...ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΘΗΝΑ.....

Σωτήρης Μητραλέξης Ἀρχίζω μὲ μιὰ γνώμη γιὰ τὴν τελετὴ ἔναρξης τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ Λονδίνου 2012: παρὰ τὰ διεθνῆ συγχαρητήρια, ἦταν ἕνα γεγονὸς ἀνάξιο λόγου. Ἄρχισε ἀπὸ μιὰν ἀποθέωση τῆς βιομηχανικῆς ἐποχῆς, προσφέροντας ἕνα πραγματικὰ ἀντιαισθητικὸ θέαμα μὲ τὶς καμινάδες καὶ τὰ μεταλλεύματα, μέσω μιᾶς εὐπρεπισμένης παρουσίασης τῶν ἀκραίων ταξικῶν διαχωρισμῶν τῆς ἀριστοκρατικῆς Ἀγγλίας: ἂν οἱ εἰκονιζόμενοι ἀριστοκράτες μὲ τὸ ποῦρο ἦταν καὶ παχύσαρκοι, θὰ εἶχαν βγεῖ κατ’ εὐθείαν ἀπὸ καρικατοῦρες τοῦ «καπιταλιστῆ» στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση. Γιὰ νὰ καταλήξει σὲ ἕνα πὸπ πάρτυ ποὺ μᾶς ἐξιστοροῦσε τὸ σμίξιμο ἑνὸς ζευγαριοῦ νέων μέσα ἀπὸ τὰ φέησμπουκ καὶ τὰ ἐσεμές: ἀνάθεμα τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνες, ἢ ἔστω μὲ τὴν ἑτερότητα τῶν Βρεττανῶν! Τὸ μόνο πραγματικὰ ἐνδιαφέρον σημεῖο παρουσίασης μιᾶς ριζοτόμου πολιτισμικῆς προσφορᾶς ἦταν ἐκεῖ ὅπου ὁ Βρεττανὸς δημιουργὸς τοῦ διαδικτύου πρόβαλε στὸ κοινὸ τὸ μήνυμα «αὐτὸ (τὸ διαδίκτυο) εἶναι γιὰ ὅλους». Παραλλήλως, ἔχει ξεκινήσει μία μᾶλλον ὑστερικὴ συμπεριφορὰ στὸ διαδίκτυο σχετικὰ μὲ τὴν σύγκριση τῆς «δικῆς μας» τελετῆς ἔναρξης μὲ αὐτὴν τοῦ Λονδίνου. Δὲν γνωρίζω γιὰ τοὺς λοιποὺς διαδικτυακοὺς σχολιαστές, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν συμμετεῖχα στὴν συνδημιουργία τῆς «δικῆς μας» τελετῆς ἔναρξης. Ἐπίσης, ἡ ὅλη διοργάνωση τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων ἀποδεικνύεται μὲ τὴν σημερινὴ ἀπόσταση τοῦ χρόνου μᾶλλον ἕνα ἐγχείρημα αὐτοχειρίας, ἀφοῦ συνέβαλε τὰ μέγιστα στὸν ἐκτροχιασμὸ τῆς οἰκονομίας μας καὶ φέσωσε ἀπάνθρωπα τὶς ἑπόμενες γενεές. Ναί, ξεπεράσαμε τὸν συλλογικὸ ἑαυτό μας ἐπιτυγχάνοντας, στὴν χώρα τῆς μετριοκρατίας καὶ ἀναξιοκρατίας, νὰ ἀναθέσουμε στὸν κατάλληλο ἄνθρωπο, τὸν ἀριστουργηματία Δημήτρη Παπαϊωάννου, τὴν τελετὴ ἔναρξης- καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ ἔκπληξη, στὴν χώρα ὅπου μετὰ τὴν παπανδρεϊκὴ Ἀλλαγὴ οἱ «ἀποδεκτοὶ» καλλιτέχνες καὶ οἰ λόγιοι ἀποτελοῦν προϊόντα τῆς παραπολιτικῆς χαρτοκοπτικῆς «ὀργανικῶν διανοουμένων», καὶ τὰ ὄντως φαεινὰ πνεύματα διώκονται, διασύρονται, περιθωριοποιοῦνται, στιγματίζονται. Ὅμως, πάλι τὸ κάναμε τὸ κακό μας: στὴν τελετὴ λήξης δείξαμε στὴν ὑφήλιο (τολμήσαμε νὰ ἐξισώσουμε), δίπλα στὴν μέγιστη κανοναρχούσα τοῦ Τρόπου μας, τὴν ἱερὴ Δόμνα Σαμίου καὶ τὸν κάποτε ἐγκιβωτιστὴ τοῦ καλύτερού μας ἑαυτοῦ Διονύση Σαββόπουλο, τὰ θλιβερὰ κουρέλια ἑνὸς Χατζηγιάννη, μιᾶς Βίσση καὶ ἑνὸς Ρέμου, μὴ καὶ χάσει ἡ ἀνθρωπότητα τὸ σκυλάδικο τῆς παρακμῆς μας καὶ οἱ δισκογραφικὲς τὰ κέρδη τους. Μαγαρίσαμε τὸ θαῦμα τῆς ἔναρξης μὲ τὴν ἀφόρητη εὐτέλεια τῆς λήξης, δείξαμε ὡς πολιτισμικὸ προϊὸν τῆς σημερινῆς καὶ ὄχι τῆς κάποτε Ἑλλάδας τὸ «εἶσαι στὸ αἷμα, στὶς φλέβες, στὰ κύτταρά μου». Αὐτά, γιὰ νὰ μὴν κοκορευόμαστε τόσο ἀσύδοτα γιὰ τὰ ἐπιτεύγματα τοῦ ἰδιοφυῆ καὶ δωρεοδότου Παπαϊωάννου ὡς συλλογικά. Τὸ γεγονὸς παραμένει: ἡ τελετὴ ἔναρξης τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τῶν Ἀθηνῶν ἦταν ἕνα θαῦμα, μιὰ ἔκπληξη, μιὰ ἔκρηξη. Δὲν εἶχε «καλὴ αἰσθητική», δηλαδὴ καλὴ συνάρτηση τῶν φυσικῶν αἰσθήσεων (ποὺ ἄλλωστε διαθέτουν καὶ τὰ ζῷα). Χαρακτηριζόταν ἀπὸ πραγματικὴ φιλοκαλία: ἐρωτικὴ παραφορὰ γιὰ τὸ κάλλος, αἰώνια θητεία στὴν ἀλήθεια του. Θυμηθεῖτε μόνο τὴν ἑξῆς σκηνή: μετὰ ἀπὸ τὶς μεγαλειώδεις σκηνὲς μὲ τοὺς φλόγινους κύκλους πάνω στὰ ὕδατα, τοὺς ἑκατοντάδες μὲ τὰ κρουστὰ καὶ τὴν μουσικὴ τοῦ Ξαρχάκου νὰ γεμίζει τὸ στάδιο, ἡρεμία: ὅλη ἡ ὑφήλιος στὶς ὀθόνες, ἀναμένοντας ὑπερθέαμα καὶ κλαμπατσίμπαλα, ἀλλὰ ἡρεμία, ἡσυχία, μὲ μόνη τὴν «λίμνη» στὸ στάδιο ἀτάραχη. Καὶ ἔνα παιδὶ ἐμφανίζεται σὲ ἕνα χάρτινο βαρκάκι, ἀνεμίζοντας ἕνα σημαιάκι ὑπὸ τὶς θεῖες μελωδίες τοῦ Χατζιδάκι. Καὶ ἡ φιλαρμονικὴ τοῦ νησιοῦ, βγαλμένη ἀπὸ τὴν συλλογική μας μνήμη καὶ ἀπὸ ὅσο παρὸν δὲν ἔχουμε καταστρέψει ἀκόμα, νὰ συνεχίζει τὴν ὀνειρικὴ εἰκόνα. Τόση πολλὴ ἀλήθεια, τόσο πολὺ κάλλος, μὲ τόσο λίγα ὑλικά. Τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ «ὑπερθεάματος». Ἢ τὸ πανάρχαιο κυκλαδίτικο εἰδώλιο, ποὺ θραύεται γιὰ νὰ μεταμορφωθεῖ στὴν γλυπτὴ τέχνη τῶν ἑπόμενων ἀρχαίων καιρῶν καὶ κατόπιν σὲ σημεῖα-σημάδια τοῦ σημερινοῦ παγκόσμιου πολιτισμοῦ. Καὶ τοποθετοῦνται τὰ κομμάτια στὴ «λίμνη» τοῦ σταδίου, παραπέμποντας στὶς Κυκλάδες. Καὶ μιὰ ἐλιὰ πάμφωτη ἀναδύεται ὡς σύμβολο, ποὺ συμ-βάλλει, βάζει μαζί, ὅ,τι ἤμασταν, ὅ,τι εἴμαστε καὶ ὅ,τι ἐλπίζουμε νὰ εἴμαστε. Χωρὶς νὰ ἀναφερθεῖ ρητῶς, εἰκονίζεται σαφέστατα στὸ στάδιο ἡ ρήση τοῦ Ἐλύτη: «ἐὰν ἀποσυνδέσεις τὴν Ἑλλάδα, στὸ τέλος θὰ δεῖς νὰ σοῦ ἀπομένουν μιὰ ἐλιά, ἕνα ἀμπέλι κι ἕνα καράβι»... Τὸ ἐκδηλωμένο κάλλος τοῦ ἀριστουργήματος τοῦ Παπαϊωάννου σημαίνει τὰ νοήματα, παραπέμπει σὲ αὐτά: δὲν ὑπάρχει οὔτε «μήνυμα τοῦ καλλιτέχνη», οὔτε «ἠθικὸ δίδαγμα», οὔτε τὸ «τί θέλει νὰ πεῖ ὁ ποιητής». Τὸ ἴδιο τὸ κάλλος, ἀφ’ ἧς στιγμῆς ἐπιτευχθεῖ, διδάσκει – δὲν χρειάζεται ὑποτίτλους (οὔτε τὴν ἀφήγηση τοῦ Κωστάλα νὰ τὸ καταστρέφει). Κάλλος ἀπεριόριστο ἀποτυπώνεται καὶ στὴν ἀρχὴ τῆς τελετῆς, στὸ βίντεο μὲ τὴν παρουσίαση τῆς Ἑλλάδας, τοῦ τοπίου της καὶ τοῦ πολιτισμοῦ (τρόπου ζωῆς) της. Τὸ κάλλος πραγματικὰ ἐκπλήσσει, τυφλώνει, εἶναι πραγματικὰ ἀφόρητο γιὰ τὸν ἄνθρωπο τῶν πόλεων. Ὅμως καὶ πάλι, μὴν διανοηθεῖ κανεὶς νὰ ὑπερηφανευτεῖ: οἱ Ἕλληνες ἔχουν ἐμπράκτως ἀπορρίψει αὐτὸ τὸ κάλλος, μὲ τοὺς περίπου ἑπτὰ στοὺς δέκα νὰ ἔχουν ἐπιλέξει τὴν διαμονὴ καὶ ζωὴ σὲ ἐλάχιστες γιγαντιαῖες τερατουπόλεις, καὶ ὅλα σχεδὸν τὰ χωριὰ τῆς Ἑλλάδας πλὴν ἐλαχίστων ποὺ ἀντιστέκονται νὰ κατοικοῦνται κυρίως ἀπὸ γέροντες καὶ μετανάστες. (Ἔχει ὁποιαδήποτε ἄλλη εὐρωπαϊκὴ χώρα τέτοια ὑπερσυγκέντρωση πληθυσμοῦ στὴν πρωτεύουσα;) Πῶς μποροῦν οἱ ἴδιοι αὐτοὶ Ἕλληνες νὰ ὑπερηφανεύονται γιὰ αὐτὸ τὸ κάλλος ὡς «δικό τους»; Ὁπότε, ἂς μὴν κοκορευόμαστε ποὺ ἕνας Δημήτρης Παπαϊωάννου διέσωσε τὴν συλλογικὴ ἀξιοπρέπεια ποὺ ἐμεῖς διαρκῶς προδίδουμε, μὰ ἂς χαμηλώσουμε μὲ αἰδημοσύνη τὸ βλέμμα μας καὶ ἂς μετα-νοήσουμε, δηλαδή: ἂς ἀλλάξουμε μυαλά. Κι ἂν τὸ πράξουμε συλλογικῶς, αὐτὸ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ μεταποιηθεῖ σὲ δημιουργία, πολιτισμό, παραγωγή, πολιτική, οἰκονομία – νὰ ἀνθήσει καὶ νὰ φέρει κι ἄλλο. Καὶ νὰ μᾶς ἀναστήσει. πηγή: Αντίφωνο

...ΗΜΟΥΝ ΣΟΚΑΡΙΣΜΕΝΗ...

Η εντυπωσιακή Anna Kendrick φορώντας κατακόκκινο φόρεμα Oscar de la Renta, πόζαρε για το εξώφυλλο του περιοδικού «Boston Common» και συγκεκριμένα για το Καλοκαιρινό τεύχος. Η 26χρονη ηθοποιός μίλησε για το ότι κάνει διαφορετικά είδη ταινιών... «Δεν ήταν στρατηγική. Αυτοί οι ρόλοι ήταν περισσότερο σαν πραγματοποίηση μιας ευχής, το να κάνω σε ταινίες αυτό που μου φαίνεται δύσκολο να το κάνω στη ζωή. Έχω μανία με τον έλεγχο. Όταν πέφτω, πέφτω ολοκληρωτικά.» Για το αν την άλλαξε το Hollywood… «Ακόμα το βρίσκω τρομερά τρομακτικό, ακόμα ιδρώνω και είμαι σούπερ νευρική όταν περπατάω στο κόκκινο χαλί. Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στο Los Angeles, ήμουν σοκαρισμένη» Επιμέλεια: Μαργαρίτα Μπρίγκου

ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΟΣΧΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΩΝ ΡΩΣΙΩΝ.

