ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΑ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΜΠΑΓΕΩΡΓΟΥ
Κυρίες και Κύριοι εκπρόσωποι των κομμάτων. Κυρίες και Κύριοι Δήμαρχοι και Εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι που ανταποκριθήκατε στην πρόσκλησή μας και μας τιμάτε με την παρουσία σας,
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Το πρώτο συνέδριο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ είναι πια μια πραγματικότητα.
Όσες και όσοι πήραμε την πρωτοβουλία ίδρυσης της ΔΗΜ.ΑΡ., πριν από 9 μήνες, σήμερα αισθανόμαστε ότι είμαστε ενεργά παρόντες σε μια σημαντική στιγμή για την πολιτική ζωή της χώρας και σε μια ιστορική, θα έλεγα, στιγμή για...
την πορεία του αριστερού δημοκρατικού κινήματος στη χώρα μας.
Είχαμε – και έχουμε – πλήρη συνείδηση των δυσκολιών του εγχειρήματος που αναλάβαμε.
Γνωρίζουμε τη διευρυνόμενη απαξίωση της συλλογικής δράσης, της πολιτικής, των κομμάτων και του αποτυχημένου παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος.
Γνωρίζουμε ότι σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή, κρίση που δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά είναι ταυτόχρονα κρίση αξιών, θεσμών και ηθικής, πολλαπλασιάζονται οι δυσκολίες για κάθε καινούρια πρωτοβουλία, για κάθε καινούρια ιδέα, ιδιαίτερα στο χώρο της πολιτικής.
Τολμήσαμε όμως. Και τολμήσαμε, γιατί συμμεριζόμαστε την αγωνία της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών για την πορεία της χώρας, συμμεριζόμαστε την απαίτηση για ριζικές αλλαγές, για ανατροπές παντού.
Στο πολιτικό σύστημα, στην οικονομία, στις μορφές οργάνωσης της κοινωνίας, στα μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, στους θεσμούς, στις κατεστημένες νοοτροπίες.
Γιατί συμμεριζόμαστε την ανάγκη να ηττηθεί ο λαϊκισμός, να ανατραπεί το πελατειακό κράτος και να αντικατασταθούν από τον ορθό λόγο, την ευθύνη για την πορεία της χώρας και την αξιοκρατία.
Τολμήσαμε επίσης, γιατί βλέπαμε την ανάγκη ύπαρξης ενός πολιτικού φορέα της Αριστεράς που δεν θα επενδύει μόνο στην καταγγελία και τη στείρα διαμαρτυρία, αλλά θα αναζητά θετικές λύσεις και διεξόδους με κριτήριο τη συνοχή της κοινωνίας και την υπεράσπιση των πιο αδικημένων στρωμάτων της.
Μιας Αριστεράς που δεν βολεύεται στο ρόλο του κομπάρσου στις πολιτικές εξελίξεις, αλλά επιδιώκει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, που γνωρίζει ότι η πολιτική, πάνω απ’ όλα, είναι η τέχνη του εφικτού, που παλεύει διαρκώς και με συνέπεια για να μετατοπίσει τον άξονα των εξελίξεων σε προοδευτική κατεύθυνση, επιδιώκοντας τις μεγαλύτερες δυνατές συναινέσεις και συνεργασίες.
Μιας Αριστεράς, με δυο λόγια, χρήσιμης για την κοινωνία, για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους μετανάστες, τις γυναίκες, τους νέους και για όσους ζουν στο περιθώριο των κοινωνικών εξελίξεων.

Φίλες και Φίλοι, Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Στους 9 μήνες της ύπαρξης της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ η τόλμη που δείξαμε βρήκε ανταπόκριση, επιβραβεύτηκε.
Από τις πρώτες μέρες ο κόσμος της Αριστεράς αγκάλιασε την προσπάθειά μας, έδειξε – παρά τις αρχικές – φυσιολογικές επιφυλάξεις, ότι εμπιστεύεται τις πρωτοβουλίες και τις εκτιμήσεις μας και συνέβαλε αποφασιστικά στη συγκρότηση και την πολιτική παρουσία του κόμματός μας.
Καταφέραμε σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρά τη δύσκολη χρονικά περίοδο και με παντελή έλλειψη υλικών μέσων και πόρων, να συγκροτήσουμε σε πανελλαδική κλίμακα το κόμμα. Ενώ την πρώτη μεγάλη δοκιμασία για την πολιτική μας, τις δημοτικές εκλογές, η ΔΗΜ.ΑΡ. την πέρασε με επιτυχία ενισχύοντας ταυτόχρονα τους δεσμούς εμπιστοσύνης με τους αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες.
Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν θα είχε γίνει χωρίς όλους εσάς, χωρίς δηλαδή την αποφασιστική συμβολή των μελών και των φίλων του κόμματος.
Η γρήγορη και συνεχιζόμενη ανάπτυξη της ΔΗΜ.ΑΡ., η οικονομική στήριξη της πολιτικής μας παρουσίας από τους αριστερούς και δημοκρατικούς πολίτες, μας ενθαρρύνουν και ταυτόχρονα αποδεικνύουν ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ήρθε για να μείνει και να εδραιωθεί στην πολιτική ζωή και στην κοινωνία της χώρας.
Το 1ο Συνέδριο είναι ο πρώτος σημαντικός σταθμός μιας μακράς πορείας. Αυτό δεν είναι έκφραση επιθυμίας, είναι υπόσχεση και δέσμευση ταυτόχρονα.
Τις επόμενες 3 ημέρες οι 823 σύνεδροι που εκπροσωπούν τις 180 οργανώσεις και τα 5.500 μέλη του κόμματος πανελλαδικά, θα αποφασίσουμε για την πολιτική και τη λειτουργία του κόμματος, θα εκλέξουμε την ηγεσία του και από την Δευτέρα θα συνεχίζουμε την προσπάθεια για τη διεύρυνση της επιρροής του, έχοντας συνείδηση ότι μας δεσμεύει το ιδρυτικό μας σύνθημα:
• Ανανέωση στην πολιτική
• Τόλμη στη δράση
• Ευθύνη για την κοινωνία και τη χώρα.
Καλή μας επιτυχία

Κ Α Ρ Υ Δ Ι Α ...Μ Α Τ Ο Δ Ι Α

Τα καρύδια είναι οι πιο υγιεινός ξηρός καρπός, καθώς είναι πρώτα σε αντιοξειδωτικά και σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες αποτελούν βασικό συστατικό για μια ισορροπημένη διατροφή.

Σύμφωνα με επιστήμονες του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, τα καρύδια περιέχουν το υψηλότερο επίπεδο αντιοξειδωτικών σε σχέση με τους άλλους ξηρούς καρπούς και κατά συνέπεια βοηθούν στην προστατεύουν τον οργανισμό από τις αρρώστιες.

Όπως προέκυψε από τις αναλύσεις του δρ. Τζο Βινζόν από το πανεπιστήμιο του Σκράντον, μια χούφτα καρύδια περιέχει τη διπλή ποσότητα αντιοξειδωτικών από άλλα οκτώ είδη ξηρών καρπών, μεταξύ των οποίων, τα φιστίκια, τα αμύγδαλα, τα πεκάν και τα φυστίκια Αιγίνης. Μάλιστα, τα αντιοξειδωτικά των καρυδιών ήταν υψηλότερα σε ποιότητα και αποτελεσματικότητα από εκείνα των υπολοίπων.

Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει ότι η τακτική κατανάλωση μικρών ποσοτήτων ξηρών καρπών μπορεί να μειώσει τον κίνδυνο καρδιακών επεισοδίων, ορισμένων μορφών καρκίνου, διαβήτη τύπου 2 και άλλων προβλημάτων υγείας.

Πηγή:www.enet.gr

ΟΛΑ ΜΕΛΙ-ΓΑΛΑ?...

Με πρωτοβουλία του Δημάρχου Πατρέων κ. Γιάννη Δημαρά πραγματοποιήθηκε σήμερα το μεσημέρι κοινή συνάντηση με τους Δημάρχους Δυτικής Αχαϊας κ. Ανδρέα Παναγιωτόπουλο και Ερυμάνθου κ. Θάνο Καρπή στο Δημαρχείο Κάτω Αχαΐας.

Σκοπός της συνάντησης ήταν να συζητήσουν τα μεγάλα και οξυμμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Aυτοδιοίκηση καθώς και τα ειδικότερα θέματα που απασχολούν την Πάτρα και τους Δήμους της πρώην επαρχίας Πατρών και να αναζητήσουν από κοινού λύσεις.

Κατά τη συζήτηση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε ιδιαίτερα καλό κλίμα, διαπιστώθηκε από όλους η ανάγκη συνεργασίας των τριών Δήμων και όλων των Δήμων της Αχαΐας και της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας για την επίλυση των κοινών τους προβλημάτων.

Τα θέματα που απασχόλησαν μεταξύ άλλων τους Δημάρχους ήταν η οργάνωση και λειτουργία των Δήμων, τα οικονομικά προβλήματα των Δήμων και ιδιαίτερα οι οφειλές παρελθόντων ετών, τα αναπτυξιακά ζητήματα που αφορούν τη ευρύτερη περιοχή, η προώθηση των έργων και των παρεμβάσεων που είναι αναγκαίες, όπως το αρδευτικό του φράγματος Πείρου Παραπείρου (σε ό,τι αφορά την επέκτασή του και τον τρόπο διαχείρισής του), η συνεργασία για την προστασία και την ανάπτυξη της παραλιακής ζώνης, η ανάληψη πρωτοβουλιών για την προώθηση της κατασκευής του αυτοκινητοδρομίου, του αεροδρομίου Αράξου και την επέκταση του φράγματος Πηνειού.


Οι τρεις Δήμαρχοι συζήτησαν εκτενώς το πρόβλημα των απορριμμάτων, του περιφερειακού σχεδιασμού, της κατασκευής του εργοστασίου επεξεργασίας στερεών αποβλήτων, αλλά και το θέμα των φορέων που διαχειρίζονται γενικά και ειδικά την υπόθεση.

Οι κκ. Δημαράς, Παναγιωτόπουλος και Καρπής συμφώνησαν να συνεχιστούν αυτές οι συναντήσεις παρουσία και των Δημάρχων Αιγιαλείας και Καλαβρύτων προκειμένου η Αυτοδιοίκηση σε επίπεδο Αχαΐας να αναλάβει συντονισμένα την αντιμετώπιση και την προώθηση των αιτημάτων.

Σχετικά με το πρόβλημα των απορριμμάτων το οποίο είναι άμεσο και πιεστικό σε ό,τι αφορά τον τρόπο διαχείρισής του, υπήρξε κοινή εκτίμηση ότι θα πρέπει τα μέλη του Δ.Σ. του ΦΟΣΔΑ (Φορέας Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων) Δυτικής Αχαΐας να διευκολύνουν με τις παραιτήσεις τους και να προχωρήσουν άμεσα οι διαδικασίες μέσα από τα νέα Δημοτικά Συμβούλια που έχουν νωπή τη λαϊκή εντολή, με τον ορισμό εκπροσώπων για τη συγκρότηση του νέου Δ.Σ., το οποίο θα λάβει τις κρίσιμες αποφάσεις και θα αναλάβει την ευθύνη της αντιμετώπισης της κατάστασης.

Επίσης αποφάσισαν να ζητήσουν με κοινή επιστολή όλων των Δημάρχων της Αχαΐας να επισπευσθεί η συνάντηση που προανήγγειλε η Υπουργός Περιβάλλοντος κ. Τίνα Μπιρμπίλη στην τελευταία κομματική συνάντηση με φορείς της περιοχής, για τη λήψη αποφάσεων σχετικά με το θέμα της κατασκευής του εργοστασίου και συνολικά της διαχείρισης των απορριμμάτων.

Τέλος αποφάσισαν να αναλάβει ο Δήμος Πατρέων, ο οποίος και διαθέτει τις ανάλογες υπηρεσίες (Νομική, Τεχνική- ΔΕΥΑΠ), την προετοιμασία για τη σύνταξη της μορφής και του καταστατικού του νέου φορέα που θα διαχειριστεί το φράγμα Πείρου -Παράπειρου, αλλά και να ακολουθήσει σύντομα νέα σύσκεψη με τη συμμετοχή όλων των Δημάρχων του νομού για την προώθηση των προβλημάτων της Αχαΐας, αφού η Αυτοδιοίκηση έχει την κύρια ευθύνη και την εντολή να αναλάβει πρωτοβουλίες και να προβεί σε ενέργειες που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των κατοίκων και θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της περιοχής.

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Έδωσαν 166 εκατ. δολάρια σε θύματα σεξουαλικής κακοποίησης
Πρώτη καταχώρηση: Σάββατο, 26 Μαρτίου 2011, 22:33


Ένα αμερικανικό τάγμα ιησουιτών συναίνεσε να καταβάλει 166 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου 117 εκατ. ευρώ, για την ανακούφιση περίπου 500 θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης από ιερείς. Η πλειονότητα των θυμάτων ανήκει σε κοινότητες Αμερικανών ιθαγενών, ενώ τα περιστατικά σημειώθηκαν σε μια χρονική περίοδο τουλάχιστον 50 ετών.

Οι δικηγόροι του τάγματος υποστηρίζουν ότι η αποζημίωση αυτή αποτελεί την υψηλότερη που έχει δοθεί ποτέ από θρησκευτική οργάνωση στις Η.Π.Α..

Τα περισσότερα από τα κακοποιημένα θύματα ήταν από την πολιτεία Oregon, όπου μια πτέρυγα του τάγματος των ιησουιτών είχε την αποστολή να ιδρύσει σχολεία σε καταυλισμούς Ινδιάνων από το 1940 μέχρι το 1990.

«Με αυτήν την απόφαση αναγνωρίζεται το γεγονός ότι οι ιησουίτες πρόδωσαν την εμπιστοσύνη εκατοντάδων μικρών παιδιών, τα οποία αναγκάστηκαν να υποστούν φοβερές θηριωδίες από τους ιερείς» δήλωσε ο Blaine Tamaki, δικηγόρος.

«Αυτές οι θρησκευτικές προσωπικότητες έπρεπε να είναι υπεύθυνες για την προστασία των παιδιών, αλλά σε αντίθεση τα βίασαν και τα κακοποίησαν» πρόσθεσε.

Τα θύματα των ιερέων δέχθηκαν με ευχαρίστηση την απόφαση.

ΚΛΕΑΝΘΗΣ ΓΡΙΒΑΣ

Εξαντλώντας τις υλικές προϋποθέσεις της ύπαρξής του, ο βιομηχανικός πολιτισμός και το μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο στηρίζεται, έφτασε στα φυσικά του όρια και μπήκε σε μια πορεία που οδηγεί από την δική του καθολική κρίση στον εκφασισμό και τον αφανισμό ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Η πλήρης αδυναμία να αρθρωθεί κάποια πειστική απάντηση και να προταθεί κάποια αποτελεσματική λύση στα προβλήματα που συνθέτουν τη σημερινή κρίση του βιομηχανικού πολιτισμού είναι το αποτέλεσμα και συγχρόνως η απόδειξη του καθολικού χαρακτήρα αυτής της κρίσης.

Αν η διάγνωση αυτή είναι σωστή, η αιτιολογική αντιμετώπιση της κρίσης και η αναζήτηση κάποιας εναλλακτικής λύσης απέναντι στη βεβαιότητα του ολοκληρωτικού αφανισμού που εγγυάται η αδιέξοδη λογική του βιομηχανικού πολιτισμού, αναγκαία προϋποθέτει την διάλυση της κυρίαρχης αυταπάτης σχετικά με ορισμένες δήθεν αντικειμενικές (επιστημονικές και τεχνολογικές) δυνατότητες για μια «απεριόριστη ανάπτυξη» ή έστω και για μια προγραμματισμένη «έλλογη ανάπτυξη».

Κι αυτό αφενός γιατί η «απεριόριστη ανάπτυξη» στα πλαίσια ενός κλειστού και πεπερασμένου συστήματος, όπως ο πλανήτης μας, είναι αδύνατη και η επιδίωξή της οδηγεί υποχρεωτικά στην καταστροφή του συστήματος, και αφετέρου γιατί η προγραμματισμένη «έλλογη ανάπτυξη» δεν είναι πια εφικτή εξαιτίας της εξάντλησης των υλικών της προϋποθέσεων.

Με άλλα λόγια, το κεντρικό πρόβλημα του βιομηχανικού πολιτισμού σήμερα, δεν έγκειται στην επιλογή της μιας η της άλλης «ανάπτυξης», αλλά στην δεδομένη αντικειμενική αδυναμία του για οποιαδήποτε ανάπτυξη.

Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση, η ανυπαρξία μιας πειστικής εναλλακτικής λύσης (που εκτός των άλλων οφείλεται και στο γεγονός ότι οι φυσικοί και εν δυνάμει φορείς και διεκδικητές της, παραμένουν εγκλωβισμένοι στα καρτεσιανά ιδεολογήματα της «κατάκτησης και της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση») κάνει το αδιέξοδο ακόμη πιο επικίνδυνο και οδυνηρό.

Στο επίπεδο των κοινωνικών συγκρούσεων, της πολιτικής διαπάλης και των επιλογών που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον του ανθρώπινου είδους, κάθε συλλογική αυταπάτη ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές επικαλύψεις της, νομιμοποιεί και επιταχύνει μια πορεία που επιβάλλεται από «αλλότριες» εξουσιαστικές επιλογές και οδηγεί αναπόφευκτα στο μαζικό έγκλημα (που αυτή τη φορά όλα δείχνουν ότι θα είναι το τελικό).

Σε μια ιστορική περίοδο όπου η συνδυασμένη πολιτική και οικονομική εξουσία (καπιταλιστική και κρατικο- καπιταλιστική) διεθνοποιεί το βιομηχανικό μοντέλο «ανάπτυξης» (και μ’ έναν άνισο τρόπο, το καταναλωτικό μοντέλο που του αντιστοιχεί) καταστρέφοντας τις υλικές προϋποθέσεις της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους, η κυρίαρχη αυταπάτη που απορρέει από την «αναπτυξιακή» ιδεολογία της βιομηχανικής κοινωνίας, εξυπηρετεί δύο βασικές εξουσιαστικές σκοπιμότητες:


● Πρώτο, συγκαλύπτει τη διπλή εκμεταλλευτική σχέση στην οποία στηρίζεται και την οποία καθολικοποιεί η συνδυασμένη οικονομική και πολιτική εξουσία, τόσο στο εσωτερικό της κάθε κοινωνίας χωριστά, όσο και στις μεταξύ των διαφόρων κοινωνιών σχέσεις.

