KIΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ Κ.Λ.Π.

Διαχωρισμός τύπου Κυψέλης Ουδείς είπε ότι οι πνευματικοί άνθρωποι της Ελλάδας και του υπόλοιπου κόσμου είναι άγιοι. Ανθρωποι είναι κι αυτοί με τα πάθη και τις αδυναμίες τους, με τις απόψεις τους σωστές ή λάθος. Η αξία τους δεν κρίνονται από τις απόψεις τους αλλά από την τέχνη τους. Κι αν είναι μεγάλοι, είναι γι’ αυτό που δημιουργούν. Παραδείγματα πάμπολλα, μεγάλων δημιουργών που στις πολιτικές τους ενασχολήσεις λειτουργούσαν αλλοπρόσαλλα. Ας πάρουμε τον γίγαντα της μουσικής, Μίκη Θεοδωράκη, που μέχρι και υφυπουργός έγινε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν και αριστερός. Όμως, θυμάμαι μια φορά σε συνέντευξη που είχε δώσει στη Νέα Υόρκη κι είχε μαζί του τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο, αργότερα βουλευτή του ΚΚΕ. «Ο Μίκης είναι γίγαντας κι ότι πει δεν αλλάζει την τεράστια προσφορά του στην τέχνη και στην Ελλάδα», είχε πει τότε ο κ. Καζάκος. Κι είχε δίκιο. Τα θυμήθηκα αυτά τα λόγια με αφορμή το θόρυβο που ξεσήκωσαν οι δηλώσεις της μεγάλης Ελληνίδας ποιήτριας, Κικής Δημουλά, για τους ξένους. Την αποκάλυψη την έκανε με δημοσίευμά της η Εφημερίδα των Συντακτών. Και μπορεί αυτά που έγραψε η εφημερίδα να μην ήταν η πλήρης δήλωση της κ. Δημουλά, αποτύπωνε όμως το πνεύμα των όσων είπε. Μην πω πως τα έγραψε και ηπιότερα. Βγήκε μετά από τα νέα απομαγνητοφωνημένο το κείμενο της ομιλίας της Κικής Δημουλά, που περιέγραφε την εικόνα σ’ ένα παρκάκι της Κυψέλης κι έλεγε μεταξύ άλλων: “Βεβαίως οι Κυψελιώτες έχουν εκτοπιστεί, αυτό είναι μια πραγματικότητα, βεβαίως τους αγάπαμε τους ξένους αφού φύγαν από εκεί για έλθουν και να ζήσουν να δουλέψουν αλλά κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι”. Εμείς που ζούμε στην Αμερική, ξέρουμε βέβαια τι σημαίνει «μοίρασμα των χώρων». Οι πολλοί παλαιότεροι το έζησαν, αλλά όλοι ξέρουμε για τα λεωφορεία στο Νότο, όπου οι μαύροι κάθονταν πίσω και δεν μπορούσαν να πάρουν θέσεις λευκών (τόλμησε η Ρόζα Πάρκς κι έγινε διάσημη), τα εστιατόρια με τις ταμπέλες No Dogs – No Greeks. Κι η τοποθέτηση της κ. Δημουλά ήταν ακριβώς αυτό. ΚΑΡ.ΦΙ. Διαδικτυακός κανιβαλισμός Απ’ εκεί και μετά, ως λαός και χώρα υπερβολής, δράσαμε ανάλογα. Η 82χρονη ποιήτρια ρίχθηκε στην πυρά, με εξοντωτική πολεμική σε βάρος της εφ’ όλης της ύλης (και βέβαια και για την ποίησή της), ενώ ακόμη χειρότεροι οι δεξιοί υπερασπιστές της κινητοποιήθηκαν στο διαδίκτυο για να διασύρουν όσους άσκησαν ακόμη και σωστή κριτική και βέβαια για να κομματικοποιήσουν την κριτική προς την Δημουλά. Θα μου πείτε, έτσι δεν γίνεται σ’ όλα στην Ελλάδα; Ναι. όμως στα θέματα ανθρώπων της τέχνης, καλό είναι να μην γινόμαστε ισοπεδωτικοί, είτε ως επικριτές, είτε ως υπερασπιστές. Και μάλλον στην κ. Δημουλά μεγαλύτερη ζημιά της έκαναν οι υπερασπιστές της, παρά οι επικριτές της. Α.Ζ. Ιδού το παράδειγμα Ενας από τους «υπερασπιστές» της Κικής Δημουλά είναι κι ο φίλτατος Σπύρος Ριζόπουλος, πολιτικός αναλυτής στην Αμερική για χρόνια και μετά επέστρεψε στην Ελλάδα. Σήμερα μεταξύ άλλων έχει το rizopoulospost στο οποίο έγραψε μεταξύ άλλων τα ακόλουθα «υπερασπιστικά σχόλια» για την κ. Δημουλά: «Αν η περιγραφή της πραγματικότητας και η αφήγηση βιωμάτων και εμπειριών είναι ρατσισμός και ξενοφοβία τότε κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον τόπο. Η ευκολία με την οποία δήθεν αριστεροί και επαναστάτες επιτίθενται στο απλό ανθρώπινο καθημερινό βίωμα είναι δηλωτικό του δογματισμού που διακρίνει τη σκέψη τους και τις πρακτικές τους. Δογματισμός ίδιος κι απαράλλαχτος με αυτόν των μουλάδων που ζητούν την εξόντωση όσων δεν συμφωνούν μαζί τους. Προφανώς, πρόκειται για …. Εκλεκτικές συγγένειες. Εξού και το μένος κατά της ποιήτριας. Η πνευματική παραγωγή αυτού του τόπου είναι μετρημένη στα δάκτυλα. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ποιητές και ζει η γλώσσα και τυγχάνουμε διεθνής αναγνώρισης, όπως συνέβη με τα Νόμπελ του Σεφέρη και του Ελύτη. Η ευκολία λοιπόν με την οποία κάποιοι έριξαν το ανάθεμα στην Κική Δημουλά μαρτυράει τον πνευματικό σκοταδισμό που έχουν κατά νου οι ψευτοεπαναστάτες του σαλονιού ως μέλλον αυτής της χώρας. Για αυτό και αισθάνονται τόσο άνετα με τους …. Μουλάδες και δυσανασχετούν τόσο εύκολα με τους ποιητές. Για τους …. μουλάδες της αριστεροφροσύνης είναι έγκλημα να αγαπάς τη γειτονιά σου. Γιατί αν αγαπάς τη γειτονιά σου, θα αγαπάς και την πόλη σου. Κι αν αγαπάς την πόλη σου, τότε θα συμβεί το χειρότερο όλων κατά την άποψή τους: μπορεί και να αγαπάς την πατρίδα σου!» Α.Ζ. Η απάντηση Ο κ. Ριζόπουλος δεν είχε ζήσει στις ΗΠΑ για χρόνια, θα έλεγα πως δεν καταλαβαίνει το νόημα του φυλετικού διαχωρισμού (segregation). Είναι 100% αυτό που είπε η Κική Δημουλά στη φράση «αλλά κάπως πρέπει να μοιραστούν οι χώροι». Κι αυτό πρέπει κάθε άνθρωπος (εκτός κι αν έχει ρατσιστικές αντιλήψεις κι αυτό στην Ελλάδα τελευταία αναπτύσσεται ραγδαία) να επικρίνει. Όποιες κι αν είναι οι εμπειρίες κάπου ανθρώπου, ο «φυλετικός διαχωρισμός» δεν είναι η λύση. Υπάρχουν νόμοι κι ας εφαρμοστούν. Κι επιτέλους οι κυβερνώντες να θέσουν επί τάπητος το θέμα στους εταίρους. Κι αν δεν ικανοποιηθούν, ας βγάλουν τα χώρα από τη συμφωνία του Σένγκεν. Αυτά δυστυχώς ο κ. Ριζόπουλος τα παραμερίζει κι επιδίδεται σε αχαλίνωτο κομματισμό, διανθισμένο με πατριωτικές σάλτσες. Ο άνθρωπος της τέχνης, φίλτατε Σπύρο, κρίνεται για την τέχνη του κι όχι της πεποιθήσεις του. Ο Μυριβήλης αν και φανατικός αντικομμουνιστής, ήταν από τους δημοφιλέστατους συγγραφείς στο χώρο της αριστεράς. Ο Ρίτσος δημοφιλέστατος στην πνευματική ελίτ της δεξιάς. Ο Ελύτης – που μόνο αριστερός δεν ήταν – απαγορεύτηκε κι αυτός από τη χούντα, αφού τα ποιήματά του τα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Ελάχιστοι άνθρωποι που αγαπούν τα γράμματα και τις τέχνες ενδιαφέρονται για τις πεποιθήσεις του δημιουργού. Στην Ελλάδα τις ξέρουμε, γιατί για πολλά χρόνια άνθρωποι του πνεύματος διώχθηκαν για τις αριστερές τους πεποιθήσεις. Κάτι που έγινε και στην Αμερική επί Μακαρθισμού. Αρα, προς τι να βάζουμε κομματική ταμπέλα στην δημιουργία; Το χειρότερο απόσπασμα του σχολίου του φίλου Σπύρου Ριζόπουλου, είναι το ακόλουθο: “Για τους …. μουλάδες της αριστεροφροσύνης είναι έγκλημα να αγαπάς τη γειτονιά σου. Γιατί αν αγαπάς τη γειτονιά σου, θα αγαπάς και την πόλη σου. Κι αν αγαπάς την πόλη σου, τότε θα συμβεί το χειρότερο όλων κατά την άποψή τους: μπορεί και να αγαπάς την πατρίδα σου!» Αλήθεια, για να δώσω ένα ακραίο παράδειγμα, μπορείς για την αγάπη της γειτονιάς, της πόλης και της πατρίδας να διαπράξεις εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας; Και το λέγω αυτό έχοντας κατά νου την πρώην Γιουγκοσλαβία. Κατά τον Σπύρο Ριζόπουλο, μάλλον επιβάλλεται. Άλλοι φοβάμαι Σπύρο μου είναι οι Δη-”μουλάδες”, που χρειάζονται δεκανίκια ολίγων ευτυχώς και δυστυχών υπέργηρων διανοουμένων για να στηρίξουν απαρχαιωμένες απόψεις. Α.Ζ. Εφυγε ο γιατρός Νίκος Ζύμαρης Με θλίψη πληροφορηθήκαμε από το συλλυπητήριο μήνυμα της Χιακής Ομοσπονδίας, το θάνατο ενός καλού φίλου της εφημερίδας μας, ενός καλού Ελληνα Χιώτη, του οδοντίατρου Νίκου Ζύμαρη. Ήταν σοφός άνθρωπος, με ευρυμάθεια, μεγάλη αγάπη για τα βιβλία και τους αρχαίους συγγραφείς, ελληνοπρεπέστατος και με αγωνία για τον Ελληνισμό της Αμερικής και την Ελλάδα. Πονούσε για τα σχολεία μας, για τους οργανισμούς μας που μέρα με τη μέρα φθίνουν και τους πολιτικούς της γενέτειρας που συνεχίζουν το «πάρτι» ενώ ο λαός υποφέρει. Και τα έλεγε ευθαρσώς και με μεγάλη ευγένεια βέβαια, η οποία τον διέκρινε σε κάθε συζήτηση που έκανε. Πριν 2-3 χρόνια, παρά τη βεβαρυμμένη υγεία και τη μεγάλη του ηλικία ασχολήθηκε και πάλι με τη Χιακή Ομοσπονδία, προσφέροντας όλες του τις δυνάμεις. Θα μας λείψεις γιατρέ. Στην αδελφή του Θεοδώρα, τα βαθιά μας συλλυπητήρια. Greek News. Πολύ καλός ο Κασουλίδης Είχα να τον ακούσω να μιλά καμιά δεκαριά χρόνια, τον υπουργό Εξωτερικών της Κύπρου, Ιωάννη Κασουλλίδη, από τότε που κατείχε το ίδιο αξίωμα στην κυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη. Και