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης Με τον Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών κ. Κύριλλο, συναντήθηκε όπως είχε γράψει η Romfea.gr ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας κ. Μάριο Μόντι. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στην πατριαρχική κατοικία της Ιεράς Μονής του Αγίου Δανιήλ, στην οποία συμμετείχε και ο Πρόεδρος των Εξωτερικών Σχέσεων του Πατριαρχείου, Σεβ. Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίων. Από Ιταλικής πλευρά παρέστησαν ο Πρέσβης της Ιταλίας στη Μόσχα, Υπουργοί, Διπλωμάτες και εκπρόσωποι του Πρωθυπουργού. Ο Πατριάρχης Μόσχας αφού καλωσόρισε θερμά τον Πρωθυπουργό Μόντι και την συνοδεία του, τόνισε ότι οι ρωσο-ιταλικές σχέσεις ανέκαθεν χαρακτηρίζονται αδελφικές. Επίσης ο Πατριάρχης αναφέρθηκε και στο διάλογο που υπάρχει μεταξύ Ρωσικής και Ρ/Καθολικής Εκκλησίας, τονίζοντας ότι υπάρχει μια συνεχής ανταλλαγή αντιπροσωπειών. «Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί σημαντική βελτίωση στις σχέσεις με την Ρ/Καθολική Εκκλησία, συμφωνούμε σε πολλά θέματα που αφορούν την ζωή του σύγχρονου ανθρώπου», σημείωσε ο Πατριάρχης Κύριλος. Σε άλλο σημείο ο κ. Κύριλλος υπογράμμισε ότι τα τελευταία χρόνια, στην Ιταλία έχει αυξηθεί πάρα πολύ ο αριθμός των ρώσων τουριστών. Ο Προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας ενημέρωσε τον Ιταλό Πρωθυπουργό, ότι παρακολουθεί στενά τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη σήμερα. «Ανησυχούμε για την οικονομική κατάσταση που βιώνει σήμερα η χώρα σας. Ελπίζουμε ότι εσείς, ως διάσημος οικονομολόγος, θα κάνετε ό,τι είναι δυνατόν για να ανακουφιστεί ο ιταλικός λαός και βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση», ανέφερε ο Πατριάρχης απευθυνόμενος προς τον Ιταλό Πρωθυπουργό. Κατά τη διάρκεια της συνάντησης ο Πατριάρχης επεσήμανε ότι σήμερα στην Ιταλία, κατοικεί μεγάλος αριθμός μεταναστών από τις χώρες που απαρτίζουν το κανονικό έδαφος του Ρωσικού Πατριαρχείου – Ρώσοι, Ουκρανοί, Λευκορώσοι και Μολδαβοί. Ο κ. Κύριλλος εξέφρασε την ελπίδα ότι η διοικητική δομή της Ρωσικής Εκκλησίας στην Ιταλία, θα λάβει θέση μεταξύ των άλλων θρησκευτικών οργανώσεων, οι οποίες αλληλεπιδρούν με το ιταλικό κράτος. «Μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους, που χρειάζονται άμεσα πνευματική φροντίδα», ανέφερε ο Πατριάρχης. Ο Ιταλός Πρωθυπουργός από την πλευρά του, ευχαρίστησε τον Πατριάρχη Μόσχας για την ευκαιρία να συναντηθούν από κοντά. «Αυτή είναι η πρώτη συνάντηση που έχω μαζί σας, κατά την πρώτη μου επίσημη επίσκεψη στη Ρωσία. Εδώ θα συναντηθώ με τον Πρόεδρο Βλ. Πούτιν και τον Πρωθυπουργό Ντ. Μεντβέντεφ», ανέφερε ο κ. Μόντι. Ο Πρωθυπουργός της Ιταλίας εξέφρασε επίσης την πεποίθηση ότι οι διμερείς σχέσεις, είναι πολύ σημαντικές με τους πνευματικούς ηγέτες των δύο χωρών. Τέλος ο Πατριάρχης και ο Πρωθυπουργός είχαν μια εποικοδομητική ανταλλαγή απόψεων, σχετικά με τις αιτίες της ευρωπαϊκής κρίσης, αλλά και τους τρόπους που θα οδηγήσουν στην έξοδο από τις δύσκολες καταστάσεις.

...ΜΕΓΑΣ...ΠΡΟΦΗΤΗΣ.!!!

Μια προφητική δήλωση είχε κάνει πριν πολλά πολλά χρόνια πριν ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Ο μεγιστάνας είχε μιλήσει για όλα αυτά που βιώνει σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης λόγω της κρίσης. Διαβάστε τι είχε πει: «Θα 'ρθει μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης, θα αποθηκευτεί στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί, μη κατέχοντες, θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει την ζωή των ολίγων κατεχόντων, κόλαση...». http://www.newsbomb.gr/prionokordela/rokanidia/story/218990/ta-profitika-logia-toy-aristoteli-onasi-gia-tin-krisi%22

...Ε.Σ.Π.Ο.Α.

Νέα Υόρκη.- Με τη συμμετοχή δεκάδων αντιπροσώπων από πολλά τμήματα των τριών Περιφερειών (Μεσοδυτικής, Δυτικής και Ανατολικής) θα διεξαχθεί από τις 24 – 29 Ιουλίου 2012 στο Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρίπολης, στην όμορφη και ιστορική πρωτεύουσα της Αρκαδίας, το 71ο Εθνικό Συνέδριο της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας Αμερικής. «Τιμούμε τον Πολιτισμό και τις Παραδόσεις μας και Οραματιζόμαστε το Μέλλον. Αλληλεγγύη με την Ελλάδα και την Αρκαδία!» Αυτό είναι το κεντρικό θέμα του συνεδρίου της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας που ιδρύθηκε στη Νέα Υόρκη το 1931 και εδρεύει στο Σικάγο, έχοντας συμπληρώσει 81 χρόνια προσφοράς στην αρκαδική παροικία των Η.Π.Α., την γενέτειρα Αρκαδία και την Ελλάδα γενικότερα, καθώς και στον Ελληνισμό της Αμερικής. Την Τρίτη 24 Ιουλίου 2012, στις 12 το μεσημέρι, θα πραγματοποιηθεί στο ξενοδοχείο «Μαίναλον» στην Πλατεία Αρεως η τελευταία κοινή συνεδρίαση των αξιωματούχων της απερχόμενης Ανώτατης Διοίκησης και του Συμβουλίου των Επιτρόπων της Π.Ο.Α., και στις 8 το βράδυ, στον ίδιο χώρο, θα παρατεθεί δεξίωση προς τιμήν των συνέδρων και θα δοθεί συνέντευξη Τύπου στα τοπικά ΜΜΕ. Οι εργασίες Η επίσημη έναρξη του συνεδρίου θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012, στις 10 το πρωί, στο Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρίπολης, και αναμένεται να παραστούν οι Μητροπολίτες Μαντινείας και Κυνουρίας κ. Αλέξανδρος και Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας, ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου, κ.Πέτρος Τατούλης, ο αντιπεριφερειάρχης Αρκαδίας, κ.Βαγγέλης Γιαννακούρας, ο Δήμαρχος Τρίπολης, κ.Γιάννης Σμυρνιώτης, βουλευτές του Νομού και άλλοι τοπικοί παράγοντες. Κατά τη διάρκεια της τελετής έναρξης θα απονεμηθούν από τον Πρόεδρο της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας κ. Ευάγγελο Ποτάκη και τον Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής κ. Ανδρέα Παπαντωνίου, τιμητικές διακρίσεις στη Γ.Γ.του ΣΑΕ Δρ. Ολγα Σαραντοπούλου, για τη συνολική προσφορά της στον Απόδημο Ελληνισμό, και στην αρχαιολόγο και συγγραφέα Δρ. Μαρία Βλασσοπούλου – Καρύδη, σε αναγνώριση του έργου της. Θα τιμηθούν, επίσης, για το σύνολο της προσφοράς τους στην Π.Ο.Α., οι πρώην πρόεδροι κ.κ. Δημήτρης Φίλιος (Νέα Υόρκη) και Αλέκος Ρηγόπουλος (Καλιφόρνια), καθώς και ο απερχόμενος πρόεδρος του Συμβουλίου Επιτρόπων, κ.Αντυ Κώστας (Σικάγο). Οι εργασίες του 71ου Συνεδρίου θα αρχίσουν το μεσημέρι της Τετάρτης 25 Ιουλίου με την εκλογή προεδρείου και τον σχηματισμό των Επιτροπών και ακολούθως θα ξεκινήσει ο απολογισμός της απερχόμενης διοίκησης, ο οποίος θα ολοκληρωθεί το μεσημέρι της Πέμπτης 26 Ιουλίου. Για το απόγευμα της ίδιας μέρας έχει προγραμματιστεί η συζήτηση για την Αρκαδική Νεολαία με συντονίστρια την κ. Βικτώρια Θανούκου, υπεύθυνη Νεολαίας της Π.Ο.Α. Την Παρασκευή 27 Ιουλίου, οι εργασίες του συνεδρίου θα συνεχιστούν με τις αναφορές των διαφόρων Επιτροπών, την έγκριση του Προϋπολογισμού και την υιοθέτηση των Ψηφισμάτων και θα ολοκληρωθούν με την εκλογή νέας ανώτατης διοίκησης για τη διετία 2012- 2014. Πέρα από τα βασικά θέματα της κατάρτισης του Προϋπολογισμού για τη διετία 2012- 2014 και της αναθεώρησης του Καταστατικού της Π.Ο.Α., μεταξύ των θεμάτων που θα απσχολήσουν τους συνέδρους συμπεριλαμβάνονται ακόμα το Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης και η προστασία της περιουσίας της Π.Ο.Α., το θέμα της προσέλκυσης της νεολαίας, η επικοινωνιακή πολιτική της οργάνωσης, αλλά και η διατήρηση της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς στις Η.Π.Α.,και η μεταλαμπάδευσή της στις νεότερες γενιές. Ιδιαίτερη μνεία αναμένεται να γίνει για το πρόγραμμα συλλογής στοιχείων και καταγραφής της ιστορίας των Αρκάδων της Αμερικής και της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας, το Arcadian History Project, που φιλοδοξεί να υλοποιήσει η οργάνωση μέσα στα επόμενα χρόνια. Ηδη, η Π.Ο.Α. έχει ήδη συμβληθεί με τον γνωστό συγγραφέα Πέτρο Σαραντάκη για το τμήμα εκείνο της ιστορίας που καλύπτει την πολύπλευρη προσφορά των Αρκάδων της Αμερικής στη γενέτειρα Αρκαδία. Το Σάββατο 28 Ιουλίου 2012 το πρόγραμμα περιλαμβάνει πέντε θεματικές συζητήσεις με πρώτη, στις 9:30 πμ, τη συζήτηση για το Πανεπιστήμιο «Arcadia» στην Πενσυλβάνια, με συντονιστή τον κ. Γιώργο Τσιαγκούρη. Θα ακολοθήσει η ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Αρκαδία: Προοπτικές Οικονομικής, Τουριστικής και Πολιτιστικής Ανάπτυξης εν μέσω κρίσης» που συνδιοργανώνεται από τις Παναρκαδικές Ομοσπονδίες Αμερικής και Ελλάδος, με συντονιστές τους κκ. Δημήτρη Φίλιο και Βασίλη Γιαννακάκο και στην οποία θα συμμετέχουν -μεταξύ άλλων- ο Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αρκαδίας, κ. Ιωάννης Μπουντρούκας, ο Πρόεδρος της Τουριστικής Επιτροπής Δήμου Τρίπολης, κ. Γιάννης Σαμπράκος και ο Πρόεδρος Ελληνο-Αμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου, κ. Παύλος Κοτρότσιος. Την τρίτη θεματική συζήτηση θα απασχολήσει «Ο Πολιτισμός ως Μοχλός Ανάπτυξης» με εισηγητές τον κ. Σωτήριο Μπρέγιαννο, Πρόεδρο της Διεθνούς Αρκαδικής Εταιρείας, τον Δρ. Ιωάννη Σιάμπη, αντιπρόεδρο του τμήματος #103 «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» της Π.Ο.Α., και την Dr. Kim Shelton, καθηγήτρια Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνια. Η τέταρτη θεματική συζήτηση θα περιστραφεί γύρω από την προστασία του Περιβάλλοντος με βασικό εισηγητή τον πρόεδρο της Οργάνωσης «Αεί Μαίναλον» κ. Βασίλη Κουνέλη. Η σειρά των θεματικών συζητήσεων θα κλείσει με τη συζήτηση για το Παναρκαδικό Νοσοκομείο Τρίπολης, με συντονιστές τον πρόεδρο της Επιτροπής Νοσοκομείου της Π.Ο.Α, κ. Δημήτρη Φίλιο και τον συμπρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής του 71ου Συνεδρίου, κ. Γιάννη Χείλαρη. Θα συμμετάσχουν η κ. Ελένη Σουρούνη, διοικητής του Παναρκαδικού Νοσοκομείου, ο Δρ. Νικόλαος Μεζίτης, πρόεδρος του Ελληνικού Ιατρικού Συλλόγου Νέας Υόρκης, και ο Δρ. Γεώργιος Παπασταματάκης, Πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αρκαδίας. Από τη Νέα Υόρκη θα μετέχουν στη συζήτηση ο Δρ. Σπύρος Μεζίτης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ιατρικών Συλλόγων Αμερικής – Καναδά, και ο Δρ. Γεώργιος Τσιούλιας, πρώην πρόεδρος του Ελληνικού Ιατρικού Συλλόγου Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, θα πραγματοποιηθεί συζήτηση για το ρόλο του Παγκόσμιου Παναρκαδικού Συμβουλίου και το Παγκόσμιο Συνέδριο που προγραμματίζεται για το 2014, με τη συμμετοχή του Προέδρου του ΠΠΣ, Ιωάννη Λιαμπότη και εκπροσώπων των Ομοσπονδιών Αμερικής, Καναδά, Αυστραλίας και Ελλάδος. Ακολούθως θα προβληθεί το ντοκυμαντέρ της Μαρίας Ηλιού «Το Ταξίδι» και αμέσως μετά θα γίνει η πρώτη κοινή συνεδρίαση της Ανώτατης Διοίκησης και του Συμβουλίου Επιτρόπων της Π.Ο.Α. με τη νέα τους σύνθεση και θα δοθεί Συνέντευξη Τύπου στα Αρκαδικά ΜΜΕ. Παράλληλες εκδηλώσεις Το βράδυ της Τετάρτης 25 Ιουλίου οι σύνεδροι θα επισκεφθούν το ιστορικό Βαλτέτσι, όπου θα τελεστεί επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των αγωνιστών του 1821 και θα ακολουθήσει πολιτιστική εκδήλωση και δείπνο. Το βράδυ της Πέμπτης 26 Ιουλίου, οι σύνεδροι θα έχουν τη μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουν το θεατρικό μονόπρακτο του Θανάση Βαλτινού «Το Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη» σε διασκευή, σκηνοθεσία και ερμηνεία του γνωστού ηθοποιού Αντώνη Αντωνίου, στο χωριό Δάρα. Το βράδυ της Παρασκευής 27 Ιουλίου κατά τη διάρκεια του επίσημου δείπνου του συνεδρίου στο Sunset Restaurant, στον Νέο Καρδαρά Αρκαδίας, θα απονεμηθεί το Βραβείο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης» στον διακεκριμμένο Αρκάδα συγγραφέα και ακαδημαϊκό, κ. Θανάση Βαλτινό. Την Κυριακή 29 Ιουλίου, αμέσως μετά την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας και το μνημόσυνο στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου, οι σύνεδροι θα αναχωρήσουν για ολοήμερη εκδρομή στην Κυνουρία, με στάσεις στο Αρκαδικό Χωριό, την Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (Λουκούς) και το Λεωνίδιο.

...ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ...

