ΣΤΡΑΤΟΥ ΠΑΠΑ

ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ Πρόεδρος: Νικολάου Μαρέττα Αντιπρόεδρος: Τσουκάτου Αγγελική Γεν. Γραμματεύς: Βερνίκου Μάρθα Ταμίας: Μιχαλόπουλος Ιωάννης Μέλος: Γαλάνης Φίλιππος Γραμματεία: Πόπη Ιωάννα

k.s.k.c.p.a.

O νέος υπουργός υγείας K. Στεφανής O εξωκoινoβoυλευτικoς, Kαθηγητής Ψυχιατρικής Kωνσταντίνος Στεφανής είναι ο νέος υπουργός υγείας μετά την παραίτηση του Aλέκου Παπαδόπουλου, όπως ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός το απόγευμα της Δευτέρας 10/6/02. O κ. Kώστας Στεφανής γεννήθηκε το 1928 και είναι εν ενεργεία Kαθηγητής της Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Aθηνών. Σπούδασε στην Iατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών. Aκολούθως, έλαβε την ειδικότητα της Nευρολογίας - Ψυχιατρικής και στη συνέχεια, εργάστηκε ως επιμελητής στη Nευρολογική Kλινική του Eυαγγελισμού (1957 - 1960). Aκολούθησε 5ετής μετεκπαίδευση σε διάφορα επιστημονικά κέντρα του εξωτερικού (Πανεπιστήμιο McGill στο Mόντρεαλ του Kαναδά, Eθνικό Ίδρυμα Ψυχικής Yγείας στη Bηθεσδά του Mέριλαντ (HΠA) και Oμοσπονδιακό Ψυχιατρικό Nοσοκομείο Saint Elisabeth της Oυάσιγκτον). Tο 1966, έγινε Yφηγητής Nευρολογίας στο Πανεπιστήμιο των Aθηνών έως το 1970, οπότε εξελέγη Kαθηγητής της Ψυχιατρικής και Διευθυντής της Ψυχιατρικής Kλινικής του Aιγινήτειου Nοσοκομείου. Aπό τη θέση αυτή, συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία διαφόρων μονάδων, όπως το πρώτο κοινοτικό κέντρο ψυχικής υγείας και αργότερα, την πρώτη μονάδα εργασιακής ψυχιατρικής και το πρώτο τμήμα επειγόντων ψυχιατρικών περιστατικών. Eπίσης δημιούργησε το "Eργαστήριο Ύπνου". Διετέλεσε πρόεδρος της Eπιτροπής Hθικής και Δεοντολογίας (1977 - 1983), πρόεδρος της Παγκόσμιας Ψυχιατρικής Eταιρίας (1983 - 1990) και το 2001, ανέλαβε πρόεδρος του Ωνάσειου Kαρδιοχειρουργικού Kέντρου. Tο Σεπτέμβριο του 1996, εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Eπικρατείας με το ψηφοδέλτιο του ΠAΣOK. Tα θέματα τα οποία θα κληθεί να λύσει ο νέος υπουργός υγείας είναι διάφορα και σε ποικίλα στάδια διεκπεραίωσης. Tα κυριότερα είναι: - Tο νομοσχέδιο για τη δημιουργία συστήματος Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Yγείας και τη σύσταση Oργανισμού Διαχείρισης Πόρων Yγείας (OΔIΠY). - H καθιέρωση της "Xάρτας Δικαιωμάτων του Aσθενούς". - Tο νέο πλαίσιο για την εκπαίδευση και λήψη ειδικότητας του προσωπικού του EΣY. - Tο νομοσχέδιο για τη θέσπιση πλαισίου Δημόσιας Yγείας. - Tο νομοσχέδιο για την άδεια και λειτουργία των ιδιωτικών φορέων Yγείας. - H συγκρότηση του Eθνικού Oργανισμού Διαπίστευσης για την Aξιολόγηση της Ποιότητας Yπηρεσιών Yγείας. - H συγκρότηση του Eθνικού Iνστιτούτου Oγκολογίας. - H λειτουργία του νέου νοσοκομείου του Xαϊδαρίου.

PARKER

Αυτή την Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015 θα βρεθεί στην Πάτρα, όπως μαρτυρούν αφίσες που είδαμε στο κέντρο της Πάτρας, για μία live μουσική εμφάνιση σε γνωστό μπαρ του Ρίου, η τραγουδίστρια Courtney, η οποία συμμετείχε και στο 2ο Just the Two of us, στο κανάλι Mega. Η εντυπωσιακή Courtney Parker, η οποία είναι ζευγάρι με τον τραγουδιστή του γκρουπ Μέλισσες, Χρήστο Μάστορα, διαθέτει απίστευτο σώμα, φωνή και κίνηση. Η Courtney είναι Αμερικανίδα τραγουδίστρια και χορεύτρια και με τις εμφανίσεις της στην πίστα καταφέρνει να ξεσηκώνει το κοινό. Από τα τέλη Απριλίου εμφανίζεται στο πλάι του Παντελή Παντελίδη, της Ελένης Φουρέιρα, κ.α, στο κέντρο Fantasia, στην Λ. Ποσειδώνος στο Ελληνικό. Αξίζει να θυμίσουμε πως η παρουσία της στο πλευρό της Έλενας Παπαρίζου, των Playmen και του Risky Kidd στο τραγούδι «Party All The Time» είχε αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Το μουσικό της live στην Πάτρα διοργανώνει η Panik Records.

