Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Μ.ΘΕΟ ΔΩΡΑΚΗΣ

Ο Μ. Θεοδωράκης παρουσιάζει έργα-σύμβολα για την ελευθερία και τη δημοκρατία
Πρώτη καταχώρηση: Δευτέρα, 15 Νοεμβρίου 2010, 17:26

Αντώνης Καρατζαφέρης

«Η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», είπε ο Μίκης Θεοδωράκης προϊδεάζοντας το κοινό που παρακολούθησε τη συνέντευξη του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για την ομιλία του, την Τετάρτη 1η Δεκεμβρίου, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ομιλία που θα καθορίσει τους στόχους και τις αρχές του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών που εξήγγειλε πριν λίγες εβδομάδες.

Νωρίτερα ο συνθέτης θα παρουσιάσει στο Μέγαρο, τρεις συνθέσεις του που αποτελούν έργα σύμβολα για την ελευθερία και τη δημοκρατία των λαών της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Χιλής. Στις 27 Νοεμβρίου, όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί αλλά και την 1η Δεκεμβρίου λόγω της μεγάλης ζήτησης των εισιτηρίων, θα ακουστούν το «Πνευματικό Εμβατήριο», το «Canto General» και σε πρώτη εκτέλεση το έργο για πιάνο και ορχήστρα «Ένας Όμηρος». Οι συναυλίες πραγματοποιούνται με τη συμβολή του Ιδρύματος Θώραξ και όλα τα έσοδα θα διατεθούν για τη νέα πτέρυγα και τη μονάδα εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός».

Το «Πνευματικό Εμβατήριο», έργο γραμμένο για την ελευθερία της Ελλάδος, την περίοδο της Κατοχής, σε ποίηση Αγγελου Σικελιανού, ερμηνεύει η μούσα του συνθέτη Μαρία Φαραντούρη και ο διεθνούς φήμης βαθύτονος Δημήτρης Καβράκος. Η Μαρία Φαραντούρη επίσης ερμηνεύει με τον Πέτρο Πανδή το Canto Geberal, έργο-σύμβολο για τους αγώνες του χιλιανού λαού, σε ποίηση Πάμπλο Νερούδα. Τη σύνθεση «Ένας Όμηρος», από το θεατρικό έργο του κορυφαίου Ιρλανδού συγγραφέα Brendan Behan, εμπνευσμένο από τον απελευθερωτικό αγώνα των Ιρλανδών, ερμηνεύει στο πιάνο η σολίστ Τατιάνα Παπαγεωργίου. Στη συναυλία συμμετέχουν η Συμφωνική Ορχήστρα και Μικτή Χορωδία του δήμου Αθηναίων και η χορωδία της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Λουκά Καρυτινού.

Ποταμός αναμνήσεων

«Δεκαπέντε ετών μπήκε στο πλοίο σαν μούτσος», είπε ο Μίκης για τον καπετάνιο Βασίλη Κωνσταντακόπουλο που εκπροσώπησε στη συνέντευξη τύπου το Ίδρυμα Θώραξ. «Αυτό ήταν και το δικό μου όνειρο αλλά ήλθε η Αλβανία και πήρα άλλο δρόμο. Η θάλασσα ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη…». Από αυτό, τον «άλλο δρόμο» που ακολούθησε οι αναμνήσεις του Μίκη είναι ποταμός. Για τους συνεργάτες του με τους οποίους μοιράστηκε μια ζωή, για τις μεγάλες προσωπικότητες που συνάντησε, όπως ο Νερούδα και ο Αλιέντε… Όπως και για τα χρόνια της εξορίας. Επαναλαμβάνοντας το παράπονό του, πως δεν «περιλαμβάνεται στους εκλεκτούς του Μεγάρου».

Για τις αρχές της συνεργασίας του με τη Μαρία Φαραντούρη, θυμήθηκε: «Η Μαρία ήταν δεκαέξι χρονών όταν της έδωσα τον «Καημό». Πηγαίναμε με λεωφορείο στην Πάτρα για συναυλία όταν με έπιασε η μάνα της και μου είπε, «παιδί μου να προσέχεις την κόρη μου σαν τα μάτια σου…».

Καλεσμένος από τον Νερούδα, που ήταν πρεσβευτής της Χιλής στο Παρίσι, ο εξόριστος Μίκης ταξίδεψε με τον Παναγιώτη Λαμπρία, στο Σαντιάγο. Εκεί, σε δείπνο που τους παρέθεσε ο Αλιέντε, ο Μίκης εξέφρασε την επιθυμία να μελοποιήσει το έπος του Νερούδα. «Τότε ο Αλιέντε έβγαλε δύο τόμους από τη βιβλιοθήκη του και μου τους χάρισε. Μέσα στο αεροπλάνο έγραψα το πρώτο τραγούδι…».

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 ο δικτάτορας Πινοσέτ κατέλαβε την εξουσία στη Χιλή δολοφονώντας τον νόμιμο πρόεδρο της χώρας. Λίγο μετά τη δολοφονία του Αλιέντε πεθαίνει ο Νερούδα. «Δίναμε συναυλία στο Μεξικό όταν μάθαμε το θάνατο του Νερούδα. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους…».

Για τα χρόνια της εξορίας στη Ζάτουνα: «Ήταν Χριστούγεννα, έξω έκανε πολύ κρύο και οι φρουροί είχαν ξεπαγιάσει. Ελάτε μέσα τους είπα. Είχα τσικουδιά, καρύδια, σύκα… Τραγουδούσα «Εμπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο…». «Αυτό θα μας το μάθετε» μου είπαν οι δυο φρουροί. Μετά τις τσικουδιές πήγαμε και οι τρεις στο καφενείο. Όλοι μαζί και οι χωροφύλακες άρχισαν να λένε το τραγούδι… Η πρώτη εκτέλεσή του έγινε από χωροφύλακες…

Σαν «κρητικός παππούς» ο Μίκης έδωσε και την «πολιτική ευχή» του: «Οι Έλληνες πρέπει σήμερα να κάνουν αυτό που δεν μπορούν. Αυτή είναι η πολιτική μου ευχή…».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου