ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΟΙ ΥΠΟΔΙΚΟΙ.

Ασκηση κριτικής σκέψης: Γιατί ο πολύς κ. Σόιμπλε (και ό,τι αυτό το όνομα συμβολικά εκπροσωπεί) να εκφράσει τόσο απροσχημάτιστα την εύνοιά του για τις παρελθούσες γαλαζοπράσινες κυβερνήσεις στην Ελλάδα και την οργισμένη απαρέσκειά του για τη σημερινή κυβέρνηση; (θυμηθείτε τη δήλωσή του ότι «η νέα ελληνική κυβέρνηση κατέστρεψε όλη την εμπιστοσύνη που είχε επιτευχθεί με την προηγούμενη κυβέρνηση» – «Κ» 17.3.2015). Είναι αυτονόητο η ολοκληρωτική εξάρτηση μιας χώρας από τους δανειστές της να καθιστά προσχηματικές τις λειτουργίες τής δημοκρατίας σε αυτή τη χώρα. Αποφασίζουν σχεδόν για όλα οι «θεσμοί» που ορίστηκαν από τους δανειστές να επιτροπεύουν τη χώρα – η κυβέρνηση είναι στοιχείο περίπου διακοσμητικό και οι εκλογές για να αναδειχθεί κυβέρνηση, περίπου παντομίμα. Ομως, αφού οι δανειστές επιτρέπουν (ακόμα) την παντομίμα της δημοκρατίας, γιατί ενοχλούνται και εξοργίζονται με την τήρηση των προσχημάτων, γιατί δεν τα καταργούν; Η κριτική λειτουργία της λογικής δύο αιτίες για τη συντήρηση των προσχημάτων δημοκρατικής αυτοδιαχείρισης μιας υπερχρεωμένης χώρας μπορεί να υποθέσει: Πρώτη αιτία, ότι τα προσχήματα καμουφλάρουν και παρηγορούν με ψευδαισθήσεις τις πολύ οδυνηρές για τον πληθυσμό επιπτώσεις της χρεοκοπίας: την ανεργία, για πολλούς την πείνα, τη μεγιστοποίηση της κοινωνικής αδικίας, την άθικτη αναξιοκρατία, τον δραστικό περιορισμό του κράτους-πρόνοιας. Δεύτερη αιτία είναι, ότι τα προσχήματα συντηρούν φαντασιωσικά υποκατάστατα «αντίστασης» στην επιτρόπευση, κυρίως συντηρούν την παραισθησιογόνο «αριστερή» ρητορεία. Οι ελλαδικές κυβερνήσεις που εισέπραξαν τον απροσχημάτιστο έπαινο του κ. Σόιμπλε, οι γαλαζοπράσινες, ήταν φυσικά αδύνατο να διαπραγματευτούν «κόκκινες γραμμές» στοιχειώδους κοινωνικής - ανθρωπιστικής άμυνας απέναντι στις στυγνές αξιώσεις των δανειστών. Για τον απλούστατο λόγο ότι τα ίδια αυτά κόμματα που τις συγκροτούσαν είχαν υπογράψει εν ψυχρώ τον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας, ήταν οι φυσικοί αυτουργοί του εγκλήματος – αποκλειστικά και μόνο για να τραφεί ο Μινώταυρος του πελατειακού κράτους (ο εγγυητής της εξουσίας τους). Ηταν οι ίδιοι άνθρωποι που είχαν π.