Με τα κρουστά, σαν κρούστα αγανάκτησης, δε σκληραίνουν τα πρόσωπα. Οι χοροί σε αποδιοργανώνουν. Το κέφι παρεξηγείται. Ανόμοιοι, μοιραζόμαστε την ανησυχία που τρομάζει τις ονειροπαγίδες μας. Αρχίσαμε τις παρακλήσεις και τσιμπάμε ύπουλα το δέρμα κάθε τόσο.
Με το δεξί χέρι στην καρδιά και το αριστερό στη τσέπη (ή μήπως αντίστροφα;) μας μένει η φωνή για δικαιολογία. Η περηφάνια για εμμονή. Σηκώσαμε απλά το γάντι που μας πέταξαν οι «ψευδοί» της Ευρώπης κι εμείς πεισμώσαμε και συνεχίζουμε;
Για λίγο σιωπή. Μετά άρρυθμα χειροκροτήματα και φωνήεντα. Ανατριχιάζεις. Βιώνεις τη συλλογικότητα. Μα μη ξεχνάς. Η αλάνα σε ένωσε. Οι δρόμοι με τα διαχωριστικά ανά τετράγωνο σε κρατάνε σε απόσταση. Ακόμα. Όσο δε διακυβεύεις το ελάχιστο, μαγκώνεσαι. Όσο επιβιώνεις, ξεχνάς συχνά. Αυτή η αγωνία όμως, που είναι σα να σε τρώει από μέσα έξω στο στομάχι, βρήκε συντροφιά. Κι αυτό είναι κάτι. Κι ίσως γίνει τα πάντα.
Άσε τους άλλους στις κομματικές γραμμές να ισορροπούν με τη ματαιοδοξία. Να φοβούνται αυτό που με πρησμένους αδένες ζητούσαν. Τη συμμετοχή. Να γουρλώνουν τα μάτια και να νοιώθουν την απόρριψη. Άσε τους θεματοφύλακες που εξαργυρώνουν παλιές γκλομπιές να κουνάνε δάχτυλα. Μη ξοδεύεις χρώμα σε νάιλον και καραβόπανα. Φόρα κάτι άνετο και κάνε τα όνειρά σου μόδα.
Κατεβαίνεις, στέκεσαι, μπερδεύεσαι, επαναπροσδιορίζεις. Ξαναστέκεσαι, μπερδεύεσαι, συζητάς, αναδιπλώνεσαι και ούτω καθεξής. Μπορεί να μην ωριμάζεις, αλλά ζυμώνεσαι.
«Πάμε Καρύτση για μπύρα; Πλατεία κι αυτή» μου λέει κάποιος. Είπαμε, μπερδεύεσαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου