηκε να παίζει και ο προταθείς από τη σχετική (όχι αυξημένη) πλειοψηφία για Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Μόλις προέκυψε ως υποψία το ενδεχόμενο να τον υπερψηφίσει το κόμμα της «Χρυσής Αυγής», έσπευσε να δηλώσει την άρνησή του να εκλεγεί στην Προεδρία με τις ψήφους των νεοναζιστών τραμπούκων. Δεχόταν τη συνταγματική προϋπόθεση νομιμότητας της εκλογής του: την παρουσία στη Βουλή των εκλεγμένων από μισό εκατομμύριο Ελληνες φασιστοειδών, αλλά μόνο για να τον καταψηφίσουν. Αρνιόταν τη συνταγματική προϋπόθεση νομιμότητας, αν επρόκειτο να τον υπερψηφίσουν! Ο υποδειχθείς υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήθελε μία χρήση του Συντάγματος «α-λα-καρτ»: να επιλέγει εφαρμογές ανάλογα με τον εντυπωσιασμό που θέλει να προκαλέσει. Το κόμμα του διατηρούσε ως «σύνδεσμο» με τους τραμπούκους νεοναζιστές τον Γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, αλλά γι’ αυτό το γεγονός ένιωθε αθώος ο υποψήφιος Πρόεδρος. Θα τον ενοχλούσε μόνο, για λόγους εντυπώσεων, να τον υπερψηφίσουν οι συνδιαλεγόμενοι με τον εξ απορρήτων του πρωθυπουργού κρατικό αξιωματούχο. Η ελληνική κοινωνία μοιάζει παγιδευμένη σε εφιαλτικό αδιέξοδο: Χρειάζεται πολιτική ηγεσία σε ρόλο κοινωνικού αναμορφωτή, και διαθέτει μόνο σπιθαμιαίους κομματαρχίσκους. Πρέπει να σχεδιαστούν και να οικοδομηθούν εξ υπαρχής θεσμοί και λειτουργίες του κράτους. Κάποιος να εμπνεύσει και να διεγείρει δημιουργικό οίστρο, πείσμα παραγωγικότητας. Να παταχθεί θεσμικά και να αφανιστεί το πελατειακό κράτος, να κατασταθεί ανένδοτη αξιοκρατία, καταξίωση της αριστείας, κράτος δικαίου, κοινωνικός έλεγχος της ποιότητας. Να αυτονομηθεί ο συνδικαλισμός από τα κόμματα, να εξοβελιστούν οι κομματικές νεολαίες από τα πανεπιστήμια και τα σχολειά. Ή θα επιχειρηθούν τέτοια κολοσσιαία άλματα ή η κοινωνία θα συνεχίσει τη διολίσθηση στον πρωτογονισμό και στο χάος. Μέση λύση («βελτιώσεων») δεν υπάρχει πιά. Με αυτά τα δεδομένα, τα ολοκληρωτικά εκφυλισμένο κομματικό μας σύστημα μας προσφέρει δυο άκρως προβληματικές επιλογές: Να αμνηστεύσουμε, δίνοντάς της παράταση φυτικής επιβίωσης, την τάχα και πολιτική της σιαμαίας συμφυΐας, που καμώνεται ότι ασκεί εξουσία τα τελευταία δυόμισι χρόνια στη χώρα μας. Να παραβλέψουμε την ανυπόφορη ανικανότητά τους, την αναιδέστατη, μικρονοϊκή καυχησιολογία τους, το ρημαδιό στη δική μας ζωή, για να διασώσουν αυτοί το πελατειακό τους κράτος. Να ξεχάσουμε ότι θάψανε τελικά την «κλοπή του αιώνα» στο υπουργείο Αμυνας, θάψανε τη «λίστα Λαγκάρντ», κουκούλωσαν το αίσχος Μπαλτάκου, ασέλγησαν ηλίθια στην ΕΡΤ για να στήσουν την παιδαριωδία της ΝΕΡΙΤ. Και η εναλλακτική επιλογή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: Οσα στελέχη του έχουν παρελθόν στον δημόσιο βίο, παραπέμπουν στον εφιαλτικό σκοταδισμό που γνώρισαν τα πανεπιστήμια, τα σχολειά και οι λεγόμενοι «θεσμοί πολιτισμού» της χώρας, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε παραχωρήσει αυτό το πεδίο πολιτικής στο «εγγράμματο» παραμάγαζό του: τον «Συνασπισμό». Και παραμένει με τον ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική Αριστερά γαντζωμένη στον παλαιοημερολογίτικο «διεθνισμό» του Ζαχαριαδισμού, με φλάμπουρο τον μηδενισμό κάθε ποιότητας ζωής που έχει σχέση με πατρίδα, γλώσσα, λαϊκή παράδοση. Συνονθύλευμα από εισαγόμενες ιδεοληψίες ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και χωρίς στόχους κοινωνικούς άλλους από τις οικονομικές «διευθετήσεις». Αυτό είναι το εκλογικό μας δίλημμα και δεν επιδέχεται συναισθηματισμούς και επιπολαιότητες. Απαιτεί σοβαρότητα, σκέψη, κρίση, συνείδηση ευθύνης. Από Palmografos.com: Palmografos.com - Πυξίδα προσανατολισμού της ψήφου - Του Χρήστου Γιανναρά