● Δεύτερο, δικαιώνει και «νομιμοποιεί» τη σκόπιμη καταστροφή των διαφόρων, κατά τόπους, παραδοσιακών παραγωγικών διαδικασιών οι οποίες είναι εναρμονισμένες με την ισορροπία της οικόσφαιρας (δηλαδή, του σπιτιού που έφτιαξε η ζωή για τον εαυτό της στη εξωτερική επιφάνεια του πλανήτη μας), στο όνομα της δήθεν ανωτερότητας του βιομηχανικού μοντέλου «ανάπτυξης» που ανατρέπει με μη-αντιστρεπτό τρόπο αυτή την ισορροπία, επιδεινώνοντας τα προβλήματα σε πλανητική κλίμακα (με αποτέλεσμα, να καθίστανται απ’ αυτή την άποψη δυσδιάκριτες οι διαφορές μεταξύ βιομηχανικά αναπτυγμένων και μη-αναπτυγμένων χωρών).


Βιομηχανική ανάπτυξη: Πείνα και υποσιτισμός
Σήμερα κάτω από συνθήκες πλήρους εξάπλωσης του βιομηχανικού ιμπεριαλισμού, παράγονται όλο και περισσότερα τρόφιμα ενώ ταυτόχρονα όλο και περισσότεροι άνθρωποι υποσιτίζονται ή πεθαίνουν από πείνα. Το «παράδοξο» αυτό φαινόμενο συνδέεται άμεσα με το γεγονός ότι πάνω από το 50% της καλλιεργήσιμης γης του πλανήτη μας υφίσταται μια εξαντλητική εκμετάλλευση που είναι προσανατολισμένη σε συναλλαγματοφόρες καλλιέργειες εξαγωγής και όχι στην ικανοποίηση των διατροφικών αναγκών των πληθυσμών.

Η εξάπλωση του βιομηχανικού μοντέλου «ανάπτυξης» και η εξουσιαστική επιβολή ενός πλέγματος αλληλεξαρτήσεων μεταξύ βιομηχανικών και μη-βιομηχανικών χωρών (προς όφελος των πρώτων και σε βάρος των δεύτερων) σε συνδυασμό με την πολιτική και κοινωνική λειτουργία των παρασιτικών ομάδων που ασκούν την εξουσία στις μη βιομηχανικές χώρες, επέβαλε έναν δραστικό αναπροσανατολισμό της αγροτική πολιτικής αυτών των χωρών με τρόπο ώστε πάνω από το μισό της συνολικής καλλιεργητικής προσπάθειάς τους να μη στοχεύει στην ικανοποίηση των διατροφικών αναγκών των πληθυσμών τους, επιδεινώνοντας έτσι ραγδαία τα υφιστάμενα προβλήματα υποσιτισμού ή πείνας.

Ως αποτέλεσμα, μόνο στη διάρκεια του 1978, πάνω από 15.000.000 άνθρωποι πέθαναν από πείνα και πάνω από 500.000.000 άνθρωποι υποσιτίζονταν.[1]

Κι οι αριθμοί αυτοί, χρόνο με το χρόνο, αντί να μειώνονται, αυξάνονται διαρκώς.

Τυπικό παράδειγμα για τις συνέπειες που προκύπτουν από την καθυπόταξη της αγροτικής παραγωγής στις καλλιέργειες εξαγωγής σε συνδυασμό με τον κυρίαρχο προσανατολισμό της οικονομίας στο βιομηχανικό μοντέλο «ανάπτυξης», αποτελεί το Μεξικό που μέχρι τα 1970 όχι μόνο δεν αντιμετώπιζε προβλήματα υποσιτισμού, αλλά αντίθετα έκανε εξαγωγή τροφίμων. Σταδιακά στη δεκαετία του 1970 το 60% της καλλιεργήσιμης γης του διατέθηκε σε καλλιέργειες εξαγωγής και ένα μεγάλο μέρος της διαθέσιμης γης, των πόρων και του εργατικού δυναμικού του αλώθηκε σε βιομηχανικές «προτεραιότητες» με αποτέλεσμα στα 1980 το Μεξικό να κάνει εισαγωγή του 50% των τροφίμων που καταναλώνει και να αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα υποσιτισμού και παιδικής θνησιμότητας.[2]

Είναι λοιπόν προφανές ότι η διεθνοποίηση του βιομηχανικού μοντέλου «ανάπτυξης» (και ότι αυτή η διεθνοποίηση συνεπάγεται), επιδεινώνει τα προβλήματα του υποσιτισμού και του θανάτου από πείνα στις μη-βιομηχανικές χώρες ή τα δημιουργεί σ’ εκείνες όπου δεν υπάρχουν, και συγχρόνως εξαναγκάζει τους πληθυσμούς των βιομηχανικών χωρών να καταναλώνουν βιομηχανοποιημένα τρόφιμα-σκουπίδια και τρόφιμα-δηλητήρια, προάγοντας έναν ιδιόμορφο υποσιτισμό κάτω από «συνθήκες αφθονίας» και υπονομεύοντας δραστικά τη γενική κατάσταση της υγείας τους (με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, και τη διαρκή αύξηση του κόστους λειτουργίας της «βιομηχανίας της υγείας» που βαρύνει φυσικά τους ίδιους τους «εν αφθονία» υποσιτιζόμενους πληθυσμούς).

Μ’ άλλα λόγια, η διεθνοποίηση του βιομηχανικού μοντέλου «ανάπτυξης» αντί να ανασχέσει τον υποσιτισμό, την αρρώστια και τον θάνατο από πείνα, διεθνοποιεί και τον υποσιτισμό, την αρρώστια και το θάνατο από πείνα, ανάγοντάς τα σε κοινή μοίρα της ανθρωπότητας.

Βιομηχανική «ανάπτυξη»: Κατάργηση του μέλλοντος

Όμως ο βιομηχανικός πολιτισμός και το μοντέλο «ανάπτυξης» στο οποίο στηρίζεται, βρίσκεται στην εποχή μας αντιμέτωπος με την αυτοαναίρεσή του και απ’ αφορμή το γεγονός της εξάντλησης των πρώτων υλών που είναι αναγκαίες για την ύπαρξή του.

Σύμφωνα με την έκθεση της Λέσχης της Ρώμης,[3] που η πρώτη δημοσίευσή της το 1972 προκάλεσε σοκ,

«εάν υποτεθεί

1) ότι η κατανάλωση των εν χρήσει πρώτων υλών που είναι απαραίτητες για τη βιομηχανική παραγωγή παραμένει σταθερή στους ρυθμούς του 1972, (εξαιρετικά υπεραισιόδοξη υπόθεση που διαψεύστηκε στη συνέχεια από τους επιταχυνόμενους ρυθμούς σπατάλης αυτών των υλών) και

2) ότι όλα τα γνωστά αποθέματα των πρώτων υλών υπάρχουν στο πενταπλάσιο των ήδη γνωστών αποθεμάτων (επίσης υπεραισιόδοξη υπόθεση που δεν επιβεβαιώθηκε μέχρι σήμερα),

τότε ο χρυσός θα εξαντληθεί απολύτως σε 21 χρόνια, ο υδράργυρος σε 41, ο άργυρος σε 42, ο χαλκός σε 48, το φυσικό αέριο σε 49, ο ψευδάργυρος σε 50, το αλουμίνιο σε 61, ο μόλυβδος σε 64 κλπ. Και μόνο 4 στοιχεία (το κάρβουνο, ο σίδηρος, το κοβάλτιο και το χρώμιο) «θα ξεπεράσουν τον έναν αιώνα, ποτέ όμως τους δύο».[4]



Παράλληλα σύμφωνα με την ίδια έκθεση, το έτος 2050 το πόσιμο νερό θα λείπει απ’ τα 70% των κατοίκων του πλανήτη μας, ενώ το έτος 2030 ολόκληρος ο κόσμος θα υποφέρει από δραματικά προβλήματα λόγω έλλειψης οξυγόνου.[5]

Αν πάρει κανείς υπόψη ότι μόνο η έκδοση του κάθε κυριακάτικου φύλλου των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» απαιτεί την καταστροφή 150-200 στρεμμάτων δάσους και ότι ο Καναδάς (που προμήθευε μέχρι τη δεκαετία του 1970, την αναγκαία ξυλεία) αντιμετωπίζοντας την καταστροφή των δασών του επέβαλε αυστηρούς νομοθετικούς περιορισμούς στην ξύλευσή τους, με αποτέλεσμα η δραστηριότητα των κερδοσκοπικών εταιριών να στραφεί στην ανελέητη εκμετάλλευση του δάσους του Αμαζονίου το οποίο αποτελεί τον βασικότερο αναπνευστικό πνεύμονα της ανθρωπότητας, αβίαστα οδηγείται στο συμπέρασμα ότι το ανθρώπινο είδος πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσει ένα άμεσο πρόβλημα επιβίωσης απ’ αφορμή την έλλειψη του οξυγόνου.



Από τα παραπάνω γίνεται φανερό το γεγονός ότι ο βιομηχανικός πολιτισμός στο όνομα μιας «ανάπτυξης» που έχει ως θεμελιώδη προϋπόθεσή της την ολοσχερή καταστροφή της οικόσφαιρας, έχει εμπλέξει το ανθρώπινο είδος σε ένα αφανιστικό φαύλο κύκλο που αναπόδαστρα θα κλείσει όχι με την υποθήκευση, αλλά με την κατάργηση του μέλλοντος σε πλανητικό επίπεδο.

Αυτός ο καθολικός αφανισμός, σήμερα δεν αποτελεί έναν εν δυνάμει αόριστο κίνδυνο, αλλά μια πού ορατή και κοντινή προοπτική που η συνειδητοποίησή της επιτελείται αργά (δυστυχώς) και καθημερινά απ’ όλους.


Βιομηχανική «ανάπτυξη»: Διαστροφή του παρόντος

Η διεθνοποίηση του βιομηχανικού μοντέλου «ανάπτυξης» δεν οδηγεί μόνο στην κατάργηση του μέλλοντος του ανθρώπινου είδους καταστρέφοντας αλόγιστα τις υλικές προϋποθέσεις της ύπαρξής του. Έχει επιπλέον και μια σωρεία άμεσων αρνητικών επιπτώσεων στο παρόν των ανθρώπινων κοινωνιών, συνεπειών που βιώνονται δραματικά με τη ραγδαία και ανεξέλεγκτη πια αύξηση των φαινομένων της ατομικής και κοινωνικής παθολογίας.

Συναρτημένη με την τελευταία «αναπτυξιακή» φάση του βιομηχανικού πολιτισμού είναι και η διαλυτική επιδείνωση των συνθηκών της καθημερινής ζωής. Ο συνωστισμός σε απρόσωπες και άξενες τερατουπόλεις που προάγει την ανωνυμία, το κενό και το αίσθημα ανασφάλείας, η αυξανόμενη ενδυνάμωση του άγχους πέρα από κάθε ανεκτό ψυχοσωματικό όριο με την επίταση της επιβιωτικής αγωνίας μέσα από έναν όλο και πιο αδυσώπητο ανταγωνισμό που κονιορτοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις, η βαθμιαία εξάλειψη των προϋποθέσεων για τη συγκρότηση μιας κοινοτικής συνείδησης και της συμμετοχής στην κοινοτική ζωή, οι βίαιες τροποποιήσεις των βιολογικών κύκλων και ο μόνιμος υποσιτισμός με την κατανάλωση βιομηχανοποιημένων τροφίμων - σκουπιδιών με συνακόλουθο την πτώση της αμυντικής ικανότητας του οργανισμού, κλπ.

Αποτέλεσμα αυτής της επιδείνωσης των συνθηκών της καθημερινής ζωής είναι η ραγδαία ανεξέλεγκτη και διαρκής αύξηση των φαινομένων τόσο της ατομικής παθολογίας (σωματικές αρρώστιες, ψυχοσωματικές διαταραχές, ψυχικές δυσλειτουργίες), όσο και της κοινωνικής παθολογίας (βία, εγκληματικότητα, χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, αυταρχοποίηση των καταπιεστικών θεσμών κλπ).


Και οι τεχνοκράτες ευχολογούν
Εδώ οι ιδεολογικοί απολογητές του βιομηχανικού μοντέλου «ανάπτυξης» προβάλλουν συνήθως «ένσταση» υποστηρίζοντας ότι η επιστήμη και η τεχνολογία «θα βρουν τρόπους και νέα υλικά» που θα κάνουν δυνατή την υπερνίκηση της κρίσης και θα λύσουν το πρόβλημα της εξάντλησης των πρώτων υλών.

Αυτό το «επιχείρημα», καθόλου σύμφωνο και συνεπές με τον επιστημονικο-τεχνοκρατικό τους προσανατολισμό, δεν είναι παρά ένα απελπισμένο και αποκαλυπτικό ευχολόγιο, που αποσκοπεί όχι στην αντιμετώπιση, αλλά στο ξόρκισμα των επιτακτικών προβλημάτων του παρόντος, μεταθέτοντας τη λύση τους σε κάποιο απροσδιόριστο μέλλον που (σύμφωνα μ’ όλα τα δεδομένα του παρόντος) αποκλείεται να υπάρξει. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, αντί να διασκεδάσει επιτείνει τους φόβους μας.

Η «επιστημονική λογική», που με υπερφίαλο τρόπο επικαλούνται με κάθε ευκαιρία και αφορμή, διαψεύσει και γελοιοποιεί κάθε τεχνοκράτη ή τεχνοκρατούμενο που καταφεύγει σε εικατολογίες.

Γιατί αυτή ακριβώς η «επιστημονική λογική» μας αναγκάζει να διαπιστώνουμε αφενός ότι δεν υπάρχει κανένας δυνατός τρόπος προστασίας του ανθρώπου και του περιβάλλοντος από τις δεδομένες καταστρεπτικές συνέπειες της βιομηχανικής ανάπτυξης χωρίς να ανακυκλώνουμε πολλαπλασιαστικά τα υπό αντιμετώπιση προβλήματα μόλυνσης,[6] και αφετέρου ότι είναι αδύνατη η αντικατάσταση ορισμένων υλών από άλλες (σαν αντίδοτο στην εξάντληση των αποθεμάτων των πρώτων υλών) χωρίς ταυτόχρονα να επιδεινώνουμε δραματικά το υφιστάμενο ενεργειακό πρόβλημα.



«Είδαμε το αλουμίνιο να αντικαθιστά το λευκοσίδηρο, αν και απαιτεί 15πλάσια ενέργεια. Τις οδικές μεταφορές να αντικαθιστούν τις σιδηροδρομικές, αν και καταναλώνουν 6πλάσια έως 7πλάσια ενέργεια και φθείρονται πιο γρήγορα. Την αντικατάσταση των φυσικών ινών και του δέρματος από συνθετικές ύλες με μικρή διάρκεια. Την κατασκευή οικοδομών από αλουμίνιο και γυαλί, που η καλοκαιρινή τους δροσιά στοιχίζει σε ενέργεια, όσο κι η χειμερινή τους θέρμανση, κ.ο.κ.».[7]



Μ’ άλλα λόγια, δεν μπορούμε ν’ αντικαθιστούμε τα εν χρήσει και υπό εξάντληση υλικά, χωρίς ταυτόχρονα να πολλαπλασιάζουμε τα υπάρχοντα προβλήματα, αυξάνοντας διαρκώς την ενεργειακή ζήτηση, πράγμα που αναγκαία και υποχρεωτικά μας εισάγει στον αδιέξοδο μονόδρομο της πυρηνικής ενέργειας.

Γιατί, βεβαίως, είναι το λιγότερο αφελές να υποστηρίζεται πως η σημερινή, διαρκώς αυξανόμενη, σπατάλη ενέργειας που απαιτεί η βιομηχανική παραγωγή, είναι δυνατόν να αντισταθμιστεί με τις εναλλακτικές μορφές ενέργειες (ηλιακή, αιολική κ.α.), οι οποίες προσιδιάζουν σε μια άλλου τύπου κοινωνία.

Έτσι, παρά τις αναφορές στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, με τις οποίες συμπληρώνουν τις προτάσεις τους για το «ενεργειακό πρόβλημα» οι μαθητευόμενοι μάγοι της τεχνολατρείας (ως άλλοθι για την αφανιστική εξουσιαστική επιλογή της πυρηνικής ενέργειας), αδιαμφισβήτητο παραμένει το γεγονός ότι η πυρηνική ενέργεια είναι η πιο τερατώδης αλλά και η μόνη δυνατή απάντηση στις ενεργειακές απαιτήσεις του βιομηχανικού μοντέλου «ανάπτυξης» και η πιο τερατώδης αλλά και η μόνη δυνατή πολιτική επιλογή της εξουσίας που διαχειρίζεται αυτό το μοντέλο.

Βιομηχανική ανάπτυξη ίσον πυρηνική ενέργεια
Κι έτσι φτάνουμε στο κεντρικότερο από τα προβλήματα της βιομηχανικής κοινωνίας: την πυρηνική ενέργεια σαν τη μόνη δυνατή ενεργειακή και πολιτική απάντηση στην καθολική κρίση που μαστίζει τον βιομηχανικό πολιτισμό. Όμως τι σημαίνει πυρηνική ενέργεια από οικολογική, οικονομική, πολιτική και κοινωνική άποψη; Σημαίνει:

1. Ταχύτερη εξάντληση των πρώτων υλών απ’ αφορμή την εντατικότερη εκμετάλλευσή τους που γίνεται δυνατή από την περίσσεια ενέργειας.

2. Γρηγορότερη εξολόθρευση του ζωικού και του φυτικού κόσμου.