χ. «παραλάβει» υπουργείο και πεπραγμένα από τον Τσοχατζόπουλο, «χωρίς να αντιληφθούν» τη συντελεσμένη κακουργηματική καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος. Ή είχαν παραλάβει «ιεροκρυφίως» την παραποιημένη «λίστα Λαγκάρντ» και τη «φύλαγαν» στο γραφείο τους «ξεχασμένη». Ουσιαστικά υπόδικοι λοιπόν οι ίδιοι, πώς να υπερασπίσουν τον λαό από τις συνέπειες των δικών τους κακουργημάτων ή παραλείψεων; Ομως η κριτική σκέψη δοκιμάζεται και από τη σκανδαλώδη εμμονή της Αριστεράς στα προσχήματα. Γιατί να συμβιβάζεται και η Αριστερά με μία δήθεν αυτοδιαχείριση της επιτροπευόμενης χώρας μας, γιατί να κλείνει τα μάτια μπροστά στις πραγματικές αιτίες του υπερδανεισμού και της χρεοκοπίας; Ισως επειδή στα τελευταία σαράντα χρόνια η Αριστερά ξέμαθε να παλεύει για στόχους κοινωνικούς, ξέρει πια μόνο να ρητορεύει. Το είδος της Αριστεράς που έφτασε σήμερα να σχηματίσει κυβέρνηση προσχηματική, δεν γεννήθηκε από την ανάγκη να υπηρετήσει κοινωνικές ανάγκες, γεννήθηκε για να διεκδικήσει καταναλωτικές απαιτήσεις. Δεν γέννησε τη σημερινή Αριστερά η λαχτάρα για κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοκρατία, η ανάγκη να εξαλειφθεί το «πελατειακό κράτος», η διαπλοκή και η διαφθορά, να πρωτεύσει η δίψα για την ποιότητα ζωής που χαρίζει η καλλιέργεια, η αυστηρών απαιτήσεων εκπαίδευση. Η Αριστερά που μας κυβερνάει σήμερα γεννήθηκε ταυτισμένη με την τυφλή καταναλωτική διεκδίκηση, τη συνδικαλιστική εκβιαστική αυθαιρεσία, τις απεργίες «κοινωνικού κόστους». Ταυτίστηκε σαράντα ολόκληρα χρόνια η Αριστερά με τον βασανισμό του λαϊκού σώματος από την απληστία διεκδικήσεων των συνδικαλισμένων «ρετιρέ», την υπεράσπιση των παρασιτικά διορισμένων εκλεκτών του πελατειακού κράτους. Κάλυψε πολιτικά και πρόσφερε την ετικέτα της η Αριστερά σε εγκλήματα αντικοινωνικής, χυδαία εγωκεντρικής κακοήθειας: επιδόματα πλαστογραφημένης αναπηρίας, συμπαράταξη με τους αετονύχηδες συνταξιοδοτημένους από τα πενήντα ή και τα σαράντα-τόσα τους χρόνια. Και αυτή την αντίφαση αριστερής ετικέτας και κτηνώδους εγωκεντρισμού ή καταστροφικής υστερίας τη γεφύρωνε πάντοτε μια μεγαλόστομη ξύλινη ρητορεία. Η Αριστερά που μας κυβερνάει σήμερα είναι εκ γενετής ρητορική – οι θεωρητικοί της, καθόλου τυχαία, είχαν ορμητήριο τα μπιστρό της πλατείας Κολωνακίου. Στις διαπραγματεύσεις τους σήμερα με τους δανειστές μας προτάσσουν ρητορεύματα που τα βαφτίζουν «πολιτικές προτάσεις διαπραγμάτευσης», ενώ οι σκληροπυρηνικοί καπιταλιστές συνομιλητές τους, ασύγκριτα συνεπέστεροι στον Ιστορικό Υλισμό από τους μαρξιστές, απαιτούν «νούμερα»: από ποιες περικοπές θα εξοικονομήσετε πόσα χρήματα. Ενα από τα οδυνηρότερα δείγματα «αριστερής» (τάχα μου) ρητορείας, που θέλει να εξωραΐσει την πολιτική ανοχή αντικοινωνικών - αντιλαϊκών εγκλημάτων, ήταν και η δήλωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Γιάννη Πανούση, με αφορμή την ανεμπόδιστη δήωση και καταστροφή