Χ.ΓΙΑΝΝΑΡΑ Χριστός άνέστη.

Χριστός ανέστη». Και λοιπόν; Κάποτε ο γιορτινός αυτός χαιρετισμός πρέπει να ήταν το πρώτο νέο της ημέρας, άγγελμα του πιο σημαντικού συμβάντος και ταυτόχρονα, του πιο χαρμόσυνου. Για όλους. Το ρεαλιστικότερο ανάλογο που θα θυμούνται ακόμα κάποιοι, ήταν τον Ιούλιο του 1974: Πρώτη κουβέντα τότε, η καλημέρα μας για κάποιες μέρες, ήταν το άγγελμα: «η χούντα έπεσε»! Αυθόρμητη έκρηξη μεγάλης χαράς, και γίνεται χαιρετισμός όταν η χαρά είναι αυτονόητα κοινή. Σήμερα το «Χριστός ανέστη» μοιάζει να σέρνεται στα χείλη, εκφυλισμένο σε εθιμικό λεκτικό σχήμα που αναγγέλλει, χωρίς να παραπέμπει σε εμπειρία χαράς. Διαιωνίζει (συμβατικά) κατάλοιπα μιας άλλοτε γιορτής, κατάλοιπα παντελώς άσχετα πια με την υπαρκτική μας περιπέτεια: τον ρεαλισμό του απελπισμού, της ακοινωνησίας και μοναξιάς, την τραγωδία της φονικής αρρώστιας, τον πανικό που γεννάει στις ψυχές μας ο θάνατος. Στην καλύτερη περίπτωση το άγγελμα «Χριστός ανέστη» δηλώνει σήμερα επιλεγμένες ατομικές παραδοχές, ψυχολογικό γάντζωμα σε ιδεολογικές «πεποιθήσεις», βεβαιώνει την ένταξη σε κάποια ασφαλιστική τού εγώ συλλογικότητα, ανάλογη με την παραισθησιογόνο στράτευση σε ποδοσφαιρική ή κομματική «παράγκα». Η διαβεβαίωση ότι «ο Χριστός νίκησε τον θάνατο» ηχεί σήμερα, για τους πολλούς, όπως οι ιδιωτικές θριαμβικές εξαγγελίες οπαδών, ότι η τάδε ομάδα νίκησε τη δείνα, το τάδε κόμμα κατατρόπωσε το αντίπαλο. Ο εόρτιος χαιρετισμός «Χριστός ανέστη» και τα όποια πανηγυρικά συμπαρομαρτούντα έφτασαν ώς τις μέρες μας, από γενιά σε γενιά, όμως απογυμνωμένα, όλο και περισσότερο, από το αρχικό εμπειρικό τους φορτίο, το βιωματικό τους αντίκρισμα. Ακούμε ή διαβάζουμε κάθε χρόνο πασχάλιες εγκυκλίους των αξιωματούχων της «επίσημης» Εκκλησίας και ψάχνουμε απεγνωσμένα (αλλά μάταια) να διακρίνουμε έστω και αμυδρά ίχνη εμπειρικών ψηλαφήσεων που να απηχούνται στη στερεότυπη μεγαλοστομία. Ξεκρέμαστοι όπως είμαστε στο ιλιγγιώδες κενό του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού, με μοναδικό «νόημα» βίου και αποκλειστική, νυχθήμερη μέριμνα τα στρατηγήματα απανθρωπίας που λανσάρονται σαν «οικονομία» και σαν «πολιτική», θα θέλαμε, ίσως, να ρωτήσουμε, επαιτώντας ψήγματα ρεαλισμού εντιμότητας: «Χριστός ανέστη» – και λοιπόν; Αν ο Χριστός θανατώθηκε με σταυρικό θάνατο και σε τρεις μέρες ξανάζησε, γιατί αυτό το γεγονός ενδιαφέρει εμάς σήμερα, κατά τι μάς αφορά; Οι άνθρωποι συνεχίζουμε να πεθαίνουμε, όπως γινόταν και προτού αναστηθεί ο Χριστός. Κανένας άνθρωπος δεν ξανάζησε μετά τον θάνατό του, γιατί λοιπόν εμείς να γιορτάζουμε ότι νικήθηκε ο θάνατος επειδή αναστήθηκε ο Χριστός; Ισως το πρόβλημά μας να είναι η απώλεια της διάκρισης των γλωσσών, η διαφορά «λογικής»: Υπάρχει η λογική του βίου, υπάρχει και η λογική της ζωής. Η λογική της χρήσης και η λογική της σχέσης. Η λογική της αποτελεσματικότητας ριζικά διαφορετική από τη λογική της πληρότητας. Η λογική της συμπεριφοράς άλλη από τη λογική της μετοχής, της συν-ουσίας. Αν με τη γλώσσα της χρηστικής λογικής θέλουμε να «πούμε» τον έρωτα, θα προδοθούμε αμέσως ανυποψίαστοι, δηλαδή ανέραστοι. Αν με τη γλώσσα του εντυπωσιασμού αρχιτεκτονούμε, ζωγραφίζουμε ή μουσουργούμε, αποδειχνόμαστε άγευστοι των αποκαλύψεων του κάλλους. Αν μιλάμε για το ευ-αγγέλιο της Εκκλησίας με τη γλώσσα και τη λογική της θρησκείας, είμαστε βαθιά νυχτωμένοι στην άγνοια, χαμένοι σε ψευτοπαρηγόριες. Μοιάζει η γλώσσα της μετανευτώνειας φυσικής να είναι πιο αποκαλυπτική από τη γλώσσα των ατομοκεντρικών θρησκευτικών «πεποιθήσεων». Πραγματικό χαρακτήρα στη σπουδή