Β.ΜΠΑΡΜΠΑΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο Β.ΜΠΑΡΜΠΑΣ

Ψυχολούλουδα π' ανθούνε στην κρυφή κι απόμερη βουνίσια βρύση της ύπαρξής μου, τούτες οι στροφές,στροφές της μοίρας μου και των καημών μου.
Το νερό της ζωής που τα ποτίζει με την υγρή του έμπνευση και τα κυλάει,ας μη τα φέρει σ' εκβολές πολύβουες.
Κι' αν καμιά φορά ξεμοναχιασμένου διαβάτη ρομαντικού το λαθερό περπάτημα τον οδηγήσει τυχαία εδώ ας τα ξεφυλλίσει κι' ας τ' αφήσει εδώ να ζούνε αθέατα,μόνα, στη μοναξιά του φυσικού τοπίου του πικραμένου βίου.

Το κρίμα


Τη θολή σου ματιά μη γυρίσεις
την παλιά μας φωλιά για να Ίδης,
γιατί τότε σωρό θ' αντικρίσεις
μόνο ερείπια...Και θα λυπηθείς...

Μη ποτέ πια συγγνώμη ζητήσης,
μη ποτέ πια μπροστά μου καμφθείς,
για το φταίξιμο μη προσπαθήσεις
μοναχή σου αυστηρά να κριθής...

Άλλοι τόχουν το κρίμα!Το ξέρεις!
Μη λοιπόν στη ζωή σου υποφέρεις!
Μη το τέλος να βρεις προσπαθείς...

Εσύ πάντα μαζί σου να φέρεις
φυλαχτό της αγάπης...Να χαίρεις...
Κι ούτε εγώ, ούτ' εσύ θα χαθείς...

ΑΘΗΝΑ 1980

Υπάρχω,ζω

Υπάρχω ακόμη, ζω. Είν' γεγονός,
που δεν μπορεί κανείς ν' αμφισβητήσει,
Υπάρχω γιατί μ' 'έχει γαλουχήσει
χάδι απαλό κι ανάλαφρος παλμός.

Ξάστερος ειν' ακόμη ο λογισμός
κι η σκέψη μου δεν λέει να σταματήσει,
Αστείρευτη θαρρείς πως είναι βρύση,
Υπάρχω!Είμαι ναός και στολισμός.

Τα ρήματα μου νόμοι είν' αυστηροί,
που ο χρόνος δεν μπορεί να παραβεί,
Είν' η ματιά μου πύρινος χαμός

που σ' άβυσσο και κόλαση εισχωρεί,
Υπάρχω,γιατί μέσα μου φρουρεί
ένας Θεός,ένας αιώνιος λυτρωμός!
ΑΘΗΝΑ 1992


ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΕ ΚΡΥΦΟ ΗΧΟ


Αιώνια καταδίκη...Καταδίκη!
Ζωή κοντά στό μνήμα. Ναι, στό μνήμα,
πού μ' έρριξε το κύμα, τ' άγριο κύμα
των ισχυρών της Γής...Ω, φρίκη, φρίκη!

Γωνίτσα δεν μ' ανήκει...Δέν μ' ανήκει!
Εγώ γυμνός...Αυτοί ντυμμένοι σχήμα!
Έμ, αδερφέ, δεν είναι κρίμα; Κρίμα!
Τέτοια ζωή ούτε κι' οι λύκοι...Οι λύκοι!

Καί καταπίνω όλο χολή...Χολή!
Τά μάτια μου τ' ανοίγω για να κλαίω...
Περπατησιά έχω δειλή...Δειλή!

Κι' όταν τό Γένος θωρώ τ' ωραίο,
νοιώθω συνείδηση βαρειά θολή...
Νοιώθω πως πάντα φταίω...Πάντα φταίω!
Αθήνα 1981