Πανέμορφα κοράλλια, ύφαλοι με ιστορία χιλιάδων χρόνων, εντυπωσιακά οικοσυστήματα με μοναδική βιοποικιλότητα, όλα αυτά που αποτελούν κάποια από τα κρυμμένα μυστικά του Αιγαίου έφερε πρόσφατα στην επιφάνεια πολυεθνική επιστημονική ομάδα, σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος». Πρόκειται για έναν περιβαλλοντικό θησαυρό, που απειλείται από την καταστροφική αλιεία και πρέπει άμεσα να προφυλαχθεί. Το νησιωτικό σύμπλεγμα των Φούρνων Κορσεών (νοτιοανατολικά της Ικαρίας), γνωστό για την ομορφιά της θάλασσάς του και ακόμα περισσότερο ως ψαρότοπος, έκρυβε τελικά πολύ περισσότερα κάτω από το νερό. «Είχαμε εικόνα για την ύπαρξη υφάλων στη θαλάσσια περιοχή, ενώ κατά καιρούς όμορφα κοράλλια είχαν ανασυρθεί από τα θαλάσσια βάθη. Ταυτόχρονα, βλέπαμε και την καταστροφή που γίνεται στους υφάλους, κυρίως με τη χρήση της μηχανότρατας» λέει στην «Κ» η κ. Αναστασία Μήλιου, υδροβιολόγος και συντονίστρια επιστημονικής ερευνας του «Αρχιπελάγους». «Σκεφτήκαμε ότι πρέπει να αναζητήσουμε διεθνή βοήθεια, για να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητά μας», συμπληρώνει. Ετσι, διοργανώθηκε το 1ο Περιφερειακό Εκπαιδευτικό Workshop, με θέμα την εφαρμογή τεχνικών καταγραφής των υφάλων ασβεστολιθικών ροδοφυκών (γνωστών και ως «τραγάνα») στα θαλάσσια οικοσυστήματα της Ελλάδας, με συμμετοχή επιστημόνων από εφτά χώρες (Ισπανία, Ελλάδα, Αγγλία, Λίβανος, Τουρκία, Κροατία, Αίγυπτος), με τη συμβολή του Περιφερειακού Κέντρου Δράσης για τις Ειδικά Προστατευόμενες Περιοχές (RAC/SPA) του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ και τη συνεργασία του «Αρχιπελάγους». Τα ευρήματα των ερευνητών ήταν πραγματικά εντυπωσιακά. Κατεβαίνοντας σε βάθη 50 – 170 μ. κατέγραψαν σημαντικούς υφάλους ασβεστολιθικών ροδοφυκών. Πρόκειται για περιοχές εξαιρετικά υψηλής βιοποικιλότητας. Στη Μεσόγειο έχουν βρεθεί στις τραγάνες 1.666 διαφορετικά είδη (300 είδη φυκών, 1.200 είδη ασπονδύλων και πάνω από 100 είδη ψαριών), ενώ στους βιοτόπους αυτούς αναπαράγονται ορισμένα από τα μεγάλα ψάρια της Μεσογείου, όπως ροφοί, συναγρίδες, φαγκριά, αλλά και αστακοί. Κατά τη διάρκεια της έρευνας στους Φούρνους καταγράφηκαν 35 είδη ασπόνδυλων και 36 είδη φυκών, ενώ εξαιρετική εντύπωση προκάλεσε η ανακάλυψη κοραλλιών σε μεγάλα βάθη με εκτιμώμενη ηλικία άνω των 700 ετών! Κοράλλια στο Αιγαίο; «Βεβαίως και υπάρχουν κοράλλια στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο συνολικά, μόνο που αναπτύσσονται σε μεγαλύτερη βάθη (από 80 – 300 μ.) σε σχέση με τις τροπικές θάλασσες. Τα κοράλλια είναι αποικίες ζώων και πέρα από την ομορφιά τους είναι περιοχές με πολύ μεγάλη βιοποικιλότητα, τόποι όπου άλλοι μεγαλύτεροι οργανισμοί αναζητούν τροφή ή κρυψώνα» εξηγεί στην «Κ» η κ. Μαρία Σίνη, θαλάσσια βιολόγος, ερευνήτρια και υποψήφια διδάκτωρ στις κοραλλιογενείς βιοκοινότητες. Η κ. Σίνη πραγματοποίησε κατάδυση στους Φούρνους και είδε από κοντά την περιοχή: «Είναι μια περιοχή πολύ παραγωγική, με μεγάλη ποικιλία ειδών σε σχετικά καλή κατάσταση». Σημεία καταστροφής Δυστυχώς όμως στην περιοχή εντοπίστηκαν και αρκετοί ύφαλοι ολοσχερώς κατεστραμμένοι από τις μηχανότρατες. Οι σιδερένιες πόρτες, που κάθε μία μπορεί να φτάνει σε βάρος μέχρι και τον ένα τόνο, κινούνται σαν υποβρύχιες μπουλντόζες προκαλώντας καταστροφή που χρειάζεται αιώνες για να ανακάμψει. Πρόκειται για αποτέλεσμα της έλλειψης καταγραφής των υφάλων ασβεστολιθικών ροδοφυκών. «Η Ελλάδα δεσμεύεται από την ευρωπαϊκή νομοθεσία και διεθνείς συμβάσεις για την προστασία των ιδιαίτερα παραγωγικών θαλάσσιων οικοσυστημάτων και όφειλε να έχει ήδη ολοκληρώσει σε μεγάλος μέρος τη χαρτογράφησή τους. Ωστόσο, διαχρονικά η χώρα μας αγνοεί παντελώς τη θεμελιώδη σημασία που έχουν αυτά τα σπάνια οικοσυστήματα για το μέλλον της αλιείας. Δεν εφαρμόζεται κανένα μέτρο για την προστασία αυτών των ενδιαιτημάτων», τονίζει το «Αρχιπέλαγος». «Οι επιστήμονες από τις άλλες χώρες υπογράμμισαν τη μοναδικότητα του βυθού του Αιγαίου. Αποτελεί ένα περιβαλλοντικό συγκριτικό πλεονέκτημα για τη χώρα μας. Δεν πρέπει να αφήσουμε να καταστραφεί ή να λεηλατηθεί», υπογραμμίζει η κ. Σίνη. Χαρτογράφηση με τη βοήθεια των ψαράδων Ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο στη μέθοδο του «Αρχιπελάγους» είναι ότι προσπάθησε μεθοδικά να συνεργαστεί με την τοπική κοινωνία. «Στους Φούρνους σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού ασχολείται με την αλιεία, είτε είναι ψαράδες είτε τους στηρίζουν. Καταλαβαίνουν πιο εύκολα την αξία της προστασίας της θαλάσσιας βιοποικιλότητας. Γι’ αυτό μας βοήθησαν», μας λέει η κ. Μήλιου. Αποτέλεσμα ήταν η υλοποίηση της χαρτογράφησης… με κοινωνική συμμετοχή! Συγκεκριμένα, οι ψαράδες του νησιού υπέδειξαν στους Ελληνες και ξένους επιστήμονες, με βάση την εμπειρία δεκαετιών που διαθέτουν, πού έχουν εντοπίσει υφάλους ή περιοχές με πλούσια ενδιαιτήματα. Ετσι, εξοικονομήθηκε χρόνος και χρήματα. Εξάλλου πέρα από την ενεργό συμμετοχή των ψαράδων, το όλο πρόγραμμα υλοποιήθηκε με τη συνεργασία του τοπικού αλιευτικού συλλόγου και του δήμου Φούρνων Κορσεών. «Είναι κάτι που γίνεται για πρώτη φορά. Οι επιστήμονες από το εξωτερικό εντυπωσιάστηκαν από τον βαθμό συνεργασίας με την τοπική αλιευτική κοινωνία. Μερικές φορές ήταν αστείο, καθώς όταν μιλούσαμε για ένα είδος, άλλη ονομασία δίναμε εμείς, άλλη οι ψαράδες, αλλά τελικά συνεννοούμασταν», τονίζει η ερευνήτρια του «Αρχιπελάγους». Μάλιστα, μετά την πιλοτική εφαρμογή αυτής της μεθόδου στους Φούρνους αναμένεται να γενικευθεί και σε άλλα μέρη της Μεσογείου. «Η δική μας επιδίωξη είναι να γίνουν όλα σε συνεργασία με τους ψαράδες», συμπληρώνει η κ. Μήλιου. Αυτή είναι και η καλύτερη προϋπόθεση για να τηρηθούν οι μελλοντικοί όροι προστασίας. Στόχος των ερευνητών είναι μέχρι τον Σεπτέμβριο να ολοκληρωθεί η διαδικασία της χαρτογράφησης των υφάλων ασβεστολιθικών ροδοφυκών και η υποβολή δεδομένων και χαρτών στις υπεύθυνες διοικητικές υπηρεσίες. Στη συνέχεια πρέπει να καθοριστούν συγκεκριμένα μέτρα διαχειριστικής προστασίας και αλιευτικά πεδία όπου θα απαγορευτεί η αλιεία με συρόμενα εργαλεία. «Ελπίζουμε να μην κολλήσουμε στη γραφειοκρατία. Στόχος μας είναι να αναδείξουμε την πρώτη συνδιαχειριζόμενη με τους ψαράδες ζώνη αλιείας», τονίζει η κ. Μήλιου. Πρόταση για μικρό μουσείο Αμεσα, οι ερευνητές του «Αρχιπελάγους» έχουν προτείνει στους κατοίκους των Φούρνων να συγκεντρώσουν τα διάφορα εντυπωσιακά δείγματα από κοράλλια που έχουν στα σπίτια τους σε ένα μικρό μουσείο – εκθετήριο. «Θα μπορούσαν να διαμορφωθούν μικρές θαλάσσιες προστατευόμενες περιοχές, όχι τεράστιες ζώνες που δεν είναι λειτουργικές. Αλλά κι αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να τις παρακολουθείς, να βλέπεις πώς εξελίσσονται τα ενδιαιτήματα, εάν είναι επαρκή τα μέτρα», σημειώνει η θαλάσσια βιολόγος κ. Μαρία Σίνη. Η κ. Σίνη σημειώνει ότι δεν έχουμε εικόνα για τον βιολογικό πλούτο που κρύβουν οι θάλασσές μας, καθώς είναι ελάχιστα εξερευνημένες. «Επίσης, η περιβαλλοντική ενημέρωση και εκπαίδευση είναι ανεπαρκής». Προγράμματα σαν κι αυτά που αναπτύσσονται στους Φούρνους δημιουργούν νέα γνώση για το τι βρίσκεται στα βάθη των ελληνικών θαλασσών. Και αποκαλύπτουν ό,τι αξίζει ιδιαίτερης προσοχής και προστασίας. kathimerini.gr

ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ....

Έξι μαθητές της Α' και Β' Λυκείου κέρδισαν σημαντικές διακρίσεις στη Μαθηματική Ολυμπιάδα, αφήνοντας πίσω Γερμανούς, Γάλλους και Ολλανδούς. Ένα Χρυσό, ένα Αργυρό, τρία Χάλκινα μετάλλια και μια Εύφημη μνεία από τους Έλληνες Μαθητές στην 53η Διεθνή Μαθηματική Ολυμπιάδα, που διοργανώθηκε στην Αργεντινή από τις 4 μέχρι τις 16 Ιουλίου 2012. Στο διαγωνισμό, οι Έλληνες μαθητές αναδείχθηκαν ως τα καλύτερα μαθηματικά μυαλά στις χώρες της ευρωζώνης, αφήνοντας πίσω τους Γερμανούς, Ιταλούς, Ολλανδούς, Ισπανούς και μαθητές άλλων χωρών που έλαβαν μέρος. Το Χρυσό μετάλλιο έπεσε μάλιστα σε ελληνικά χέρια για δεύτερη συνεχή χρονιά, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι μαθητές που εκπροσώπησαν τη χώρα μας διακρίθηκαν. Οι νέοι 'Έλληνες, με όπλο τους το ταλέντο τους στα μαθηματικά, συνέχισαν τη μεγάλη παράδοση των επιτυχιών των ελληνικών ομάδων στις Διεθνείς Μαθηματικές Ολυμπιάδες, δικαιώνοντας το έργο της Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρείας που προετοιμάζει και υποστηρίζει τις προσπάθειες αυτών των μαθητών πάντα σε εθελοντική βάση. Τους μαθητές συνόδεψαν ο Αναπληρωτής Καθηγητής του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου κ. Ανάργυρος Φελλούρης και ο Μαθηματικός κ. Ευάγγελος Ζώτος. Οι μαθητές που διακρίθηκαν: •Λώλας Παναγιώτης, Τρίκαλα, Χρυσό Μετάλλιο •Δημάκης Παναγιώτης, Αθήνα , Αργυρό Μετάλλιο •Μουσάτωβ Αλέξανδρος, Αθήνα, Χάλκινο Μετάλλιο •Σκιαδόπουλος Αθηναγόρας, Ρόδος, Χάλκινο Μετάλλιο •Τσίνας Κωνσταντίνος, Τρίκαλα, Χάλκινο Μετάλλιο •Τσαμπασίδης Ζαχαρίας, Κατερίνη, Εύφημη Μνεία Από το Λύκειο στη NASA δύο Έλληνες μαθητές Από το Λύκειο στη NASA για εκπαίδευση βρίσκονται δύο Έλληνες μαθητές. Για εννέα μέρες οι δύο νεαροί που αρίστευσαν στο 17ο Διαγωνισμό Αστρονομίας και Διαστημικής θα βρίσκονται στις εγκαταστάσεις της NASA στο Huntsville της Alabama των ΗΠΑ και θα περάσουν τη δύσκολη εκπαίδευση των αστροναυτών. Ο πρόεδρος της εταιρείας Αστρονομίας και Διαστήματος, Κωνσταντίνος Μαυρομμάτης μιλάει για το πως επελέγησαν οι Νίκος Κουκουφίλιππας και Ιωάννα Κούρκουλου. Και λέει χαρακτηριστικά: «Αυτοί οι μαθητές ήταν οι πρώτοι μαθητές που διακρίθηκαν στον Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Αστρονομίας και Διαστημικής που έγινε σε τρεις φάσεις. Η πρώτη ήταν μέσω διαδικτύου, η δεύτερη φάση έγινε σε όλα τα Λύκεια της χώρας και η τρίτη φάση των σαράντα καλύτερων από τις προηγούμενες φάσεις, ήρθαν στο Βόλο, Μάρτιο και έδωσαν εξετάσεις πάνω σε θέματα αστρονομίας και διαστημικής». "Συμμετείχα και πέρυσι, αλλά φέτος πήγα πολύ καλύτερα και κατάφερα να εξασφαλίσω τη μία από τις δύο θέσεις για το εκπαιδευτικό ταξίδι στη NASA. Φυσικά είμαι πολύ χαρούμενος, καθώς μου αρέσει πολύ η αστρονομία. Μάλιστα σκέφτομαι να γίνω αστροφυσικός" δήλωσε στον "Ελεύθερο Τύπο" ο 16χρονος μαθητής που του χρόνου θα κάθεται στα θρανία της Β' τάξης του Λυκείου. "Η αστρονομία σου δίνει το έναυσμα να ψάξεις τα πάντα. Ακόμα και για την αρχή του κόσμου. Είμαι μία επιστήμη που σου κινεί το ενδιαφέρον", συμπλήρωσε. Ενθουσιασμένη και η 17χρονη μαθήτρια που σημείωσε ότι διάβασε πολύ σκληρά για να αντεπεξέλθει στον διαγωνισμό. "Ήταν η τρίτη φορά που συμμετείχα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Ασχολούμαι από μικρή με την αστρονομία, η οποία είναι μια πολύ όμορφη επιστήμη. Περιμένω με αγωνία την ώρα που θα ξεκινήσω την εκπαίδευση των αστροναυτών", σημείωσε. Οι δύο αριστούχοι μαθητές θα επιστρέψουν από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το Σάββατο 28 Ιουλίου.

