ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Χριστουγεννιάτικες σκέψεις Down Under
του Αλέκου Μάρκελλου 28/12/2010
Εκτύπωση σελίδαςΑποστολή με EmailΔιάδοση στο GoogleΔιάδοση στο FacebookΔιάδοση στο TwitterΑύξηση μεγέθους γραμματοσειράςΜείωση μεγέθους γραμματοσειράςΣχόλια
1 εικόνα Καθόμουν στο μπαλκόνι με έναν Αυστραλό συνάδελφο και τα λέγαμε. Η αξημέρωτη ακόμη Μελβούρνη στο βάθος είναι από μόνη της Χριστουγεννιάτικος διάκοσμος και το καλό ντόπιο κρασί ξεγελούσε τις ριπές παγωμένης ανάσας που φέρνει από το Νότιο Πόλο ο αέρας.
Με ρωτούσε συνεχώς για την Ελλάδα και την κρίση. Του εξήγησα πως οι ρίζες του κακού πάνε πίσω στο χρόνο, πως η Ελλάδα έγινε θύτης και θύμα της ίδιας της Ιστορίας, πως σήμερα, εδώ που έφτασε, χωρίς «σπρώξιμο» -δηλαδή παρέμβαση έξωθεν- το πράμα δεν σώζεται.

Του μίλησα και τα χίλια μύρια κύματα που πέρασε ο τόπος από τότε μέχρι την ΟΝΕ. Όλα τα καταλάβαινε και έβρισκε κι ο ίδιος εύλογο να έχουν συνέπειες όλα αυτά στη δυνατότητα ενός κράτους να ευημερήσει και να έχει σταθερό βηματισμό και προοπτική. Είχε όμως και μια άλλη οπτική:

«Γιατί το 2004 δεν μηδενίσατε το κοντέρ, ήσασταν διεθνώς το θετικό σημείο αναφοράς, διοργανώσατε εκπληκτικούς Ολυμπιακούς, είσαστε στην ΟΝΕ, τι διάολο σας χτύπησε, κεραυνός από τον Όλυμπο»;
(Προσπάθησα να φανταστώ τον Καραμανλή jr στο ρόλο του Δία αλλά μου φάνηκε άθλια αδικία, έστω και ως εικόνα φτιαγμένη από κρασί. Αδικία μεγάλη για τον Δία, είπα μέσα μου).

Του μίλησα για το πελατειακό πολιτικό σύστημα, για την επιπόλαιη και κουτοπόνηρη ψήφο, για την κυριαρχία του λαϊκισμού, την πτώχευση δομών και αξιών, την απουσία στρατηγικής και τη νοοτροπία του «ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας» και πως αυτά δεν ξεριζώνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Κι αυτά τα κατάλαβε, ανόητος δεν ήταν... Αυτό που δεν κατάλαβε είναι γιατί δεν πήγε κανένας φυλακή.

Τα επιχειρήματά του δεν είχαν τίποτε το σύνθετο, καμία βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση, ξεπηδούσαν από το στόμα του ξυράφια ρεαλισμού, ενός ρεαλισμού και μιας γήινης αντίληψης των πραγμάτων που εδω down under κάνουν τη χώρα να προκόβει και τους ανθρώπους δημιουργικούς και παραγωγικούς. Για τους εαυτούς τους, τις φαμίλιες και τον τόπο τους. Λειτουργεί σαν αυτοματισμός η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη, η θετική διάθεση για τον άλλον.
Δεν υποκρίνονται, προσπαθούν να βοηθήσουν τον συνάνθρωπο, ασχολούνται. Αρκεί να ρωτήσεις κάποιον στο δρόμο η τον οδηγό του λεωφορείου και αφού σιγουρευτεί ότι σου έδωσε τις σωστές απαντήσεις, εισπράττεις κι ένα “thanks for asking” και μένεις σύξυλος στη μέση του δρόμου, Έλληνας μαλάκας...

Πάνω απ όλα όμως έχουν κράτος. Κράτος που λειτουργεί, κράτος υπόδειγμα, κράτος πρόνοιας και κράτος αρχών και κανόνων. Πόσο αντικρατιστής μπορεί να είσαι ή να γίνεις εδώ;

Η Αυστραλία σε επίπεδο λειτουργίας είναι ένα κράτος με χιλιάδες κουτάκια τακτοποιημένα στη σειρά. Αν το καταλάβεις αυτό, όλα είναι εύκολα. Παράδειγμα:
Χρειάστηκα για εμένα και την φαμίλια την λεγόμενη MEDICARD την κάρτα πρόσβασης στο υποδειγματικό σύστημα υγείας. Ενημερώθηκα από το διαδίκτυο. Χρειάζεσαι 100 πόντους σε έγγραφα:
-50 το διαβατήριο, 25 λογαριασμός τραπέζης, 25 δίπλωμα αυτοκινήτου. Τα έχεις;
Πάς στην υπηρεσία, καμία ουρά, συνθήκες εξυπηρέτησης ξενοδοχείου τεσσάρων αστέρων. Ο υπάλληλος στο γκισέ, κοίταξε τα παραστατικά, πέρασε τα στοιχεία στον υπολογιστή, τα επέστρεψε μαζί με την κάρτα ΕΤΟΙΜΗ σε 1,5 λεπτά της ώρας και μου ευχήθηκε με χαμόγελο καλημέρα. Καμία «υπογραφή προϊσταμένου» ή άλλη γραφειοκρατία. Φυσικά και όλα αυτά γίνονται ακόμη γρηγορότερα μέσω διαδικτύου, επιλογή μου ήταν να πάω να δω από κοντά.

Ντρέπομαι για τα χρόνια που περίμενα σε ουρές στην Ελλάδα, σε σκοτεινούς και βρωμερούς διαδρόμους άθλιων δημόσιων υπηρεσιών, για τα ξινισμένα μούτρα όσων έχουν κατά τ’ άλλα καθήκον να σε βοηθήσουν, για τα αμέτρητα φακελάκια που ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ να δώσω για να γίνουν νόμιμες κατά τ’ άλλα ενέργειες. Κι ένοιωσα εδώ το δίκιο τους που είναι περήφανοι για όσα έχουν καταφέρει.

Ο Τομ με αποχαιρέτισε λίγο μετά το ξημέρωμα με την εξής διαπίστωση:
«Είστε συνυπεύθυνοι. Αφού για όσα έγιναν στην Ελλάδα δεν τιμωρήθηκε κανείς, λογικό μου φαίνεται που στο τέλος τιμωρηθήκατε όλοι...Sorry mate…”

Κοίταξα το άδειο μπουκάλι κρασί και το ξημέρωμα παραμονής Χριστουγέννων στη Μελβούρνη.
O ουρανός είχε γεμίσει πολύχρωμα παπαγαλάκια που ξεσήκωναν τον κόσμο με τις τσιρίδες τους.
Εδω τα παπαγαλάκια δεν γκρεμίζουν χρηματιστήρια...

Υ.Γ: Το κρασί, ένα αρκετά καλό Αυστραλιανό Syrah, στοίχισε 9 δολάρια, περίπου 7,5 ευρώ. Για όσους αναρωτιούνται γιατί δεν πουλάνε τα Ελληνικά κρασιά στο