τότε διακρινόταν για τη σοβαρότητά του, την ευστροφία του και την ηπιότητά του. Αλλά με μία φράση, απλά δεν ήταν κακός. Τον άκουσα και στις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση με το ΓΓ του ΟΗΕ, τον άκουσα στην ομιλία του στο Ινστιτούτο Μπρούκινγκς και βέβαια στις δηλώσεις μαζί με τον αμερικανό ομόλογό του, Τζον Κέρι, που δεν δίστασε να βάλει δημόσια τα πράγματα στη θέση τους, όταν ο κ. Κέρι είπε κάτι «παρεξηγήσιμο». Ήταν εξαιρετικός. Κι αυτό είναι ευχάριστο, γιατί η Κύπρος περνά πολύ δύσκολες ώρες. Με την οικονομία της σε οικτρή κατάσταση, βρήκαν ευκαιρία οι «άσπονδοι φίλοι» να αρχίσουν τις πιέσεις και στο κυπριακό και τους εκβιασμούς με το φυσικό αέριο, το μόνο που μπορεί να σώσει τη χώρα. Α.Ζ. Εσωτερικό μέτωπο Με την ευκαιρία της επίσκεψης, είχαμε την ευκαιρία να δούμε το πόσο ωραία ξετυλίγονται οι μηχανορραφίες του κ. Ντάουνερ. Ως γνωστόν, η Κύπρος ζήτησε να μην ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, τουλάχιστον μέχρι το Φθινόπωρο, ώστε να μπορέσει ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης κι η κυβέρνηση να αφοσιωθούν στην αντιμετώπιση καυτών και επειγόντων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων. Πήρε την ολιγόμηνη παράταση, αλλά φαίνεται αυτό δεν πολυβολεύει για κάποιο λόγο τον κ. Ντάουνερ. Ο οποίος άρχισε να κινείται παρασκηνιακά, μεθοδεύοντας «σόου» στα τέλη του μήνα, όπου θα πραθέσει δείπνο στους δύο ηγέτες στην Κύπρο. Κάλεσε λοιπόν δύο υψηλόβαθμους αξιωματούχους (των ΗΠΑ και της Βρετανίας) να βρίσκονται την ίδια μέρα στην Κύπρο κι άρχισε να εκδίδει ανακοινώσεις στη Λευκωσία (άλλο πρωτοφανές) για το πόσο ενθαρρύνθηκε από τη συνάντηση Κασουλίδη – Μπαν. Εντάξει, καλή ήταν η συνάντηση. Τι ήταν αυτό που τον ενθάρρυνε τόσο πολύ δηλαδή; Βέβαια, χειρότεροι από τον Ντάουνερ είναι τα ελληνοκυπριακά «Νταουνεράκια» (πρώην Ντε Σοτάκια), τα οποία δεν αντιλαμβάνομαι γιατ5ί σώνει και καλά θέλουν την χώρα τους να περπατά γυμνή στα αγκάθια. Κι επειδή μόλις 9 χρόνια έχουν περάσει από την αμαρτωλή περίοδο του εκβιασμού μέσω του σχεδίου Ανάν κι η μνήμη μας δεν έχει αδυνατήσει, αν νομίζουν ότι με νέο σχέδιο λύσης του κυπριακού θα «λύσουν τα οξυμμένα τους οικονομικά προβλήματα», μάλλον γελιούνται. Πράγματι το ρευστό στην Κύπρο αυτόν τον καιρό σπανίζει, πράγματι τα μέσα ενημέρωσης έχουν μεγάλο πρόβλημα ρευστότητας. Όμως νομίζω πως σε αντίθεση με το σχέδιο Ανάν, αυτή τη φορά οι ξένοι “επενδυτές” και καλοθελητές δεν πρόκειται να πετάξουν τα λεφτά τους σε “ψόφια άλογα”.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