3. Ποσοτικά και ποιοτικά αυξανόμενη μόλυνση του περιβάλλοντος, του νερού, του αέρα και των τροφών και, κατά συνέπεια, διαρκώς αυξανόμενους αριθμούς ασθενειών και θανάτων.

4. Μεγαλύτερη κοινωνική αδικία απ’ αφορμή τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των προνομιούχων και των μη προνομιούχων (ατόμων, τάξεων και λαών) λόγω της μονοπωλιακής κατοχής και διάθεσης από μια μικρή μειοψηφία της υψηλής τεχνολογίας και των τεράστιων επενδύσεων που απαιτεί η πυρηνική παραγωγή ενέργειας.

5. Όλο και πιο συγκεντρωτική και πανίσχυρη εξουσία, γιατί μόνο μια τέτοια εξουσία μπορεί να επιβάλλει τα μέτρα ασφαλείας που προϋποθέτει η πυρηνική παραγωγή ενέργειας και να καταστέλλει τις αντιδράσεις των ανθρώπων εναντίον αυτής της παραγωγής, οι συνέπειες της οποίας τους αποσυνθέτουν αργά, σταθερά και οδυνηρά, τόσο από βιολογική, όσο κι από κοινωνικο-πολιτική άποψη.[8]

Ωστόσο, παραβλέποντας προς στιγμή τα άπειρα κακά που ξεπηδούν από το «κουτί της Πανδώρας» της πυρηνικής ενέργειας, που άνοιξε ο βιομηχανικός πολιτισμός, θα μείνουμε μόνο στο γεγονός ότι κάθε ένα από τα 400 περίπου εργοστάσια πυρηνικής παραγωγής ενέργειας που λειτουργούν σήμερα σ’ όλη τη γη, παράγει κάθε χρόνο (σαν κατάλοιπο) 200-250 κιλά πλουτωνίου, που μόνο μισό κιλό του κατανεμημένο σε ίσες δόσεις, αρκεί για να προκαλέσει καρκίνο του πνεύμονα σε όλους τους κατοίκους της γης.

Μόνο στις ΗΠΑ, ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν κάθε χρόνο από καρκίνο του πνεύμονα οφειλόμενο στην άμεση ή έμμεση επίδραση του πλουτώνιου, ξεπερνάει σήμερα τις 200 χιλιάδες. Και σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, αν υποθέσουμε ότι τα προτεινόμενα μέτρα ασφάλειας αποδίδουν σε ποσοστό 99,99% (υπόθεση που κινείται στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας) από το έτος 2000 μόνο στις ΗΠΑ, 500 χιλιάδες άνθρωποι θα πεθαίνουν κάθε χρόνο από καρκίνο του πνεύμονα που οφείλεται στο πλουτώνιο.[9]

Πυρηνική ενέργεια ίσον πυρηνικό ολοκαύτωμα

Ανάμεσα στους μύθους που συγκροτούν την ιδεολογία του βιομηχανικού πολιτισμού και συγκαλύπτουν την εξουσιαστική επιλογή της πυρηνικής ενέργειας που αυτός ο πολιτισμός επιβάλλει, κεντρική θέση κατέχει ο μύθος της ειρηνικής χρήσης αυτής της ενέργειας.

Παρά τα όσα διακηρύσσουν οι απολογητές της, δεν μπορεί να γίνει σαφής διαχωρισμός μεταξύ των χρήσεων της πυρηνικής ενέργειας για πολεμικούς και «ειρηνικούς» σκοπούς. Το «γιατί» είναι σχετικά απλό:

Ο αριθμός των σταθμών πυρηνικής παραγωγής ενέργειας που λειτουργούν σήμερα σ’ όλη τη γη ξεπερνάει τους 400. Καθένας απ’ αυτούς παράγει κάθε χρόνο 200-250 κιλά πλουτώνιου ως κατάλοιπο), ενώ για την παραγωγή μιας πυρηνικής βόμβας (που σήμερα δεν απαιτεί ιδιαίτερα υψηλή εξειδίκευση ή τεχνολογικό εξοπλισμό) χρειάζονται μόνο 5-10 κιλά πλουτώνιου.

Κατά συνέπεια καθένας που διαθέτει έστω και έναν πυρηνικό αντιδραστήρα όποιας δυναμικότητας, μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να κατασκευάσει πυρηνικές βόμβες προσποριζόμενος το «κύρος» και τη διαπραγματευτική ή εκβιαστική ισχύ που παρέχει η ιδιότητα του κατόχου πυρηνικών όπλων. Και στο βαθμό που γενικεύεται αυτή η κατάσταση, η χρήση των πυρηνικών όπλων καθίσταται ζήτημα συγκυριών οι οποίες δεν μπορούν να ελεγχθούν. Κι αυτό ακριβώς είναι που διαλύει το μύθο της «ειρηνικής χρήσης» της πυρηνικής ενέργειας.

Επιπροσθέτως, εάν πάρει κανείς υπόψη τις επεκτατικές τάσεις που εμπεριέχονται στη «λογική» κάθε εξουσίας (η οποία από τα πράγματα έχει τον ύστατο λόγο στον έλεγχο της παραγωγής και στον τρόπο χρήσης της πυρηνικής ενέργειας) οδηγείται αβίαστα στο συμπέρασμα πως η πυρηνική ενέργεια δεν μπορεί παρά να χρησιμοποιηθεί άμεσα ή έμμεσα και για πολεμικούς σκοπούς, με ανυπολόγιστο κόστος.

Μ’ άλλα λόγια, η πυρηνική ενέργεια αποτελεί κυρίως ένα όπλο, και κατά συνέπεια κάθε διάκριση μεταξύ της πολεμικής και της «ειρηνικής» χρήσης της είναι αδύνατη και αδιανόητη.


Πυρηνική ενέργεια ίσον καθολικός εκφασισμός
Η γενίκευση της πυρηνικής ενέργειας (που προϋποθέτει την εφαρμογή απολύτως αστυνομικών μέτρων για λόγους πολιτικής και τεχνολογικής ασφάλειας), δεν συνεπάγεται μόνο τον πλήρη εκφασισμό στο εσωτερικό των βιομηχανικών κοινωνιών, αλλά επιπροσθέτως επιβάλλει τον εκφασισμό και στις μη-βιομηχανικές κοινωνίες και καταξιώνει τον ιμπεριαλισμό ως το μόνο δυνατό τρόπο σχέσης μεταξύ βιομηχανικά «αναπτυγμένων» και «μη-αναπτυγμένων» χωρών:

Η γενίκευση της πυρηνικής παραγωγής ενέργειας, κάνει κρίσιμη και ζωτική την ανάγκη των «αναπτυγμένων» χωρών αφενός να εξασφαλίσουν την μονοπωλιακή διάθεση όλων των αποθεμάτων του ουρανίου (που αποτελεί πρώτη ύλη της πυρηνικής παραγωγής) και αφετέρου να διασφαλιστούν για πάντα από το ενδεχόμενο να χρησιμοποιηθεί η πυρηνική ενέργεια απ’ τις υποτελείς «μη-αναπτυγμένες» χώρες για τους δικούς τους σκοπούς (ανάμεσα στους οποίους βέβαια θα έχει πάντα μια κεντρική θέση, η αποτίναξη του ζυγού αυτής ακριβώς της υποτέλειας). Και για την ικανοποίηση τούτης της διπλής ζωτικής ανάγκης των «αναπτυγμένων» χωρών δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος εκτός από την ολοκληρωτική αστυνόμευση των «μη-αναπτυγμένων» χωρών, πράγμα που φυσικά προϋποθέτει τον πλήρη εσωτερικό εκφασισμό τους.

Μ’ άλλα λόγια, η γενίκευση της πυρηνικής παραγωγής ενέργειας συνεπάγεται τον εκφασισμό τόσο των «αναπτυγμένων» όσο και των «μη-αναπτυγμένων» χωρών και κατά συνέπεια μορφοποιεί και εμπεδώνει σε πλανητική κλίμακα έναν καθολικό εκφασισμό.

Με βάση αυτόν τον προβληματισμό, η απάντηση στο ερώτημα «τί είναι η πυρηνική ενέργεια;», είναι προφανής: Είναι ο σηματοδότης του περάσματος της ανθρωπότητας από τον πολιτισμό της «προϊστορίας» στη βαρβαρότητα της «ιστορίας» της, λίγο πριν από το τελικό άλμα του ανθρώπινου είδους απ’ την ύπαρξη στην ανυπαρξία του.

Πλανητικός εκφασισμός και πυρηνικό ολοκαύτωμα ή ουτοπία
Μπροστά στην έσχατη κρίση του βιομηχανικού πολιτισμού, ο κοινός λόγος των «δεξιών» και των «αριστερών» φορέων της αναπτυξιακής του λογικής, επιμένει να προτείνει ως φάρμακο την ίδια την αρρώστια, αυτοεξαντλούμενος στο τρίπτυχο «ορθολογικότητα - προγραμματισμός - εκσυγχρονισμός».

Εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα των καρτεσιανών ιδεολογημάτων («κατάκτηση και κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση»), οι «δεξιοί» και «αριστεροί» διαχειριστές ή επίδοξοι διαχειριστές της εξουσίας, συμφωνούν απολύτως με τον σκοπό («βιομηχανική ανάπτυξη με κάθε θυσία») και διαφωνούν μόνο με τον τρόπο (οι μεν με «ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής» και «ιδιωτική πρωτοβουλία», οι δε με «κρατική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής» και... «σοβιέτ συν εξηλεκτρισμό»). Θρηνολογούν για την ενδεχόμενη «απώλεια του τρένου της τεχνολογικής επανάστασης» και επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν τα άλυτα προβλήματα που απορρέουν από την βιομηχανική «ανάπτυξη» με μεγαλύτερη «ανάπτυξη», ανεξαρτήτως τρόπου, μέσου και τιμήματος.

Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει ολοφάνερο το γεγονός ότι η καθολική κρίση του βιομηχανικού πολιτισμού είναι ταυτόχρονα και ολική κρίση της πολιτικής του διαχείρισης (συντηρητικής ή «προοδευτικής»).

Αν είναι σωστή η διαπίστωση ότι η σημερινή (έσχατη;) κρίση οφείλεται στην υπερανάπτυξη της βιομηχανικης παραγωγής, την επιστήμη και την τεχνολογία που κάνει δυνατή αυτή την παραγωγή και στην απόλυτη κυριαρχία της ιδεολογίας της «απεριόριστης ανάπτυξης»[10] τότε γίνεται φανερό ότι για το ανθρώπινο είδος υπάρχουν δυο και μόνον εναλλακτικές προοπτικές:


Από τη μια, η εμπέδωση σε πλανητική κλίμακα ενός καθολικού τεχνοκρατικού φασισμού, που είναι θεμελιώδης προϋπόθεση τόσο για τη λειτουργία του βιομηχανικού μοντέλου «ανάπτυξης», όσο και για τη διασφάλιση της μονοπωλιακής κατοχής των αποθεμάτων των πρώτων υλών (συμπεριλαμβανομένου και του ουρανίου) σε συνδυασμό με τη διατήρηση του μοντέλου ζωής μιας κυρίαρχης παρασιτικής μειοψηφίας (πράγμα που σε συνθήκες σπάνης, συνεπάγεται τη δραστική συμπίεση του βιοτικού επιπέδου της τεράστιας πλειοψηφίας των ανθρώπων).

Από την άλλη, η εμπέδωση μιας αυτορρυθμιζόμενης συμβίωσης των ανθρώπων που είναι δυνατή μόνο σε πλαίσια αμεσοδημοκρατικών μορφών κοινωνικής οργάνωσης που αποτελούν αναγκαία προϋπόθεση τόσο για την ικανοποίηση των πραγματικών αναγκών όλων των κατοίκων αυτού του πλανήτη, όσο και για την εξασφάλιση των υλικών προϋποθέσεων της επιβίωσης του ανθρώπινου είδους.

Μια τέτοια επιλογή περνάει μέσα από:

• τον ολοκληρωτικό αναπροσανατολισμό του σημερινού βιομηχανικού πολιτισμού,

• την πλήρη ανατροπή των υφιστάμενων εξουσιαστικών σχέσεων,

• τον επανακαθορισμό της έννοιας των «ανθρώπινων αναγκών» και

• την αναγωγή όλων των υπαρχόντων αποθεμάτων πρώτων υλών σε παγκόσμια κληρονομιά, που η έλλογη χρήση τους θα πρέπει να εξασφαλίζει την μεταβίβασή τους στους μεταγενέστερους.

Σίγουρα μια ριζική ανατροπή αυτού του είδους είναι δύσκολη αλλά όχι αδύνατη εάν γίνει κοινή συνείδηση ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη εφικτή λύση στο πρόβλημα του επαπειλούμενου ολοκληρωτικού αφανισμού που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο είδος για πρώτη φορά στην ιστορία του.

Η απάντηση στο ύστατο δίλημμα που θέτει στον άνθρωπο το αδιέξοδο του βιομηχανικού πολιτισμού (είτε «ανάπτυξη», καθολικός εκφασισμός και ολοκληρωτικός αφανισμός είτε άμεσο-δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας και επιβίωση), θα εξαρτηθεί από τη συνειδητή απόφαση του ανθρώπου να δράσει ως ιστορικό υποκείμενο ή από την παθητική παραδοχή του ρόλου του ως ιστορικού αντικειμένου και τη συνακόλουθη μοιρολατρική αποδοχή του «μέλλοντος» που του επιφυλάσσει η εξουσία.

Στη διαμόρφωση της τελικής απόφασης, και κατά συνέπεια της τελικής επιλογής, ουσιαστικό ρόλο μέλλει να παίξει η συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, οι έννοιες της ουτοπίας και του ρεαλισμού ταυτίζονται: Ουτοπία γίνεται η διεκδίκηση του ρεαλισμού, και ρεαλισμός η διεκδίκηση της ουτοπίας.



--------------------------------------------------------------------------------

ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ ΠΡΩΗΝ ΔΗΜΑΡΧΟΣ

Καταδικάστηκε πρώην δήμαρχος

Σε ποινή φυλάκισης 24 μηνών καταδικάστηκε από το Τριμελές Εφετείο Δωδεκανήσου ο πρώην δήμαρχος Πάτμου, Γρηγόρης Καμπόσoς για παράβαση καθήκοντος και για ψευδή καταμήνυση.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στην υπόθεση της παράβασης καθήκοντος ο δήμαρχος Πάτμου, με την ιδιότητά του αυτή το χρονικό διάστημα από το 2006 έως το 2008, δεν προχώρησε στην ανάκληση άδειας λειτουργίας καταστήματος που βρίσκεται στην περιοχή “Άσπρη” του νησιού, παρά το γεγονός ότι είχαν πραγματοποιηθεί παράνομες κατασκευές επί του αιγιαλού και είχαν εκδοθεί πρωτόκολλα κατεδάφισης από την αρμόδια κτηματική υπηρεσία Δωδεκανήσου. Αντιθέτως, συνέχισε να εκμισθώνει στον ιδιοκτήτη της επιχείρησης την προβλήτα που χρησιμοποιούσε.

Όσον αφορά στην κατηγορία της ψευδούς καταμήνυσης, αναφέρεται ότι η μήνυση που είχε κάνει ο πρώην δήμαρχος κατά κατοίκου στις 11 Οκτωβρίου 2004, ήταν ψευδής και απώτερος σκοπός ήταν η καταδίωξη της μηνυόμενης.

Πηγή: rodiaki.gr

Ε.Λ.Ε...

ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
--------------------------------------------------------------------------------


Οι υπογράφοντες πιστεύουμε ότι υπάρχει επιτακτική ανάγκη να δημιουργηθεί Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (ΕΛΕ) η οποία θα εξετάσει το ελληνικό δημόσιο χρέος. Η τρέχουσα πολιτική της ΕΕ και του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους έχει επιφέρει μεγάλο κοινωνικό κόστος στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια ο ελληνικός λαός έχει δημοκρατικό δικαίωμα να απαιτήσει πλήρη πληροφόρηση όσον αφορά το χρέος που είναι δημόσιο, ή εγγυημένο από το κράτος.

Ο σκοπός της ΕΛΕ θα είναι η εξακρίβωση των αιτίων του δημόσιου χρέους, των όρων με τους οποίους έχει συναφθεί, καθώς και της χρήσης των δανείων. Στη βάση των συμπερασμάτων της η ΕΛΕ θα διαμορφώσει κατάλληλες προτάσεις για την αντιμετώπιση του χρέους, συμπεριλαμβανομένου του χρέους που θα αποδειχθεί παράνομο, μη νομιμοποιημένο, ή απεχθές. Η επιδίωξη της ΕΛΕ θα είναι να συνδράμει την Ελλάδα ώστε να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει το βάρος του χρέους. Η ΕΛΕ θα επιχειρήσει επίσης να διαπιστώσει ευθύνες για τις προβληματικές συμβάσεις χρέους.

Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος βρίσκονται στην καρδιά της κρίσης της Ευρωζώνης. Η παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2007 πήρε τη μορφή κρίσης χρέους της περιφέρειας της Ευρωζώνης. Σύμφωνα με τον τελευταίο προϋπολογισμό, το ελληνικό δημόσιο χρέος αναμένεται να αυξηθεί από 299 δις ευρώ (ή 127% του ΑΕΠ) το 2009 σε 362 δις ευρώ (ή 159% του ΑΕΠ) το 2011. Η διόγκωση του δημόσιου χρέους επέτεινε τον κίνδυνο εθνικής χρεοκοπίας των περιφερειακών χωρών και αύξησε τις πιθανότητες τραπεζικής χρεοκοπίας στην Ευρώπη. Η ΕΕ, σε συμφωνία με εθνικές κυβερνήσεις, αντέδρασε υιοθετώντας προγράμματα διάσωσης που διευκολύνουν τον προσωρινό δανεισμό των κρατών της Ευρωζώνης και προστατεύουν τις τράπεζες. Αλλά τα μέτρα αυτά δεν κατάφεραν να καθησυχάσουν τις χρηματοπιστωτικές αγορές, με συνέπεια τα επιτόκια δανεισμού των περιφερειακών χωρών να συνεχίσουν να ανεβαίνουν. Επιπλέον, το αντίτιμο των προγραμμάτων ήταν η λιτότητα. Η Ελλάδα, η Ιρλανδία και άλλες χώρες αναγκάστηκαν να περικόψουν μισθούς και συντάξεις, να μειώσουν τις δημόσιες δαπάνες, να συρρικνώσουν τις παροχές πρόνοιας, να ιδιωτικοποιήσουν δημόσιες επιχειρήσεις και να απελευθερώσουν τις αγορές. Αναπόφευκτα θα υπάρξει και περαιτέρω κοινωνικό κόστος λόγω αύξησης της ανεργίας, χρεοκοπίας επιχειρήσεων και συρρίκνωσης της παραγωγής.