50 ΠΑΡΑ 1=49 ΤΑ ΚΟΥΜΑΝΤΑ...

Τα ονόματα των προσώπων που τοποθετούνται στις γενικές γραμματείες των υπουργείων τα υπουργεία Εξωτερικών, Οικονομικών, Εσωτερικών, Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Ανάπτυξης, Παιδείας, Περιβάλλοντος, Εργασίας, Υγείας, Αγροτικής Ανάπτυξης, Δικαιοσύνης, Δημόσιας Τάξης, Τουρισμού και Ναυτιλίας, ανακοινώθηκαν από το γραφείο τύπου του πρωθυπουργού. Συγκεκριμένα: ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Κασκαρέλης Βασίλης 2. Γενική Γραμματεία Διεθνών Οικονομικών Μίχαλος Παναγιώτης Σχέσεων και Αναπτυξιακής Συνεργασίας 3. Γενική Γραμματεία Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Καλογερόπουλος Αριστείδης ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Μέργος Γιώργος 2. Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων Θεοχάρης Χάρης 3. Γενική Γραμματεία Δημοσιονομικής Πολιτικής Παπακωνσταντίνου Χριστίνα 4. Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας Γούναρης Αβραάμ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Ιωαννίδης Γιάννης 2. Γενική Γραμματεία Πληθυσμού και Κοινωνικής Συνοχής Συρίγος Άγγελος 3. Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων Ζέτα Μακρή ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΗΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ 1. Γενική Γραμματεία Δημόσιας Διοίκησης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Στεφάνου Δημήτρης 2. Γενική Γραμματεία Εθνικού Κέντρου Δημόσιας Διοίκησης Αναγνωστοπούλου Άννα ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Τσόκας Σεραφείμ 2. Γενική Γραμματεία Δημοσίων Επενδύσεων (ΕΣΠΑ) Γιαννούσης Γιάννης 3. Γενική Γραμματεία Τηλεπικοινωνιών & Ταχυδρομείων Δασκαλάκης Μενέλαος 4. Γενική Γραμματεία Εμπορίου Κομνηνός Στέφανος 5. Γενική Γραμματεία Βιομηχανίας Ευσταθόπουλος Σπύρος 6. Γενική Γραμματεία Καταναλωτή Στεργίου Γιώργος 7. Γενική Γραμματεία Δημοσίων Έργων Σιμόπουλος Στράτος 8. Γενική Γραμματεία Μεταφορών Σταθόπουλος Νίκος 9. Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας Μάγκλαρης Βασίλης 10. Γενική Γραμματεία Στρατηγικών & Ιδιωτικών Επενδύσεων Σελέκος Πέτρος ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Κυριαζής Θανάσης 2. Γενική Γραμματεία Θρησκευμάτων Καλαϊτζής Γιώργος 3. Γενική Γραμματεία Πολιτισμού Μενδώνη Στέλλα 4. Γενική Γραμματεία Αθλητισμού Γιαννακίδου Κυριακή 5. Γενική Γραμματεία Δια Βίου Μάθησης Καράτζολα Ελένη 6. Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς Κανελλόπουλος Παναγιώτης ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Ευαγγελίδου Μάρω 2. Γενική Γραμματεία Χωροταξίας και Αστικού Περιβάλλοντος Αλεξιάδης Σωκράτης 3. Γενική Γραμματεία Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Μαθιουδάκης Κώστας ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Στρατινάκη Άννα 2. Γενική Γραμματεία Πρόνοιας Μπέκου Ευθυμία 3. Γενική Γραμματεία Κοινωνικών Ασφαλίσεων Κοκκόρης Παναγιώτης 4. Γενική Γραμματεία Διαχείρισης Κοινοτικών και Άλλων Πόρων Δελαπόρτα Άννα ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Καλλίρης Πελοπίδας 2. Γενική Γραμματεία Δημόσιας Υγείας Παπανικολάου Χριστίνα ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΦΙΜΩΝ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Κορασίδης Μόσχος 2. Γενική Γραμματεία Αγροτικής Πολιτικής & Διεθνών Σχέσεων Μελάς Δημήτρης ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Κανελλόπουλος Νικόλας 2. Γενική Γραμματεία Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Σούρλας Γιώργος ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ 1.Γενική Γραμματεία Υπουργείου Ανδρεουλάκος Θανάσης 2.Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας Γεωργιάδης Πάτροκλος ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ 1. Γενική Γραμματεία Υπουργείου Λιάσκος Τάσος 2. Γενική Γραμματεία Ολυμπιακής Αξιοποίησης Πυργιώτης Γιάννης ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΝΑΥΤΙΛΙΑΣ 1.Γενική Γραμματεία Υπουργείου Μπούσιος Θανάσης 2.Γενική Γραμματεία Λιμένων & Λιμενικής Πολιτικής Μουτζούρης Κώστας 3. Γενική Γραμματεία Ασφάλειας Ναυσιπλοΐας Χριστόπουλος Θανάσης 4. Γενική Γραμματεία Αιγαίου & Νησιωτικής Πολιτικής Σπιλάνης Γιάννης

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

Λογιστικά παζαρέματα αντί πολιτικής του Χρήστου Γιανναρά H κρίση είναι κοινωνική. H οικονομική καταστροφή, η αποδιοργάνωση του κράτους, η αδυναμία λειτουργίας θεσμών, μαρτυρούν την κρίση, δεν τη συνιστούν. Yπαίτιος για την κρίση είναι το πολιτικό σύστημα, η κομματοκρατία, το πελατειακό κράτος. Aλλά σε αδιέξοδο είναι η κοινωνία, που δεν έχει τίποτε να αντιτάξει, καμιά στοχοθεσία ή ανάγκη άλλη, διαφορετική από τα ρητορεύματα φαύλων και ανίκανων πολιτικάντηδων. Eφημερίδες, τηλεοράσεις και ραδιόφωνα προβάλουν (και επιβάλλουν) την εντύπωση, πως αν η οικονομία στοιχειωδώς τονωθεί, η κοινωνία θα βγει από το αδιέξοδο. Aυτή η βεβαιότητα ήταν ολοφάνερη και πίσω από τις Προγραμματικές Δηλώσεις της κυβέρνησης, πίσω και από την κριτική της αντιπολίτευσης. Mε «σωστή» επαναδιαπραγμάτευση του «Mνημονίου», αποκρατικοποιήσεις και διαρθρωτικές αλλαγές, «βελτίωση» των εισπρακτικών μηχανισμών, επάνοδο των καταθέσεων, μετάθεση των προθεσμιών αποπληρωμής χρεών, θα αναστηθεί το πτώμα, θα «ανακάμψουμε» από τον εφιάλτη. Για να ξεγυμνωθεί αυτή η ψευδαπάτη, θα βοηθούσε ίσως μια ευφυής δημοσκόπηση: Πώς καταλαβαίνει ο ελλαδικός πληθυσμός την «ανάκαμψη», την έξοδο από την κρίση; Tο πιθανότερο είναι: σαν επάνοδο στην προτέρα κατάσταση, μετριασμένη. Tο κράτος να δανείζεται ανέμελο και ο πολίτης να διεκδικεί αποτελεσματικά (πάντοτε). Nα διεκδικεί αυτός που δεν παράγει ούτε αγαθά ούτε υπηρεσίες. Nα διεκδικεί με απροκάλυπτα αντικοινωνικές, εκβιαστικές πρακτικές. Xάρη σε κομματική εύνοια, να μπορεί ο πολίτης να εισπράττει υγιέστατος συντάξεις αναπηρίας (ακόμα και τυφλότητας). Nα είναι διορισμένος κηπουρός μουσείου χωρίς κήπο, να παίρνει επιδότηση για να αλλάξει καλλιέργειες και αυτός να αγοράζει επιδεικτικό τρακτέρ ή BMW, να μισθώνει αλλοδαπούς για τις καλλιέργειες και ο ίδιος να σέρνεται μέρα-νύχτα σε καφετέριες. Δεν ξέρει ο σημερινός Eλλαδίτης άλλη ποιότητα ζωής, άλλη χαρά ζωής για να φανταστεί την «ανάκαμψη». Eφημερίδες, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα αφήνουν να διαφανεί ότι η έξοδος από την κρίση σημαίνει μεν επάνοδο στο μοναδικό όραμα του σημερινού Eλλαδίτη, την καταναλωτική ευωχία, αλλά με προϋπόθεση την κάποια «ηθικοποίηση»: Δηλαδή, με μαγικό ραβδί (πώς αλλιώς;) οι δημόσιοι υπάλληλοι να γίνουν όλοι πουριτανικά συνεπέστατοι, αδιάφθοροι, εργατικοί και δημιουργικοί. Oι συνδικαλιστές να αποκηρύξουν, με μετάνοια και συντριβή, τις γκανγκστερικές, «κοινωνικού κόστους», μεθόδους εκβιασμού. Oι εργολήπτες και οι προμηθευτές του Δημοσίου να διαχειρίζονται σαν θεοφοβούμενοι το κρατικό (κοινωνικό) χρήμα, κ.λπ., κ.λπ. Eίναι απελπιστικό να ξεχνάμε ότι η προτέρα κατάσταση, η ρεμούλα, η ασυδοσία, ο κτηνώδης εγωκεντρισμός, ήταν ονείρωξη ηδονική για το σύνολο μάλλον του πληθυσμού. Oτι αυτό που η πλειονότητα ζητάει από τα κόμματα και περιμένει εναγωνίως να της εξασφαλίσουν, είναι να επανέλθει η παρεχόμενη από το πελατειακό κράτος ηδονική ευωχία – να το ξαναπούμε: δεν ξέρει η μεταπολιτευτική Eλλάδα άλλη ποιότητα ζωής, άλλη χαρά ζωής για να λαχταρήσει. Στόχος βίου και «νόημα» της ύπαρξης έγινε μόνο και αποκλειστικά η δίχως μόχθο και δίχως αξιολογικές προϋποθέσεις καταναλωτική πλησμονή. Για να συγκατατεθεί και (κυρίως) να συμβάλει σήμερα ο Eλλαδίτης σε καινούργια, διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και των θεσμών, σε διαφορετική οργάνωση λειτουργίας του κράτους και της παραγωγικής διαδικασίας, θέλει να είναι βέβαιος ότι εδώ και τώρα, δίχως καθυστερήσεις και αναμονή, μπορεί να ξαναβρεί την άμοχθη καταναλωτική ευχέρεια. Γι’ αυτό ακριβώς, επειδή η κρίση είναι πρωτίστως κοινωνική, η έξοδος από την κρίση είναι καθαρά πολιτικό πρόβλημα. Διότι μόνο η πολιτική μπορεί, θεσμικά, όχι με ρητορείες, να πετύχει «κοινωνικό μετασχηματισμό», που θα πει: αλλαγή νοο-τροπίας, ψυχολογικού κλίματος, κριτηρίων ιεράρχησης των αναγκών. Nα γευθεί ο πολίτης κάποιες ενδείξεις ή μέτρα άλλης ποιότητας ζωής, άλλη χαρά της ζωής και «νόημα» της ύπαρξης – κάτι διαφορετικό από μόνη την ηδονή των καταναλωτικών ενορμήσεων. O σχεδιασμός μιας τέτοιας πολιτικής δεν μπορεί να είναι θέμα επιφυλλίδας. Aμυδρές μόνο νύξεις και ανεπαρκή παραδείγματα μπορούν ενδεικτικά, σαν περίπου προσανατολισμός, να παρατεθούν: Nα ξαναδώσει η πολιτική στους πολίτες τη χαρά της μετοχής στα κοινά, της δημιουργικής ευθύνης για τη διαχείριση της ζωής τους. Θεσμικά, με τίμια, συνεπή αποκέντρωση, μεταφορά ουσιαστικών αρμοδιοτήτων στη μικρή κοινότητα, οργάνωση της αστικής «γειτονιάς», μονοεδρική παντού εκλογική περιφέρεια. Nα αποκαταστήσει θεσμικά η πολιτική τον δημόσιο υπάλληλο σε δημόσιο λειτουργό. Nα του δώσει ουσιαστικές ευθύνες, τη χαρά της προσωπικής πρωτοβουλίας και δημιουργίας. Tην αναγνώριση και βράβευση της αριστείας, τη συνεχή αξιολόγηση της ποιότητας, να είναι η αμοιβή του συνάρτηση όχι πολυετίας, αλλά των ταλέντων του, της δουλειάς του, της προσφοράς του. Nα προσφέρει στους πολίτες η πολιτική τη χαρά της επιχειρηματικής πρωτοβουλίας, τη δανειοδότηση και επιδότηση μικρού, κατά προτεραιότητα, μεγέθους μονάδων παραγωγής, οικογενειακών επιχειρήσεων. Mπορεί θεσμικά η πολιτική να αλλάξει την κοινωνική ψυχολογία, τα κριτήρια και τις απαιτήσεις (το κοινό αισθητήριο) της ποιότητας, το γλωσσικό αισθητήριο, το μουσικό αισθητήριο, να αναδείξει άλλον τύπο δημόσιου διαλόγου και κριτικής αντιπαράθεσης, άλλα κριτήρια αισθητικής και αξιοπρέπειας, άλλη εκδοχή της ψυχαγωγίας. Πώς; Aποκαθιστώντας το Eθνικό Pαδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο σε όργανο κοινωνικού ελέγχου της ακόρεστα εμπορευματικής ιδιωτικής τηλεόρασης. H ελευθερία έκφρασης και διακίνησης ιδεών απόλυτη, αλλά η διακίνηση χυδαιότητας, κακογουστιάς, κρετινισμού, αμοραλισμού, γλωσσικού βαρβαρισμού και υποκουλτούρας οριοθετημένη. Eχει και ο πολίτης δικαίωμα στην προάσπιση κοινωνικών προτεραιοτήτων, δικαίωμα αυτοάμυνας. Kαι φυσικά μόνο η πολιτική μπορεί να επιφέρει εκείνες τις θεσμικές αλλαγές στην εκπαίδευση, που να αποτελέσουν καταλύτη καταιγιστικών ανατροπών στο κατεστημένο «κλίμα» της ελλαδικής μεταπολιτευτικής οικογένειας: στη νοο-τροπία, στην ιεράρχιση των αναγκών, στη γλώσσα, στην αισθητική απαίτηση, στην ιστορική συνείδηση. Mια πεθαμένη κοινωνία δεν ανασταίνεται με οικονομικά τερτίπια και λογιστικά παζαρέματα. Aν καταλαβαίνουμε τι θα πει «ανάκαμψη», οφείλουμε να προβληματιστούμε πολιτικά, δηλαδή στα ουσιώδη, στα καίρια: Στο πώς ο πρωτογονισμός της προτεραιότητας των ενστίκτων θα δώσει τη θέση του στην προτεραιότητα της ποιότητας, της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Tο αηδιαστικό κατακάθι του παλαιοκομματισμού, η κυβέρνηση Σαμαρά, Παναγιωτόπουλου, Λυκουρέντζου, Bρούτση, Tσαυτάρη και Σία είναι εξόφθαλμα ανίκανη, όχι να διαχειριστεί, αλλά έστω να καταλάβει τη συντελεσμένη καταστροφή. Aδύνατο να λειτουργήσει πολιτικά.

...ΠΡΟΣ ΓΝΩΣΙΝΝ ΚΑΙ ΣΥΜΟΡΦΩΣΙΝ...

Τριάντα οκτώ χρόνια μετά ξαναζωντανεύουν σήμερα Κυριακή στην Κύπρο οι μνήμες από το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 της χούντας των Αθηνών και της κυπριακής ΕΟΚΑ Β΄ κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας και του εκλελεγμένου τότε προέδρου της Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Σε όλες τις πόλεις ήχησαν οι σειρήνες, σε υπόμνηση της αποφράδας ημέρας, στις οκτώ και είκοσι το πρωί, ώρα κατά την οποία ξεκίνησαν τα τάνκ με στόχο την κατάλυση της Δημοκρατίας. Στον Ιερό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στο κοιμητήριο Λευκωσίας ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος τέλεσε τη Θεία Λειτουργία και μνημόσυνο για τους προασπιστές της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρουσία του προέδρου Χριστόφια, του προέδρου της Βουλής Γιαννάκη Ομήρου και άλλων επισήμων. Επιμνημόσυνο λόγο είπε ο αντιστράτηγος εν αποστρατεία Χαράλαμπος Λόττας, ενώ στη συνέχεια τελέστηκε τρισάγιο στους τάφους των πεσόντων και έγινε κατάθεση στεφάνων. Η Ολομέλεια της Βουλής των Αντιπροσώπων θα συνέλθει εκτάκτως το μεσημέρι της Κυριακής για καταδίκη του δίδυμου εγκλήματος, του προδοτικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής, που ακολούθησε στις 20 Ιουλίου. Κόμματα και οργανώσεις, με ανακοινώσεις τους, καταδικάζουν το προδοτικό πραξικόπημα επισημαίνοντας τα τραγικά αποτελέσματα που προκαλούν ο φανατισμός και η διχόνοια. Τονίζουν ότι η 15η αποτελεί «ημέρα εθνικού πένθους και περισυλλογής και αποτίουν φόρο τιμής στον Εθνάρχη Μακάριο, στους μάρτυρες της δημοκρατίας και στους μαχητές της αντίστασης που, χωρίς να λογαριάσουν τη ζωή τους, υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία και τη νομιμότητα». Τα κόμματα και οι οργανώσεις υπενθυμίζουν ότι η κρισιμότητα της παρούσας περιόδου υπαγορεύει εθνική συνεννόηση, πολιτική συναντίληψη, ευρύτατη συναίνεση και συστράτευση. Χριστόφιας: Nα απομονωθούν φαινόμενα φασιστικής νοοτροπίας. Ο Κύπριος πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας διατύπωσε την εκτίμηση ότι «αναβιώνουν και σήμερα φαινόμενα φασιστικής νοοτροπίας» και τόνισε την ανάγκη ότι πρέπει να αποκρουστούν και απομονωθούν. Σε δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, μετά το πέρας του μνημόσυνου για τους πεσόντες στο πραξικόπημα του 1974, ο πρόεδρος Χριστόφιας είπε ότι «η σημερινή μέρα είναι μέρα απότισης τιμής στους ανθρώπους, οι οποίοι όρθωσαν το στήθος τους στα τανκς της Χούντας και στα καλάσνικοφ της ΕΟΚΑ ‘Β. Είναι μέρα άντλησης διδαγμάτων, είναι μέρα που υποβάλλει και επιβάλλει συνεχή επαγρύπνηση και συνεχή αγώνα για υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών». Δυστυχώς, παρατήρησε , νοοτροπίες όμοιες εκείνων του 1974 και πριν το 1974, αναβιώνουν. «Και το δυστυχώς το τονίζω με κεφαλαία. Θέλω να πιστεύω ότι τελικά άνθρωποι, οι οποίοι μιλούν ελληνικά δεν θα τολμήσουν ξανά να σηκώσουν χέρι πάνω στην Ελλάδα και την Κύπρο», ανέφερε. Ο Κύπριος πρόεδρος υπογράμμισε ότι η δημοκρατία είναι το πολυτιμότερο αγαθό, το οποίο γεννήθηκε στην Ελλάδα, και θα πρέπει εμείς να τιμούμε τους θεσμούς και, βεβαίως, τους ανθρώπους που έχουν δώσει τη ζωή τους για να την υπερασπιστούν. Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

...ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΛΕΝΗ...ΚΑΙ ...ΧΑΡΑ ΣΟΥ...

Βγαλμένη κατευθείαν από το μυαλό του Οδυσσέα, η πρύτανης κα Ελένη Αρβελέρ διαθέτει την ορμητικότητα αντάρτισσας ζωσμένης με πυρομαχικά και ακτινοβολεί κοφτερή ευφυΐα. Ήταν ειλικρινά μεγάλη τιμή και ακόμη μεγαλύτερη απόλαυση η βόλτα μου μαζί της το πρωινό της περασμένης Κυριακής στους Δελφούς. Τη συνάντησα στις εγκαταστάσεις του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών στο οποίο προεδρεύει, στο πλαίσιο των φετινών εκδηλώσεων του διεθνούς συμποσίου για το μέλλον του Πανεπιστημίου στην Ευρώπη. Αφού με ξενάγησε πίνακα-πίνακα στην έκθεση των τελευταίων έργων της Όπυς Ζούνη, προσωπικής φίλης και αγαπημένης της ζωγράφου, περάσαμε στη μεγάλη βιβλιοθήκη συνεχίζοντας κουβέντα. Τα λόγια της είναι ακριβή, απλά και δεν χαρίζονται σε κανέναν. Καλή ανάγνωση «Είκοσι χρόνια πρόεδρος σε τούτο δω το Κέντρο, χωρίς διευθυντή και την προσοχή που του αξίζει απ’ τις επίσημες επιτροπές πολιτιστικής στρατηγικής, χρειάστηκαν φέτος ιδιαίτερη δράση και φροντίδα των παιδιών-συνεργατών του Κέντρου που για ένα χρόνο δούλευαν συνεχώς. Πλούσιες είναι και οι φετινές εκδηλώσεις μας. Εκμεταλλευόμενη την ευρωπαϊκή μου ιδιότητα τους είπα φίλοι είστε, συνάδελφοι είστε, ελάτε. Και όλοι είναι εδώ, τα παιδιά από το Μουσικό Σχολείο του Βόλου, όπου πριν λίγο καιρό ήμουν κοντά τους εκεί και τους μίλησα, οι μουσικοί του κουαρτέτου Danel από το Βέλγιο χωρίς καμία αμοιβή, πανεπιστημιακοί συνάδελφοι από δέκα χώρες της Ευρώπης, ως και η χήρα του Σοστακόβιτς, κατέφθασαν στους Δελφούς, όλοι αφιλοκερδώς, με δικά τους έξοδα για να γιορτάσουν μαζί μας». (Όλοι για χάρη της ήρθαν, τολμώ να πω). Σε μια τέτοια εποχή όπως αυτή που ζούμε, η κρίση γεννά ένα άλλο ερώτημα από τα συνήθη, ποια θα είναι η δική μας αλλαγή. Ακούστε: Μαθητές από γυμνάσια και λύκεια της Γαλλίας ζητούσαν στα σχολεία τους να έρθουν στην Ελλάδα να επισκεφθούν το ιερό τρίγωνο: Δελφούς-Ολυμπία-Αθήνα. Οι γονείς τους ήσαν λιγάκι ανήσυχοι, τα παιδιά όμως ήρθαν τελικά και γύρισαν κατενθουσιασμένα. Πέρα λοιπόν από τη διαγωγή των ξένων απέναντί μας, σημασία έχει η διαγωγή των Ελλήνων προς όλους. Να προσπαθήσουμε, δηλαδή, να μην είμαστε αναιδείς και παντογνώστες. «Κι η σιωπή στο σπίτι μας είναι γιομάτη από 'ναν αξεδιάλυτο πνιγμένο βόγκο των περασμένων των καιρών και των αγέννητων αιώνων» όπως έλεγε και ο Παλαμάς. Που θα πει να γίνουμε πιο φιλόξενοι στα αλήθεια, πέρα από την ετικέτα της φιλοξενίας, που χρόνια και χρόνια διαλαλούμε. Αλλά δυστυχώς έχουμε τη συνήθεια να ψάχνουμε μονίμως έξω από δω για Φιλέλληνες. Δείτε και τούτο. Δίπλα στους Δελφούς, σε αυτό το καταπληκτικό μυστηριακό μέρος, η Αράχοβα γίνηκε το ελληνικό Γκστάαντ και αυτό αποτελεί μια ιστορική και κοινωνικοοικονομική εξέλιξη που καταδεικνύει πως η κρίση δεν βαραίνει όλους με τον ίδιο τρόπο. Το «μαζί τα φάγαμε», λόγια ενός άλλου μεγάλου ανδρός, ίσως σημαίνει το «μαζί τα κάναμε». Γιατί το λάθος όσων δεν έφαγαν ήταν ότι δεν υπήρξε έγκαιρα καμία αντίδρασή τους. Τώρα θα με ρωτήσετε ποια θα ήταν η σωστή αντίδραση. Μια άλλη ζωή απ’ αυτήν που έκαναν. Μια άλλη ζωή από αυτή που κάνουν. Είμαι παιδί της κατοχής, γεννήθηκα πριν την κατοχή και στον πόλεμο ήμουν πολύ νέα. Κάποτε, όταν ήμουν παιδάκι, τα καλοκαίρια στον κεντρικό δρόμο της Βουλιαγμένης, 6 αδέρφια σε ένα αντίσκηνο να περιμένουμε τον πατέρα Σάββατο βράδυ, είχαμε τη συνήθεια να μετρούμε τα αυτοκίνητα. Ποτέ δεν τα βγάζαμε πάνω από 67. Σκηνή δεύτερη. Στο Βύρωνα, όπου κάθομαι πάντα, σήμερα 200 μόνο μέτρα μακρύτερα από το πατρικό μου σπίτι, παίζαμε στο δρόμο το σκοινάκι, που θα πει πάντοτε τεντωμένο το σκοινί απ’ τη μια άκρη στην άλλη, ένας από δω- άλλος από κει. Μια στις τόσες περνούσε κανάς παππούς, καμιά κυρία, κάποιος σκόνταφτε, έβριζε και εμείς με μιας αφήναμε το σκοινί, πού να μας πάρει είδηση ο άλλος τι υπήρχε από κάτω. Τι θέλω να πω; Πως και εδώ δεν περνούσε ούτε ένα αυτοκίνητο. Που θέλω να καταλήξω; Να ζούμε σύμφωνα με αυτά που έχουμε και όχι με τα όνειρα, αυτό έχω ως αρχή. Έχουμε επιφορτίσει το ένδοξο παρελθόν να λύνει πάντα όλα τα προβλήματα του μέλλοντος. Σαν το τέλος της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Οι Βυζαντινοί πριν το τέλος έλεγαν τους Τούρκους Πέρσες και Αχαιμενίδες, όχι γιατί πίστευαν ότι οι Τούρκοι ήταν απόγονοι των Περσών, αλλά γιατί οι ίδιοι οι Βυζαντινοί πίστευαν ότι συνέχιζαν τη μάχη του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας. Έτσι και εμείς, συνέχεια ζητούμε επιβράβευση του ένδοξου παρελθόντος και ποτέ δεν δείχνουμε εμπιστοσύνη στο παρόν ή το μέλλον. Όσο για τα όνειρα, κοιτάξτε. Τα προσωπικά όνειρα των ανθρώπων έχουν σημασία, τα εθνικά είναι πολύ επικίνδυνα. Πάντα στην ιστορία έστρεφαν κάποιον εναντίον κάποιου άλλου. Για τον εαυτό μας τα όνειρα είναι καλά. Όχι παραπέρα. Τι θα πει εθνικό και τι προσωπικό; Στη Γαλλία λέμε πως υπάρχουν τρία πράγματα για τα οποία μόνο το κράτος είναι και πρέπει να είναι επιφορτισμένο: ένα ο προϋπολογισμός της παιδείας, δύο ο προϋπολογισμός της υγείας και τρία ο προϋπολογισμός της ασφάλειας, της τοπικής ασφάλειας. Πέρα από το τοπικό αρχίζει η Ευρώπη. Η πρώτη πολυεθνική οντότητα που δεν στηρίχθηκε σε στρατιωτική κατάκτηση, που έγινε με σκοπό την ειρήνη. Αλλά οι Ευρωπαίοι απέδειξαν πως στον ίδιο πολιτισμό πάντοτε εμφανίζονται συμπτώματα του συνδρόμου του Κάιν. Έτσι όμως δεν ήταν και το τέλος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; Έπεσε από εσωτερική παρακμή όταν οι άνθρωποί της αποσύρονταν στο Κάπρι για να διαβάσουν Οβίδιο και δεν κοιτούσαν τους «βαρβάρους» να καταφθάνουν. Έτσι και τώρα, η Ευρώπη παλεύει με τον εαυτό της, αυτόν έχει ως εχθρό, αυτόν και να αντιμετωπίσει. Η Ευρώπη καλείται να αποδείξει τη βασικότερη αρετή της, που για μένα η ανώτατη ευρωπαϊκή αρετή, πέραν αυτών που λένε διάφοροι, είναι η αλληλεγγύη. Έμπρακτη αλληλεγγύη σε όλους τους ευρωπαίους πολίτες, άσχετα Ευρωζώνης. Αλληλεγγύη που θα θέσει τα όρια μιας ζωής εντός ενός ευρωπαϊκού πολιτιστικού πλαισίου, όπου οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα λειτουργούν πραγματικά, π.χ. το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο θα είναι ένα πραγματικό κοινοβούλιο και μια υπερεθνική ρυθμιστική αρχή θα λαμβάνει τις ευρωπαϊκές αποφάσεις για όλους τους πολίτες των κρατών της. Για να γίνει όμως αυτό καθένα από τα συμμετέχοντα κράτη πρέπει επιτέλους να μάθει πως δεν είναι μόνο τα προνόμια, υπάρχουν και τα καθήκοντα σε έναν συνεργαζομενο κόσμο. Να πούμε και κάτι άλλο τώρα. Συχνά με ρωτούν αν το πανεπιστήμιο σήμερα παρέχει εχέγγυα ζωής. Και εγώ απαντώ πως ο ρόλος του πανεπιστημίου δεν είναι να παρέχει γενικά και αόριστα εχέγγυα. Το πανεπιστήμιο είναι εκεί πρώτα για την επαγγελματική κατάρτιση και προσαρμογή των μεταπανεπιστημιακών ανθρώπων και όχι μεταπτυχιακών, έτσι ώστε να εκμεταλλευθούν γνώσεις και κατάρτιση για τη ζωή τους και δεύτερον πρωταρχικός του ρόλος είναι να διασώσει την πολιτιστική παράδοση που επιβάλλει αξίες καθημερινής ζωής: πνευματικές, ηθικές, αισθητικές. Γιατί κάτι επιστημονικά ορθό πρέπει να είναι ταυτόχρονα και αισθητικά ορθό ή ορθότερο. Το πανεπιστήμιο είναι εκεί για να θέσει τα όρια μιας ζωής εντός του ευρωπαϊκού πολιτιστικού πλαισίου. Σήμερα υπάρχουν δυο ειδών πανεπιστημιακοί. Όπως λέμε στη Γαλλία, είναι αυτοί που για να κάνουν τη δουλειά τους χρειάζονται χρήματα, εξοπλισμό, αίθουσες, υπολογιστές κ.λπ. και οι άλλοι που δεν χρειάζονται τίποτε…περισσότερο από την επιστήμη. Για αυτό η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω σε έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο είναι να κάνει τη δουλειά του. Αυτό και τίποτε άλλο. Να κάνει τη δουλειά του σύμφωνα με τις απαιτήσεις της επιστήμης του και την προσωπική ηθική του. Για αυτό δεν κατανοώ, και να το γράψετε ακριβώς όπως το λέω, τις ομαδικές αντιδράσεις των πανεπιστημιακών απέναντι σε ένα νέο νόμο που έχει ψηφισθεί ομόψυχα από την ελληνική βουλή και δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη. Οι νόμοι κρίνονται όχι προκαταβολικά, αλλά μετά την εφαρμογή τους και τη ζύμωσή τους με την πραγματικότητα». Βγαίνουμε από τη βιβλιοθήκη και περνούμε στην έκθεση με τα τελευταία έργα της Όπυς Ζούνη. Η κα Αρβελέρ είναι παθιασμένη. Κοιτάμε ένα-ένα πίνακα, κουνά το κεφάλι της, είναι συνεπαρμένη. Στεκομαστε στο κέντρο, τα μάτια της καταγάλανα, περιφέρονται σα μικρού παιδιού, γεμάτα λάμψη και σπίθες ευχαρίστησης. «Το πρόβλημα της Όπυς είναι ένα ανοδικό πρόβλημα. Αυτά τα έργα της είναι διαφορετικά. Λίγο πριν μας αφήσει, φτιάχνει παντού ανοικτές πόρτες και σκαλοπάτια που ανεβαίνουν κάπου, σε έναν πιο πάνω κόσμο, σε μια ιδέα, σε κάτι καινούριο στο φως και τα λουλούδια, πέρα πολύ από τις ευθύγραμμες κιονοστοιχίες του παρελθόντος. Η Οπυ δοκίμασε τον εαυτό της παντού. Πού πάει η ζωγραφική; Που πάνε οι τέχνες; Oχι μόνο ως δυνατότητες έκφρασης, παραγωγής συναισθημάτων, γεωμετρικών αυστηρών σχεδιασμών, οι τέχνες είναι μια κοσμοθεωρία, μια ιδέα προς τα πάνω, στην ευτυχία, την επιτυχία, ποιος άραγε ξέρει στα αλήθεια; Όλοι μια ιδέα αναζητούμε, άλλωστε. Έτσι δεν είναι;» Πάει καιρός που είχα την ανάγκη να ακούσω κάποιον να μου μιλάει. Και η κα Αρβελέρ, μου θύμισε μια σειρά από αρετές που είχα αφήσει στο συρτάρι μου για χρόνια, με εξέχουσα το προσωπικό θάρρος. Και για αυτό την ευχαριστώ περισσότερο από πολύ.