← Χριστιανά τα τέλη της ηπείρου ημών; Tα κόμματα τελείωσαν: ώρα για πολιτική Posted on Μαΐου 12, 2013 by manifestomag του Χρήστου Γιανναρά Τα κόμματα που συγκροτούν το σκηνικό εξουσίας στην Eλλάδα σήμερα δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί με κυριολεκτική σημασία. Eκφράζουν απόψεις, γνώμες, ιδέες για τα προβλήματα του τόπου, αλλά δεν έχουν πρόταση πολιτική, δεν υποψιάζονται την επιτελική λογική, την εργώδη συστηματική προετοιμασία που προϋποθέτει η συγκρότηση μιας πολιτικής πρότασης. Eκφράζονται και αποφαίνονται για προβλήματα, ανάγκες, στοχεύσεις, αλλά με τη νοοτροπία του δημοσιολόγου, όχι του πολιτικού. Aναφέρονται στο όποιο τυχόν πρόβλημα, για να επιδείξουν δήθεν άποψη, προσχηματικό ενδιαφέρον, ενημερότητα – δεν διαθέτουν τη σοβαρότητα, τη σπουδή, την ανιδιοτέλεια που απαιτεί μια πρόταση λύσης του προβλήματος. Zητούν την ψήφο των πολιτών για τα «γκολ» που συγκυριακά ή με ατομική κάποιων δεξιοτεχνία πέτυχαν – όχι για το «παιχνίδι» που είναι ικανοί και προετοιμασμένοι να παίξουν, όχι για την αξία τους, όχι υπηρετώντας όραμα κοινωνικό και στόχους. Δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί, είναι «κόμματα» όπως ακριβώς τα όρισε ο Pοΐδης από το 1875, χωρίς να έχουν φιλοδοξήσει να τον διαψεύσουν επί εκατόν τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια. Kόμματα, δηλαδή συντεχνίες με αμιγώς εμπορευματικό χαρακτήρα, απολύτως υποταγμένες στους νόμους του μάρκετινγκ. Tο προϊόν που εμπορεύονται είναι επαγγελίες, συνταγές – ένα θαυματουργό φάρμακο για τη φαλάκρα. Iσχυρίζονται ότι έχουν τη συνταγή, στην πραγματικότητα πουλάνε μόνο επαγγελίες, μόνο συσκευασία – εμπορεύονται τον εντυπωσιασμό από το λανσάρισμα αφηρημένων, συνθηματικών γενικοτήτων, δηλαδή την καθαρή εξαπάτηση του ψηφοφόρου. Mιλάνε, λ.χ., για «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» ή για «δημοκρατικό σοσιαλισμό» ή για «ευρωπαϊκού προσανατολισμού Aριστερά», ακριβώς για να κερδίσουν πελάτες ολόιδια όπως οι οδοντόκρεμες λανσάρουν το «διπλό φλουόρ-ράιντ» ή όπως τα απορρυπαντικά τους «γαλάζιους ενεργειακούς κόκκους» – δηλαδή πλεονεκτήματα που ο πελάτης δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν, αλλά τον ξιπάζουν, κερδίζουν άλογα την προτίμησή του. Aποκορύφωμα της φενάκης των τίτλων είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα: Ένα κόμμα της «ιστορικής Δεξιάς» (υποτίθεται) συγκυβερνάει με ένα κόμμα κατ’ επαγγελίαν «σοσιαλιστικό» και με ένα τρίτο τάχα «δημοκρατικά μαρξιστικό», προκειμένου να διεκπεραιώσουν από κοινού (για το «συμφέρον της χώρας» βεβαίως) το «δόγμα σοκ» της σισύφειας «εσωτερικής ύφεσης» – «να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των πιστωτών της Eλλάδας». H «Nέα Δημοκρατία» και το ΠAΣOK αναδείχθηκαν «κόμματα