των φυσικών δεδομένων έχουν μόνο οι σχέσεις που συγκροτούνται στα πλαίσια διαφορετικών συστημάτων αναφοράς: Αν ζητάμε να εντοπίσουμε «θέση», συναντάμε σωματίδιο, αν ζητάμε «κίνηση», συναντάμε κύμα. Κάθε μέτρηση ή όποια άλλη μορφή παρατηρητικής παρέμβασης συνιστά σχέση του παρατηρητή με τα παρατηρούμενα. Η σχέση συγκροτεί τη γνώση της πραγματικότητας, η γνώση είναι συνάρτηση των αναζητήσεων του παρατηρητή. Στη θρησκευτική προσέγγιση η ανάσταση του Χριστού είναι ένα ανεξήγητο «θαύμα» που μας υποχρεώνει να το δεχθούμε σαν «πεποίθηση». Στην εκκλησιαστική προσέγγιση είναι ένας τρόπος υπάρξεως, που τον γνωρίζουμε όχι με περιγραφές και νοητικά σχήματα, αλλά μόνο μετέχοντας σε αυτό τον τρόπο. Σημαίνεται ο τρόπος με τη γλώσσα του έρωτα: ως «κένωση», άδειασμα από κάθε ατομοκεντρική ιδιοτέλεια. Και γνωρίζεται ο τρόπος μόνο με την πραγμάτωση της ερωτικής αυτοπροσφοράς, της ελευθερίας από τη δουλεία στις τυφλές αναγκαιότητες της επιβίωσης. Το εμπειρικό μέτρο για την πρόσβαση στην εκκλησιαστική λογική και γλώσσα της ανάστασης είναι ο κενωτικός έρωτας, η μετοχή στο άθλημα και στη χαρά της αυτοπροσφοράς. Που σημαίνει: η ανάσταση δεν χαρίζεται σαν «θαύμα», κερδίζεται όπως κάθε έρωτας: με εκούσια αποδοχή του θανάτου, δηλαδή με παραίτηση από την ατομοκεντρική αυτοζωία. Στη γλώσσα των ευαγγελίων ο Χριστός δεν ξαναζωντάνεψε σε τρεις ημέρες για να συνεχίσει την ιστορική διαδρομή μιας ατομικής παρουσίας. Εμφανίστηκε σαρκώνοντας την ελευθερία από τους όρους της φύσης. «Νενίκηνται της φύσεως οι όροι», τραγουδάει η Γιορτή της Εκκλησίας. Κάθε φύσεως, και της ανθρώπινης οι όροι και της θείας. Ο σαρκωμένος Θεός είναι ελεύθερος τόσο από τις λογικές προδιαγραφές της θεότητας όσο και από τις αναγκαιότητες (χρόνου, χώρου, φθοράς, θανάτου) της ανθρωπότητας. Το άγγελμα «Χριστός ανέστη» πρέπει να γεννήθηκε από μια ενσυνείδητη και ρεαλιστική χαρά: Αυτό που διψάμε οι άνθρωποι δεν είναι μια ατελεύτητη (και γι’ αυτό εφιαλτική) επιβίωση κάποιας σκιάς ή απόηχου της ύπαρξής μας «εν τόπω χλοερώ», σε αιώνια συνταξιοδοτική «ανάπαυση», όχι. Διψάμε την ελευθερία από κάθε περιορισμό και αναγκαιότητα: Να υπάρχουμε επειδή ελεύθερα θέλουμε να υπάρχουμε, και να θέλουμε να υπάρχουμε επειδή αγαπάμε. Διψάμε «το όλον του έρωτος». Σε αυτή τη δίψα απαντάει το άγγελμα «Χριστός ανέστη». Η Γιορτή καλεί σε μετοχή, εμπειρική μέθεξη στη χαρά της ελευθερίας. Από Palmografos.com: Palmografos.com - Οχι συνταξιοδοτική «ανάπαυση» - Του Χρήστου Γιανναρά

ΧΡ.ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΜΕΓΑΛΟΒΔΟΜΑΔΟ 6-4-2015

[...Αυτό που λέμε πόλη,είναι αυτό το πλήθος, αυτές οι σφηκοφωλιές οι απέραντες, οι ατέλειωτες μικρές φωλιές,σε όλα ετούτα τα τσιμεντένια διαμερίσματα,που μέσα κάποιοι άνθρωποι πονάνε,χαίρονται,ερωτεύονται,αγαπάνε,παλεύουν..... Και που αυτός ο πόνος,αυτός ο έρωτας,αυτός ο αγώνας, δεν έχει να κάνει τίποτα με τις γενικότητες, τίποτα με τον κοινωνικό εκσυγχρονισμό,τίποτα με την πολιτική στη γενικότητά της. Φοβάμαι, λοιπόν,ότι ακόμα κι αυτό που λέμε ''η Μεγάλη Εβδομάδα'' κινδυνεύει να είναι μια γενικότητα. Τί θα πει Μεγάλη Εβδομάδα; Για πάρα πολλούς θα πει κάτι για διακοπές, κάτι για παιδικές αναμνήσεις, έτσι....ρομαντικές, κάποιο φολκλορικό στοιχείο,...τη Μ.Παρασκευή οι λυπητερές καμπάνες, τη νύχτα της Ανάστασης από έθιμο το κερί στο χέρι και μετά ένα καλό φαγητό, η παραδοσιακή μαγειρίτσα..... Τί σημαίνουν όλ'αυτά για τη ζωή και το θάνατο; Τί σημαίνουν όλ'αυτά για τον μοναχικό άνθρωπο,τον χωμένο μέσα σε κάποια απ'αυτές τις τρύπες τις τσιμεντένιες που μας κυκλώνουν εδώ; Τί σημαίνει για τον άνθρωπο ο οποίος έχει φθάσει στην αποκάλυψη που είναι η βλάβη; ....