Η Ελλάδα βρέθηκε στο επίκεντρο των προγραμμάτων διάσωσης της ΕΕ, αλλά ο ελληνικός λαός έχει κρατηθεί στο σκοτάδι όσον αφορά τη σύνθεση και τους όρους του δημόσιου χρέους. Η έλλειψη ενημέρωσης συνιστά θεμελιώδη αποτυχία των δημοκρατικών διαδικασιών. Οι λαοί που καλούνται να φέρουν το κόστος των προγραμμάτων της ΕΕ έχουν δημοκρατικό δικαίωμα στην πλήρη πληροφόρηση.

Η ΕΛΕ μπορεί να συμβάλλει στην αναπλήρωση του δημοκρατικού αυτού ελλείμματος. Μπορεί επίσης να ενθαρρύνει τη συμμετοχή ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων στην ανάπτυξη κινημάτων για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους. Η επιτροπή θα είναι διεθνής και θα αποτελείται από ορκωτούς λογιστές του χρέους και των δημόσιων οικονομικών, από νομικούς, οικονομολόγους, αντιπρόσωπους των εργατικών οργανώσεων και μέλη των οργανώσεων την κοινωνίας των πολιτών. Θα είναι ανεξάρτητη από τα πολιτικά κόμματα, αλλά δεν θα αποκλείει τη συμμετοχή πολιτικών, αρκεί να συμφωνούν με τους σκοπούς της. Η ΕΛΕ θα διασφαλίζει την ύπαρξη εξειδικευμένης γνώσης και θα εγγυάται τον δημοκρατικό έλεγχο καθώς και το υπόλογο όλων των εμπλεκομένων.

Για να επιτύχει το στόχο της η ΕΛΕ θα πρέπει να έχει πλήρη διαχρονική πρόσβαση στις συμβάσεις και εκδόσεις δημόσιου χρέους, συμπεριλαμβανομένων των εκδόσεων ομολόγων, αλλά και διμερούς, πολυμερούς, ή άλλης μορφής χρέους και κρατικών υποχρεώσεων. Θα πρέπει να έχει τις απαραίτητες αρμοδιότητες ώστε να θέτει στη διάθεσή της όλα τα έγγραφα που κρίνει απαραίτητα για να επιτελέσει το έργο της. Θα πρέπει επίσης να θεσμοθετηθούν πρόσφοροι τρόποι ώστε να μπορεί να καλεί προς εξέταση δημόσιους λειτουργούς, όπως και να ανοίγει, μετά από αιτιολογημένο αίτημά της και δικαστική συνδρομή, τραπεζικούς λογαριασμούς, ιδίως λογαριασμούς του δημοσίου σε ιδιωτικές τράπεζες και στην Τράπεζα της Ελλάδας. Θα πρέπει, τέλος, να διαθέτει επαρκές χρονικό διάστημα για να μελετήσει τις συμβάσεις και να εξαγάγει το πόρισμά της.

Η δημιουργία διεθνούς και ανεξάρτητης ΕΛΕ για το ελληνικό δημόσιο χρέος αποτελεί αναντίρρητη ανάγκη. Είναι επίσης δημοκρατική απαίτηση του ελληνικού λαού που σηκώνει το βάρος της κρίσης και θέλει να γνωρίζει τις αιτίες της. Από όλες τις απόψεις η ελληνική ΕΛΕ θα μπορούσε να λειτουργήσει ως πρότυπο και για άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

...ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΦΛΟΚΑ...Ο ΔΗΜΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ

Προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι τόσοι πολλοί επικεφαλής δημοτικών παρατάξεων συνασπίζονται για να επιτεθούν στη Δημοτική Αρχή επειδή επέλεξε με δυναμικό τρόπο να διεκδικήσει λύση στο πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών. Είναι προφανές ότι το τοπικό πολιτικό κατεστημένο δεν αισθάνεται άνετα όταν κάποιος πάει να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα και να αφήσει στην άκρη τους πολιτικάντικους ελιγμούς και τους εναγκαλισμούς με τα κέντρα και τα συμφέροντα. Εξ ου και η ομοβροντία.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι μέσα από αυτή την λαϊκίστικου τύπου προσπάθεια απαξίωσης της δυναμικής στάσης που επέλεξε η Δημοτική Αρχή για να διεκδικήσει για τους Πατρινούς και όχι για τους κομματικούς μηχανισμούς, κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν την ανυπαρξία συγκεκριμένων θέσεων για το τι πρέπει να γίνει με τα σκουπίδια καθώς και την ύποπτη απροθυμία τους να απαντήσουν δημόσια στο ερώτημα αν πρέπει να κλείσει ή όχι η Ξερόλακκα.
Σε ό, τι αφορά τις αιχμές περί της καμπάνιας ενημέρωσης των πολιτών για το μέγιστο για την πόλη θέμα της διαχείρισης των απορριμμάτων και τον ορατό κίνδυνο να μείνουν τα σκουπίδια στους δρόμους, είναι προφανές; ότι κάποιοι είναι ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ΄αλεύρι. Διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για να παραμείνουν ως έχουν τα τεύχη δημοπράτησης του Εργοστασίου Επεξεργασίας Απορριμμάτων, η κατασκευή και λειτουργία του οποίου θα κοστίσει περίπου 400 εκ. ευρώ και θα επιβαρύνει με υπέρογκο κόστος τους πολίτες της Πάτρας, και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το ποσό της καμπάνιας ενημέρωσης των πολιτών για τα σκουπίδια. Ποσό το οποίο κατευθύνθηκε στα ΜΜΕ της Πάτρας. Να μας απαντήσουν άπαξ δια παντός. Είναι ή δεν είναι υπέρ της ενημέρωσης των πολιτών; Είναι ή δεν είναι υπέρ της ενημερωτικής προβολής στα ΜΜΕ; Διότι αν δεν είναι, να βγουν και να το πουν δημόσια.
Για άλλη μια φορά κάνουμε γνωστές τις θέσεις της Δημοτικής Αρχής για την άμεση αντιμετώπιση του προβλήματος των σκουπιδιών και την αποφυγή του ενδεχομένου να γεμίσουν οι δρόμοι με απορρίμματα.
Προτείνουμε τη μεταφορά των απορριμμάτων της Πάτρας στον ΧΥΤΑ στη θέση Φλόκα με την εξασφάλιση όλων των προϋποθέσεων για τη σωστή λειτουργία του ΧΥΤΑ, ώστε να προστατευτούν απόλυτα η δημόσια υγεία και η προστασία του περιβάλλοντος.
ΧΥΤΑ Φλόκα γιατί:

· Βρίσκεται σε όμορη με την Πάτρα, Διαχειριστική Ενότητα οπότε η μεταφορά προβλέπεται και από τον εγκεκριμένο Περιφερειακό Σχεδιασμό
· Στην θέση αυτή προβλέπεται να κατασκευαστεί το Εργοστάσιο Επεξεργασίας Απορριμμάτων Ν. Αχαΐας.
· Δεν απαιτούνται πρόσθετες αδειοδοτήσεις
· Είναι δυνατή η κατασκευή νέου κυττάρου έτσι ώστε να εξασφαλιστεί η χωρητικότητα έως την κατασκευή και λειτουργία του εργοστασίου.
Ταυτόχρονα, η Δημοτική Αρχή σχεδιάζει:
· Την πιλοτική εφαρμογή συστήματος μηχανικού διαχωρισμού ανακυκλώσιμων και οργανικών στοιχείων από τα απορρίμματα έτσι ώστε να προωθήσει την μέθοδο κομποστοποίησης, με στόχο την μείωση του όγκου απορριμμάτων που προορίζονται για ταφή.
· Την προμήθεια κινητών σταθμών μεταφόρτωσης έτσι ώστε να είναι δυνατή με μικρό κόστος, η μεταφορά των απορριμμάτων στον ΧΥΤΑ του Φλόκα.

Λέμε ναι στην κατασκευή του Εργοστασίου στου Φλόκα εφόσον εξελιχθεί δημόσια διαβούλευση για το θέμα του εργοστασίου, ώστε να διασφαλιστεί η περιβαλλοντικά ωφέλιμη λειτουργία του και με οικονομικούς όρους που δεν θα είναι δυσβάσταχτοι για τους δημότες.

ΜΠΟΥΧΟΣ Ο ΠΑΠΑ ΓΙΑΒΗΣ...

Ανακοίνωση Π. Παπαγιαβή

Το απόγευμα της Δευτέρας ο κ. Παπαγιαβής απάντησε για τη διαγραφή του, με την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Προσωπικά με ενδιαφέρει να μη με διαγράψει ο πατέρας μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και ο Γ. Παπανδρέου. Και παρ΄όλο ότι πολλές φορές ήμουν «άτακτο» παιδί με περιβάλλουν ακόμα με την αγάπη τους και τους ευχαριστώ.

Σε σχέση με την «διαγραφή» από την παράταξη του κ. Δημαρά δηλώνω ότι παρ΄ όλο που τυπικά είναι άκυρη, καθώς ρητά το καταστατικό της παράταξης αναφέρει: «ουδεμία ποινή επιβάλλεται σε μέλος του χωρίς να απολογηθεί», ουσιαστικά δείχνει το πραγματικό πρόσωπο του «Δημοκράτη» Δήμαρχου. Παρ΄ολο τις διαφωνίες μου σε διάφορα θέματα, ουδέποτε ενήργησα ενάντια. Αυτό όμως σε καμμία περίπτωση δεν μου απεμπολεί το δικαίωμα να κριτικάρω εκ των υστέρων τα γεγονότα και τις πρακτικές. Με ποια λογική θα πρέπει να υποστηρίξω ότι ήταν «μεγαλειώδης» η συγκέντρωση στα διόδια όταν δια γυμνού οφθαλμού φαινόταν η αποτυχία της, ενω την ίδια στιγμή πακτωλός χρημάτων διετίθεντο για την «οργάνωση της επανάστασης των διοδίων» την ίδια στιγμή ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΠ κ. Κοντοές έκοβε το νερό σε μία επι δύο χρόνια άνεργη μητέρα για μερικά ευρώ.

Με ποιά λογική πρέπει να υποστηρίξω ότι έπραξε τα δέοντα ο «δημοκράτης» Δήμαρχος για το θέμα του «Συμπαραστάτη του Δημότη» όταν με την τακτική του έδειξε καθαρά ότι δεν επιθυμεί να καλυφθεί η θέση.

Είναι δυνατόν να μην επισημαίνω τον εξευτελιστικό διασειρμό των αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου του Ανώτατου

Οργάνου της πόλης. Ο σεβασμός του «Δημοκράτη» Δήμαρχου προς το όργανο φαίνεται και απο τον τρόπο που το αντιμετωπίζει (το θέμα της δημοτικής βιβλιοθήκης το έφερε σε τρείς διαδοχικές συνεδριάσεις με διαφορετικές αντικρουόμενες εισηγήσεις!!!.) Έχω προσπαθήσει να επικοινωνήσω μαζί του κατ΄επανάληψη πράγμα που δεν κατέστει δυνατόν, υπαιτιότητατά του, προφασιζόμενος διάφορες αιτίες. Μάλιστα σε γραπτό αιτημά μου που έχω υποβάλλει απο τις 3-1-2011 με αριθμό πρωτ:5 και ενω είναι υποχρεωμένος βάσει του νόμου να μου απαντήσει εντός μηνός ακόμα δεν έχει αξιώσει να απαντήσει.

Στις πληθώρες επιτροπές και πρόσωπα όπου εκπροσωπείται ο Δήμος ορίζονται διάφοροι αλλά μέχρι σήμερα ο κ. Δήμαρχος με έχει αγνοήσει παντελώς. Μάλιστα σε επιτροπή όπως «επιτροπή ονοματοδοσίας της Πόλης» που συμμετέχω ανελλειπώς με όλους τους Δήμάρχους απο το 1998 ως και η επιτροπή «ανέγερσης Αγίου Ανδρέα» (είμαι ο μόνος ενορίτης σύμβουλος) με αγνοεί.

Ο κ. Δήμαράς έχει εναγκαλιαστεί τους νέους του φίλους υποψηφιους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας Γ. Σιγαλό και Ε. Καλεντζιώτη, και με την καθοδήγηση του «επιτελάρχη» Ν. Νικολόπουλου χαράσει «νέους» δρόμους δίκην «Δελαπατρίδη». Ενοχλείται δε με κάθε τι που προέρχεται απο το ΠΑΣΟΚ όπου σταθερά ανήκω. Για μένα είναι μια πολιτική αποπομπή λόγω των πολιτικών και κομματικών πεποιθήσεών μου. Γρήγορα ξέπεσε απο Δήμαρχος σε κλητήρας εντεταλμένων κομματικών οργάνων. Πολύ σύντομα θα απογοητευθεί αλλά δυστυχώς θα το έχει πληρώσει η πόλη. Του υπενθυμίζω τις τρείς βασικές αρχές για τον άρχοντα : 1) «Οτι ου αεί άρχει» 2) «Οτι επί ανθρώπων άρχει» και 3) «Οτι κατά νόμον δεί άρχειν».

Τέλος για τον διευκολύνω του λέω ότι δεν πρόκειται να καταφύγω στις διατάξεις του καταστατικού της παράταξης, αλλά δηλώνω ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ».

ΜΠΟΥΧΟΣ Ο ΠΑΠΑ ΓΙΑΒΗΣ...

Ανακοίνωση Π. Παπαγιαβή

Το απόγευμα της Δευτέρας ο κ. Παπαγιαβής απάντησε για τη διαγραφή του, με την ακόλουθη ανακοίνωση:

«Προσωπικά με ενδιαφέρει να μη με διαγράψει ο πατέρας μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και ο Γ. Παπανδρέου. Και παρ΄όλο ότι πολλές φορές ήμουν «άτακτο» παιδί με περιβάλλουν ακόμα με την αγάπη τους και τους ευχαριστώ.

Σε σχέση με την «διαγραφή» από την παράταξη του κ. Δημαρά δηλώνω ότι παρ΄ όλο που τυπικά είναι άκυρη, καθώς ρητά το καταστατικό της παράταξης αναφέρει: «ουδεμία ποινή επιβάλλεται σε μέλος του χωρίς να απολογηθεί», ουσιαστικά δείχνει το πραγματικό πρόσωπο του «Δημοκράτη» Δήμαρχου. Παρ΄ολο τις διαφωνίες μου σε διάφορα θέματα, ουδέποτε ενήργησα ενάντια. Αυτό όμως σε καμμία περίπτωση δεν μου απεμπολεί το δικαίωμα να κριτικάρω εκ των υστέρων τα γεγονότα και τις πρακτικές. Με ποια λογική θα πρέπει να υποστηρίξω ότι ήταν «μεγαλειώδης» η συγκέντρωση στα διόδια όταν δια γυμνού οφθαλμού φαινόταν η αποτυχία της, ενω την ίδια στιγμή πακτωλός χρημάτων διετίθεντο για την «οργάνωση της επανάστασης των διοδίων» την ίδια στιγμή ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΠ κ. Κοντοές έκοβε το νερό σε μία επι δύο χρόνια άνεργη μητέρα για μερικά ευρώ.

Με ποιά λογική πρέπει να υποστηρίξω ότι έπραξε τα δέοντα ο «δημοκράτης» Δήμαρχος για το θέμα του «Συμπαραστάτη του Δημότη» όταν με την τακτική του έδειξε καθαρά ότι δεν επιθυμεί να καλυφθεί η θέση.

Είναι δυνατόν να μην επισημαίνω τον εξευτελιστικό διασειρμό των αποφάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου του Ανώτατου

Οργάνου της πόλης. Ο σεβασμός του «Δημοκράτη» Δήμαρχου προς το όργανο φαίνεται και απο τον τρόπο που το αντιμετωπίζει (το θέμα της δημοτικής βιβλιοθήκης το έφερε σε τρείς διαδοχικές συνεδριάσεις με διαφορετικές αντικρουόμενες εισηγήσεις!!!.) Έχω προσπαθήσει να επικοινωνήσω μαζί του κατ΄επανάληψη πράγμα που δεν κατέστει δυνατόν, υπαιτιότητατά του, προφασιζόμενος διάφορες αιτίες. Μάλιστα σε γραπτό αιτημά μου που έχω υποβάλλει απο τις 3-1-2011 με αριθμό πρωτ:5 και ενω είναι υποχρεωμένος βάσει του νόμου να μου απαντήσει εντός μηνός ακόμα δεν έχει αξιώσει να απαντήσει.

Στις πληθώρες επιτροπές και πρόσωπα όπου εκπροσωπείται ο Δήμος ορίζονται διάφοροι αλλά μέχρι σήμερα ο κ. Δήμαρχος με έχει αγνοήσει παντελώς. Μάλιστα σε επιτροπή όπως «επιτροπή ονοματοδοσίας της Πόλης» που συμμετέχω ανελλειπώς με όλους τους Δήμάρχους απο το 1998 ως και η επιτροπή «ανέγερσης Αγίου Ανδρέα» (είμαι ο μόνος ενορίτης σύμβουλος) με αγνοεί.