του κτιρίου της Νομικής από κουκουλοφόρους «καταληψίες»: «Η αστυνομία δεν είναι αρμόδια να επεμβαίνει στα ενδοοικογενειακά των πανεπιστημίων»! Αποψη λογική μιας «Αριστεράς» που θυσιάζει, με τέλειο αμοραλισμό, την κοινωνιοκεντρική της ταυτότητα στον βωμό του πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Ο κ. Τσίπρας πήρε εντολή από την ελλαδική κοινωνία να ξαναστήσει τη λειτουργία της ζωής στη ρημαγμένη από φαύλους και ανίκανους πολιτικούς χώρα. Θεμελιώδης προϋπόθεση για να ανταποκριθεί σε αυτή την εντολή, είναι να «γεννήσει» πολιτικά μιαν όντως ριζοσπαστική, καινούργια Αριστερά. Καίρια πρόκληση, που θα την ζήλευε κάθε προικισμένος με «τσαγανό» πολιτικός. Καινούργια θα πει: μια Αριστερά ελευθερωμένη από τη δουλεία στον οικονομισμό, από τη σύνθλιψη της ζωής και των ελπίδων στα γρανάζια, τα ανθρωποφάγα, της εκβιαστικής διεκδίκησης. Κοινωνιοκεντρική Αριστερά, ελευθερωμένη από τη νοθεία, την παραποίηση, τον βαρβαρικό ατομοκεντρισμό, που κουβαλάει από γεννησιμιού του ο ελλαδικός πολιτικός μεταπρατισμός. Έντυπη Η Καθημερινή Από Palmografos.com: Palmografos.com - Οι υπόδικοι και οι αοριστολόγοι - Του Χρήστου Γιανναρά

ARISTOTELHS

Το μυστικό και ο νόμος των επιχειρήσεων 10 * «Το μυστικό στις επιχειρήσεις είναι να ξέρεις κάτι, που δεν το ξέρει κανένας άλλος» * «Για να πετύχεις στις επιχειρήσεις, πρέπει να κάνεις τους άλλους να δουν, αυτό που βλέπεις εσύ» «Αν δεν έχεις λεφτά, πάρε δάνειο. Ποτέ μην ζητήσεις μικρό ποσό. Ζήτα αυτό που χρειάζεσαι και φρόντισε να το αποπληρώσεις. Όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα» * «Για να πετύχεις, πρέπει να κάνεις πράγματα μεγάλα, σκέψεις μεγάλες και να λες λόγια μεγάλα» * «Είναι δικός μου νόμος στις επιχειρήσεις, να είμαι αυτός που αγοράζει, όχι αυτός που πουλάει» * «Δεν μου αρέσει να χάνω» 11 * «Δεν έχω φίλους, δεν έχω εχθρούς. Μόνο ανταγωνιστές» * «Όσο πιο πολλά έχεις, τόσο περισσότερο ξέρεις ότι δεν έχεις» * «Μετά από ένα συγκεκριμένο σημείο, τα λεφτά δεν έχουν σημασία. Παύει να είναι ο στόχος. Το παιχνίδι είναι που έχει σημασία» Οι γυναίκες και ο Έλληνας εφοπλιστής 12 * «Αν δεν υπήρχαν οι γυναίκες, όλα τα λεφτά του κόσμου δε θα είχαν καμία απολύτως σημασία» * «Έκανα ένα τεράστιο λάθος. Δεν πίστεψα ποτέ, ότι στον κόσμο που ζούμε, τα συναισθήματα θα μπορούσαν να υπερνικήσουν κάθε λογική στις επιχειρήσεις» «Οι καλύτερες συμφωνίες και το καλύτερο σeξ γίνονται έξω από τα καθιερωμένα» * Συστήνοντας τον εαυτό του σε μία εντυπωσιακή ξανθιά καλλονή από τη Νορβηγία, το 1934, είπε: «Αριστοτέλης Ωνάσης του Σωκράτη, Έλληνας εφοπλιστής» * «Μισώ την όπερα. Πρέπει να έχω “λεπτό αυτί”. Όσο και να προσπαθώ να συγκεντρωθώ, πάντα μου ακούγεται σαν να είναι Ιταλοί σεφ, που φωνάζουν συνταγές για ριζότο ο ένας στον άλλον» Το σχολείο της ζωής 13 * «Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 6 ετών. Αν είχε ζήσει, ίσως να μην είχα δουλέψει όσο σκληρά έχω δουλέψει» * «Στο μυαλό μου, ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Δεν χρειάζεται πτυχίο πανεπιστημίου. Μία μέρα, αυτό που θα καταφέρω, θα σας εντυπωσιάσει» * «Το να αρχίσεις να σκέφτεσαι, σημαίνει να αρχίσεις να κλείνεις δουλειές» * Όταν το 1925 άφησε τη δουλειά του στο Μπουένος Άιρες, ως νυχτερινός τηλεφωνητής, είπε: «Και τώρα, έχω μία ιδέα» * Κι όταν ξεκίνησε να ασχολείται με τον καπνό και τα τσιγάρα: «Τυλίξτε τα τσιγάρα σε σελοφάν» 14 * «Θα καταλάβεις, ότι αν κάνεις τα πράγματα πιο εύκολα για τους άλλους, θα κερδίσεις τη συμπάθειά τους» * «Οι άνθρωποι ξεχνούν γρήγορα. Μπορεί πριν λίγες εβδομάδες, να ήταν στα πρόθυρα του θανάτου. Μετά έρχεται η ασφάλεια και τα παράπονα και οι γκρίνιες ξεκινούν γύρω από κάθε είδους μηδαμινότητα» * «Φρόντιζε το σώμα σου. Να είσαι όσο καλός μαζί του γίνεται. Να μη σε απασχολούν οι λεπτομέρειες. Κοίτα εμένα, δεν υπάρχει τίποτα από τον Έλληνα θεό στην εμφάνισή μου. Αλλά δεν έχασα τον χρόνο μου κλαίγοντας για τις δυσάρεστες πτυχές του εαυτού μου. Και να θυμάσαι, τα πράγματα είναι μόνο όσο άσχημα όσο εσύ πιστεύεις ότι είναι» 15 * «Στη δουλειά σου να είσαι σοβαρός και στη ζωή σου τρελός» * «Να τρως μέτρια. Όταν έχεις κάτι επείγον να φροντίσεις, να αποφεύγεις τα μεγάλα γεύματα και το κρασί. Το να χάνεις χρόνο στο τραπέζι, όταν το μυαλό σου είναι στη δουλειά που πρέπει να γίνει, είναι ακόμα ένας τρόπος για να συντομεύσεις την ύπαρξή σου» * «Περίμενε να έρθει η νύχτα και μη γιορτάζεις πριν γίνουν πράξη οι σκέψεις σου. Τότε, απόλαυσε ένα καλό γεύμα με την παρέα των φίλων σου και προσπάθησε να αποφύγεις τις επαγγελματικές συζητήσεις στο τραπέζι» Το μεγαλείο της ψυχής και… του χιούμορ 16 * «Είναι οι πιο σκοτεινές στιγμές μας, που πρέπει να εστιάσουμε για να δούμε το φως» * «Πρέπει να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας από την ελπίδα ότι η θάλασσα θα γαληνέψει. Πρέπει να μάθουμε να πλέουμε και με τους δυνατούς ανέμους» «Ποτέ δεν κατάλαβα την προτροπή “την υπογραφή σου και το κάτω το κεφάλι σου, να προσέχεις πού τα βάζεις”. Έτσι χάνεις σίγουρα και στις δουλειές και στη ζωή» * «Για να είσαι επιτυχημένος, φρόντισε να φαίνεσαι μαυρισμένος, μείνε σε ένα εντυπωσιακό κτίριο, ακόμα κι αν μένεις στο κελάρι, σύχναζε σε καλά εστιατόρια, ακόμα κι αν πίνεις μόνο ένα ποτό και αν δανειστείς, δανείσου πολλά» * «Βρες έναν ιερέα που καταλαβαίνει Αγγλικά και δεν μοιάζει με τον Ρασπούτιν» Οι ανταγωνιστές και ο πλούτος στα «χέρια ολίγων» 17

