ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Περιμένοντας την προκήρυξη
25/06/2010

του Αλέξη Καλοκαιρινού
Σήμερα, αύριο, το πολύ σε μια βδομάδα, θα σκάσει μύτη η προκήρυξη με την οποία θα αναλαμβάνεται το τρομοκρατικό χτύπημα στην Κατεχάκη. Θα περιέχει τα γνωστά βαθυστόχαστα, πιθανώς πασπαλισμένα με αναφορές στο ΔΝΤ και τους εγχώριους εργολάβους του. Αλλά είναι προφανές ότι η δολοφονική ενέργεια ελάχιστη σχέση έχει με την παρούσα κρίση και την πολιτική της διαχείριση. Οι δράστες έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τον άνθρωπο που συνδέθηκε με την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, του ΕΛΑ και του Επαναστατικού Αγώνα. Και, μάλλον, το «δώρο» που στάλθηκε στον υπουργό ήταν «ευχαριστήριο» για τη σύλληψη του Μαζιώτη και της παρέας του.

Στην πρώτη φάση της ελληνικής τρομοκρατίας, η 17Ν έβρισκε κάποιο κοινωνικό έρεισμα, δηλαδή αποδέκτες ενός μηνύματος που μια μερίδα της ελληνικής κοινωνίας αναγνώριζε ως πολιτικό. Το έρεισμα αυτό είχε χαθεί προ πολλού κατά την εξάρθρωσή της, στα 2002 – η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη τον Σεπτέμβρη του 1989 ήταν το σημείο καμπής για μια αργή αντίστροφη μέτρηση. Όμως κοινωνική βάση, η οργάνωση δεν απέκτησε ποτέ, ούτε και επιδίωξε να αποκτήσει.


Με τη νέα γενιά της τρομοκρατίας, τα πράγματα είναι διαφορετικά, σχεδόν αντεστραμμένα: Κοινωνικό έρεισμα μέχρι στιγμής δεν υφίσταται, αλλά οι διαδρομές της τροφοδότησής της από περιθωριακούς μεν, μαζικούς δε, χώρους είναι ανιχνεύσιμες. Δηλαδή, υπάρχει μια σύνδεση, μέσα από τεθλασμένες γραμμές, με τον «κοινωνικό ιστό» σε σημεία όπου αυτός έχει διαρραγεί.


Ταυτόχρονα, η τρομοκρατία δεν φέρει κανένα έλλογο μήνυμα. Όμως, οι δράστες θα ήθελαν να είναι φορείς μιας «έκφρασης». Και εδώ βρίσκεται ο κίνδυνος. Ασφαλώς, όλοι όσοι έχουν πρόσβαση στο δημόσιο λόγο θα καταδικάσουν με πανομοιότυπη φρασεολογία την τελευταία εγκληματική ενέργεια. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Ο κίνδυνος μέσα στο γενικό αποπροσανατολισμό είναι η κοινωνία να αντιμετωπίζει πλέον με αδιαφορία το τρομοκρατικό φαινόμενο, σαν έκφανση της γενικότερης κρίσης στην οποία βρίσκεται, αβοήθητη, η ίδια.

Ο πειρασμός να διαπιστώσουμε ότι «τα πάντα καταρρέουν» είναι υπαρκτός. Και χρειάζεται να συναντήσει αντίσταση. Χρειαζόμαστε θετικά πολιτικά προτάγματα για να οριοθετηθούμε ξανά απέναντι στην εγκληματική βία. Να στραγγίξουμε τις γραμμές που την τροφοδοτούν. Κυρίως, όμως, να την αχρηστεύσουμε «λειτουργικά». Ακριβώς επειδή η κοινωνία μας είναι ικανή να συνεχίσει να πορεύεται. Και να λειτουργεί.