Ο κ. Δήμαράς έχει εναγκαλιαστεί τους νέους του φίλους υποψηφιους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας Γ. Σιγαλό και Ε. Καλεντζιώτη, και με την καθοδήγηση του «επιτελάρχη» Ν. Νικολόπουλου χαράσει «νέους» δρόμους δίκην «Δελαπατρίδη». Ενοχλείται δε με κάθε τι που προέρχεται απο το ΠΑΣΟΚ όπου σταθερά ανήκω. Για μένα είναι μια πολιτική αποπομπή λόγω των πολιτικών και κομματικών πεποιθήσεών μου. Γρήγορα ξέπεσε απο Δήμαρχος σε κλητήρας εντεταλμένων κομματικών οργάνων. Πολύ σύντομα θα απογοητευθεί αλλά δυστυχώς θα το έχει πληρώσει η πόλη. Του υπενθυμίζω τις τρείς βασικές αρχές για τον άρχοντα : 1) «Οτι ου αεί άρχει» 2) «Οτι επί ανθρώπων άρχει» και 3) «Οτι κατά νόμον δεί άρχειν».

Τέλος για τον διευκολύνω του λέω ότι δεν πρόκειται να καταφύγω στις διατάξεις του καταστατικού της παράταξης, αλλά δηλώνω ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ».

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟ ΜΕΛΙ...

Προσοχή στην επιλογή του μελιού

Να προτιμούν το μέλι με «ταυτότητα», εφόσον δεν έχουν μια αξιόπιστη πηγή για την αγορά του προϊόντος, προτρέπει τους Έλληνες καταναλωτές ο αναπληρωτής καθηγητής της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ηλίας Παπαδόπουλος, διευκρινίζοντας ότι «το μη επώνυμο προϊόν ενέχει πάντα τον κίνδυνο να είναι δυσμενές για την υγεία μας».

Η προμήθεια μελιού από ιδιώτη είναι «λαχείο», επεσήμανε ο ίδιος, και διευκρίνισε ότι οι έλεγχοι σε αυτή τη μερίδα των παραγωγών είναι έως και μηδενικοί. Στον αντίποδα, οι εταιρίες που συσκευάζουν το προϊόν και το μεταπωλούν είτε στο εξωτερικό, είτε στα ράφια των ελληνικών καταστημάτων, βρίσκονται «πάντα υπό το άγρυπνο μάτι των ενδεδειγμένων κτηνιάτρων», τόνισε ο ίδιος, στο περιθώριο του 2ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Κτηνιατρικής παραγωγικών ζώων, Υγιεινής και ασφάλειας τροφίμων ζωικής προέλευσης (18-20 Μαρτίου).

Τονίζοντας ότι η παραγωγή μελιού στην Ελλάδα είναι ένας από τους πλέον δυναμικότερους κλάδους, ο κ.Παπαδόπουλος σημείωσε ότι υπάρχει και μια αδικία για το προϊόν αυτό, που αφορά σε μηδενικά όρια ανοχής υπολειμμάτων από τη χρήση των φαρμάκων που απαιτείται να χρησιμοποιήσει ο παραγωγός για την αντιμετώπιση μια «ασθένειας» της μέλισσας, ή ενός παρασίτου που έχει.
«Για όλα τα προϊόντα υπάρχουν τέτοια όρια που δεν πρέπει να διασπώνται σχετικά με τη χρήση φαρμάκων, αλλά όχι για το μέλι», τόνισε ο ίδιος, προσθέτοντας ότι «κάποια στιγμή αυτό πρέπει να αλλάξει και να μπει μια τάξη στον κλάδο».

Θέλοντας να δώσει μια εξήγηση στην προτίμησή του στο συσκευασμένο μέλι, ο κ.Παπαδόπουλος επεσήμανε ότι «υπάρχουν ορισμένοι που στο βωμό του κέρδους προμηθεύονται, είτε από τη Βουλγαρία, είτε από το διαδικτύο, αμφιβόλου ποιότητας φάρμακα συνήθως μη ενδεδειγμένα και εγκεκριμένα από τα αρμόδια όργανα, με αποτέλεσμα έτσι να δημιουργείται κίνδυνος για τη δημόσια υγεία».

Πάντως, όπως τόνισε η εμφάνιση ασθενειών στον άνθρωπο από την κατανάλωση μελιού, δεν είναι άμεση, αφού το προϊόν λειτουργεί αθροιστικά στον οργανισμό του. Μεταξύ άλλων ανέφερε, το νοθευμένο μέλι, όταν καταναλώνεται σε μεγάλες ποσότητες, αποθηκεύεται στο συκώτι, με τελικά δυσμενή αποτελέσματα για το συγκεκριμένο όργανο του οργανισμού του ανθρώπου.

Τα μελίσσια προσβάλλονται από παράσιτα

Και μπορεί το μελίσσι να διαθέτει ένα αποτελεσματικό αμυντικό σύστημα κατά των παθογόνων μικροοργανισμών, αλλά η προσβολή του από παρασιτικά νοσήματα είναι ένα σύνηθες φαινόμενο, σύμφωνα με τον κ.Παπαδόπουλο.

Ένα από τα σπουδαιότερα νοσήματα που απασχολούν και τη σύγχρονη μελισσοκομία είναι τα πρωτόζωα παράσιτα Nosema apis και Nozema ceranae, τα οποία είναι πολύ παθογόνα και εμπλέκονται στο «σύνδρομο κατάρρευσης των μελισσιών». Αναπτύσσονται και πολλαπλασιάζονται στο εντερικό επιθήλιο των ενηλίκων μελισσιών και ως αποτέλεσμα προκαλούν έντονη δυσεντερία, σημαντική μείωση της ζωής και αυξημένη θνησιμότητα. Η αντιμετώπισή τους, που δεν είναι ορατή με το μάτι, σύμφωνα με τον κ.Παπαδόπουλο, δεν πρέπει να γίνεται με τη χρήση χημειοθεραπευτικών ουσιών, αλλά με ορθούς μελισσοκομικούς χειρισμούς, που βοηθούν στην άμυνα του μελισσιού.
Αναφορικά με το παράσιτο ακάρι που φέρει την επωνυμία varroa, σύμφωνα με τον ίδιο προσβάλλει τις ενήλικες μέλισσες και το γόνο και είναι ορατό και με το μάτι. Προκαλεί καταστροφή του γόνου, παραμόρφωση των ενηλίκων μελισσών και μεταφορά ιώσεων, η αντιμετώπισή του γίνεται κυρίως με χημικά μέσα και με βιοτεχνικές μεθόδους.

Στο μεταξύ, σημαντικό είναι να επισημανθεί ότι οι απώλειες των μελισσιών αποτελούν και απειλή για τη διατροφική αλυσίδα, αφού όπως σημείωσε ο κ.Παπαδόπουλος, τα μελίσσια είναι σημαντικά και για τον λόγο των επικονιάσεων στα φυτά και ο περιορισμός αυτής της διαδικασίας θα οδηγήσει και σε συρρίκνωση της βιοποικιλότητας.

Πηγή:healthin

ΝΑΤΑΛΙΑ ΡΑΣΟΥΛΗ

Η επιστολή της Ναταλίας Ρασούλη έχει ως εξής:

«Θα παρακαλούσα να γνωστοποιήσετε τα εξής: Τα δύο CD τα οποία θα δοθούν αυτή την Κυριακή 20 Μαρτίου από τις εφημερίδες “ΤΟ ΒΗΜΑ” και το “ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ” (και τα οποία είναι αντίστοιχα: “Η Εκδίκηση της Γυφτιάς” και το “Πότε Βούδας πότε Κούδας”) δίνονται χωρίς την ηθική συγκατάθεση των νόμιμων κληρονόμων και υπευθύνων για τη διαχείρηση του πνευματικού και καλλιτεχνικού έργου του Μανώλη Ρασούλη.

Ασκώντας το ηθικό δικαίωμα για λογαριασμό του πατέρα μου και σεβόμενη τη μνήμη, τις πεποιθήσεις, τις αρχές του και την προσωπικότητά του, θεωρώ αυτήν τη βιαστική κυκλοφορία από τις δισκογραφικές εταιρείες με προφανή σκοπό το εμπορικό κέρδος, ως θίγουσα την τιμή και την υπόληψη τόσο τη δική μου ως ασκούσα το ηθικό δικαίωμα του πατέρα μου, όσο και τη μνήμη ενός ανθρώπου που όλη του η πορεία και η φιλοσοφία είχε ως σκοπό την προαγωγή του Πολιτισμού και όχι το κέρδος.

Είναι γνωστό ότι η δισκογραφία περνάει μεγάλη κρίση τα τελευταία χρόνια. Ο Μανώλης Ρασούλης είναι αυτός που τελικά θα την βγάλει από την κρίση; Δεν περίμεναν ούτε να περάσουνε μερικά εικοσιτετράωρα από τον θάνατο και την ταφή του για να βγάλουν ξανά στην επιφάνεια ένα υλικό που κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν βγάλει όσο ζούσε. Ουδείς επικοινώνησε μαζί μου και βεβαίως καμία άδεια δεν δόθηκε από εμένα ως προς το ηθικό πλαίσιο και στοιχείο αυτής της επανακυκλοφορίας, ειδικά κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες οδύνης για μένα προσωπικά και γενικότερα για την οικογένεια του Μανώλη Ρασούλη.

Μία ειδικότερη απρέπεια είναι ότι το CD της εφημερίδας “ΤΟ ΒΗΜΑ” δίνεται σε ταυτόχρονη κυκλοφορία με κάποιο άλλο CD του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είχε σύρει τον Μανώλη Ρασούλη αρκετές φορές στα δικαστήρια.

Δυστυχώς πληροφορήθηκα τυχαία σήμερα, Σάββατο 19 του μηνός, ότι πρόκειται να γίνουν όλα αυτά που προανέφερα και λόγω χρόνου δεν μπόρεσα να εμποδίσω την κυκλοφορία των CD.

Εκφράζω την απογοήτευση και τη λύπη μου για την ασέβεια με την οποία αντιμετωπίζουν κάποιοι το καλλιτεχνικό έργο του πατέρα μου.

Ευχαριστώ πολύ,
Ναταλία Ρασούλη».

ΓΑΊΔΟΥΡΟΓΑΛΑ

Ιδιαίτερα ευεργετικές ιδιότητες έχει το γάλα του γαϊδουριού, που θεωρείται διατροφικά μακράν καλύτερο από το αγελαδινό και πιο κοντινό στο μητρικό, καθώς είναι σχετικά φτωχό σε ολικά στερεά και πρωτεΐνες και έχει υψηλή περιεκτικότητα σε λακτόζη.

Σύμφωνα με έρευνες, το γάλα της γαϊδούρας έχει ιδιότητες αντιγήρανσης και αναγεννητικά συστατικά και προλαμβάνει ορισμένες ασθένειες του δέρματος. Ακόμα, περιέχει απαραίτητα λιπαρά οξέα που βοηθούν στην απορρόφηση των βιταμινών, ενώ ακόμα βελτιώνει και τη διαδικασία της επούλωσης.

Τα μεταλλικά άλατα του γαϊδουρινού γάλακτος επιτρέπουν στο δέρμα να καθαρίζεται, εφόσον αφαιρούνται τα νεκρά κύτταρα του δέρματος με στόχο τη δημιουργία νέων ζωντανών κυττάρων.

Το αυξανόμενο ενδιαφέρον για το γάλα του γαϊδουριού, τόσο σε επίπεδο παραγωγής, όσο και σε επιστημονικό επίπεδο, πρόκειται να συζητηθεί -μεταξύ άλλων θεμάτων- στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο Κτηνιατρικής Παραγωγικών Ζώων, Υγιεινής και Ασφάλειας Τροφίμων Ζωικής Προέλευσης και Προστασίας του Καταναλωτή, που ξεκινά σήμερα στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται από την Ελληνική Κτηνιατρική Εταιρεία.

Στο συνέδριο, θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά σε εθνικό επίπεδο τα αποτελέσματα μακροχρόνιας έρευνας σχετικά με την εκτροφή και την υγεία των όνων στην Ελλάδα.

Η ερευνητική ομάδα της Κτηνιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης, με συντονιστή τον αναπληρωτή καθηγητή Γεώργιο Αρσένο ασχολείται με τους όνους τα τελευταία 10 χρόνια με στόχο την ανάδειξη των δυνατοτήτων της ονοτροφίας, αλλά και την υποστήριξη των γαϊδουριών στον αγώνα τους για επιβίωση αφού «αποτελούν τα απομεινάρια ενός πολιτισμού που χάνεται». Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι ο πληθυσμός των ελληνικών όνων είναι πλέον κάτω από τις 13.000, όταν μόλις δεκαπέντε χρόνια πριν ήταν 95.000.

Επίσης είναι αδιευκρίνιστο σε ποιες φυλές ανήκουν τα εναπομείναντα ζώα, ενώ καμία από τις εγχώριες φυλές όνων δεν περιλαμβάνεται στον κατάλογο απειλούμενων φυλών του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας (F.A.O), ο οποίος αποτελεί την παγκόσμια βάση αναφοράς. Πέρα από την διατήρηση της βιοποικιλότητας και γενετικής ποικιλότητας των αυτοχθόνων φυλών γαιδάρων, που εκτρέφονται στην Ελλάδα, η έρευνα έρχεται να καλύψει και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το γαϊδουρινό γάλα σε επίπεδο παραγωγής αλλά και σε επιστημονικό επίπεδο.

Με δεδομένη την ευρωπαϊκή εμπειρία, όπου το γαϊδουρινό γάλα χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή καλλυντικών, αλλά και για ανθρώπινη κατανάλωση, στην έρευνα παρουσιάζονται στοιχεία από την ελληνική πραγματικότητα των υφιστάμενων μονάδων παραγωγής γαϊδουρινού γάλακτος και αναλύονται οι προοπτικές αυτής της καινοτόμου δραστηριότητας.

Είναι γεγονός ότι στη διαθέσιμη επιστημονική βιβλιογραφία παρατηρείται μια έντονη ερευνητική δραστηριότητα με αντικείμενο το γαϊδουρινό γάλα. Μόνο την τελευταία πενταετία έχουν δημοσιευτεί 60 περίπου επιστημονικές εργασίες αποκλειστικά για το γαϊδουρινό γάλα.

Οι εργασίες αυτές υποδηλώνουν, ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εναλλακτική λύση για τα βρέφη που παρουσιάζουν δυσανεξία στο αγελαδινό γάλα και σε επιλεγμένες περιπτώσεις αλλεργίας, αλλά και ως προληπτικό μέτρο για μια σειρά από παθήσεις ενηλίκων ατόμων.

Από τα στοιχεία για τη χημική σύνθεση του γαϊδουρινού γάλατος και τις αναλύσεις, που έχουν πραγματοποιηθεί, προκύπτει ότι είναι σχετικά φτωχό σε ολικά στερεά (8 έως 10%) και πρωτεΐνες (1,5 έως 1,8%) ενώ έχει υψηλή περιεκτικότητα σε λακτόζη (6 έως 7%).

Η λιποπεριεκτικότητά του κυμαίνεται από 0,28% έως και 1,82% και εξαρτάται από την εποχή του έτους. Η ημερήσια γαλακτοπαραγωγή μιας γαϊδούρας κυμαίνεται από 0.9 έως 1.7 λίτρα, ενώ η μέση ετήσια ποσότητα είναι 489±36 λίτρα με μέση διάρκεια αρμέγματος 295±12 μέρες.

Σε ότι αφορά τα οικονομικά οφέλη για τους παραγωγούς, ο κ. Αρσένος τονίζει στην εισήγησή του προς το συνέδριο, ότι την τελευταία δεκαετία δημιουργήθηκαν σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες (Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία, Γιουγκοσλαβία) εκτροφές όνων, όπου το παραγόμενο γάλα χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή καλλυντικών αλλά και για ανθρώπινη κατανάλωση. Οι ιδιαίτερα υψηλές τιμές πώλησης του παραγόμενου γάλατος στις εκτροφές των παραπάνω χωρών είναι ενδεικτικό των δυνατοτήτων της συγκεκριμένης δραστηριότητας.

Οι εκτροφές αυτές, που έχουν γίνει πλέον γνωστές στη χώρα μας -αποτελούν κατά τον ίδιο- το κίνητρο και λειτουργούν ως πρόκληση για τους επίδοξους εκτροφείς στην Ελλάδα.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι, όλες οι επιχειρήσεις με γαϊδούρια που έγιναν στο εξωτερικό βασίστηκαν αποκλειστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία και την ευρηματικότητα των δημιουργών τους, υπογραμμίζει ο κ. Αρσένος.

Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, η εκτροφή των γαϊδάρων είναι μια επίπονη διαδικασία και χρειάζεται ιδιαίτερες δεξιότητες.

Η δημιουργία μιας μονάδας παραγωγής γαϊδουρινού γάλακτος μπορεί να είναι μια βιώσιμη επιχείρηση κάτω όμως από συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Έτσι, θα πρέπει κάθε επίδοξος ονοτρόφος να εξετάσει προσεκτικά τις δυνατότητες του εγχειρήματος.

Σήμερα, εκτρέφονται στην Ελλάδα περίπου 14.600 γαϊδούρια. Στη Θεσσαλία εκτρέφονται 801 γαϊδούρια, σύμφωνα με στοιχεία που υπάρχουν για τους νομούς Τρικάλων, Καρδίτσας και Μαγνησίας, ενώ για το νομό Λάρισας δεν υπάρχουν δηλωμένα ζώα.

ΜΕΤΡΗΣΗ ΣΑΚΧΑΡΟΥ

Μία νέα τεχνολογία που βοηθά στην καλύτερη παρακολούθηση του σακχάρου και τελικά στην ρύθμιση του διαβήτη, κυκλοφόρησε πρόσφατα και στη χώρα μας. Πρόκειται για ένα USBstick το οποίο δέχεται την ταινία μέτρησης, συνδέεται άμεσα στον υπολογιστή και με ειδικό λογισμικό κρατά αυτόματα ημερολόγιο.

«Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες οι ασθενείς που χρησιμοποιούν λογισμικό διαχειρίζονται το διαβήτη τους πιο σωστά», ανέφερε ο ειδικός διαβητολόγος Χρήστος Ζούπας.

