ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ...

Έρημος και μόνος

Ψηλός, καλλίγραμμος κι ωραίος
μ’ Απόλλωνα θεού κορμί και σφρίγος,
αλόγιστα τα πλούτη του σκορπάει
σε θέατρα σκιών και παρανόμων.
Κι έτσι αθόρυβα που φεύγει η ζωή του,
το κάλλος πια της νιότης του παλιώνει
και γίνεται κρασί της λησμονιάς,
στο κάλεσμα κωφεύοντας του χρόνου.
Μα φτάνει κάποτε η ύστατη στιγμή,
π’ ολότελα το πνεύμα του στραγγίζει
και μένει πια η σάρκα του πηλός,
με την ψυχή απόλυτα φθαρμένη.
Οι μνήμες τώρα πιότερο πονούν,
παρά της αποξένωσης τα βέλη.
Και γίνεται η μοναξιά πηγή
της πιο φρικτής τ’ ανθρώπου τιμωρίας.
Με θλίψη αναπολεί πλέον τα πλούτη,
που πρόθυμα επένδυε στο ψέμα.
Το χρόνο τώρα πίσω πώς θα φέρει,
τις θύμησες αυτές εξάπαντος να σβήσει;

Στάχυς