...ΟΙ ΒΑΛ ΚΥΡΙΕΣ ΚΡΑΔΑΙΝΟΥΝ...

Θανάσης Ν. Παπαθανασίου Ακούστε τη μουσική που δυναμώνει πάνω από την Ευρώπη! Βαλκυρίες - η όπερα του Βάγκνερ! Πολεμικές θεότητες της σκανδιναβικής και γερμανικής ιθαγένειας, νεκροπομποί των μαχητών που έπεφταν στις μάχες, οι Βαλκυρίες προσωποποιούν εμβληματικά το μεδούλι του παγανισμού τους: τη δίψα για ισχύ. Την ίδια εποχή με τον Βάγκνερ, αυτό το παγανιστικό μεδούλι το αναδιατύπωσε με έναν συνταρακτικό φιλοσοφικό λόγο ο Νίτσε, στους περίφημους αφορισμούς του για την αποθέωση της ισχύος. Kαι μισόν αιώνα αργότερα, μέσα από περίεργες διαδρομές της ιστορίας[1] Βάγκνερ και Νίτσε αποτέλεσαν πηγές έμπνευσης για την τρομακτικότερη έκφραση της ισχύος στην πολιτική: τον Ναζισμό. Κι άλλα πενήντα χρόνια αργότερα, ακριβώς με τις Βαλκυρίες του Βάγκνερ έντυσε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα την κλασική σκηνή του κινηματογραφικού του έργου "Αποκάλυψη τώρα", όπου στον ορίζοντα αναδύονται αμερικανικά αεροπλάνα για να ρίξουν βόμβες ναπάλμ στο βιετναμέζικο χωριό. Οι Βαλκυρίες ουδέποτε σίγησαν στο διάβα των αιώνων. Σήμερα όμως ακούγονται εκκωφαντικά πάνω από την Ευρώπη και απειλούν να καλύψουν άλλες μουσικές της. Πρόκειται για έναν διχασμό που αφορά την ίδια την ψυχή της Ευρώπης. Είναι ο ίδιος διχασμός που εντόπισε ο Ρενέ Ζιράρ αναλύοντας το φαινόμενο του Ναζισμού. Ο Ναζισμός, είπε, έσπασε προγραμματικά την παράδοση της αλληλεγγύης προς τα θύματα της ζωής, παράδοση την οποίαν είχε εμφυτεύσει στην Ευρώπη ο Χριστιανισμός[2]. "Τι είναι βλαβερότερο από οποιαδήποτε διαστροφή;". Είχε μονολογήσει ο Νίτσε. "Η ενεργός συμπόνια προς όλους τους εκφυλισμένους και τους αδύναμους – ο Χριστιανισμός»[3]. Σήμερα, λοιπόν, ζούμε ακριβώς αυτό: την αρχέγονη σύγκρουση παγανισμού και Χριστιανισμού, ειδώλων και ευαγγελίου, ισχύος και αγάπης. Οι Βαλκυρίες επελαύνουν με τη μορφή του νεοφιλελευθερισμού και των αγορών, δηλαδή των δυνάμεων που μετατρέπουν τα πάντα σε εμπόρευμα, έχουν μόνη αρχή την κατίσχυση και εμπεριέχουν την ανθρωποθυσία χάριν της φυσικής τάξης. Να το πούμε αυτό με βιβλική γλώσσα; Αντεπιτίθεται η κατ' εξοχήν αντίθεη θρησκεία: η θρησκεία του Μαμωνά. Θέατρο της σύγκρουσης αυτής είναι ολόκληρος ο αναπτυγμένος κόσμος. Μα η Ευρώπη είναι εκ των πραγμάτων σπιτικό μας, και γι' αυτό επικεντρώνω σ' αυτήν και στο ειδικό της βάρος. Στην προαναφερθείσα επισήμανσή του ο Zιράρ είπε το αυτονόητο: Την αλληλεγγύη την είχε εμφυτεύσει στην Ευρώπη ο Χριστιανισμός. Ο Χριστιανισμός, με άλλα λόγια, υπήρξε ένας ταξιδιώτης και ένας νεωτεριστής που ρηγμάτωσε ποικιλοτρόπως την πατρογονική ευρωπαϊκή ταυτότητα (τη διέκοψε ή τη μπόλιασε, κατά περίπτωση). Εδώ λοιπόν ερχόμαστε στο πρώτο κρίσιμο σημείο: στη θέση που κατέχει η εντοπιότητα, η ιθαγένεια. Στην παγανιστική οπτική ο άνθρωπος αληθεύει μένοντας για πάντα αυτό που έτυχε να γεννηθεί, αυτό που ήταν ανέκαθεν ο λαός του, η γη του, το αίμα του. Για τον παγανισμό, δηλαδή, κριτήριο της αληθείας είναι η ιθαγένεια. Για τον Χριστιανισμό, όμως, πηγή της αληθείας δεν είναι η ιθαγένεια, ούτε και αποτελούν συμπαγή ενότητα ο πολιτισμός και η θρησκεία. Ο Χριστιανισμός έφερε μιαν επανάσταση: αναγνώρισε τη δυνατότητα του υποκειμένου (δηλαδή του κάθε ανθρώπου) να επιλέξει μιαν άλλη αλήθεια από την πατρογονική, να μετασχηματίσει τον πολιτισμό του, ακόμα και να έρθει σε ρήξη με τα πατρογονικά του χάριν της αληθείας που επέλεξε. Για τον Χριστιανισμό η αλήθεια έρχεται από έξω· είναι ο ερχόμενος Θεός. Κι έτσι, αληθεύω όταν ανταμώνω τον ριζικά Άλλον - όχι τα ίδια μου τα σωθικά! Ο Χριστιανισμός, συνεπώς, δώρισε στην ανθρωπότητα την απάντηση στο αδιέξοδο που είχε έξοχα καταγράψει η αρχαιοελληνική τραγωδία. Δώρισε το άλμα στην ελευθερία: τη δυνατότητα του ανθρώπου να επιλέξει την αλήθεια χωρίς να δεσμεύεται από το αίμα του κι από το παρελθόν του[4]. Οι Βαλκυρίες κραδαίνουν υπέρ αυτών το χθόνιο, το πατροπαράδοτο, την ιθαγένεια με την χονδροειδή έννοια του "αίματος και της γης" (του Blut und Boden των Ναζί). Οι αγορές και οι χρηματιστηριακές συναλλαγές, όμως; Αυτές δεν δεσμεύονται πλέον από εθνικά σύνορα, κι έτσι μοιάζει να μη σχετίζονται διόλου με την έννοια της ιθαγένειας. Και όμως! Οι αγορές και οι κερδοσκοπικές χρηματιστηριακές συναλλαγές εκπροσωπούν την ιθαγένεια στην εξτρεμιστικότερη μορφή της: στην απόλυτη αυτονόμηση του ατόμου, την κυνική δικαίωση του εγωισμού και την αντιμετώπιση των πάντων (πραγμάτων και ανθρώπων) ως αναλώσιμων. Ο εγωισμός είναι η αρχαία ιθαγένεια του ανθρώπου. Είναι το να αντλείς νόημα από τον ίδιο σου τον εαυτό - από το χώμα που είσαι φτιαγμένος. Σήμερα οι Ευρωπαίοι έχουν να αποφασίσουν αν την ψυχή τους θα την εκφράσει η γηγενής θρησκεία της ισχύος ή η ταξιδιωτική πίστη που ισχυρίζεται ότι ο τόπος συνάντησης ανθρώπου και Θεού είναι το πρόσωπο των ανίσχυρων. Βασικό, λοιπόν, κλειδί για την αποκρυπτογράφηση της σημερινής συγκυρίας, θεωρώ το να δούμε τη ευρωπαϊκή ψυχή σε διχασμό. Η Ευρώπη δεν είναι ένα πράγμα, η Δύση δεν είναι ένα πράγμα, όπως συχνά αφελώς και αυτοδοξαστικά νομίζουμε. Δεν είναι μόνο το βασίλειο του ορθολογισμού. Είναι και η αμφισβήτηση του διαφωτισμού[5]. Δεν είναι μόνο η μήτρα του αποικιοκρατικού Χριστιανισμού. Είναι και η κοιτίδα του πιο ανελέητα αυτοκριτικού Χριστιανισμού[6]. Επιτρέψτε μου ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της συνθετότητας: Τον Φεβρουάριο 2003 δυο κορυφαίοι ευρωπαίοι φιλόσοφοι, ο Γερμανός Γιούργκεν Χάμπερμας και ο Γάλλος Ζακ Ντεριντά συνυπέγραψαν μια διακήρυξη για το ηθικό χρέος της Ευρώπης. Βασικό ερώτημα στο οποίο επιχείρησε να απαντήσει το κείμενο είναι αν η Ευρώπη έχει πλέον να δώσει κάτι, και αν δύναται πια να μιλά για ιδιαίτερη ταυτότητά της, αφού "η δυτική νοοτροπία, που έχει τις ρίζες της στην ιουδαϊκή-χριστιανική παράδοση" έχει πλέον γίνει παγκόσμια πραγματικότητα. Η διακήρυξη απαντά πως, ναι, υπάρχουν σημαντικά στοιχεία ευρωπαϊκής ιδιοπροσωπίας, όπως, λόγου χάριν, η προθυμία να διδαχτεί κανείς από τα ιστορικά του λάθη, η αποδοχή της διαφορετικότητας, ο σκεπτικισμός απέναντι στις αγορές και την τεχνολογική πρόοδο, η δυσανεξία απέναντι στη βία και η προτίμηση της αλληλεγγύης υπό την επίδραση "των εργατικών κινημάτων και των χριστιανικών-κοινωνικών παραδόσεων"[7]. Η διακήρυξη είναι, προδήλως, αισιόδοξη και έχει στραμμένο το βλέμμα μάλλον στη φωτεινή πλευρά της ευρωπαϊκής ψυχής. Από την άλλη, όμως, είναι πραγματικότητα και η φαιά Ευρώπη, που κλίνει γόνυ στην ισχύ. Το 1996 ο Παναγιώτης Κονδύλης είχε γράψει τα εξής, σχεδόν προφητικά: "Οι καταστάσεις ανάγκης και οι κρίσεις μπορούν να ενεργοποιήσουν τόσο κεντρομόλες όσο και φυγόκεντρες δυνάμεις, να γεννήσουν τόσο αλληλεγγύη όσο και διαμάχη [...]. Η αλληλεγγύη (με την κοινωνιολογική, όχι με την ψυχολογική έννοια) προκύπτει όταν το πρόβλημα της λήψεως αποφάσεων λύνεται δεσμευτικά [...]. Αλλιώς είτε δημιουργείται άμεση σύγκρουση, είτε επικρατούν οι κεντρόφυγες δυνάμεις με βάση την αρχή 'ο σώζων εαυτόν σωθήτω'. Ποιον απ' τους δύο δρόμους θα πάρει η Ευρώπη δεν μπορεί ακόμα να λεχθεί με έσχατη βεβαιότητα. Πριν από λίγον καιρό ακόμη ήταν δυνατό να κατανέμεται η ευημερία, και απ' αυτό επωφελήθηκαν όλοι σε απόλυτα μεγέθη, μολονότι μερικοί επωφελήθηκαν περισσότερο συγκριτικά με άλλους. Όμως η ώρα της αλήθειας θα σημάνει όταν στην ημερήσια διάταξη δεν θα βρίσκεται πλέον η κατανομή της ευημερίας, αλλά η κατανομή σημαντικών βαρών. Η ένοχη συνείδηση, η οποία, έμμεσα τουλάχιστον, απετέλεσε ίσαμε σήμερα το κίνητρο της γερμανικής ταμειακής γενναιοδωρίας, θα μπορούσε να μετατραπεί σε απροθυμία ή και σε επιθετικότητα, αν η χαμηλή απόδοση των άλλων θα απαιτούσε από τη Γερμανία εξαιρετικές θυσίες ως αντιστάθμισμα σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ίσαμε σήμερα δεν υπάρχουν ενδείξεις εκ μέρους άλλων ευρωπαϊκών εθνών ότι είναι διατεθειμένα να κάνουν θυσίες για χάρη τρίτων· και η έφεση προς αλληλέγγυα συμπεριφορά εξασθενίζει σήμερα και στο εσωτερικό των διαφόρων ευρωπαϊκών εθνών"[8]. Η συγκυρία είναι πράγματι περίεργη. Η Ευρώπη στατιστικά αποχριστιανοποιείται, και το δημογραφικό κέντρο βάρους του Χριστιανισμού έχει μετακινηθεί στον Τρίτο Κόσμο. Ωστόσο, ακριβώς αυτή τη συγκυρία, η Ευρώπη οφείλει να τη ζήσει ως οδυνηρή ευκαιρία για αναπροσανατολισμό. Εδώ η Ορθοδοξία αντιμετωπίζει άλλη μια φορά το αιώνιο στοίχημά της: να κατορθώσει να συζητήσει μέσα στη συγκεκριμένη συγκυρία. Όχι απλώς "να ακουστεί". Και το παραλήρημα ακούγεται, και το ροχαλητό ακούγεται! Το θέμα είναι, η Ορθοδοξία να γίνει συνομιλητής του σήμερα και να μαρτυρήσει την αλήθεια της με τη γλώσσα του σήμερα. Πράγμα που σημαίνει να μην είναι αντίλαλος μιας φωνής που κάποτε είχε ξεστομιστεί, επιτυχημένα πιθανότατα, αλλά κάποτε. Καυχώμαστε, για παράδειγμα, ότι είμαστε η Εκκλησία των συνόδων. Σήμερα όμως αγκομαχάμε για να πραγματοποιήσουμε μια πανορθόδοξο σύνοδο. Γιατί; Αδυνατούμε να αναχαιτίσουμε τον ενδορθόδοξο εθνικοθρησκευτικό ανταγωνισμό. Γιατί; Χρειάζεται να απαντήσουμε ταπεινά σε τέτοια ερωτήματα, κι όχι να διατυπώνουμε έναν λόγο «ζητωρθόδοξο» (όπως θα έλεγε ο δάσκαλός μου Παναγιώτης Νέλλας), έναν λόγο ναρκισσιστικό, που κομπάζει αυτιστικά για την υπεροχή της Ορθοδοξίας και εν τέλει θέτει την Ορθόδοξη παρουσία έξω από την ιστορία. Στη σημερινή αναμέτρηση, λοιπόν, χρειάζεται να δούμε στοχαστικά, εξομολογητικά και μετανοητικά ποιες παρουσίες συνθέτουν τους δύο τρόπους υπάρξεως, τον παγανιστικό αφ' ενός και τον ευαγγελικό αφ' ετέρου. Η ένταξη σε καθένα απ' αυτά τα δύο μέτωπα δεν είναι θέμα ταμπέλας, αλλά τρόπου ζωής. Κάθε μορφή εξουσιαστικού και ιεροεξεταστικού Χριστιανισμού ανήκει στον παγανισμό. Πολλές φορές στην ιστορία αυτό που λογίζεται ως χριστιανική επικράτηση δεν ήταν παρά νίκη του παγανισμού κατ' ουσίαν. Το "κατακυριεύειν" και "κατεξουσιάζειν" ο Χριστός το απέδωσε ρητά στους άρχοντες των εθνών και αντιδιέστειλε ευθέως τους μαθητές του απ' αυτό[9]. Και παρόμοια, παγανισμό και μαγεία διδάσκουμε όταν υποστηρίζουμε ότι τα μυστήρια δύνανται να τελεστούν καθ' αυτά, σαν χημικές διαδικασίες ερήμην της έγνοιας για την αγάπη.[10] Αυτές οι αντιδιαστολές φρονώ ότι οφείλουν να ορίσουν τη στάση των Ορθοδόξων σε τρία χαρακτηριστικά πεδία της σημερινής ευρωπαϊκής συγκυρίας: Την οικονομία, την πολιτική και τις σπουδές. Πώς αντιλαμβανόμαστε, άραγε, την οικονομική κρίση; Ως ένα ατύχημα; Είναι μια βλάβη, που αίφνης έπληξε έξωθεν το καλοκουρδισμένο σύστημα της ελεύθερης αγοράς; Ή μήπως, αντιθέτως, καθαυτό το σύστημα (ακόμα δηλαδή και όταν λειτουργούσε ρολόι) αποτελεί ανθρωπολογική βλάβη; Τι άλλο, παρά βλάβη, είναι ένα σύστημα που έχει στη φύση του την αποθέωση του ατομικού κέρδους, τον θαυμασμό προς τον πλουτισμό, την αντιμετώπιση του κόσμου ως ιδιοκτησίας και την αποδοχή της αδικίας ως θεμιτής παράπλευρης απώλειας; Το καθεστώς που κυριάρχησε μέχρι τώρα, και το οποίο ο Κονδύλης είχε ονομάσει "μαζική δημοκρατία", εδράστηκε σε κάτι πρωτόφαντο στην ιστορία: στη δυνατότητα για συνεχή αύξηση των υλικών προσδοκιών. Έτσι, τα βασικά χαρακτηριστικά του είναι η μαζική παραγωγή, η μαζική κατανάλωση, η εννόηση του πολίτη ως καταναλωτή. Η ίδια η πραγμάτωση του ανθρώπου θεωρήθηκε δυνατή μόνο υπό όρους αφθονίας και κατανάλωσης.