Ο μετρητής ContourUSB, όπως ονομάζεται μοιάζει με USBstick, διαθέτει ειδική εσοχή που μπαίνει η ταινία μέτρησης με το αίμα, και ακολούθως τοποθετείται στη θύρα του υπολογιστή. Ακολούθως, το ειδικό λογισμικό λαμβάνει τη μέτρηση και την καταγράφει σε λίστα που μπορεί κάποιος ασθενής ή ο γιατρός να παρακολουθεί τις ακριβείς αυξομειώσεις του σακχάρου και αναλόγος να ρυθμίζει τη δόση του φαρμάκου του ή να μεταβάλλει τις διατροφικές του συνήθειες.
Πηγή:www.tanea.gr

Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΩΝ 100

Νέα Υόρκη.- Της Ρεβέκκας Παπαδοπούλου


«Η “Ηγεσία των 100” δεν είναι υπόθεση χρημάτων, είναι περισσότερο υπόθεση πίστης, αφοσίωσης και δέσμευσης των μελών της να υποστηρίξουν με την προσφορά οικονομικών πόρων τις διακονίες της Εκκλησίας μας, την Παιδεία, τη Νεολαία, την Ιεραποστολή, τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού», δήλωσε στη Greek News η κ. Πωλέτ Πούλου, εκτελεστική διευθύντρια του “Archbishop Iakovos Leadership 100 Endowment Fund”, με αφορμή το 20ο ετήσιο συνέδριο της Οργάνωσης, που με ξεχωριστή επιτυχία διοργανώθηκε από τις 24-27 Φεβρουαρίου στο ξενοδοχείο «The Breakers» στο Παλμ Μπιτς της Φλόριδας.

Κωνσταντίνος Κάρας, Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, Πήτερ Διαμαντής και Πωλέτ Πούλου. Photo: Dimitris Panagos
Στη διάρκεια του συνεδρίου, στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 400 μέλη και φίλοι της Οργάνωσης, η κ. Πούλου ανέλαβε και επίσημα τα καθήκοντα της εκτελεστικής διευθύντριας της «Ηγεσίας των 100», μετά από ομόφωνη σύσταση της Εκτελεστικής Επιτροπής την οποία ενέκρινε ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος.

Εχοντας υπηρετήσει με αφοσίωση και αγάπη την Ιερά Αρχιεπισκοπής Αμερικής από το 1965 και για πολλά χρόνια ως ιδιαιτέρα γραμματέας του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, η κ. Πούλου έγινε το 2005 διευθύντρια οικονομικής ανάπτυξης της Οργάνωσης και τον Ιούνιο του 2006, μετά την παραίτηση του π. Δημητρίου Αντόκα, αναπληρώτρια εκτελεστική διευθύντρια.

Μιλώντας στη Greek News η κ. Πούλου εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της στον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο για την αναβάθμισή της στη θέση της εκτελεστικής διευθύντριας, τονίζοντας πως θα εξακολουθήσει με τον ίδιο ζήλο και την αφοσίωση να εργάζεται για το καλό της «Ηγεσίας των 100», ενώ ευχαρίστησε και την Εκτελεστική Επιτροπή της Οργανωσης. «Θα συνεχίσω να υπηρετώ την Εκκλησία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο», σημείωσε.

«Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος περιβάλλει με αγάπη το “Leadership 100” και υποστηρίζει και υποστηρίζει το έργο του, ενώ κάθε χρόνο βρίσκεται κοντά μας και ευλογεί τις εργασίες του συνεδρίου μας», πρόσθεσε.

Παράλληλα, εξέφρασε την ικανοποίησή της για την αυξημένη συμμετοχή μελών στις εργασίες του 20ου συνεδρίου, που ξεπέρασε κάθε προηγούμενη χρονιά. Το χαρακτηριστικό, όπως είπε, αυτή τη φορά ήταν η παρουσία πολλών νέων ανθρώπων, ο μεγάλος ενθουσιασμός που επικράτησε, το πνεύμα αγάπης και ενότητας μεταξύ των μελών της οργάνωσης.

Ικανοποίηση για το πολύπλευρο έργο που επιτελεί η «Ηγεσία των 100» και αισιοδοξία για το μέλλον της εξέφρασε ο πρόεδρος της οργάνωσης, Κωνσταντίνος Κάρας, ο οποίος αναφέρθηκε με έμφαση στην ανοδική τροχιά που ακολουθεί το τελευταίο χρόνο το “Leadership 100” τόσο από πλευράς ένταξης νέων μελών και εσόδων, όσο και χορηγιών, παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα.

Με 34 νέα μέλη στη διάρκεια του 2010 η «Ηγεσία των 100» έφτασε αισίως τα 863 μέλη, στοχεύοντας πλέον τα 1000. Ποσοστό άνω του 50% των μελών, -447 μέλη-, έχουν ήδη εκπληρώσει την υπόσχεση των 100,000 δολαρίων, ενώ 95 νέοι συμμετέχουν στο πρόγραμμα “Leadership 100 Partners” και πέντε στο “Junior Partners Program”.

Ενδεικτικό της αναπτυξιακής πορείας της Οργάνωσης είναι το γεγονός ότι στο τέλος του 2010 το συνολικό κεφάλαιο στο Ταμείο της “Ηγεσίας των 100”, ανήλθε στα 67,8 εκατ, δολάρια ($67,826,000), ενώ οι χορηγίες για το περασμένο έτος ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο δολάρια ($1,031,600) με βασικό αποδέκτη το πρόγραμμα υποτροφιών της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού και του Ελληνικού Κολλεγίου. Επιπλέον, όπως ανέφερε ο κ. Κάρας, εντός του 2011 η Θεολογική Σχολή θα λάβει χορηγία ύψους 1,33 εκατ, δολαρίων, ανεβάζοντας το συνολικό ποσό που έχει δώσει η “Ηγεσία των 100” σε χορηγίες, από την ίδρυσή της το 1984 μέχρι σήμερα, σε 30,4 εκατ, δολάρια.

Με το «Archbishop Iakovos Leadership 100 Award for Excellence» η “Ηγεσία των 100” τίμησε στη διάρκεια του συνεδρίου τον Δρ. Πίτερ Διαμαντή, πρόεδρο του εκπαιδευτικού ιδρύματος X Prize που προωθεί την ανάπτυξη «ιδιωτικών» διαστημοπλοίων, ο οποίος ήταν και ο κεντρικός ομιλητής κατά το επίσημο δείπνο, τον ιδρυτή της AOL και μεγαλομέτοχο της Monumental Sports & Entertainment, Τεντ Λεόνση, ο οποίος μίλησε στο επιχειρηματικό φόρουμ και (μετά θάνατον) τον αείμνηστο πρόεδρο του Πανεπιστημίου «Drexel», Τάκη Παπαδάκη. Το βραβείο παρέλαβαν κατά τη διάρκεια του δείπνου η σύζυγός του Ελιάνα και η κόρη τους Μαρία, η οποία μίλησε για τον πατέρα της και χειροκροτήθηκε θερμά από τους παρισταμένους για την συγκινητική ομιλία της.

Το «Archbishop Iakovos Leadership 100 Award for Achievement» απονεμήθηκε φέτος στον καθηγητή Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ John McKesson Camp II, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε ανασκαφές στην Αθηναϊκή Αγορά, την Κόρινθο, την Πύλο, την Επίδαυρο, τη Νάξο και τον Κόλπο της Κοιλάδας στην Ερμιονίδα και μίλησε κατά το εναρκτήριο πρόγευμα του συνεδρίου και στον σεφ Μιχάλη Ψιλάκη, ο οποίος μίλησε για την τέχνη της μαγειρικής στο φόρουμ των γυναικών.

Η πρώτη μέρα του συνεδρίου περιελάμβανε και κύκλο μελέτης της Αγίας Γραφής από τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, ο οποίος χαιρετίζοντας τις εργασίες του συνεδρίου επισήμανε το σπουδαίο έργο που επιτελεί η “Ηγεσία των 100”, προσφέροντας την απαραίτητη υποστήριξη στις διακονίες της Εκκλησίας και εξήρε τις προσπάθειες και την προσφορά όλων των μελών, ενώ αναφέρθηκε και στους ιδρυτές της Οργάνωσης. Τόνισε ιδιαίτερα τις χορηγίες της οργάνωσης στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού, καθώς και το πρόγραμμα υποστήριξης των μικρών και πολλές φορές απομονωμένων κοινοτήτων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής. Ο Σεβασμιώτατος μετέφερε επίσης στους συνέδρους μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου.

Να θυμίσουμε ότι ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης είναι οι Ανδρέας Αθενς, Αρθουρ Αντον, Πίτερ Ντίον, Μάικλ Τζαχάρης, και οι αείμνηστοι Τόμας Αθενς, Γιώργος Τσιμπλής και Γεώργιος Κοκάλης.

Τέλος, συγχαρητήρια επιστολή του Ελληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου ανέγνωσε ο πρόεδρος του “Leadership 100» Κωνσταντίνος Κάρας. «Στα 27 χρόνια από την ίδρυσή της η “Ηγεσία των 100” έχει σε μεγάλο βαθμό ξεπεράσει το όραμα του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου. Με τη σκληρή δουλειά και την αφοσίωση όλων των μελών, της διοίκησης και των εθελοντών, η “Ηγεσία των 100” έχει εξελιχθεί σε έναν ανυπολόγιστης αξίας σύμμαχο στις επίμονες προσπάθειες του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου για την αναβάθμιση της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού στην Αμερική», επισήμανε στο μήνυμά του ο κ. Παπανδρέου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην επιτυχία του συνεδρίου συνέβαλαν και οι ακούραστες προσπάθειες της προέδρου της οργανωτικής επιτροπής κ. Μαρίας Allwin, ενώ τα μέλη της «Ηγεσίας» ανανέωσαν το ετήσιο ραντεβού τους για τον ερχόμενο Φεβρουάριο και πάλι στο Παλμ Μπιτς της Φλόριδας

Μ Α Ρ Κ Ε Ζ Ι Ν Η Σ

Συνέντευξη στο Νίκο Μελέτη

Τέσσερα χρόνια μιλάτε και γράφετε με κεντρικό μοτίβο την ιδέα ότι η εξωτερική μας πολιτική δεν είναι ελληνική αλλά ξενοκίνητη. Πού στηρίζετε αυτήν τη μελαγχολική σκέψη;

Σε τέσσερα επιχειρήματα.

Πρώτον: στο γεγονός ότι, ενώ η Αμερική μάς χαρακτηρίζει συνεχώς «στρατηγικούς εταίρους», δεν παύει ούτε στιγμή να κινείται εναντίον των συμφερόντων μας. Θυμηθείτε τον ρόλο της στα Ιουλιανά, στη δικτατορία, στην επιχείρηση της Κύπρου το ‘74, στην προσπάθεια να εμποδίσει τον ερχομό του Ανδρέα το ‘81, στον πόλεμο κατά της Σερβίας, στη βοήθεια προς την πΓΔΜ (ακόμα και στη σύνταξη των επιστολών των Σκοπιανών προς την ελληνική κυβέρνηση), στην αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου (με όλες τις συνέπειες που αυτή μπορεί να έχει μια μέρα για εμάς), στις συνεχείς προσπάθειες να εμποδίσει τις πρωτοβουλίες μας στο πεδίο των αγωγών, στα εμπόδια που έθεσε στην πρόθεσή μας να προμηθευτούμε ρωσικούς οπλισμούς. Θυμηθείτε, λοιπόν, αυτές και τόσες άλλες περιπτώσεις και θα δείτε πόσο αφερέγγυα, κυνική και αδίστακτη είναι η «φίλη» αυτή χώρα στις δημόσιες σχέσεις της. Οποιος θεωρεί άδικη αυτή την κρίση, ας διαβάσει την Wikileaks για να δει τους Αμερικανούς μέσα από τα δικά τους λόγια!

Δεύτερον: φοβάμαι όμως ακόμη περισσότερο εκείνους τους Ελληνες – πολιτικούς, δημοσιογράφους και κρατικά επιδοτούμενους (απαράδεκτο σε στιγμές μεγάλης φτώχειας) οργανισμούς (ως, π.χ., το ΕΛΙΑΜΕΠ) που πείθουν τον εαυτό τους ότι συμφέρει την πατρίδα τους να είναι οι ίδιοι αρεστοί (αν όχι, ίσως, και υποχωρητικοί) στους Αμερικανούς. Οι κυνικά διακείμενοι θα μπορούσαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι οι φαντασιώσεις αυτές δεν διαφέρουν και τόσο από την εγκληματική άγνοια του συμφέροντος της πατρίδας μας, αλλα ας το αφήσουμε αυτό γι’ άλλη συζήτηση.

Τρίτον: φοβάμαι την αυξανόμενη λαιμαργία των Τούρκων, ορατή σε όλα τα σύγχρονα πεδία δράσης τους και γνωστή υπό το όνομα «νεο-οθωμανισμός», η οποία λαμβάνει τρομακτική υποστήριξη από τους Αγγλοσάξoνες.

Τέλος, με ανησυχεί η (επιτυχημένη) επικοινωνιακή πολιτική της παρούσας κυβέρνησης, η οποία χρησιμοποιεί την οικονομική κρίση τόσο ως μοχλό εκφοβισμού και πειθάρχησης των δυστυχούντων συμπολιτών μας όσο και ως δικαιολογία για μια πιθανή απεμπόληση των εθνικών δικαιωμάτων μας. Και αν τολμήσει κάποιος να διατυπώσει άλλη σκέψη, αμέσως θα τον «λεκιάσουν» ως φιλοπόλεμο. Αυτή δεν είναι δημοκρατία, είναι τρομοκρατία!

Αναφέρεστε σε κάτι συγκεκριμένο;

Σε δύο χτυπήματα που προβλέπω ότι θα έλθουν απανωτά.

Το πρώτο το προβλέπω εδώ και καιρό. Αναφέρομαι στη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Το δεύτερο είναι το μειονοτικό «θέμα» στη Θράκη, το οποίο σιγά σιγά μεταμορφώνεται σε «πρόβλημα» πρώτου μεγέθους, αν και λίγοι το καταλαβαίνουν και ακόμη λιγότεροι θέλουν καν να το σκέφτονται!

Για περισσότερες λεπτομέρειες ως προς το πρώτο θέμα, παραπέμπω στο αποκαλυπτικό άρθρο των κ. Λυγερού και Κωνσταντακόπουλου στον «Κόσμο του Επενδυτή» της 27ης Νοεμβρίου 2010, σχετικά με «άκρως απόρρητο» κείμενο του υπουργείου Εξωτερικών, το περιεχόμενο του οποίου και ο δημόσια μη γνωστός τρόπος γενέσεώς του, όμως, είναι ενδεικτικά του πώς δουλεύει (ή δεν δουλεύει) το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Επιπλέον, η υβριστική αντίδραση του εκπροσώπου του τελευταίου αποδεικνύει -για πολλούς- ότι ο συντάκτης του κειμένου ευθαρσώς προειδοποίησε τους διαπραγματευτάς μας για τους κινδύνους που συνεπάγονται για τα εθνικά συμφέροντα αυτά που συζητούν με τους Τούρκους.

Για το «Θρακικό Πρόβλημα» παρατηρώ τρία πράγματα.

Πρώτον: το θέμα των μειονοτικών ομάδων της Θράκης -και υπενθυμίζω ότι είναι τρεις, όχι μία- όπως άλλωστε και το θέμα της πΓΔΜ, το έχουμε κάνει πιο δυσχερές εμείς οι Ελληνες, είτε με το να αφήνουμε την κατάσταση να χειροτερεύει μόνη της με την πάροδο του χρόνου είτε με το να ενεργούμε οι ίδιοι με κομματικά ή προσωπικά κριτήρια. Περαιτέρω, με το να φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε σε μειονοτικές ομάδες δικαιώματα που επιβάλλουν όχι μόνο οι διεθνείς μας υποχρεώσεις αλλά και ο ίδιος ο πολιτισμός μας και συγχρόνως να είμαστε εξαιρετικά ενδοτικοί στις δραστηριότητες του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής.

Δεύτερον: δεν βλέπω, αλλά και αμφιβάλλω εάν υπάρχουν σχέδια για το μέλλον, όταν οι Τούρκοι, έχοντας (με τη βοήθειά μας) «λύσει» τα προβλήματά τους στο Αιγαίο, στρέψουν την προσοχή τους στη Θράκη, όπως μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο κ. Νταβούτογλου.

Είναι αίσχος πλην όμως αληθές το να πει κανείς ότι μια τέτοια εξέλιξη (εμμέσως) ενθαρρύνεται από το ελληνικό κράτος το οποίο συνεχώς: (α) παραχωρεί τις εξουσίες του σε θεσμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης χωρίς να διασφαλίσει ότι ακραίοι κύκλοι που κινούνται στους κόλπους και των κομμάτων δεν θα τους μετατρέψουν σε θεσμούς «αυτονομίας» ειδικά σε περιοχές που τους ευνοεί η συγκέντρωση πληθυσμού, (β) παραβλέπει τη δημογραφική εξέλιξη στην περιοχή, η οποία ΔΕΝ ευνοεί τους Ελληνες χριστιανούς.

Λαμβανομένων υπόψη των ανωτέρω, πόσος άραγε χρόνος θα χρειαστεί προτού οι Τούρκοι αρχίσουν να μιλούν περί «αυτόνομου» ή «ανεξάρτητου κρατιδίου (το οποίο σε πρώτη φάση θα περιλαμβάνει τις ελληνικές μουσουλμανικές περιοχές και σε δεύτερη θα προσθέσει τους γειτονεύοντες μουσουλμάνους της Βουλγαρίας) με βάση τις αρχές του Κοσσυφοπεδίου; Βεβαίως, τις αρχές αυτές οι Αγγλοσάξονες τις απορρίπτουν όταν δεν τους συμφέρουν (βλ. αίτημα Σέρβων της Βοσνίας). Σίγουρα, όμως, θα έβλεπαν με «καλό μάτι» οτιδήποτε ευχαριστούσε τη «φίλη Τουρκία».

Και μία τελευταία σκέψη-ερώτηση: κινδυνολογώ χωρίς λόγο; Οχι. Προειδοποιώ, δεν κινδυνολογώ.