Μέσα στη ζωή,δλδ,κυλάνε όλα καλά,όλα τρέχουν θαυμάσια,το επάγγελμα,οι πολιτικές ιδεολογίες,οι διαξιφισμοί στις εφημερίδες,οι απογευματινοί τίτλοι, και ξαφνικά η βλάβη. Σε τελείως προσωπικό επίπεδο. Ένας καρκίνος,ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα,κάτι....Κι όλα ανατρέπονται. Και τότε από την επιβίωση,απ'τη φαινομενολογία της πραγματικότητας,περνάς για πρώτη φορά στη ζωή... Και μπαίνει το ερώτημα :Τί είναι ζωή και τί είναι θάνατος; Είναι το μόνο μέτρο και κριτήριο για να μπορέσουμε να καταλάβουμε....να ψηλαφήσουμε γιατί αυτή η εβδομάδα...κατά τί είναι Μεγάλη.... Με ποιό μέτρο μετριέται το μέγεθος αυτής της εβδομάδας; Ο τρόπος που γλιστράμε στις γενικότητες, κατ'εξοχήν διευκολύνεται με τη γλώσσα, γι'αυτό και τώρα, κι εγώ γενικότητες λέω....Αλλά μέσα απ'την πάλη των λέξεων, ίσως μπορέσουμε να κοινωνήσουμε σε μια προσωπικη χειραψία.... Λοιπόν με ποιό μέτρο ζωής είναι Μεγάλη αυτή η εβδομάδα; Για μένα είναι ένα μέτρο φανερώσεων.Φανερώνει κάποια πράγματα τα οποία είναι πολύ μεγάλα. Μέσα στις γενικότητες είναι και ο Θεός. Για σκεφτείτε,ο καθένας μας ας σκεφτεί ξεχωριστά,πώς μπήκε στη ζωή του αυτή η λέξη; Φοβούμαι,τελείως αυτονόητα,μηχανικά,ασυνείδητα. Ο Θεός. Μία έννοια. Κάποιο υπέρτατο ον. Κάποιο πρόβλημα με το οποίο, επιτέλους,στη σοβαρότερη περίπτωση, πάλαιψε η φιλοσοφία αιώνες να το προσδιορίσει....κάποιο, σε πολύ πεζό επίπεδο, κάποιο αντικείμενο που το εκμεταλλεύονται ορισμένες τάξεις ανθρώπων. Αυτή η εβδομάδα τον Θεό τον κάνει επώνυμο.Φεύγει το νόημα,φεύγει το ιδεολόγημα,και πρόκειται για ένα πρόσωπο. Το πρόσωπο αυτό έχει όνομα. Χριστός Ιησούς.Κι αυτό το επώνυμο πρόσωπο,σ'αυτήν την εβδομάδα.....εικονίζεται η σχέση Του μ'εμένα, η σχέση του με τον κάθε άνθρωπο....Που είναι μια σχέση ερωτική ενός μανικού έρωτα. «Αὐτός ἡμῶν ήράσθη πρῶτος, ἡμῶν ἐχθρῶν καί πολεμίων ὑπαρχόντων... Καί οὐκ ἠράσθη μόνον, ἀλλά καί ἠτιμάσθη ὑπέρ ἡμῶν, καί ἐρραπίσθη καί ἐσταυρώθη καί ἐν νεκροῖς ἐλογίσθη καί διά τούτων ἁπάντων τόν περί ἡμᾶς αὐτοῦ παρέστησεν ἔρωτα» (Μ. Φώτιος). Δεν είναι μια νοηματική σχέση....κάποιος καλός Θεός,κάποιος κακός άνθρωπος .....αμαρτάνει ο κακός άνθρωπος,δλδ αποτυγχάνει,δεν πετυχαίνει να ζήσει αδιάστατα και αδιάλλειπτα....Κι έρχεται ο καλός Θεός και πληρώνει για τις αμαρτίες του ανθρώπου και..... Γενικότητα κι αυτό,σχήμα.....όχι. Εδώ πρόκειται για μια προσωπική σχέση. Έχεις έναν Θεό που είναι μανικά,τρελά, ερωτευμένος με τον κάθε άνθρωπο και που το δείχνει με μια ιστορική πράξη. Με μια ένσαρκη ιστορική πράξη. Αυτές τις ιστορικές πράξεις και την προσωπική σχέση ,δεν τις πλησιάζεις ποτέ με ιδεολογήματα,ούτε με νοήματα. Την πλησιάζεις από άλλο δρόμο. Όπως γνωρίζεις ένα πρόσωπο. Είναι δυνατόν όταν είσαι ερωτευμένος,να έγινες ερωτευμένος διαβάζοντας βιβλία κι επειδή μελέτησες περί του προσώπου που αγαπάς; Είσαι ερωτευμένος μέσα στα όρια μιας σχέσης,μιας αμεσότητας σχέσης. ....... Εάν θες να γνωρίσεις τον Θεό,τον επώνυμο Θεό,τον Νυμφίο Αυτό, Τον Εραστή,πρέπει ν'ακολουθήσεις την οδό της σχέσης. Και η σχέση έχει μια πρακτική.Έχει μια αμεσότητα.Δεν είναι θεωρία. Λοιπόν,αυτή η εβδομάδα,από μέρα σε μέρα,δηλώνει και δείχνει την πρακτική αυτής της σχέσης.Τήν πρακτική αυτού του έρωτα. Όχι μόνο του έρωτα που έρχεται προς εμένα αλλά και του τρόπου που μπορώ να δείξω τον έρωτά μου,σαν ανταπόκριση στον μανικό Έρωτα του Χριστού. Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι και ένα πείσμα. Είναι το πείσμα της ζωής ν'αντιστέκεται. Ν'αντιστέκεται σε τί; Ν'αντιστέκεται ,κατ'αρχήν,στο χλευασμό. Έχει περισσέψει ο χλευασμός για τη ζωή. Σήμερα,φοριέται,περνάει πάρα πολύ να είσαι άθεος,ας πούμε.Σχεδόν η λέξη προοδευτικός έχει ταυτιστεί με το άθεος. Προοδευτικός.Σκοπεύει στον κοινωνικό μετασχηματισμό.....Αυτό είναι το πρώτο. Το πρώτο. Το πρώτο δεν είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Το πρώτο ,νομίζω πως ,πραγματικά,είναι αυτή η φοβερή κλεψύδρα του χρόνου. Κι αυτή τη στγμή που μιλάμε, την κάθε στιγμή,κάποιες χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν. Τελειώνουν τη βιωτή τους. Κι εκατομμύρια χρόνια συμβαίνει το ίδιο. Αυτή η κλεψύδρα τρέχει συνεχώς,κι η δική μου προσωπική ύπαρξη,αυτό το κορμί με το οποίο χαίρομαι τη ζωή και τον κόσμο,η ψυχή με την οποία έχω τις ευαισθησίες να προσλαμβάνω τη ζωή και τον κόσμο,θα χαθεί μέσα σάυτήν την κλεψύδρα σαν μια στιγμή,μέσα στα πολυάριθμα άτομα που καταπίνει συνεχώς η κλεψύδρα. Λοιπόν,με το θάρρος του μελλοθάνατου,χλευάζω κι εγώ,καγχάζω μάλλον,μπροστά στην απολυτοποίηση των γενικοτήτων. Η Μεγάλη Εβδομάδα με ξαναφέρνει να θυμηθώ, ότι υπάρχει κάτι πιο πραγματικό απ' όλες τις γενικότητες. Πιο πραγματικό αλλά και γι'αυτό πάρα πολύ άπιαστο. Τα πιο πραγματικά πράγματα είναι άπιαστα. Ο εαυτός μου.Αυτό που λέμε υποκείμενο. Λένε οι σημερινοί σοφοί...άνθρωποι που δαπάνησαν ολόκληρο το βίο στην έρευνα τέτοιων προβλημάτων....''Το υποκείμενο αναδύεται στον τόπο του Άλλου''. Μια διανοουμενίστικη κουβέντα; Όχι. Δεν υπάρχει υποκείμενο έξω απ'την σχέση.Δεν υπάρχει υποκείμενο δίχως αναφορά. Το βρέφος έρχεται στην ύπαρξη,κι είναι ολόκληρο μια αναφορά, μια δίψα σχέσης.... για γάλα,για συγκεκριμένα πράγματα, δεν μπορεί να ζήσει αλλιώς. Αλλ'αυτή η σχέση πάει αλλού.Δεν μπορεί να κορεστεί μόνον με τροφή.Το βρέφος θέλει τη χειρονομία, το χάδι,το λόγο...έτσι μόνον θα μπει το βρέφος στον κόσμο της γλώσσας και των συμβόλων.Στον ανθρώπινο κόσμο. Στον κόσμο των σχέσεων. Αυτή η σχέση,λοιπόν,είναι που συνιστά την ίδια την ύπαρξή μας,το υποκείμενο,την υπόσταση.Δεν είναι γενικότητες ή ετικέττες. Έτσι, λοιπόν, αυτή τη Μ.Εβδομάδα,όλα μας σπρώχνουν, όλα..αυτή η παράδοση που σώζεται κι αντιστέκεται ως ζωή,μέρα με τη μέρα στη Μεγάλη Εβδομάδα,μας καλεί να δούμε το συγκεκριμένο γεγονός της σχέσης ως γεγονός Ζωής. Ο Θεός δεν είναι ιδεολόγημα. Βέβαια, ξέρω ότι ο χλευασμός γι'αυτό το χώρο της Ζωής έχει περισσέψει σήμερα,γιατί είναι μια αντίδραση,σε μια τάση ή κατεύθυνση πολλών ανθρώπων που αυτή την προστατευτική ομπρέλα την βρίσκουν κάτω από την γενικότητα Θεός, θρησκεία, δόγμα, τυπική προσαρμογή, δηλαδή πάλι έξω απ'τη διακινδύνευση της ζωής,απ'την αμεσότητα της σχέσης,απ'το ρίσκο που έχει κάθε ερωτική σχέση. Γίνεται κι ο Θεός ένα είδος ποδόσφαιρο, πολιτικό κόμμα, συνδικαλισμός, ομπρέλα προστατευτική για το αδύνατο άτομο. Στη Μεγάλη Εβδομάδα, μέρα με τη μέρα, έχουμε να συναντήσουμε ένα Πρόσωπο. Και το να φτάσεις να συναντήσεις ένα πρόσωπο είναι μια πάλη, ένας αγώνας διηνεκής. Λέει ένας από τους σοφούς της Χριστιανικής παράδοσης, ο αγ.Γρηγόριος Νύσσης : ''Τούτο έστιν αληθώς το ευρείν τον Θεόν, το αεί αυτόν ζητείν, το ουδέποτε της επιθυμίας κόρον ευρείν''. Αυτό είναι να βρείς τον Θεό. Το να Τον ζητάς αδιάκοπα. Γιατί δεν είναι δυνατόν να βρεις ένα πρόσωπο και να το κατέχεις.Τότε δεν είναι σχέση πια. Είναι ο θάνατος της εγωκεντρικής αυτάρκειας. Των ψευδαισθήσεων της αυτάρκειας. Το να βρεις τον Θεό, το να βρεις ένα πραγματικό πρόσωπο απέναντί σου,σε μια σχέση ερωτική είναι να το ζητάς συνεχώς..να το κερδίζεις καθημερινά...]

ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΟΙ ΥΠΟΔΙΚΟΙ.

Ασκηση κριτικής σκέψης: Γιατί ο πολύς κ. Σόιμπλε (και ό,τι αυτό το όνομα συμβολικά εκπροσωπεί) να εκφράσει τόσο απροσχημάτιστα την εύνοιά του για τις παρελθούσες γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την οργισμένη απαρέσκειά του για τη σημερινή κυβέρνηση; (θυμηθείτε τη δήλωσή του ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση κατέστρεψε όλη την εμπιστοσύνη που είχε επιτευχθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση» – «Κ» 17.3.2015). Είναι αυτονόητο η ολοκληρωτική εξάρτηση μιας χώρας από τους δανειστές της να καθιστά προσχηματικές τις λειτουργίες τής δημοκρατίας σε αυτή τη χώρα. Αποφασίζουν σχεδόν για όλα οι «θεσμοί» που ορίστηκαν από τους δανειστές να επιτροπεύουν τη χώρα – η κυβέρνηση είναι στοιχείο περίπου διακοσμητικό και οι εκλογές για να αναδειχθεί κυβέρνηση, περίπου παντομίμα. Ομως, αφού οι δανειστές επιτρέπουν (ακόμα) την παντομίμα της δημοκρατίας, γιατί ενοχλούνται και εξοργίζονται με την τήρηση των προσχημάτων, γιατί δεν τα καταργούν; Η κριτική λειτουργία της λογικής δύο αιτίες για τη συντήρηση των προσχημάτων δημοκρατικής αυτοδιαχείρισης μιας υπερχρεωμένης χώρας μπορεί να υποθέσει: Πρώτη αιτία, ότι τα προσχήματα καμουφλάρουν και παρηγορούν με ψευδαισθήσεις τις πολύ οδυνηρές για τον πληθυσμό επιπτώσεις της χρεοκοπίας: την ανεργία, για πολλούς την πείνα, τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής αδικίας, την άθικτη αναξιοκρατία, τον δραστικό περιορισμό του κράτους-πρόνοιας. Δεύτερη αιτία είναι, ότι τα προσχήματα συντηρούν φαντασιωσικά υποκατάστατα «αντίστασης» στην επιτρόπευση, κυρίως συντηρούν την παραισθησιογόνο «αριστερή» ρητορεία. Οι ελλαδικές κυβερνήσεις που εισέπραξαν τον απροσχημάτιστο έπαινο του κ. Σόιμπλε, οι γαλαζοπράσινες, ήταν φυσικά αδύνατο να διαπραγματευτούν «κόκκινες γραμμές» στοιχειώδους κοινωνικής - ανθρωπιστικής άμυνας απέναντι στις στυγνές αξιώσεις των δανειστών. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα ίδια αυτά κόμματα που τις συγκροτούσαν είχαν υπογράψει εν ψυχρώ τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας, ήταν οι φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος – αποκλειστικά και μόνο για να τραφεί ο Μινώταυρος του πελατειακού κράτους (ο εγγυητής της εξουσίας τους). Ηταν οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν π.χ. «παραλάβει» υπουργείο και πεπραγμένα από τον Τσοχατζόπουλο, «χωρίς να αντιληφθούν» τη συντελεσμένη κακουργηματική καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος. Ή είχαν παραλάβει «ιεροκρυφίως» την παραποιημένη «λίστα Λαγκάρντ» και τη «φύλαγαν» στο γραφείο τους «ξεχασμένη». Ουσιαστικά υπόδικοι λοιπόν οι ίδιοι, πώς να υπερασπίσουν τον λαό από τις συνέπειες των δικών τους κακουργημάτων ή παραλείψεων; Ομως η κριτική σκέψη δοκιμάζεται και από τη σκανδαλώδη εμμονή της Αριστεράς στα προσχήματα. Γιατί να συμβιβάζεται και η Αριστερά με μία δήθεν αυτοδιαχείριση της επιτροπευόμενης χώρας μας, γιατί να κλείνει τα μάτια μπροστά στις πραγματικές αιτίες του υπερδανεισμού και της χρεοκοπίας; Ισως επειδή στα τελευταία σαράντα χρόνια η Αριστερά ξέμαθε να παλεύει για στόχους κοινωνικούς, ξέρει πια μόνο να ρητορεύει. Το είδος της Αριστεράς που έφτασε σήμερα να σχηματίσει κυβέρνηση προσχηματική, δεν γεννήθηκε από την ανάγκη να υπηρετήσει κοινωνικές ανάγκες, γεννήθηκε για να διεκδικήσει καταναλωτικές απαιτήσεις. Δεν γέννησε τη σημερινή Αριστερά η λαχτάρα για κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοκρατία, η ανάγκη να εξαλειφθεί το «πελατειακό