[11] Αλλά την πλεονεξία η Πατερική παράδοση δεν την θεωρεί ηθικό παράπτωμα. Την θεωρεί άλλη θρησκεία, στοιχούμενη στην επισήμανση του Παύλου ότι η πλεονεξία "εστίν ειδωλολατρία"! [12] Είναι χαρακτηριστικό ότι αρκετοί εκκλησιαστικοί λόγιοι ασκούν στον καπιταλισμό όση κριτική τους επιτρέπει η χαρά που ένιωσαν ανακαλύπτοντας στον Μαξ Βέμπερ και στον συσχετισμό Καλβινισμού και καπιταλισμού μια συνηγορία κατά των αιρετικών. Αλλά πέραν αυτού του αυτοδοξασμού, μυωπάζουν μπροστά στην ανάπτυξη ενός ενδορθόδοξου καλβινισμού! Επικαλούνται μεν διάφορα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, που μιλούν για την φιλανθρωπία, αποσιωπούν όμως τα συγκλονιστικά πατερικά κείμενα τα οποία προχωρούν βαθύτερα, κρίνουν τις δομές, αποτρέπουν από συναλλαγές με τους ισχυρούς, αποδοκιμάζουν το πιστωτικό σύστημα, μαστιγώνουν την τοκογλυφία (σύννομη και παράνομη), καταδικάζουν ως φόνο την αποστέρηση του εργατικού μισθού κλπ[13]. O καψερός ο Βέμπερ πολλά θα είχε να μάθει από σημερινούς Ορθοδόξους που είναι ανενδοίαστα επιδέξιοι και σε μπίζνες και σε ευχέλαια. Σε έναν παγανισμό, δηλαδή, μεταμφιεσμένο σε Χριστιανισμό! Σύμφυτο με την οικονομική κρίση είναι ένα πρόβλημα στο δεύτερο εκ των τριών πεδίων που ανέφερα. Ένα πρόβλημα απολύτως επίκαιρο και ζωτικής κρισιμότητας για την Ευρώπη: η έκλειψη της πολιτικής. Πολιτική είναι να δρας με όραμα και να κάνεις αυτό που, αν δεν το κάνεις, δεν θα γίνει ποτέ από μόνο του. Αντιθέτως, όμως, τώρα σαρώνει η πεποίθηση ότι η οικονομία δεν είναι θέμα οράματος και επιλογής, αλλά μια λογιστική διαδικασία, η οποία έχει έναν και μόνο μόνο τρόπο χειρισμού όπως, για παράδειγμα, η πρόσθεση γίνεται μόνο με έναν τρόπο! Υπό τη δεσποτεία αυτής της πεποίθησης, η πολιτική συνεχίζει μεν να υπάρχει, αλλά απλώς ως φάντασμα: ως γραφείο διεκπεραίωσης των εντολών του κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Εδώ, λοιπόν, οφείλει να είναι αποφασιστική η συμβολή των Χριστιανών, ως συνηγορία υπέρ της πολιτικής: υπέρ της ευθύνης, δηλαδή, του ανθρώπου να αλλάζει τον κόσμο με τις επιλογές και τις πράξεις του. Στην ιθαγένεια των Βαλκυριών πλησίον είναι εξ ορισμού ο όμαιμος, και στην ιθαγένεια του νεοφιλελευθερισμού πλησίον είναι μόνος ο εαυτός. Στον Χριστιανισμό, όμως, ο πλησίον δεν "είναι". "Γίνεται"! Αυτό μας λέει η παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Η παραβολή ξεκίνησε με την ερώτηση του κόσμου "τις εστίν ο πλησίον;", και έκλεισε με την αντερώτηση του Χριστού "Τις εγένετο ο πλησίον;"[14]. Η εγγύτητα δεν υπάρχει, αλλά φτιάχνεται μέσα από την αληλέγγυα πράξη, από το μυστήριο του να αναγνωρίζεις τον Κύριό σου στο πρόσωπο οιουδήποτε ελαχίστου. Μιλώντας, λοιπόν, για πολιτική, δεν μιλώ για κομματική υποτέλεια και για την κομματοκρατία που αποσαθρώνει κοινωνίες. Μιλώ για τη συμμετοχή στη συνάρθρωση του κοινού βίου και για το μεδούλι της χριστιανικής ύπαρξης: να ρηγματώνεις το γκρίζο της καθημερινότητας με το φως της Ανάστασης. Αλλά αυτό τι σημαίνει στην πράξη; Δύνανται, άραγε, σήμερα οι Ορθόδοξοι να μην κομπορρημονούν για την προίκα τους, αλλά να τη δοκιμάσουν στο χτίσιμο νέων πολιτικών μορφών, κοντά στην άμεση δημοκρατία, στα κοινωνικά κινήματα και την προσωπική ευθύνη; Ή αδιάκοπα οι "υιοί του αιώνος τούτου" θα αποδεικνύονται "φρονιμότεροι υπέρ τους υιούς του φωτός"; Ο δημόσιος χώρος οφείλει να είναι το φόρουμ όπου κατατίθενται, εκτίθενται και λογοδοτούν όλες οι προτάσεις νοηματοδότησης της ανθρώπινης ζωής, άρα και οι θρησκείες. Οι θρησκείες δεν μπορούν να εγκιβωτίζονται στην ιδιωτική σφαίρα, όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της ακραίας laïcité. Ούτε όμως και να μετατρέπονται σε κρατικές υπηρεσίες. Στον δημόσιο χώρο, λοιπόν! Αλλά το ζήτημα είναι πώς ίστασαι στον δημόσιο χώρο. Η ταυτότητα κάθε θρησκείας δεν αποτελεί έναν φυσικό αριθμό, αλλά ένα πηλίκον: ένα κλάσμα, δηλαδή μια σχέση, μεταξύ του θρησκευτικού ένδον αφενός και της άποψής του για τον γύρω κόσμο αφετέρου. Σε κάθε εποχή οι μαθητές του Χριστού πολιορκούνται από τον πειρασμό της "υπερευσέβειας". Θυμηθείτε το ευαγγελικό περιστατικό με την κωμόπολη των Σαμαρειτών. Όταν οι Σαμαρείτες αρνήθηκαν να δεχτούν τον Χριστό και τη συντροφιά του, οι μαθητές ζήτησαν από τον Χριστό να κατεβάσει φωτιά από τον ουρανό και να κάψει τους αντιρρησίες. Ο Χριστός όμως τους επετίμησε: "Ξεχάσατε ποιο πνεύμα κατευθύνει τη ζωή σας· ο υιός του ανθρώπου δεν ήρθε να καταστρέψει ανθρώπους, αλλά να τους σώσει"[15]. Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι με βάση μια φονταμενταλιστική λογική, το δίκιο το είχαν οι μαθητές! Διότι προφανώς είχαν κατά νου το περιστατικό με τον προφήτη Ηλία, ο οποίος είχε κατεβάσει φωτιά από τον ουρανό και κατέσφαξε τους ιερείς του Βάαλ. Αλλά ο Χριστός δεν έφερε την ειδωλολατρία των χωρίων! Έφερε μια νέα θέαση των πραγμάτων, η οποία τη θεοκρατία δεν τη θεωρεί αρετή, αλλά βλασφημία. Αυτή η διελκυστίνδα, λοιπόν, μαθητών - Χριστού, γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρη στις μέρες μας. Διάφοροι θρησκευτικοί κύκλοι διατυπώνουν έναν λόγο μαχητικό, κοινωνικά ριζοσπαστικό, ακόμα και επικριτικό προς το πολιτικό σύστημα. Αλλά εδώ ακριβώς χρειάζεται να στήσουμε προσεκτικό αυτί! Συχνά πρόκειται για έναν λόγο ο οποίος χαίρεται με την εξαχρείωση της δημοκρατίας, διότι ουδέποτε αγάπησε τη δημοκρατία και κρυφονοσταλγεί την άρση της. Ο λόγος αυτός εισέρχεται μεν στον δημόσιο χώρο για να ακουστεί, επικαλείται τη δημοκρατία για να ακουστεί, αλλά ονειρεύεται να βγάλουν τον σκασμό όλοι οι άλλοι. Όμως ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός που παίρνει διαζύγιο από την ελευθερία είναι πάντα μήτρα ολοκληρωτισμού. Είτε του ολοκληρωτισμού τον οποίον λαχταρούν λαϊκιστικά μισαλλόδοξα ευρωπαϊκά πολιτικά κινήματα, είτε του ολοκληρωτισμού τον οποίον καλλιεργούν στο εσωτερικό τους οι θεοκρατικές κοινότητες. Για παράδειγμα, ένα από τα οξύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη είναι η διελκυστίνδα δημοκρατικών αξιών αφενός και σαρίας αφετέρου, στην περίπτωση φανατικών μουσουλμανικών κοινοτήτων που επιθυμούν να είναι περίκλειστες, αδιάβροχες από το φως του δημοσίου χώρου, ανέγγιχτες από την κριτική σκέψη και ανέπαφες από πανανθρώπινα δικαιώματα[16]. Αλλά το κρίσιμο για μας εδώ δεν είναι να καταδείξουμε τον εφιάλτη του φανατικού Ισλάμ. Αυτό είναι εύκολο. Το κρίσιμο είναι να απορρίψουμε κάθε φανατισμό ως βλασφημία κατά του ζώντος Θεού. Και εδώ αναδύεται το τρίτο χρέος: Η θεολογία πρέπει να κατορθώσει να συμμετάσχει στη συγκρότηση ενός επείγοντος μετώπου: του μετώπου των σπουδών στοχασμού. Δεν είναι τυχαίο ότι η νεοφιλελεύθερη επίθεση συνοδεύτηκε από συρρίκνωση των ανθρωπιστικών σπουδών και από ενίσχυση των τεχνοκρατικών, δηλαδή των σπουδών εκείνων που αντιλαμβάνονται τον άνθρωπο απλώς ως διαχειριστή ενός μηχανισμού, η ύπαρξη του οποίου φαντάζει δεδομένη και αναντίρρητη. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι οι σπουδές στοχασμού δεν χρειάζεται να είναι μια ιδιαίτερη ομάδα, αντίπαλη προς τις τεχνολογικές σπουδές, αλλά ένα ζωογόνο νεύρο που θα διαπερνά όλες τις σπουδές, τεχνολογικές και ανθρωπιστικές. Αλλά για να μπορέσει να συμμετάσχει η θεολογία σε ένα τέτοιο μέτωπο, θα πρέπει να απαλλαγεί από κάθε αυτισμό, και να κατορθώσει να δείξει στους εταίρους της ότι έχει θέση ανάμεσά τους. Θα πρέπει να κατορθώσει να μιλήσει μια κοινή γλώσσα: να δείξει ότι κάθε άποψη περί νοηματοδοτήσεως του ανθρωπίνου βίου δεν βρίσκεται με "χημεία", όπως άλλωστε δεν πρόκειται να βρούμε ανάμεσα στα συστατικά ενός αυτοκινήτου την επιλογή του οδηγού για το πού θα πάει. Το νόημα δεν φυτρώνει· φτιάχνεται ή επιλέγεται από το άνθρωπο, βάσει της ελευθερίας του να στοχαστεί μέσω κάθε δυνατότητας της ύπαρξής του, να ερμηνεύσει τον κόσμο και να τον οραματιστεί σε άλλη μορφή, πέρα από την τωρινή. Πάνω από την Ευρώπη οφείλουν να ενταθούν άλλες μουσικές, οι οποίες δύνανται να διαψεύσουν την ακροτελεύτια φράση του Κονδύλη. Να ενταθούν οι μπαλάντες των Κελτών μοναχών που παρενέβαιναν στην πολιτική εξουσία για να απελευθερώσουν αιχμαλώτους, όπως ο βυζαντινός άγιος Ακάκιος είχε διαθέσει τα ιερά σκεύη των εκκλησιών για να θρέψει Πέρσες αιχμαλώτους. Να ακουστεί το ριζίτικο του φραγκισκανού Μαξιμίλιαν Κόλμπε, που περιέθαλπε Εβραίους και πήρε εκούσια τη θέση ενός αγνώστου του για να εκτελεστεί στο Άουσβιτς, όπως ο Μητροπολίτης και ο δήμαρχος της Ζακύνθου έγραψαν τα δικά τους ονόματα στη λίστα των Εβραίων του νησιού, που τους είχαν ζητήσει οι Ναζί. Πάνω από την Ευρώπη οφείλει να ακουστεί το σιγόντο των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών, που το 1997, δέκα χρόνια πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης ζήτησαν να αποκατασταθεί η "προτεραιότητα του ανθρωπίνου προσώπου από τα οικονομικά συμφέροντα" και "να αφεθούν τα χρέη των πτωχών κρατών"[17]. Πάνω από την Ευρώπη οφείλει να ακουστεί το τραγούδι του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, όπως μας το τραγούδησε το πολυεθνικό Ορθόδοξο μοναστήρι στην καρδιά της Βρετανίας: "Πολλοί έλαβαν τη χάρη, κι όχι μόνον απ' όσους μένουν στην Εκκλησία, αλλά κι απ' όσους βρίσκονται έξω απ' αυτήν - γιατί δεν υπάρχει προσωποληψία στον Κύριο [...]. Αν αγαπάμε αλλήλους με απλότητα καρδιάς, θα μας δείξει ο Κύριος πολλά θαύματα με το Άγιο Πνεύμα και θα μας αποκαλύψη μεγάλα μυστήρια [...]. Ο Θεός είναι Αγάπη αχόρταγη..."[18]. Είναι λάθος να νομίσουμε ότι απέναντι στον αχόρταγο νεοφιλελευθερισμό μπορούν να αντιπαραταχθούν χορτάτοι. Αχόρταγοι πρέπει να αντιπαρατεθούν! Οι πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη, οι διάκονοι ενός Θεού που δεν χορταίνει την αγάπη! Σημειώσεις 1Μιλώ για "περίεργες διαδρομές της ιστορίας", διότι η στάση του Νίτσε απέναντι στον Βάγκνερ πέρασε από τον θαυμασμό στην εναντίωση. Βλ. ενδεικτικά Joachim Köhler, Nietzsche and Wagner. A Lesson in Subjugation, εκδ. Υale University Press, New Haven and London 1998. Από την άλλη, έχει υποστηριχτεί και ότι ο Ναζισμός στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε τον Νίτσε διαστρέφοντάς τον. Βλ. λ.χ. H.- G. Gadamer, T. W. Adorno, M. Horkheimer, Για τον Νίτσε (μτφρ. Λευτέρης Αναγνώστου), εκδ. Ίνδικτος, Αθήνα 2003. 2René Girard, Εθεώρουν τον Σατανάν ως αστραπήν… (μτφρ. Ευγενία Γραμματικοπούλου), εκδ. Εξάντας-Νήματα, Αθήνα 2002, σσ. 29-33. 3Friedrich Nietzsche, Ο Αντίχριστος. Aνάθεμα κατά του Χριστιανισμού (μτφρ. Βαγγέλης Δουβαλέρης), εκδ. Ιδεόγραμμα, Αθήνα 2007, σ. 36. 4Για το ζήτημα της ιθαγένειας βλ. το ημέτερο "Η κοινότητα ως βρόχος. Η αποστολή της Εκκλησίας στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης", στο: "Πολιτισμός και Διαφορετικότητα. Εμείς και οι άλλοι" (επιμ. Δημήτριος Γ. Μαγριπλής), εκδ. Αντ. Σταμούλης, Θεσσαλονίκη 2011, σσ. 333-352. 5Κλασσικό παράδειγμα το έργο των Μαξ Χορκχάιμερ και Τέοντορ Αντόρνο, Η διαλεκτική του Διαφωτισμού (μτφρ. Ζήσης Σαρίκας), εκδ. Ύψιλον / Βιβλία, Αθήνα 1986. Βλ. και Δημήτριος Ουλής, "Ορθός λόγος και διαφωτισμός. Αποφατικός και εσχατολογικός λόγος", στο: Ορθοδοξία και Νεωτερικότητα (επιμ. Παντελής Καλαϊτζίδης και Νίκος Ντόντος), εκδ. Ίνδικτος, Αθήναι 2007, σσ. 55-77. 6Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, "(Ιερ)αποστολ(ικ)ή: Μια υπόθεση με πάρα πολλές παρενθέσεις. Ζητήματα σπουδής, από την Ευρώπη μέχρι τον Τρίτο Κόσμο σήμερα", Σύναξη 103 (2007), σσ. 67-76. 7Γιούργκεν Χάμπερμας, Η διάσπαση της Δύσης (μτφρ. Αναστασία Δασκαρόλη), εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2007, σσ. 87-96. 8Παναγιώτης Κονδύλης, Από τον 20ό στον 21ο αιώνα. Τομές στην πλανητική πολιτική περί το 2000, εκδ. Θεμέλιο 21998, σ. 104. Ο Κονδύλης υποστήριξε, με έναν πεσιμιστικό τόνο, ότι η ανατολή του 21ου αιώνα βρήκε το ειδικό βάρος της Ευρώπης σε υποχώρηση. Παλιότερα ολόκληρος ο πλανήτης συνομαδωνόταν πέριξ των ενδοευρωπαϊκών ανταγωνισμών. Στους δύο παγκοσμίους πολέμους, για παράδειγμα, ολόκληρος ο κόσμος χόρεψε σε ρυθμούς που έπαιζε η Ευρώπη. Τώρα όμως τα ευρωπαϊκά έθνη καλούνται να συνομαδωθούν βάσει των πλανητικών ανταγωνισμών και των τεκταινομένων αλλού, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα. (ό.π., σ. 98.). 9Ματθ. 20: 25-26. 10Βλ. τα μελετήματά μου "Οι εικόνες της Βασιλείας. Κάποια αθέατα του Καβάσιλα και κάποιοι πειρασμοί της Ευχαριστιακής μας θεολογίας", Σύναξη 114 (2010), σσ. 13-21, και "Η Εκκλησία ως αποστολή. Ένα κριτικό ξανακοίταγμα της λειτουργικής θεολογίας του π.Αλεξάνδρου Σμέμαν", Θεολογία 80 (2009), σσ. 67-108. 11Βλ. Παναγιώτης Kονδύλης, Η παρακμή του αστικού πολιτισμού. Από τη μοντέρνα στη μεταμοντέρνα εποχή και από το φιλελευθερισμό στη μαζική δημοκρατία, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2000, σσ. 231-235. 12Κολ. 3:5. Ο καθηγ. Σωτήρης Δεσπότης μου επεσήμανε (και τον ευχαριστώ γι' αυτό) ότι η έρευνα έχει δείξει πως στο συγκεκριμένο χωρίο η "πλεονεξία" αφορά μάλλον σε σεξουαλικά πάθη (πρβλ. Εφεσ. 5:3-5 κ.ά.). Σε κάθε περίπτωση, πάντως, νομίζω ότι παραμένει πολύτιμη η προθυμία των Πατέρων (οι οποίοι εννόησαν το χωρίο αυτό ως καταδίκη της πλεονεξίας με την τρέχουσα έννοια) να καταδείξουν το ασύμβατο χριστιανικής ταυτότητας και πλουτοκρατίας. Βλ. χαρακτηριστικά Μ. Βασίλειος, Εις τον προφήτην Ησαΐαν, 1, PG 30, 212 CD . 13Βλ. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Κοινωνική δικαιοσύνη και Ορθόδοξη θεολογία, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 32006. 14Αντίστοιχα: "Και τις εστί μου ο πλησίον;" και "Τις... πλησίον δοκεί σοι γεγονέναι του εμπεσόντος εις τους ληστάς;" (Λουκ. 10: 29, 36). 15Λουκ. 9: 55-56. Για τη διαχρονική δυσκολία αυτού του χωρίου βλ. Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Η Εκκλησία γίνεται όταν ανοίγεται. Η ιεραποστολή ως ελπίδα και ως εφιάλτης, εκδ. Εν Πλω, Αθήνα 22009, σσ. 249-250. 16Βλ. Νίκος Κοτζιάς, "Αντιλήψεις για τις διατλαντικές σχέσεις και ο μέλλον τους", πρόλογος στο: Χάμπερμας, ό.π., ιδίως σσ. 28-33. 17Γρηγόριος Λαρεντζάκης, "Θρησκεία και πολιτική στη νέα Ευρώπη", στο: Πολιτική και θρησκείες (επιμ. Κωσταντίνος Β. Ζρμπάς), εκδ. Παπαζήση, Αθήνα 2007, σσ. 259-260. 18αρχιμ. Σωφρονίου, Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, εκδ. Ι. Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 41988, σσ. 192 και 78. Εισήγηση στο 4ο Συνέδριο Ελληνορθόδοξης Παιδείας και Τεχνολογίας (Πολιτισμικό Σπουδαστήριο Αγίου Νικολάου Έγκωμης), με θέμα «Κύπρος και Ευρώπη σε δίσεκτους χρόνους», Λευκωσία, Κυριακή 11 Μαρτίου 2012 . Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Manifesto 35 (Ιούλιος- Αυγουστος 2012), σσ. 32-36. πηγή: Aντίφωνο

