ΤΙ ΕΤΣΟΥΖΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΙ.

Ercole της Cincinnatο από την ποικιλία Nero Buono. Περιδιαβαίνοντας την κεντρική Ιταλία, σταμάτησα στο μικρό χωριό του Cori στο Lazio, 50 περίπου χιλιόμετρα από τη Ρώμη, κυρίως για να επισκεφτώ τον ναό του Ηρακλή. Στάθηκα ανάμεσα στις δωρικές κολώνες και χάζευα τη θέα όταν πρόσεξα πως οι γύρω ηφαιστιογενείς λόφοι ήταν γεμάτοι αμπέλια. Με λευκά και κόκκινα σταφύλια. Η επόμενη κίνησή μου φυσικά ήταν να τα δοκιμάσω. Τα κρασιά της περιοχής εμφιαλώνονται από τον συνεταιρισμό που έφτιαξαν οι κάτοικοι το 1947 και τα ονόμασαν Cincinnato, προς τιμήν του Λεύκιου Κουίντιου Κιγκινάτου, ενός Ρωμαίου Ύπατου με παροιμιώδη δικαιοσύνη (σε σημείο ώστε να μην ανακαλέσει από την εξορία το γιο του Καίσωνα, που τον είχε εξορίσει η προηγούμενη αρχή). Ο Κινγκινάτος τελειώνοντας τη θητεία του, δεν δέχτηκε να επανεκλεγεί στο αξίωμα, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παράνομο και αποσύρθηκε στην περιοχή του Cori για να καλλιεργήσει τη γη του. Σήμερα το άγαλμά του ενώ οργώνει, κοσμεί την πλατεία του χωριού και όλα τα κρασιά του συνεταιρισμού των 225 καλλιεργητών της περιοχής, οι οποίοι επιμένουν στην οργανική καλλιέργεια. Η πρώτη γουλιά του λευκού Pozzodorico ήταν αποκαλυπτική. Η θάλασσα, ο ήλιος και η γη κλεισμένα σε ένα μπουκάλι που μυρίζει καλοκαίρι. Η αρμονία προσωποποιημένη σε ένα κρασί κυριολεκτικά αρχαίο, αφού η ποικιλία Bellone διασώθηκε με πολύ δυσκολία, βρίσκεται μόνο στην περιοχή και είναι ελάχιστα γνωστή στον σύγχρονο κόσμο. Αν θα έπρεπε να διαλέξω ένα μόνο κρασί που θα έπινα για πάντα, θα ήταν αυτό. Αλλά δυστυχώς δεν εισάγεται στην Ελλάδα και μπορεί κανείς να το βρει μόνο στην Ιταλία, το Βέλγιο και νομίζω στη Σουηδία. Το συνοδεύω με το παραδοσιακό αλλαντικό του χωριού: "Prosciutto cotto al Vino Bianco di Cori", μελωδικό σαν την ονομασία του, ένα προσούτο που πρωτοφτιάχτηκε το 900 μ. Χ. με λευκό κρασί και μυρωδικά της περιοχής (φασκόμηλο και δενδρολίβανο). Πριν δοκιμάσω το κόκκινο Ercole, οι γηραιοί κύριοι από τα διπλανά τραπεζάκια, παραγωγοί και οι ίδιοι, μου εξήγησαν πως το σταφύλι Nero Buono από το οποίο φτιάχνεται, είναι επίσης σπάνιο και αρχαίο και επίσης το διέσωσαν με πολύ κόπο. Τόσο πρωτόγονο που κάθε ρώγα καλύπτεται από χνούδι. Ισορροπημένο, ζωηρό, μυρίζει φράουλα και φρούτα του δάσους, είναι ελάχιστα όξινο και αν μη τι άλλο δεν μοιάζει με τίποτα που έχω δοκιμάσει μέχρι τώρα. Φεύγω από το Cori έχοντας αποκομίσει μια από τις σημαντικότερες εμπειρίες της ζωής μου: Τώρα μπορώ να πω πως ξέρω τι έπιναν οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι στα συμπόσια τους. Περισσότερα για το ιταλικό φαγητό στο Marie Claire Deco που κυκλοφορεί.