ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

του Θόδωρου Μαργαρίτη*

Η ρήξη στο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ γύρισε σε μία νέα σελίδα την πολυτάραχη ζωή της Αριστεράς. Ας είμαστε ειλικρινείς. Κάθε «διαζύγιο» δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Έχει πόνο, ανασφάλειες, αγωνίες, συναισθήματα. Μερικές φορές μπορεί να είναι λυτρωτικό. Όταν έχει μάλιστα το «άρωμα» μιας νέας και πιο φρέσκιας προσπάθειας.
Είναι αλήθεια, ότι όσοι και όσες διατηρούμε τις ευαισθησίες μιας ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς γινόμασταν εδώ και καιρό μάρτυρες μιας απίστευτης παρακμής. Το κόμμα μας, ο ΣΥΝ, το οποίο συνιδρύσαμε για μια νέα ελπίδα της Αριστεράς, έχανε το στίγμα του, το χαρακτήρα του, τη φυσιογνωμία που γνώρισε ο κόσμος.
Η συμμαχία του με μικρές οργανώσεις στο ΣΥΡΙΖΑ γινόταν «στενός κορσές» που οδηγούσε αργά αλλά σταθερά στα παλαιοκομμουνιστικά στερεότυπα.
Η Ευρωπαϊκή αντίληψη μετατρεπόταν σε μια άγονη γκρίνια που θύμιζε το αλήστου μνήμης «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
Ο ριζοσπαστισμός εξελισσόταν στο τέλος σε «επαναστατική γυμναστική» και η χρήση της βίας μια σχετική έννοια. Χανόταν μέσα σε περισπούδαστες αναλύσεις που υποτιμούσαν το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι θόλωνε την αντίληψη για τον ειρηνικό, δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό.
Η ίδια η συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ γινόταν μια ατελείωτη βυζαντινή διαμάχη για την ηγεσία ανάμεσα σε Αλαβάνο – Τσίπρα με αποτέλεσμα τους 11 αρχηγούς στις πρόσφατες εκλογές και την ασταμάτητη ίντριγκα.
Δεν ήταν πια αυτό το κόμμα μας. Έχανε την ψυχή του. Χάναμε κι εμείς τη δική μας. Η ρήξη του συνεδρίου ανοίγει μια νέα σελίδα. Δεν έχει πια σημασία ποιος έχει την ευθύνη. Δεν έχει σημασία που η ηγετική ομάδα παρακολουθούσε αδιάφορα τις εκκλήσεις για αλλαγή πορείας. Σήμερα είμαστε μπροστά σε μια νέα κατάσταση. Είμαστε μπροστά σε μια δημιουργική προσπάθεια για την επαναθεμελίωση μιας σύγχρονης, ανοιχτής, αντιδογματικής Αριστεράς.
Το πολιτικό κενό είναι ολοφάνερο. Από τη μια έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ που κινείται ολοταχώς μέσω ΔΝΤ σε νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη και από την άλλη μια Αριστερά που με αφορμή την οικονομική κρίση επιστρέφει στη «σιγουριά» των γνωστών στερεοτύπων.
Και όμως, ο τόπος χρειάζεται μια Αριστερά της ευθύνης. Για την κοινωνία και το μέλλον της χώρας. Που να λέει αλήθειες και να μην οχυρώνεται στον εύκολο λόγο της καταγγελίας. Χρειαζόμαστε μια νέα αριστερή πολιτική πρόταση:


Ικανή να ασκεί αυστηρή κριτική στο παραδοσιακό πολιτικό σύστημα και το αδιέξοδο των «ισχυρών αυτοδύναμων κυβερνήσεων» αλλά θα κοιτά και τη δική της την «καμπούρα», θα κάνει τη δική της αυτοκριτική, ώστε να είναι πειστική στους πολίτες. Δεν μπορεί να αναπαράγει το κομματικό σύστημα της κρίσης. Δεν προσφέρει τίποτε η στήριξη συντεχνιακών κοινωνικών διεκδικήσεων που αναπαράγουν το πελατειακό κράτος. Δεν μας τιμά να διαιωνίζουμε μοντέλα πολιτικής των μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Ήταν – ας πούμε – σωστό που η επιτυχημένη αυτοδιοικητική κίνηση με τον Αλέξη Τσίπρα στο δήμο της Αθήνας μεταφέρθηκε με ταχύτητα φωτός στην κεντρική πολιτική σκηνή και εγκαταλείφθηκε ο Δήμος; Αυτή είναι η αυτοδιοικητική, κινηματική λογική της Αριστεράς; Τι διαφέρει αυτό από τις «μετακομίσεις» συνδικαλιστών της ΓΣΕΕ στη Βουλή;


Ικανή να μιλά για το δημόσιο συμφέρον πάνω από το κομματικό. Με δυο λόγια, δεν πρέπει να περιμένουμε τη χρεωκοπία της χώρας για να αποδείξουμε τα δεινά του καπιταλισμού. Ούτε βέβαια να έχουμε μια ψυχαναγκαστική οπτική με επίκεντρο τις ψήφους διαμαρτυρίας. Είναι θετική η εικόνα της Αριστεράς στο λιμάνι του Πειραιά; Έχει σχέση με αίσθηση ευθύνης για τη χώρα;


Ικανή να διαμορφώνει την Οικολογία και την πράσινη πολιτική σε στρατηγικό σχέδιο για την οικονομία και την κοινωνία. Όχι μόνο σαν μια διεκδίκηση περιβαλλοντικών αιτημάτων αλλά ως μια γενναία σύγκλιση των ιδεών της κοινωνικής κριτικής και των οικολογικών αναζητήσεων. Περίπου όπως τις ονειρεύτηκε ο σύντροφός μας Μιχάλης Παπαγιαννάκης.

Εδώ λοιπόν είμαστε. Αυτή η νέα σελίδα της Αριστεράς ανοίγει έναν διάλογο για το μέλλον. Με αυτοοργάνωση και ανοικτή διαβούλευση.
Οι «συνταγές» που γνωρίζαμε είναι μπαγιάτικες. Η γοητεία βρίσκεται στο να αναζητήσουμε νέες εναλλακτικές απαντήσεις.


Οι ανανεωτικοί του ΣΥΝ κάναμε ένα μεγάλο βήμα. Ανοίγουμε το δρόμο για ένα νέο κόμμα της Ανανεωτικής και Δημοκρατικής Αριστεράς. Δεν έχουμε «μαγικό ραβδάκι» ούτε αιώνιες βεβαιότητες. Έχουμε όμως τη διάθεση να αλλάξουμε το πολιτικό τοπίο και αυτό το αδιέξοδο πολιτικό σύστημα. Μας ενδιαφέρει μια ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. Θα προχωρήσουμε…