εξουσίας», επειδή κυβέρνησαν για μακρό διάστημα τη χώρα. Kαι πολυχρόνισαν στην εξουσία όχι για την πολιτική τους πρόταση, αλλά σαφώς, σαφέστατα, για την ικανότητα των αρχηγών – ιδρυτών τους να πείθουν τους ψηφοφόρους. Ήταν κόμματα που ιδρύθηκαν με μοναδικό, αποκλειστικό στόχο να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες των ιδρυτών – αρχηγών τους – όχι για να υπηρετήσουν κάποιον τεθειμένο επιτελικό σχεδιασμό, επεξεργασμένο με σοβαρότητα, μόχθο και ιδιοφυΐα πολιτικό πρόγραμμα. Στη N.Δ. το κενό από την απουσία μιας κοινής πίστης σε κοινωνικό όραμα, στοιχειώδους επίγνωσης ποιοι στόχοι και ποια ταυτότητα προτεραιοτήτων εξασφαλίζουν την κομματική συνοχή, ήταν και είναι έλλειψη τόσο κραυγαλέα και προκλητική, ώστε να δημιουργεί κρίσιμα, οδυνηρά ερωτήματα. O μυθοποιημένος ιδρυτής του κόμματος ασφαλώς διέθετε φυσικό χάρισμα πολιτικής ευφυΐας και ηγετικής επιβολής, σίγουρα παρήγαγε έργο, ομολογημένα έπαιξε ρόλο θετικό σε ιστορικές στιγμές. Aλλά τα προσόντα του ήταν σαφώς ενορμητικά, αντανακλούσαν τη σοφία του ενστίκτου, ήταν παντελώς άσχετος με επιτελική δουλειά, με προγραμματισμό συνέχειας και διάρκειας, με διασάφηση κοινωνικών ή πολιτισμικών στόχων πέρα από τη χρηστική αποτελεσματικότητα. Δύο είναι τα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα της πολιτικής ανεπάρκειας του ιδρυτή της N.Δ.: Δεν κατάλαβε ποτέ την πολιτική σημασία και ανάγκη να εκφράσει (και να μεταγγίσει στο κόμμα του) καύχηση για την πατριωτική αντίσταση των Eλλήνων στο μεταπολεμικό πολυαίμακτο πραξικόπημα των οπαδών του σταλινικού ολοκληρωτισμού. H N.Δ. φορτώθηκε, με μαζοχισμό κυριολεκτικά ηλίθιο, μιαν εντελώς παράλογη μειονεξία ενοχής για τον «εμφύλιο», άφησε να εξωραϊστεί το έγκλημα σε «ηρωική δημοκρατική αντίσταση», η πατριδοκτόνα παράνοια σε καύχηση «προοδευτικής» πρωτοπορίας. Tέτοιο πολιτικό Bατερλώ, σε επίπεδο νοηματοδότησης της πολιτικής, δεν έχει υποστεί ούτε ο μετριότερος κομματάρχης. Στην ίδια παραλυτική μειονεξία παραπέμπει και το δεύτερο παράδειγμα πολιτικής ανεπάρκειας του ιδρυτή της N.Δ.: Oταν ήταν πια ολοφάνερο ότι το δημαγωγικό ταλέντο έφερνε τον Aνδρέα Παπανδρέου πλησίστιο στην εξουσία, ο Kων. Kαραμανλής επέλεξε όχι την αναμέτρηση (που θα επιδίωκε κάθε πολιτικός με πίστη σε στόχους και στο ταλέντο του), αλλά να τραπεί σε φυγή – να καταφύγει στην πολιτικά ανεύθυνη Προεδρία της Δημοκρατίας. Δεν είχε πολιτική αντιπρόταση να αντιτάξει στον Aνδρέα ούτε κριτήρια για να αντιληφθεί τον καταστροφικό, αντικοινωνικό χαρακτήρα του λαϊκισμού του. Kαι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα επίσης από το γεγονός ότι, σε όλη τη διάρκεια που κυβερνούσε το ΠAΣOK, το κόμμα του Kων. Kαραμανλή ήταν πολιτικά εντελώς ανύπαρκτο – δεν άρθρωσε ούτε τον ελάχιστο ψίθυρο αντίρρησης για τον σαρωτικό «μετασχηματισμό» του κράτους, των θεσμών, της νοοτροπίας που οδήγησε στη ζούγκλα της γενικευμένης, αυτονόητης «αρπαχτής», στην εφιαλτική καταστροφή της ζωής μας σήμερα. O εκπασοκισμός της N.Δ. ήταν ο μοιραίος καταλύτης γι’ αυτή την καταστροφή. Eίναι άραγε η ώρα που ευνοεί τη φυσιολογική εξαφάνιση των κομμάτων και την εμφάνιση, επιτέλους, πολιτικών σχηματισμών; Δεν υπάρχουν ερείσματα αισιοδοξίας. Σίγουρα το ΠAΣOK έχει πολιτικά εκπνεύσει, κυνηγάει ποσοστά μονοψήφια, δηλαδή πελατεία από τους περιθωριακούς ψυχοπαθολογικών εμμονών. Στο ίδιο περίπου κυνηγητό έχει αποδυθεί και η N.Δ. συντηρώντας όμως, με νύχια και με δόντια, το πλεονέκτημα να μοιράζει (ναι, ακόμα) διορισμούς και ευκαιρίες «αρπαχτής». Kάποιοι ελάχιστοι μέσα στον ΣYPIZA μιλάνε για την ιστορική ευκαιρία που έχει ο Aλέξης Tσίπρας να αναστήσει μέσα από αυτό το κόμμα ένα καινούργιο «πατριωτικό EAM» – αλλά το ψιθυριζόμενο είναι σκέτη ουτοπία: Πώς θα εξουδετερωθούν οι ορδές της ιδιοτέλειας που επέβαλαν τον «αριστερισμό» σαν εχέγγυο καριέρας και πώς να «αναστηθεί» ένα επινόημα που σκόπευε καταγωγικά στην εξαπάτηση των αφελών; H ιστορική νομοτέλεια είναι στην περίπτωσή μας καταδικαστική. Σωρεύτηκε τόσο δυσθεώρητος όγκος λαθών, ανικανότητας και παλιανθρωπιάς, ώστε να μην υπάρχουν πια ούτε οι τεχνικές για λυτρωτική ανάκαμψη. Γονιμότητα ελπίδας θα μπορούσε ίσως να έχει η διευρυμένη, στο μέγιστο δυνατό, συνειδητοποίηση συγκεκριμένου στόχου: Xρειαζόμαστε πολιτικούς σχηματισμούς, όχι οδοντόπαστες, όχι απορρυπαντικά.

KIKH DHMOYLA

Αθήνα, 9/5/2013 Εδώ και δύο μέρες η κορυφαία ποιήτρια και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων Κική Δημουλά υφίσταται μια αήθη και πέρα από κάθε δημοσιογραφική δεοντολογία επίθεση που πυροδοτήθηκε από παραποίηση των λεγόμενών της σε ανοιχτή εκδήλωση στη συνοικία όπου διαμένει δεκαετίες τώρα, την Κυψέλη. Δυστυχώς, μερίδα της κοινωνίας μας, με ισχυρή ωστόσο παρουσία στα Μέσα, έχει αναγάγει τη δημόσια διαπόμπευση σε μέσο άσκησης πολιτικής και κοινωνικής τρομοκρατίας· χωρίς έλεγχο, χωρίς σεβασμό στα πρόσωπα, την ιστορία τους, την προσφορά τους. Όσο μάλιστα πιο δημοφιλή και αγαπητά είναι αυτά τα πρόσωπα, όπως στην περίπτωση της ποιήτριας, τόσο ευκολότερα βρίσκουν έδαφος ακατέργαστες φαντασιώσεις αποκαθήλωσης, ταπείνωσης, διωγμού τους. Το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή του στην Κική Δημουλά και καλεί όλους όσους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, παρεμβαίνουν στη δημόσια σφαίρα να μην επιτρέψουν τον εκφυλισμό της σε αρένα κακοφωνίας και μνησικακίας.