...ΜΑΝΟΥΛΟΜΑΝΟΥΛΟ....

Τις καρδιές των Γερμανών έχει κλέψει με το ταλέντο και τη σέξι εμφάνισή της η Σουζάνα Σιδηροπούλου, η οποία πρωταγωνιστεί σε τηλεοπτικά σήριαλ της χώρας αλλά και σε διαφημιστικά σποτ. Η ηθοποιός, σύμφωνα με τη Real life, γεννήθηκε στο Αμβούργο από πατέρα Έλληνα και Ισραηλινή μητέρα και μιλά εκτός από ελληνικά, εβραϊκά, γερμανικά, ισπανικά και κινέζικα. Εκτός από σπουδές στην υποκριτική η... Susan Sideropoulos εργάστηκε ως μοντέλο ενώ επί μια σχεδόν δεκαετία (2002-2011) υποδυόταν τη Verena Koch στη σαπουνόπερα «Gute Zeiten

...ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΗΝΕΣ....

Ο λοκληρώθηκε η συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με εκπροσώπους δανειοληπτών και μεριδιούχων της Αχαϊκής Τράπεζας και εκπροσώπους τοπικων θεσμικών και όχι μόνο φορέων. Όπως προκύπτει, ο Αντώνης Σαμαράς έδειξε να κατανοεί την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην τοπική οικονομία με το κλεισιμο της Αχαϊκής Τράπεζας και μάλιστα στην τοποθέτηση του Προέδρου του Επιμελητηρίου Πλάτων Μαρλαφέκα ότι ελέγχεται το "λουκέτο" στην Τράπεζα, ο Πρόεδρος της ΝΔ τόνισε ότι θα δει το ζήτημα μετά της εκλογές και τόνισε ότι ειναι υπέρ της λειτουργίας των Συνεταιριστικών Τραπεζών. Ως προς το ζήτημα των δανείων ο Σαμαράς είπε ότι έχει μιλήσει με τον Προβόπουλο και ενημερώθηκε για το πάγωμα των διαδικασιών κλεισίματος των δανείων, ενώ είπε πως θα προωθήσει νομοθετική ρύθμιση προκειμένου να προβλέπονται οι όροι που ισχύον ως προς τις ρυθμίσεις δανείων και στις εμπορικές τράπεζες. Το "δράμα" οπου βιώνουν οι οικογένειες των εργαζομένων της Αχαϊκής Τράπεζας μετά το λουκέτο άκουσε ο Σαμαράς από εκπροσώπους τους, οι οποίοι ζήτησαν να εξεταστεί το θέμα της απορρόφησής τους, προκειμένου να μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Ο Σαμαράς απάντησε ότι θα δει το ζήτημα και τους μετέφερε πως είναι ανοικτό το ενδεχόμενο να επανεξεταστεί το λουκέτο που μπήκε στην τράπεζα.