ARISTOTELHS

18 * «Ποτέ μην αρχίζεις μια δουλειά, μια μάχη, μια ερωτική σχέση αν ο φόβος της ήττας επισκιάζει την προοπτική της νίκης» * «Είμαι τόσο πλούσιος, όσο μόνο εγώ ξέρω να γίνομαι» «Να είσαι είτε πλούσιος είτε εχθρός του πλούτου. Τα κατανοώ και τα δύο. Αλλά ποτέ μην φθονείς τους πλουσίους και παράλληλα να προσπαθείς να τους ευχαριστείς» 19 * «Ο κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες» * «Η κρίση γεννάει Κροίσους» * «Άλλοι έχουν πολλά λεφτά κι άλλοι τίποτα. Είναι σαν κάποιον που δεν βρίσκει νερό ούτε για να ξεδιψάσει και έναν άλλον που ψάχνει γέφυρα να περάσει το νερό» 20 * «Θα “ρθει μία μέρα, που η απληστία της ιδιοκτησίας, του πλούτου και της έπαρσης, θα αποθηκευτεί στις Τράπεζες, στις πολυεθνικές και σε τόσο λίγους, που οι πολλοί μη κατέχοντες, θα ξεσπάσουν σαν θεομηνία που θα κάνει τη ζωή των ολίγων κατεχόντων κόλαση»

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Του Χρήστου Γιανναρά Η προκατάληψη και η επίταση της προκατάληψης, ο φανατισμός, δεν χαλιναγωγούνται. Ούτε από την υψηλή ευφυΐα, τη μόρφωση, την καλλιέργεια ούτε με την τετράγωνη λογική επιχειρημάτων, τον αυστηρό έλεγχο των συναισθημάτων. Επακολούθημα της προκατάληψης είναι η αδυναμία «διάκρισης», αδυναμία να αναγνωρίσουμε σε αυτόν (ή σε αυτό) που απορρίπτουμε και κάποια πιθανά θετικά στοιχεία, σωστές επιλογές, ορθές στοχεύσεις. Στο κόμμα που δεν ψηφίσαμε, στην ιδεολογία που δεν αποδεχόμαστε, όλα είναι οπωσδήποτε στραβά, όλα λάθος, όλα ιδιοτελή και πονηρά. Αν μπορούσε να δημοσκοπηθεί η προκατάληψη, να μετρηθεί ο φανατισμός, τότε θα μπορούσε και να τεκμηριωθεί ο ισχυρισμός ότι τα ποσοστά προκατάληψης και φανατισμού στην ελλαδική κοινωνία βεβαιώνουν βαρύτατη νόσο, ανήκεστη παρακμή. Πώς το έλεγε ο Ελύτης: «Και τα μεν και τα δε, είναι όλα καλά εάν βρίσκονται από το μέρος μας, και όλα κακά εάν βρίσκονται από το άλλο. Δεν υπάρχει τρόπος να χωριστούν αλλιώς». Δεν γίνεται αλλιώς, γιατί η προκατάληψη και ο φανατισμός είναι η ασυνείδητη θωράκιση του εγώ, ενστικτώδης, ενορμητική αντίδραση στη συμπλεγματική ανασφάλεια. Το να έχω δίκιο στις απόψεις μου, να έχω κάνει τις σωστές επιλογές, να αληθεύουν οι κρίσεις μου, στεριώνει την ισχνή ή ανύπαρκτη αυτοπεποίθησή μου, υπεραναπληρώνει τη μειονεξία μου, ξορκίζει τις φοβίες και τις ενοχές μου. Οταν διαπληκτίζονται οι άνθρωποι υπερασπίζοντας το κόμμα «τους» ή την ιδεολογία «τους» ή την ποδοσφαιρική ομάδα «τους», το διακύβευμα είναι το εγώ τους, η αυτοεκτίμησή τους. Και είναι νόσημα ψυχικό βαρύ, επειδή για να κατασφαλίσεις το εγώ σου απεμπολείς την ελευθερία σου, δουλώνεσαι στη μονοτροπία της προκατάληψης, στη μυωπία του φανατισμού. * * * Στον μήνα που πέρασε είδαμε, για πρώτη φορά στην ιστορία του κρατιδίου μας, μια ελλαδική κυβέρνηση να τολμάει να διαπραγματευτεί τα συμφέροντά μας στον διεθνή στίβο, και οι διαπραγματεύσεις της να παραμένουν επί εβδομάδες στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος. Ασφαλώς και θα μπορούσαν να είναι καλύτερα προετοιμασμένες από την ελληνική κυβέρνηση οι διαπραγματεύσεις, με λιγότερες ρητορικές γενικότητες και περισσότερα αριθμητικά – λογιστικά δεδομένα, αφού οι συνομιλητές της είχαν απόλυτη άρνηση για την πολιτική λογική και γλώσσα – συνεπέστατοι πεισματικά οι «προηγμένοι» Ευρωπαίοι στην αυτονόμηση της οικονομίας από την κοινωνία και τις ανάγκες της. Ασφαλώς και θα μπορούσαν οι ελλαδίτες πολιτικοί να κοντρολάρουν λίγο την επαρχιώτικη μειονεξία των εξεζητημένων ενδυματολογικών τους επιλογών, τη στιγμή που εκπροσωπούσαν μια κοινωνία σε κατάσταση χρεοκοπίας και «ανθρωπιστικής κρίσης». Ομως, έστω και με τις εξεζητημένες εφηβικές αμφιέσεις, έστω και δίχως έρμα κοινωνικών στοχεύσεων πέρα από τη διαχειριστική, ιστορικο-υλιστική «εξασφάλιση», το σίγουρο είναι ότι για πρώτη φορά το μεταπρατικό κρατίδιο, με δυο αιώνες νοο-τροπία προτεκτοράτου, κράτησε ορθή ραχοκοκαλιά. Και αυτό το ολοφάνερο δεδομένο η προκατάληψη και ο φανατισμός είναι αδύνατο να το δουν. Η εθελοτυφλία γίνεται σωστή παράνοια: Καταλογίζεται σε όσους τόλμησαν τη διαπραγμάτευση ότι αθέτησαν διαπραγματευόμενοι το κομματικό τους πρόγραμμα, «είπαν ψέματα στον λαό»! – ωσάν οι προγραμματικές στοχεύσεις να ακυρώνουν την πολιτική αναγκαιότητα των αμοιβαίων παραχωρήσεων στη διαπραγμάτευση. Πάντως στην οικονομία οι οιωνοί δείχνουν ότι, κουτσά-στραβά, τα πράγματα θα προχωρήσουν, η «στάση πληρωμών» θα αποφευχθεί (τουλάχιστον για κάποιο ακόμα διάστημα). Ολοι όμως ξέρουμε και ομολογούμε ότι, χωρίς τίμια και ριζοσπαστική «επανίδρυση» των κρατικών λειτουργιών, χωρίς ρεαλιστική εξάλειψη του «πελατειακού κράτους», χωρίς ανυποχώρητη αξιοκρατία σε κάθε πτυχή του δημόσιου τομέα, ακόμα και μια «θαυματουργική» ανάκαμψη της οικονομίας θα είναι υπονομευμένη, πλασματική, βραχύβια. Αν δεν αποκτήσει η χώρα εκπαιδευτικό σύστημα εξαιρετικά υψηλού επιπέδου και σύστημα ταχύτατης και αξιόπιστης απονομής του δικαίου, αν δεν πειθαρχήσει ο συνδικαλισμός στις συνταγματικές (κοινωνικές) προδιαγραφές του, δεν σώζεται το ελλαδικό κράτος. Δεν σώζεται, έστω και με τεράστια κοιτάσματα χρυσού ή πετρελαίου στο υπέδαφός του. Οι ριζικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να στηθεί και να λειτουργήσει κράτος στην Ελλάδα, δεν θα αποφασιστούν από την κυβέρνηση ούτε θα επιβληθούν με νόμους. Ας διδαχθούμε, επιτέλους, από την περίπτωση της χρόνιας αναπηρίας που μαστίζει την παιδεία: Πόσες (αναρίθμητες) μεταρρυθμιστικές απόπειρες έχουν επιχειρηθεί. Πόσοι (αναρίθμητοι) νόμοι έχουν ψηφιστεί. Κι όμως η αγλωσσία γίνεται όλο και πιο εφιαλτική, η κριτική σκέψη παιδευτικά ακατόρθωτη, το εξεταστικό σύστημα αμείβει την επιδέξια απατεωνία, όχι την ικανότητα και τη συνέπεια. Ούτε με «διαλόγους» και ανάλογες πομφόλυγες εντυπωσιασμού των κρετίνων θα κατορθωθούν οι κατεπείγουσες, προϋποθετικές της συλλογικής μας επιβίωσης μεταρρυθμίσεις. Το πώς οργανώνεται και γίνεται κοινωνικά αποδεκτή μια μεταρρύθμιση (στην παιδεία, στη δικαιοσύνη, στον κρατικό μηχανισμό, στον συνδικαλισμό) θέλει επίπονη σπουδή, έκτακτο ταλέντο και, κυρίως, ανιδιοτέλεια, νοο-τροπία ιεραποστολική. Εχουμε ανάγκη από πολιτικούς σε ρόλο κοινωνικού αναμορφωτή – αποδείχτηκε ανεπαρκέστατο το πολυδιαφημιζόμενο προσόν του «αποτελεσματικού» διαχειριστή (ακόμα και στην οικονομία). Με άλλα λόγια: Με νοο-τροπία και αρχές Ιστορικού Υλισμού, μαρξιστικού ή καπιταλιστικού (ή απλώς χυδαίου πρασινογάλαζου πασοκισμού) οι μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε στην Ελλάδα σήμερα δεν μπορούν να γίνουν. Για να παραγάγεις ποιότητα, πρέπει να πιστεύεις στην ποιότητα, να έχεις γευθεί τη χαρά της ποιότητας, να έχεις ελευθερωθεί από τη δουλεία στη χρησιμοθηρία. Δεν μπορείς ποτέ να πετύχεις εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αν δεν σε μεθάει η δυναμική της γλωσσικής εκφραστικής. Δεν θα πατάξεις ποτέ τη συνδικαλιστική αγυρτεία, αν για σένα δεν είναι χαρά ζωής και «νόημα» ζωής η στράτευση στον στόχο για κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν θα στηθεί ποτέ λειτουργικό κράτος, αν δεν μεταπλαστεί ο «δημόσιος υπάλληλος», με θεσμούς, σε κοινωνικό λειτουργό.

ΑΝΕΚΔΟΤΟ

ΑΝΕΚΔΟΤΟ : Μπαμπάς και κόρη συζητούν επί ...αυτοκινήτων... Κόρη: - Μπαμπά, εχθές ένας νεαρός από το σχολείο, μου είπε κάτι που δεν το καταλαβαίνω... Μου είπε ότι έχω καταπληκτικό σασί, δυο πανέμορφα αμορτισέρ και δυο φοβερούς προφυλακτήρες. Τί εννοούσε; Μπαμπάς: - Να πεις στον νεαρό, ότι έτσι κι ανοίξει το καπό για να μετρήσει πόσο είναι το λάδι στη μηχανή, θα του "τσακίσω" την εξάτμιση!!!