Αλλά, και αν ακόμη το δεύτερο συμβαίνει στα μάτια όσων εξ επαγγέλματος έχουν την πρόθεση να παρεξηγούν και την ικανότητα να απλοποιούν, αναλαμβάνω την ευθύνη των απόψεών μου, μια και θεωρώ αναγκαίο αυτά τα θέματα να συζητηθούν εγκαίρως και ευρέως και να μην αποφασίζονται από μια κυβέρνηση που, προφανώς πλέον, δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

Οι απόψεις σας αυτές πιστεύετε ότι μπορεί να έχουν απήχηση και να βρίσκουν υποστηρικτές;

Θα ήθελα να πιστεύω ότι η καλοζωία, ο καταναλωτισμός και ο υλισμός της εποχής μας, σε συνδυασμό με τη συμφεροντολογία ενός εν πολλοίς ανυπόληπτου Τύπου, δεν έχουν διαβρώσει εντελώς τη φιλοπατρία και τη λεβεντιά της πατρίδας μου. Αλλά, και αν κάνω λάθος, δεν με νοιάζει. Γιατί υπάρχουν στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου ?εξαιρουμένων, βεβαίως, των φιλοχρήματων οπορτουνιστών? όπου έκαστος κάνει αυτό που του υπαγορεύουν η συνείδησή του, η παράδοσή του, η φιλοπατρία του και η όση συναίσθηση καθήκοντος μπορεί να έχει.

Τι σημαίνει αυτό; Aς μην ξεχνάμε ότι μπορεί να υπογράψαμε -καλώς ή κακώς – το μνημόνιο, που συνεπάγεται απαράδεκτους περιορισμούς στην άσκηση της οικονομικής μας πολιτικής. Ουδέποτε όμως, εξ όσων γνωρίζω, υπογράψαμε μνημόνιο που μας αναγκάζει να απεμπολήσουμε τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ως εδώ, λοιπόν, κύριοι και μη παρέκει! Η στιγμή που αυτό το σύνθημα θα γίνει δεκτό πλησιάζει και θα ακουσθεί τρανταχτά στους δρόμους.

Ερχονται χτυπήματα σε Θράκη και Αιγαίο

Για να επανέλθουμε στο Καστελόριζο: η τμηματική, ας την ονομάσουμε έτσι, διαπραγμάτευση θεωρείτε ότι διευκολύνει την επίλυση των προβλημάτων των δύο χωρών;

Οχι, για δύο λόγους.

Πρώτον: γιατί πάντα λέγαμε, μέχρις ότου άλλαξε τα πράγματα ο κ. Σημίτης στη Μαδρίτη, ότι εμείς ένα πρόβλημα παραδεχόμαστε μόνο και αυτό ήταν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας. Σταδιακά, η λίστα de facto διευρύνθηκε, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!

Εάν έτσι, λοιπόν, μας κληροδότησαν τα Ιμια και τη Μαδρίτη, τότε πρέπει και εμείς να διατυπώσουμε τα δικά μας «παράπονα» και αυτά δεν αφορούν μόνο τα ζητήματα του Πατριαρχείου που εξάλλου είναι θέματα θρησκευτικών ελευθεριών. Και, ενδεχομένως, θα συμπλήρωνα: «Εφόσον θέλετε να συμπεριφέρεστε έτσι, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο εμείς πρέπει να σπεύδουμε, όπως κάκιστα πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας (εντείνων την πολιτική Μπακογιάννη), να πρωτοστατούμε στον ευρωπαϊκό χώρο για την αποδοχή σας ως πλήρους μέλους της ΕΕ».

Αναφορικά τώρα με το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, εάν δεχτούμε να το αποσυνδέσουμε από τα Δωδεκάνησα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι αργότερα η Τουρκία θα εμφανίσει την περιοχή ως νησίδες που επικάθονται στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, με απώτερο σκοπό να τους αρνηθεί το δικαίωμα να διεκδικήσουν τη δική τους Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Μπορεί, δηλαδή, η ελληνική παραχώρηση (σήμερα) να διευκολύνει την Τουρκία (αύριο) να επικαλεστεί την αρχή της αναλογικότητας, για να αποκτήσει το υπέδαφος μεγάλης θαλάσσιας περιοχής που από καιρό (και με σχετική ευκολία) οφείλαμε να είχαμε διεκδικήσει και κατοχυρώσει εμείς. Εναλλακτικά ή και επιπλέον οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν στο Καστελόριζο τις ίδιες αρχές που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε ως βάση του διαμελισμού του Αιγαίου. Οπως, λοιπόν, πρότεινα σε πρόσφατη επιστολή που έγραψα με τον Ελληνοαμερικανό καθηγητή κ. Καριώτη, η Ελλάς πρέπει να προχωρήσει στην οριοθέτηση της ΑΟΖ της, τουλάχιστον με την Κυπριακή Δημοκρατία.

Λέτε συχνά ότι η «παράδοση» θα παρουσιασθεί στο κοινό ωραιοποιημένη. Πώς το φαντάζεστε ακριβώς;

Πρώτα απ’ όλα θα βασίζεται σε δύο πυλώνες: τα χρήματα και τους φόβους των ταλαιπωρημένων συμπολιτών μας.

Ο πρώτος θα υπερβάλλει πόσο θα ωφεληθούμε από τις γεωτρήσεις.

Ο δεύτερος πυλώνας θα είναι η παρούσα «μουγκαμάρα» των φοβισμένων Ελλήνων που θα υποστούν καταιγισμό δημοσιευμάτων για το πόσο αναγκαίο είναι να δώσουμε ένα τέλος σε μια ατυχή σειρά «πολεμικών συρράξεων» -όπως πρόσφατα και τόσο άστοχα χαρακτήρισε η κυρία Μπακογιάννη την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως και την Επανάσταση του 1821- που αδίκως οι «γλαφυροί πατριώτες» -βλέπε φανατισμένοι προγονοί μας- κατ’ επανάληψη παρερμήνευσαν!

Βεβαίως, τι μπορεί ο «κακόμοιρος» Ελληνας να αντιτάξει σ’ έναν τέτοιο καλά χρηματοδοτούμενο -γιατί «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες προσπάθειες- πόλεμο; Θα μπει, λοιπόν, στο καβούκι του, δίκαια θα γίνει ακόμη πιο κυνικός και, δίκαια πάλι, θα ονειρεύεται την ημέρα που αυτός πια θα επιβάλλει από τα κάτω τη δίκαιη τιμωρία.

Τι ακριβώς θα κάνατε διαφορετικό από ό,τι πράττει σήμερα ο κ. Δρούτσας;

Εννοείτε τον κ. Παπανδρέου, μια και ο κ. Δρούτσας, ως γνωστόν, είναι ετερόφωτος επιστάτης των πρωθυπουργικών διαταγών.

Πρώτον: θα προκαλούσα -δεν θα απέφευγα- μια δημόσια συζήτηση για όλα αυτά τα θέματα. Το σκότος αρέσει μόνο στους συνωμότες.

Δεύτερον: θα αντέκρουα αυτή την αηδή και συνεχώς προβαλλόμενη φενάκη, από τις γνωστές επιδοτούμενες δεξαμενές σκέψης ότι η Τουρκία τάχα άλλαξε και αιφνιδίως μεταβλήθηκε σε επιστήθια φίλη μας.

Τρίτον: θα καθυστερούσα την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενος το συμφέρον της Ευρώπης να μην κληρονομήσει τα προβλήματα που -καθ’ ομολογίαν του ίδιου του κ. Νταβούτογλου- θα έφερνε μαζί της μια πλήρης ένταξη.

Τέταρτον: θα προετοίμαζα, με διάφορους τρόπους, τη μονομερή διακήρυξη των δικαιωμάτων μου στην ΑΟΖ μας και μετά θα προχωρούσα στην οριοθέτησή της.

Πέμπτον: εν συνδυασμώ με τα ανωτέρω, θα ενίσχυα τις δικές μας διαπραγματευτικές δυνατότητες, πλησιάζοντας όλους όσοι μπορούν να μας βοηθήσουν, και δεν θα βασιζόμουν μόνο σ’ αυτούς που μας εγκατέλειψαν στο παρελθόν.

Εκτον: μαζί με όλα τα προηγούμενα, θα ξαναέδινα στους συμπατριώτες μου αυτοπεποίθηση, ενισχύοντας την πίστη τους στο παρελθόν τους, την ιστορία και τη θρησκεία τους, και θα «ξήλωνα» τάχιστα την προπαγάνδα ξένων αλλά και Ελλήνων, η οποία έχει δημιουργήσει αυτό το «κόμπλεξ» ενοχής και κατωτερότητας που μας διακατέχει απέναντι στην Τουρκία.

Τέλος, θα προειδοποιούσα τόσο τους ενδοτικούς πολιτικούς όσο και τα δημοσιοϋπαλληλικά (και επιδοτούμενα) «ακαδημαϊκά δεκανίκια» τους ότι με την παρούσα συμπεριφορά τους πλησιάζουν το οριακό σημείο όπου η πολιτική ευθύνη ενδέχεται να μετατραπεί σε ποινική.

36 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

Μέσα στο οικονομικό κραχ που η χώρα χειμάζεται και το μέλλον είναι αβέβαιο για τον τόπο που γέννησε τις επιστήμες, τις τέχνες, τη δημοκρατία, τον πολιτισμό, λίγοι θυμήθηκαν ότι πριν 36 χρόνια κηδευόταν στο Σκορπιό ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο διασημότερος Έλληνας του 20ού αιώνα.

ΓΙΑ ΤΟ ΙΑΠΩΝΙΚΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ

O μετεωρολόγος/αστροφυσικός, σύμβουλος και ιδιοκτήτης του Weather Action, Piers Corbyn, μιλάει με τον Alex για τον σεισμό και το τσουνάμι στην Ιαπωνία.
Είπε ότι ο τεράστιος σεισμός και το τσουνάμι στην Ιαπωνία, προκλήθηκε από την εντονότατη δραστηριότητα του ήλιου και θα έρθουν κι άλλα τέτοια γεγονότα στα επόμενα χρόνια.
Είπε ότι ο σεισμός έγινε μετά από...
ηλιακή έκλαμψη της τάξεως Χ και τη σημαντική πρόσκρουση κορωνικής μαζικής έκλαμψης στη Γη -- όπως ανέφερε και η NASA
http://www.nasa.gov/mission_pages/sunearth/news/News031011-xclass.html
• Πολλά από αυτά τα συμβάντα θα είναι ακραία

• Είναι πολύ δύσκολη η πρόβλεψη των σεισμών, αλλά μετά από αυτόν θα έρθουν μεγάλοι μετασεισμοί

• Να το ξεκαθαρίσουμε (είπε) στους συνήθεις ανόητους και τσαρλατάνους που κάνουν ανόητους ισχυρισμούς για αυτά τα γεγονότα: ΔΕΝ έχουν καμία σχέση με το CO2 ή τη λεγόμενη ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή, σε καμία περίπτωση και τέτοιες δηλώσεις αποσπούν την προσοχή από εκεί που πρέπει να εστιαστεί και αναχαιτίζουν την πρόοδο της επιστήμης.

Ο ΣΕΡΓΚΕΙ ΚΙΡΙΕΝΚΟ ΓΙΑ ΦΟΥΚΟΥΣΙΜΑ

"Μπορει να λιώσουν και οι έξι"

Ο επικεφαλής της υπηρεσίας πυρηνικής ενέργειας της Ρωσίας προειδοποίησε την Τρίτη ότι και οι έξι αντιδραστήρες του πληγωμένου από το σεισμό πυρηνικού εργοστασίου Φουκουσίμα στην Ιαπωνία μπορεί να λιώσουν αν οι αρχές δεν καταφέρουν να κρυώσουν τις ράβδους πυρηνικού καυσίμου.

Ο Σεργκέι Κιριένκο, ο οποίος έχει υπό την επιστασία του τις περισσότερες πυρηνικές εγκαταστάσεις της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, είπε στον πρωθυπουργό της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, ότι το χειρότερο σενάριο της κρίσης προβλέπει την τήξη και των έξι αντιδραστήρων.

"Δυστυχώς και οι έξι συνιστούν απειλή", είπε ο επικεφαλής της Rosatom στην κατεπείγουσα συνάντηση που είχε με τον Πούτιν στην κατοικία του τελευταίου στο Νόβο-Ογκαρίοβο, έξω από τη Μόσχα.

ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΤΡΕΩΝ...ΜΟΥΤΖΩΝΕΙ ΚΑΤΑ ΦΛΟΚΑ...

“Είναι ιδιαίτερα θετικό ότι τις τελευταίες ημέρες και μετά τη δημοσιοποίηση την αποφάσεων του Δήμου για το θέμα διαχείρισης των απορριμμάτων, πληθαίνουν οι ασχολούμενοι με το θέμα, είτε καταθέτοντας τις απόψεις τους, είτε αναλαμβάνοντας, είτε εκφράζοντας την επιθυμία να αναλάβουν πρωτοβουλίες.
Θα έλεγα ότι η πρώτη θετική επίπτωση των κινητοποιήσεων που αποφάσισε το Δημοτικό Συμβούλιο, είναι ακριβώς αυτή: Ότι, επιτέλους, το θέμα κατέλαβε τη θέση που όφειλε να έχει ως πρώτο στην τοπική ημερήσια διάταξη.
Κάθε αντίθετη άποψη που εκφράζεται, απ’ όπου κι αν προέρχεται, είναι απολύτως σεβαστή. Ωστόσο, για να συμβάλλει στην επίλυση του προβλήματος πρέπει να είναι και τεκμηριωμένη, ειδικώς όταν διατυπώνεται από αιρετούς εκπροσώπους. Όσοι λοιπόν διατυπώνουν διαφωνία με τη θέση του Δήμου για μεταφορά των απορριμμάτων στο ΧΥΤΑ του Φλόκα, πρέπει να ξεκαθαρίσουν τι προτείνουν: να μείνουν τα σκουπίδια στους δρόμους της πόλης ή να συνεχίσουν να μεταφέρονται στον ΧΥΤΑ της Ξερόλακκας;
Όποιος αποφεύγει να απαντήσει σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα, δεν συμβάλλει στην εύρεση λύσης και κινδυνεύει να κατηγορηθεί για παρελκυστική τακτική και για προσπάθεια πρόκλησης πολιτικών εντυπώσεων και μόνον. Το θέμα όμως είναι ιδιαιτέρως σημαντικό και κρίσιμο και γι αυτό δεν προσφέρεται για κομματική αξιοποίηση.
Η θέση της Δημοτικής Αρχής είναι σαφής και ξεκάθαρη:
· Η Ξερόλακκα δεν αντέχει άλλο.
· Τα σκουπίδια πρέπει να μεταφερθούν στον ΧΥΤΑ του Φλόκα, εκεί που άλλωστε έχει επιλεγεί και από τον Περιφερειακό Σχεδιασμό να κατασκευαστεί το Εργοστάσιο και ως εκ τούτου να καταλήγουν τα απορρίμματα όλου του Νομού Αχαΐας.
· Να εξασφαλιστούν όλες οι προϋποθέσεις για τη σωστή λειτουργία του ΧΥΤΑ του Φλόκα, ώστε να προστατευτεί απόλυτα η δημόσια υγεία και η προστασία του περιβάλλοντος.
· Να εξελιχθεί δημόσια διαβούλευση για το θέμα του εργοστασίου, ώστε να διασφαλιστεί η περιβαλλοντικά ωφέλιμη λειτουργία του και με οικονομικούς όρους που δεν θα είναι δυσβάσταχτοι για τους δημότες.
Επί αυτής της ξεκάθαρης θέσης, σεβόμαστε κάθε διαφορετική, αλλά ολοκληρωμένη και τεκμηριωμένη πρόταση. Οποιαδήποτε δημόσια τοποθέτηση δεν απαντά στο «πού πρέπει να πάνε τα σκουπίδια», ούτε ολοκληρωμένη είναι, ούτε συμβάλλει στην επίλυση του προβλήματος και δημιουργεί την υπόνοια ότι διατυπώνεται απλά και μόνον για την πρόκληση εντυπώσεων.
Καλώ τους πολίτες της Πάτρας, να συμμετέχουν μαζικά στο δίωρο αποκλεισμό των διοδίων Ρίου, το Σάββατο 19 Μαρτίου, στις 11 το πρωί, για να διεκδικήσουμε να δοθεί λύση στο μεγάλο πρόβλημα, πριν μείνουν τα σκουπίδια στους δρόμους της πόλης.
Ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για την πόλη μας.
Όλοι μαζί, μπορούμε”.

ΤΟ ΑΓΧΟΣ.

Το «κρυφό» άγχος πλήττει το ανοσοποιητικό σύστημα

Οι ειδικοί που διερευνούν τον τρόπο με τον οποίο το άγχος μετατρέπεται σε ψυχοσωματικές διεργασίες επισημαίνουν ότι, όταν ο ανθρώπινος οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση στρες, εκκρίνονται χημικές ουσίες και ορμόνες (π.χ. νοραδρεναλίνη, αδρεναλίνη), οι οποίες σε αυξημένες ποσότητες επιδεινώνουν τη λειτουργία των οργάνων, με συνέπεια την εκδήλωση διαφόρων παθήσεων. Το πρόβλημα, όμως, δεν σταματά εδώ, καθώς οι παθήσεις αυτές προκαλούν επιπλέον άγχος στον ασθενή, δημιουργώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο.

Ενώ η αρχική οδός της εκδήλωσης των νόσων είναι ψυχοσωματική (άγχος), στη συνέχεια εκδηλώνεται άγχος που είναι σωματοψυχικό, επεσήμανε ο καθηγητής ψυχιατρικής στο Α.Π.Θ., Απόστολος Ιακωβίδης, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου, με αφορμή το 1ο Συνέδριο Βιοψυχοκοινωνικής Προσέγγισης στην Ιατρική Περίθαλψη, οι εργασίες του οποίου αρχίζουν αύριο στη Θεσσαλονίκη.

Σύμφωνα με τον ίδιο, το χρόνιο στρες επιβαρύνει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού και έτσι ο οργανισμός μένει εκτεθειμένος στην επίδραση ιών αλλά και των γονιδιακών διαταραχών.

«Ο ρόλος του στρες είναι καθοριστικός στη γένεση του καρκίνου. Έχει αποδειχθεί ότι το χρόνιο στρες έχει δυσμενή επίδραση στην εξέλιξη του γυναικολογικού καρκίνου» πρόσθεσε ο κ. Ιακωβίδης.

Η σύγχρονη τάση στη θεραπεία όλων των παθήσεων είναι η ολιστική προσέγγιση, δηλαδή η αντιμετώπιση του ασθενούς όχι μόνο από τον ειδικό γιατρό αλλά και από ψυχίατρο και ψυχολόγο. «Στο μήνυμα που θέλουμε να μεταφέρουμε είναι ότι θα πρέπει να εξετάσουμε και την ψυχική πλευρά των αρρώστων» τόνισε ο κ. Ιακωβίδης.

ΝΕΟΣ ΕΡΜΗΣ Ο ΛΟΓΙΟΣ...ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Με τίτλο «Απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, τον μεταπρατισμό, τον εθνομηδενισμό: Ένας ελληνικός Διαφωτισμός είναι εφικτός», η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού διοργανώνει την πρώτη της εκδήλωση στην Πάτρα, όπου θα παρουσιάσει το πρώτο τεύχος του νέου επιστημονικού περιοδικού "Νέος Ερμής ο Λόγιος". Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία , στις 18 Μαρτίου και ώρα 20:30. Ομιλητές της εκδήλωσης είναι ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς, ο καθηγητής Ερατοσθένης Καψωμένος, ο καθηγητής Γιώργος Παναγόπουλος και ο καθηγητής Χρήστος Τερέζης. Την συζήτηση θα συντονίσει ο υπεύθυνος των εκδόσεων ΔΟΝΤΙ Ανδρέας Τσιλίρας.
Στην εκδήλωση αυτή η ΕΜΕΠ θα παρουσιάσει τους στόχους και την λειτουργία της. Προτίθεται να αναλάβει ένα συστηματικό έργο σε τομείς όπως η ιστορία, η γλώσσα, ο λαϊκός και λόγιος πολιτισμός, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η σχέση με άλλους πολιτισμούς, με στόχο να οργανώνει ημερίδες, συνέδρια και συναντήσεις, να παρεμβαίνει στο διαδίκτυο και τον Τύπο.
Η ΕΜΕΠ, 200 χρόνια μετά την έκδοση του κυριότερου οργάνου του ελληνικού διαφωτισμού, του Λόγιου Ερμή, το 1811 στη Βιέννη, προχώρησε στην έκδοση του "Νέου Λόγιου Ερμή", ενός τετραμηνιαίου επιστημονικού περιοδικού, στον χώρο της ιστορίας, των ανθρωπιστικών σπουδών και της τέχνης. "Όπως ο Λόγιος Ερμής προετοίμασε πνευματικά την Επανάσταση του 21, έτσι και ο "Νέος Λόγιος Ερμής" επιθυμεί να συμβάλει στην ανάδυση ενός πνευματικού κινήματος - ρεύματος, το οποίο θα ολοκληρώσει επί τέλους τη σύνθεση ανάμεσα σε παράδοση και νεωτερικότητα. Για να ξεπεράσουμε επί τέλους την αδιέξοδη αντίφαση ανάμεσα σε έναν εισαγόμενο εκσυγχρονισμό και μια παρελθοντολογική εκδοχή της παράδοσης", αναφέρει σε σχετική ανακοίνωσή της η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού.

ΠΑΧΥΣΑΡΚΙΑ

Έρευνα: «Όλοι οι τύποι παχυσαρκίας είναι εξίσου κακοί»

Νέα μεγάλη διεθνής έρευνα έρχεται να αμφισβητήσει τα πορίσματα προηγούμενων μελετών ότι οι άνθρωποι που έχουν συσσωρευμένο λίπος στην μέση, κινδυνεύουν πιο πολύ να υποστούν έμφραγμα και εγκεφαλικό επεισόδιο, συγκριτικά με εκείνους που συσσωρεύουν λίπος στους γοφούς και τους γλουτούς.

Οι ερευνητές (περίπου 200 από 17 χώρες), με επικεφαλής τον καθηγητή Τζον Ντάνες του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ της Βρετανίας, που δημοσίευσαν τη μελέτη στο επιστημονικό έντυπο The Lancet, μελέτησαν περίπου 220.000 ανθρώπους.

Επιβεβαίωσαν μεν ότι η παχυσαρκία (δείκτης σωματικής μάζας πάνω από 30) αποτελεί σοβαρό παράγοντα καρδιαγγειακού κινδύνου, όμως διαπίστωσαν επίσης ότι τελικά δεν έχει σημασία η κατανομή του πάχους στο σώμα, όπως επίσης μικρή σημασία έχει με ποιο τρόπο μετράται το βάρος (με βάση το δείκτη σωματικής μάζας, την περιφέρεια της μέσης ή την αναλογία μέσης-ισχίων).
Προηγούμενες έρευνες είχαν συμπεράνει ότι οι άνθρωποι με «κεντρικού τύπου παχυσαρκία» («μήλα»), που έχουν πιο πολύ λίπος γύρω από την μέση τους, αντιμετωπίζουν κατά μέσο όρο τριπλάσιο κίνδυνο εμφράγματος σε σχέση με όσους έχουν γενικού τύπου παχυσαρκία.

Η νέα μελέτη επισημαίνει ότι αν και το βάρος και το λίπος θα έπρεπε να παρακινήσουν τους ανθρώπους σε αλλαγές στον τρόπο ζωής, τελικά οι καλύτεροι προγνωστικοί παράγοντες για ένα μελλοντικό έμφραγμα είναι η αρτηριακή πίεση του αίματος, η χοληστερόλη και το ιστορικό διαβήτη.
Η νέα έρευνα παρακολούθησε επί μια δεκαετία περίπου μια σειρά από βασικούς δείκτες (βάρος, διάμετρος ισχίων και μέσης, αρτηριακή πίεση, χοληστερόλη κ.α.) σε 220.000 άτομα χωρίς ιστορικό καρδιοπάθειας, εκ των οποίων σχεδόν 14.000 υπέστησαν έμφραγμα ή εγκεφαλικό επεισόδιο σε αυτό το χρονικό διάστημα.

Το συμπέρασμα ήταν, όπως είπε ο Δρ Ντάνες, ότι «κατά βάση, όλοι οι τύποι παχυσαρκίας είναι γενικά εξίσου κακοί», όσον αφορά την καρδιά. Είπε ακόμα πως «η νέα μελέτη δείχνει ξεκάθαρα ότι αν έχουν ήδη υπολογιστεί οι συμβατικοί παράγοντες κινδύνου, όπως η αρτηριακή πίεση του αίματος και η χοληστερόλη, στη συνέχεια οι μετρήσεις του επιπέδου του λίπους πολύ λίγα έχουν να προσθέσουν (από άποψη κινδύνου)».

Η παχυσαρκία έχει προσλάβει διαστάσεις παγκόσμιας επιδημίας, που πλήττει περισσότερο από μισό δισεκατομμύριο ανθρώπους, υπερδιπλάσιους σε σχέση με το 1980. Από την άλλη, οι καρδιαγγειακές παθήσεις, που προκαλούν εμφράγματα και εγκεφαλικά επεισόδια, είναι η κυριότερη αιτία θανάτου διεθνώς, σκοτώνοντας περίπου 17,1 εκατ. ανθρώπους ετησίως, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας.


Πηγή:ΑΠΕ-ΜΠΕ, BBC, Reuters

ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑ ΜΙΧΑΗΛ

Σε ένα ρευστό πολιτικό τοπίο με υπαρξιακά προβλήματα πολλών κομματικών συνδυασμών μεσαίων και ανώτατων στελεχών της πολιτικής και αμφισβήτησης ιδεολογιών, η γοητεία της ακινησίας είναι οξύμωρο σχήμα με τις συμπεριφορές πολλών πολιτικών που νοιώθουν να βαλτώνουν και μοιρολατρικά να περιμένουν τον από μηχανής Θεό να τους δώσει την πολυπόθητη ώθηση προς την κορυφή της εξουσίας. Δεν λείπουν φυσικά και οι «καιροσκόποι» της πολιτικής.
Στη βιασύνη τους κάποιες φορές κόβουν το κλαδί του δέντρου που κάθονται, κάποιες άλλες με πολιτική οξυδέρκεια και στοχευμένο προσανατολισμό επιτυγχάνουν τον επιδιωκόμενο πολιτικό στόχο.
Στην παγκόσμια πολιτική σκηνή οι πολιτικές «κωλοτούμπες» τείνουν να γίνουν διαχρονικό σύμπτωμα και φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει κι από την Ελλάδα.
Η τέχνη της κωλοτούμπας έχει πάντα σαν στόχο την κορυφή της δύναμης και της φήμης και φυσικά δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των πολιτικών. Μάνατζερς, διευθύνοντες σύμβουλοι μεγάλων εταιριών, διάσημοι καλλιτέχνες, ακριβοπληρωμένοι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν την τέχνη της κωλοτούμπας ανάλογα με τις περιστάσεις.

Για μια πετυχημένη κωλοτούμπα και ιδιαίτερα για μια πολιτική κωλοτούμπα που δεν θα την μετανιώσετε, ακολουθείστε τις παρακάτω συμβουλές.

Πρώτη συμβουλή. Μην αλλάζετε πολιτικό στρατόπεδο όσο και δυσαρεστημένοι αν είστε από το τωρινό σας, πριν εξασφαλίσετε όλα α εχέγγυα για τη θέση και το ρόλο σας στο νέο περιβάλλον. Έχει παρατηρηθεί να χρησιμοποιείται το όνομα και το βιογραφικό σας για δημιουργία εντυπώσεων και μετά να μένετε στα «αζήτητα».

Δεύτερη συμβουλή. Φεύγοντας από το μέχρι τώρα πολιτικό στρατόπεδο που σας φιλοξένησε μην κλείσετε ερμητικά την πόρτα. Απομακρυνθείτε προβάλλοντας ιδεολογικές διαφορές ή διαφορές αντιμετώπισης προβλημάτων και μην επιδιώκετε έντονες ρήξεις.

Τρίτη συμβουλή. Μην μετατρέπετε την μετακίνηση σας από πολιτική αντιπαλότητα σε προσωπική εχθρότητα. Οι ιδέες αλλάζουν, οι σκληρές λέξεις και έντονες αντιπαραθέσεις μένουν.

Τέταρτη συμβουλή. Από το νέο σας πολιτικό μετερίζι μην «λοιδορείτε» πρώην αρχές, αξίες, ιδέες και τους μέχρι τώρα συντρόφους σας. Ούτε να εξιδανικεύετε το νέο σας στασίδι. Κρατείστε «πισινές»!

Πέμπτη συμβουλή. Πάρτε την «προίκα» των ψηφοφόρων μαζί σας. Πείστε γνωστούς φίλους και απλούς ψηφοφόρους σας να σας στηρίξουν στη νέα προσπάθεια. Κινηθείτε όπως και σε προεκλογική εκστρατεία, με επιστολές συγκεντρώσεις και πόρτα-πόρτα.

Έκτη συμβουλή. Να παραμείνετε ψύχραιμοι σε επιθέσεις λάσπης και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη από τους μέχρι τώρα συναδέλφους σας και αντιμετωπίστε τους με επικοινωνιακές τεχνικές και επιχειρήματα που θα σας διδάξουν ειδικοί της επικοινωνίας. Η επιθετικότητα από φίλους ψηφοφόρους που δεν θα συγχωρήσουν την «κωλοτούμπα» σας αντιμετωπίζεται με τεκμηριωμένες εξηγήσεις και με πολύ καλή γνώση των νέων δεδομένων από την πλευρά σας. Ζητείστε συμβουλές από ειδικούς πως θα αντιμετωπίσετε τις επιθέσεις στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης στα λεγόμενα «μπαλκόνια των πολιτικών».

Έβδομη συμβουλή. Αν δεν σας «έκατσε» κι αυτή τη φορά και θέλετε να ξαναμετακινηθείτε μην πανικοβάλλεστε. Μόνο οι καλόγεροι μένουν αμετακίνητοί στις θέσεις τους. Προετοιμάστε την οδό διαφυγής σας πριν την νέα σας κωλοτούμπα! Έτσι θα πέσετε στα μαλακά. Μείνετε στον «πάγο» για λίγο διάστημα μέχρι να περάσετε στο πρώτο στάδιο της λησμονιάς και μετά ανακοινώστε τη νέα σας επιλογή.

Όγδοη συμβουλή. Απαλλαγείτε από το «σύνδρομο καθημερινής σύγκρισης» με κάθε τι που γίνεται από τους μέχρι πρότινος συντρόφους σας. Κόψτε τον «ομφάλιο λώρο» επικοινωνιακά. Δείξτε ότι είστε διαφορετικός, έχετε όραμα, «μιλάτε» στην καρδιά του κόσμου και ενδιαφέρεστε για το «κοινό καλό» σύμφωνα με τον Αριστοτέλη. Η σύγκριση θέσεων και προτάσεων σας σε σχέση με τους αντιπάλους σας δεν σας βοηθάει.

Ένατη συμβουλή. Με προτάσεις και δράσεις που έχουν στόχο την ευημερία των πολιτικών, ειδικά σε περιόδους κρίσης, θα πετύχετε τη δυνατότητα συστηματικής κάλυψης από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Η ικανοποίηση των αναγκών των πολιτών και η συνεισφορά σας στο «κοινό καλό» ήταν οι λόγοι της πολιτικής σας κωλοτούμπας και όχι πιθανά περισσότερα πολιτικά προνόμια.

Φυσικά η πρώτη και κορυφαία συμβουλή είναι να πιστέψετε στην απόφαση που θα πάρετε. Να πιστέψετε πρώτοι εσείς στο περιεχόμενο και στην ουσία αυτών που θέλετε να πιστέψουν και οι άλλοι.
Και φυσικά να την υπηρετήσετε σωστά!

ΜΑΝΩΛΗΣ ΡΑΣΟΥΛΗΣ...

Αύριο στις 4.30 το απόγευμα, θα κηδευθεί από το Α΄νεκροταφείο της Αθήνας, ο συνθέτης Μανώλης Ρασούλης, ο οποίος βρέθηκε, χθες, νεκρός στο σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη.

Ο θάνατος του Μανώλη Ρασούλη επήλθε τελικά από έμφραγμα, σύμφωνα με τον ιατροδικαστή Ματθαίο Τσούγκα, που έκανε το πρωί, την νεκροψία και νεκροτομή

Τραγική λεπτομέρεια. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ο θάνατος επήλθε πριν από δέκα μέρες! Το δεύτερο και θανατηφόρο τελικά έμφραγμα (είχε προηγηθεί, σύμφωνα με τους οικείους του κι άλλο έμφραγμα, καθώς ο ίδιος παραπονιόταν για πόνους στο στήθος προ εικοσαημέρου) το υπέστη ο Μανώλης Ρασούλης το Σάββατο 5 Μαρτίου. Βρισκόταν, δηλαδή, νεκρός στο σπίτι του επί εννέα μέρες, μέχρι χθες το πρωί, οπότε εντόπισαν τη σορό του φίλοι, που τού τηλεφωνούσαν, αλλά δεν απαντούσε.

Γεννημένος στις 28 Σεπτεμβρίου 1945 στο Ηράκλειο της Κρήτης σπούδασε σκηνοθεσία και παράλληλα με το τραγούδι ασχολήθηκε με τη συγγραφή και τις εκδόσεις.

Συνεργάστηκε με πολλούς τραγουδιστές αλλά και συνθέτες ενώ ορισμένα από τα πιο γνωστά έργα του είναι “Η εκδίκηση της γυφτιάς”, “Τα δήθεν”, “Τα τραγούδια της Χαρούλας” κ.α

Πολλές φορές ο Ρασούλης διαφώνησε με το λεγόμενο “μουσικό καθεστώς”, όπως και με τις δισκογραφικές εταιρείες και δεν δίστασε να αποχωρήσει, εκφράζοντας ελεύθερα τις απόψεις του. Θεωρήθηκε “αιρετικός” και “εκκεντρικός” και τα τελευταία χρόνια σχεδόν αποσύρθηκε από τα καλλιτεχνικά δρώμενα

Κ Α Λ Λ Ι Τ Ε Χ Ν Ε Σ

ΒΟΥΤΣΙΝΑΣ ΜΑΡΙΟΣ

Γεννημένος στην Πόλη του Φωτός, το Παρίσι, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, ο Μάριος Βουτσινάς πλάθεται και επηρεάζεται από τις πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές των δύο επόμενων δεκαετιών. Η καλλιτεχνική του δουλειά έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και τη φύση. Aποπνέει τα πιο απλά αλλά και τα πιο δυνατά συναισθήματα που μας διαπερνούν καθημερινά. Η μικρογλυπτική και το κόσμημα είναι τα δύο πεδία στα οποία έχει εκφραστεί κατά κύριο λόγο.

Τα μοναδικά κομμάτια του είναι φτιαγμένα και δουλεμένα στο χέρι πάνω σε κερί, το υλικό που διαθέτει την πλαστικότητα μιας φανταστικής και απρόβλεπτης κίνησης. Μόλις κατασταλάξει στη “στάση”, τη μεταφέρει πάνω σε μέταλλο: ξανθοκόκκινο χαλκό, φυσικό μπρούντζο, πολύτιμο χρυσό και ευγενές ασήμι.

Από πολύ νωρίς, το ταλέντο του αναγνωρίστηκε στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Μεγάλοι συλλέκτες και άνθρωποι της τέχνης, όπως η οικογένεια του ζωγράφου P. Picasso, η Karen Burke Goulandris και το ίδρυμα Δ. Πιερίδη έχουν στις ιδιωτικές τους συλλογές έργα του.

Από το 1978 ο Μάριος Βουτσινάς έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις ατομικές και ομαδικές με νέες ιδέες και δημιουργίες. Το 2004 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις GEMA ένα λεύκωμα με αναδρομική παρουσίαση 30 χρόνων δημιουργίας. Δουλειά του καλλιτέχνη παρουσιάζεται στο Art Shop του νέου Mουσείου Mπενάκη.