κράτος», η διαπλοκή και η διαφθορά, να πρωτεύσει η δίψα για την ποιότητα ζωής που χαρίζει η καλλιέργεια, η αυστηρών απαιτήσεων εκπαίδευση. Η Αριστερά που μας κυβερνάει σήμερα γεννήθηκε ταυτισμένη με την τυφλή καταναλωτική διεκδίκηση, τη συνδικαλιστική εκβιαστική αυθαιρεσία, τις απεργίες «κοινωνικού κόστους». Ταυτίστηκε σαράντα ολόκληρα χρόνια η Αριστερά με τον βασανισμό του λαϊκού σώματος από την απληστία διεκδικήσεων των συνδικαλισμένων «ρετιρέ», την υπεράσπιση των παρασιτικά διορισμένων εκλεκτών του πελατειακού κράτους. Κάλυψε πολιτικά και πρόσφερε την ετικέτα της η Αριστερά σε εγκλήματα αντικοινωνικής, χυδαία εγωκεντρικής κακοήθειας: επιδόματα πλαστογραφημένης αναπηρίας, συμπαράταξη με τους αετονύχηδες συνταξιοδοτημένους από τα πενήντα ή και τα σαράντα-τόσα τους χρόνια. Και αυτή την αντίφαση αριστερής ετικέτας και κτηνώδους εγωκεντρισμού ή καταστροφικής υστερίας τη γεφύρωνε πάντοτε μια μεγαλόστομη ξύλινη ρητορεία. Η Αριστερά που μας κυβερνάει σήμερα είναι εκ γενετής ρητορική – οι θεωρητικοί της, καθόλου τυχαία, είχαν ορμητήριο τα μπιστρό της πλατείας Κολωνακίου. Στις διαπραγματεύσεις τους σήμερα με τους δανειστές μας προτάσσουν ρητορεύματα που τα βαφτίζουν «πολιτικές προτάσεις διαπραγμάτευσης», ενώ οι σκληροπυρηνικοί καπιταλιστές συνομιλητές τους, ασύγκριτα συνεπέστεροι στον Ιστορικό Υλισμό από τους μαρξιστές, απαιτούν «νούμερα»: από ποιες περικοπές θα εξοικονομήσετε πόσα χρήματα. Ενα από τα οδυνηρότερα δείγματα «αριστερής» (τάχα μου) ρητορείας, που θέλει να εξωραΐσει την πολιτική ανοχή αντικοινωνικών - αντιλαϊκών εγκλημάτων, ήταν και η δήλωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Γιάννη Πανούση, με αφορμή την ανεμπόδιστη δήωση και καταστροφή του κτιρίου της Νομικής από κουκουλοφόρους «καταληψίες»: «Η αστυνομία δεν είναι αρμόδια να επεμβαίνει στα ενδοοικογενειακά των πανεπιστημίων»! Αποψη λογική μιας «Αριστεράς» που θυσιάζει, με τέλειο αμοραλισμό, την κοινωνιοκεντρική της ταυτότητα στον βωμό του πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Ο κ. Τσίπρας πήρε εντολή από την ελλαδική κοινωνία να ξαναστήσει τη λειτουργία της ζωής στη ρημαγμένη από φαύλους και ανίκανους πολιτικούς χώρα. Θεμελιώδης προϋπόθεση για να ανταποκριθεί σε αυτή την εντολή, είναι να «γεννήσει» πολιτικά μιαν όντως ριζοσπαστική, καινούργια Αριστερά. Καίρια πρόκληση, που θα την ζήλευε κάθε προικισμένος με «τσαγανό» πολιτικός. Καινούργια θα πει: μια Αριστερά ελευθερωμένη από τη δουλεία στον οικονομισμό, από τη σύνθλιψη της ζωής και των ελπίδων στα γρανάζια, τα ανθρωποφάγα, της εκβιαστικής διεκδίκησης. Κοινωνιοκεντρική Αριστερά, ελευθερωμένη από τη νοθεία, την παραποίηση, τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό, που κουβαλάει από γεννησιμιού του ο ελλαδικός πολιτικός μεταπρατισμός. Έντυπη Η Καθημερινή Από Palmografos.com: Palmografos.com - Οι υπόδικοι και οι αοριστολόγοι - Του Χρήστου Γιανναρά

ARISTOTELHS

Το μυστικό και ο νόμος των επιχειρήσεων 10 * «Το μυστικό στις επιχειρήσεις είναι να ξέρεις κάτι, που δεν το ξέρει κανένας άλλος» * «Για να πετύχεις στις επιχειρήσεις, πρέπει να κάνεις τους άλλους να δουν, αυτό που βλέπεις εσύ» «Αν δεν έχεις λεφτά, πάρε δάνειο. Ποτέ μην ζητήσεις μικρό ποσό. Ζήτα αυτό που χρειάζεσαι και φρόντισε να το αποπληρώσεις. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα» * «Για να πετύχεις, πρέπει να κάνεις πράγματα μεγάλα, σκέψεις μεγάλες και να λες λόγια μεγάλα» * «Είναι δικός μου νόμος στις επιχειρήσεις, να είμαι αυτός που αγοράζει, όχι αυτός που πουλάει» * «Δεν μου αρέσει να χάνω» 11 * «Δεν έχω φίλους, δεν έχω εχθρούς. Μόνο ανταγωνιστές» * «Όσο πιο πολλά έχεις, τόσο περισσότερο ξέρεις ότι δεν έχεις» * «Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν σημασία. Παύει να είναι ο στόχος. Το παιχνίδι είναι που έχει σημασία» Οι γυναίκες και ο Έλληνας εφοπλιστής 12 * «Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δε θα είχαν καμία απολύτως σημασία» * «Έκανα ένα τεράστιο λάθος. Δεν πίστεψα ποτέ, ότι στον κόσμο που ζούμε, τα συναισθήματα θα μπορούσαν να υπερνικήσουν κάθε λογική στις επιχειρήσεις» «Οι καλύτερες συμφωνίες και το καλύτερο σeξ γίνονται έξω από τα καθιερωμένα» * Συστήνοντας τον εαυτό του σε μία εντυπωσιακή ξανθιά καλλονή από τη Νορβηγία, το 1934, είπε: «Αριστοτέλης Ωνάσης του Σωκράτη, Έλληνας εφοπλιστής» * «Μισώ την όπερα. Πρέπει να έχω “λεπτό αυτί”. Όσο και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ, πάντα μου ακούγεται σαν να είναι Ιταλοί σεφ, που φωνάζουν συνταγές για ριζότο ο ένας στον άλλον» Το σχολείο της ζωής 13 * «Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 6 ετών. Αν είχε ζήσει, ίσως να μην είχα δουλέψει όσο σκληρά έχω δουλέψει» * «Στο μυαλό μου, ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Δεν χρειάζεται πτυχίο πανεπιστημίου. Μία μέρα, αυτό που θα καταφέρω, θα σας εντυπωσιάσει» * «Το να αρχίσεις να σκέφτεσαι, σημαίνει να αρχίσεις να κλείνεις δουλειές» * Όταν το 1925 άφησε τη δουλειά του στο Μπουένος Άιρες, ως νυχτερινός τηλεφωνητής, είπε: «Και τώρα, έχω μία ιδέα» * Κι όταν ξεκίνησε να ασχολείται με τον καπνό και τα τσιγάρα: «Τυλίξτε τα τσιγάρα σε σελοφάν» 14 * «Θα καταλάβεις, ότι αν κάνεις τα πράγματα πιο εύκολα για τους άλλους, θα κερδίσεις τη συμπάθειά τους» * «Οι άνθρωποι ξεχνούν γρήγορα. Μπορεί πριν λίγες εβδομάδες, να ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Μετά έρχεται η ασφάλεια και τα παράπονα και οι γκρίνιες ξεκινούν γύρω από κάθε είδους μηδαμινότητα» * «Φρόντιζε το σώμα σου. Να είσαι όσο καλός μαζί του γίνεται. Να μη σε απασχολούν οι λεπτομέρειες. Κοίτα εμένα, δεν υπάρχει τίποτα από τον Έλληνα θεό στην εμφάνισή μου. Αλλά δεν έχασα τον χρόνο μου κλαίγοντας για τις δυσάρεστες πτυχές του εαυτού μου. Και να θυμάσαι, τα πράγματα είναι μόνο όσο άσχημα όσο εσύ πιστεύεις ότι είναι» 15 * «Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στη ζωή σου τρελός» * «Να τρως μέτρια. Όταν έχεις κάτι επείγον να φροντίσεις, να αποφεύγεις τα μεγάλα γεύματα και το κρασί. Το να χάνεις χρόνο στο τραπέζι, όταν το μυαλό σου είναι στη δουλειά που πρέπει να γίνει, είναι ακόμα ένας τρόπος για να συντομεύσεις την ύπαρξή σου» * «Περίμενε να έρθει η νύχτα και μη γιορτάζεις πριν γίνουν πράξη οι σκέψεις σου. Τότε, απόλαυσε ένα καλό γεύμα με την παρέα των φίλων σου και προσπάθησε να αποφύγεις τις επαγγελματικές συζητήσεις στο τραπέζι» Το μεγαλείο της ψυχής και… του χιούμορ 16 * «Είναι οι πιο σκοτεινές στιγμές μας, που πρέπει να εστιάσουμε για να δούμε το φως» * «Πρέπει να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την ελπίδα ότι η θάλασσα θα γαληνέψει. Πρέπει να μάθουμε να πλέουμε και με τους δυνατούς ανέμους» «Ποτέ δεν κατάλαβα την προτροπή “την υπογραφή σου και το κάτω το κεφάλι σου, να προσέχεις πού τα βάζεις”. Έτσι χάνεις σίγουρα και στις δουλειές και στη ζωή» * «Για να είσαι επιτυχημένος, φρόντισε να φαίνεσαι μαυρισμένος, μείνε σε ένα εντυπωσιακό κτίριο, ακόμα κι αν μένεις στο κελάρι, σύχναζε σε καλά εστιατόρια, ακόμα κι αν πίνεις μόνο ένα ποτό και αν δανειστείς, δανείσου πολλά» * «Βρες έναν ιερέα που καταλαβαίνει Αγγλικά και δεν μοιάζει με τον Ρασπούτιν» Οι ανταγωνιστές και ο πλούτος στα «χέρια ολίγων» 17