ιδρ.ΜΑΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ/

ΑΝΑΓΚΗ ΚΟΙΝΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ – ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΝ ΔΡΑΣΕΩΝ Σε «ομοβροντία» επιφανών ακαδημαϊκών και θεσμικών εκπροσώπων του νομικού και τεχνικού κόσμου της χώρας κατά των αμφισβητούμενης (επιεικώς) νομιμότητας κατεσπευσμένων μεθοδεύσεων του ΤΑΙΠΕΔ και της κυβέρνησης προς εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, εξελίχθηκε η βιβλιοπαρουσίαση-ημερίδα που πραγματοποίησε το «Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου» [ΙΜΔΑ] την Τρίτη 16 Δεκεμβρίου στην Αθήνα. Ενώ η Σύμβουλος Επικρατείας, μαχόμενη και από τη θέση της προέδρου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας, κ. Μαρία Καραμανώφ έθεσε με την εισήγησή της το γενικό πλαίσιο της συνταγματικής κατοχύρωσης και του πολιτικού προτάγματος της αρχής της βιωσιμότητας, αποκαλυπτικοί για τη λειτουργία μιας βιομηχανίας πολυδιαφημιζόμενων «επενδύσεων» που καταλήγουν σε εκταμιεύσεις ρητρών εκατομμυρίων ευρώ από το Δημόσιο υπέρ «επενδυτών» που δεν έχουν καταβάλει, τελικά, δεκάρα, και για την όζουσα περίπτωση του Ελληνικού ειδικότερα, ήταν ο κ. Χρήστος Σπίρτζης, πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, και η κ. Ελένη Πορτάλιου, καθηγήτρια της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και μέλος της εκεί Επιτροπής Αγώνα. Αναλυτικής αναφοράς έτυχαν τα ανοιχτά κερκυραϊκά μέτωπα του Ερημίτη, του Καστέλλο Μιμπέλι, και της Νήσου (Ίσσου) Κορισσίων από τον δικηγόρο των προσφυγών στο ΣτΕ κ. Αριστείδη Θωμόπουλο. Οι παριστάμενοι άκουσαν με περίσκεψη την ενημέρωση του εκπροσώπου του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος Κέρκυρας Αριστοτέλη Κοσκινά, για τις τελευταίες εξελίξεις στην Κέρκυρα στο μέτωπο του Ερημίτη, δηλ. τη δραστηριοποίηση-lobbying της εταιρίας N.C.H. Capital, και τον ρόλο προγεφυρώματος αυτής που διαδραματίζει το τοπικό Εμπορικό Επιμελητήριο. Όπως επίσης και την ανάλυση της νομικής ιδιαιτερότητας του Ψυχιατρείου που περιήλθε στο Ελληνικό Δημόσιο με υπεισέλευση στη θέση της νήσου Κέρκυρας ως κρατιδίου της Ομοσπονδιακής (μέχρι το 1864) Ιονίου Πολιτείας – η οποία προκάλεσε την παρατήρηση του Κεφαλλήνα πρ. υπουργού Γ. Αρσένη, προεδρεύοντος στη συζητηση, ότι το ζήτημα χρήζει αναψηλάφησης με εμβριθή ιστορική μελέτη, για ολόκληρη την Επτάνησο. Το κλίμα της συζήτησης συνόψισε σε παρέμβασή του ο Κυθήριος συνταγματολόγος Γ. Κασιμάτης, τονίζοντας ότι η μαχητικότητα των εισηγήσεων απηχεί την ωρίμανση των συνθηκών ενός κινήματος με ακαδημαϊκή αλλά και αγωνιστική έκφραση, ενώ κάλεσε τον θιγόμενο από τις παράνομες εκποιήσεις ελληνικό λαό να «σαμποτάρει» τα τετελεσμένα που επιχειρεί η κυβέρνηση. Η πρόεδρος του ΙΜΔΑ κ. Α. Μαραγκοπούλου εξέφρασε ως Κερκυραία την αγαλλίασή της για τον αγώνα του Κερκυραϊκού λαού, και κάλεσε άπαντες να αγωνιστούν για τη σωτηρία της Ελλάδας. για το Διοικητικό Συμβούλιο, ο πρόεδρος Αριστοτέλης Κοσκινάς Η γραμματέας Βούλα Μπούκα