Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ.

image Η εξάπλωση του Ισλάμ στον σημερινό κόσμο είναι έκπληξη, μαζί και αίνιγμα. Εκπληξη, για τη δυναμική της εξάπλωσης, την ταχύτητα και τις γεωγραφικές της διαστάσεις, την ικμάδα που εμφανίζει αυτή η θρησκεία στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού ριζικά αντιμεταφυσικού. Αίνιγμα, γιατί η θρησκεία η ισλαμική, χωρίς να το επιδιώξει, έχει φτάσει να λειτουργεί σαν πόλος συσπείρωσης σε μια διεθνή στράτευση ενάντια στη Δύση χρησιμοποιώντας τους τρόπους και τις πρακτικές της Δύσης. Το σκάνδαλο οξύνεται από τον αριθμό των θαυμαστών που αποκτά το Ισλάμ στους κόλπους των ίδιων των κοινωνιών της Δύσης: Γηγενείς Δυτικοί γοητεύονται από την ισλαμική θρησκεία, σπεύδουν να προσχωρήσουν σε αυτήν, να παραδοθούν με ολοκληρωτική αφοσίωση στον φανατισμένο αντίπαλο. Ο Βρετανός μασκοφόρος, που αποκεφαλίζει μπροστά στην κάμερα «απίστους» με την άνεση που θα έλιωνε πατώντας την μια κατσαρίδα, είναι φανερό ότι μισεί με πάθος τον πολιτισμό των πατέρων του, την πίστη της μάνας του. Παιδιά, αγόρια - κορίτσια από τις πιο αναπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, μηχανεύονται χίλια-δυο τεχνάσματα για να δραπετεύσουν από τους καταναλωτικούς «παραδείσους» και να φτάσουν στο κράτος των Τζιχαντιστών στο Ιράκ: να θυσιαστούν στον «ιερό πόλεμο» ενάντια στη Δύση. Ποια κίνητρα έχουν, τι τα συνεπαίρνει σε αυτή τη μέθη; Δεν πρόκειται για μια μεταφυσική πίστη που μάχεται ένα αντιμεταφυσικό «παράδειγμα», όχι. Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία χωρίς μεταφυσική, δεν φιλοδόξησε ποτέ να κομίσει απαντήσεις σε ερωτήματα υπαρξιακά: ερωτήματα για την αιτία και τον σκοπό (το «νόημα») της ζωής, του κόσμου, της Ιστορίας, να μας πει: γιατί το κάλλος, γιατί η ετερότητα, γιατί ο έρωτας, να δώσει μια εξήγηση στο σκάνδαλο της φθοράς και του θανάτου, του «κακού» που κυριαρχεί στον κόσμο. Το ιερό βιβλίο του Ισλάμ είναι ένα εγχείριδιο κανόνων συμπεριφοράς για την πρακτική της καθημερινότητας, μαζί και μια ψυχολογική εμμονή σε «αυτονόητα» στερεότυπα για αμοιβή των πιστών και εξολοθρεμό των απίστων. Η προσδοκία των ευσεβών μουσουλμάνων είναι μια ατέρμονη παράταση της ύπαρξης μετά τον θάνατο, με απολαύσεις υλικές, σαν αυτές που ονειρεύεται επί γης κάθε στερημένος. Το κίνητρο που μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ωθεί νέους ανθρώπους σήμερα να αποδράσουν από τους καταναλωτικούς παραδείσους της Δύσης και να στρατευθούν στο μαχόμενο τη Δύση Ισλάμ, είναι ίσως ο τρόμος του κενού, παράγωγο του θεωρητικού και έμπρακτου μηδενισμού, κυρίαρχου στις δυτικές κοινωνίες. Το παγκοσμιοποιημένο δυτικό «παράδειγμα» έχει μεταβάλει τον πλανήτη σε πεδίο, όπου κυρίαρχος είναι ο νόμος της ζούγκλας: Ενας ολοκληρωτικά επιβαλλόμενος αμοραλισμός, η ηθική της δύναμης του ισχυροτέρου, η αδυσώπητη, στυγνή απολυταρχία των «αγορών». Τηρούνται όλα τα προσχήματα των «φιλελεύθερων», δημοκρατικών ιδεωδών της Δύσης: Γίνονται εκλογές, λειτουργούν κοινοβούλια, θεσμοί Δικαιοσύνης, αυτονομημένα από το κράτος ΜΜΕ. Και πίσω από την παντομίμα, η αόρατη αλλά παντοδύναμη εξουσία των οικονομικών συμφερόντων καθορίζει τα πάντα: Σε ποιον θα δοθούν τα απαιτούμενα κεφάλαια προεκλογικών δαπανών, ώστε να είναι νομοτελειακά δεδομένη η εκλογή του (στην προεδρία των ΗΠΑ ή... στην Β΄ Αθηνών!) – αφού το χρήμα εξασφαλίζει τη διαφημιστική πλύση εγκεφάλου των μαζών, δηλαδή τη νομιμοποίηση της απόλυτης εξουσιαστικής αυθαιρεσίας. Το 4% του γήινου πληθυσμού απολαμβάνει, χάρη στην εξαπάτηση ή στον εξανδραποδισμό του υπόλοιπου 96%, παραδείσους χλιδής, ηδονής και δύναμης, που καμιά αφελής θρησκευτική επαγγελία δεν θα μπορούσε ποτέ να φαντασιωθεί. Ιδιωτικοί «οίκοι» αξιολογούν κρατικές οικονομίες, αποφασίζουν (πέρα από κάθε πολιτικό έλεγχο) ποια κοινωνία θα λιμοκτονήσει και ποια θα δανειοδοτηθεί. Πολεμικές βιομηχανίες και ο υπόκοσμος της λαθρεμπορίας των όπλων επιλέγουν ποια χώρα θα μακελευτεί και με ποιο πρόσχημα. Και πάει λέγοντας. Απέναντι σε αυτόν τον εφιάλτη του κυρίαρχου στο δυτικό «παράδειγμα» μηδενισμού (μηδενισμού κάθε «νοήματος» της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης – του κάλλους, της ετερότητας και μοναδικότητας, των σχέσεων κοινωνίας), κάποιοι Δυτικοί ζητάνε να αρπαχτούν από μια συνεπέστερη «πίστη». Και όσο μεγαλύτερος ο πανικός από τον εφιάλτη, τόσο πιο τυφλή η πίστη που τους ντοπάρει. Ο Βρετανός που αποκεφαλίζει ανθρώπους επιδεικτικά μπροστά στην κάμερα, «πιστεύει», ίσως, ότι έτσι αντιστέκεται στις πετρελαϊκές εταιρείες που βάσισαν στην παραπληροφόρηση την εισβολή στο Ιράκ (πιθανόν και τον αφανισμό τριών χιλιάδων ανθρώπων στους Δίδυμους Πύργους). Ο μηδενισμός γεννάει τόσο το τυφλό συμφέρον όσο και την τυφλή «πίστη». Το 1887 ο Νίτσε έγραφε για τον ευρωπαϊκό μηδενισμό: «Αυτό που σας αφηγούμαι, είναι η ιστορία των επόμενων δύο αιώνων. Περιγράφω αυτό που έρχεται, αυτό που δεν μπορεί πια να μη συμβεί: την ανάδυση του μηδενισμού». Απίστευτα ευθύβολη πρόβλεψη. Που τη συνόδευε και η απερίφραστη αιτιολόγησή της: «Ο μηδενισμός, ο πιο ανησυχητικός από τους επισκέπτες, στέκεται στο κατώφλι της πόρτας», επειδή «ο Θεός πέθανε και τον σκοτώσαμε εμείς – εσείς και εγώ! Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες του!.. Τι άλλο είναι πια αυτές οι εκκλησίες, παρά οι τάφοι και τα μνήματα του Θεού;». Η νοησιαρχία, που μεταβάλλει το άθλημα της πίστης - εμπιστοσύνης σε πακέτο ιδεολογικών «πεποιθήσεων», ο νομικισμός και ο ηθικισμός, που έχουν αλλοτριώσει το εκκλησιαστικό γεγονός σε ιδρυματική κατοχύρωση της «ενάρετης» εγωπάθειας και της ναρκισσιστικής αυτασφάλισης, η ασφυκτικά ατομοκεντρική «σωτηρία», εξαγορασμένη δικαιωματικά με αξιόμισθες πράξεις για την αιώνια επιβίωση του εγώ – αυτά όλα είναι ο «θάνατος του Θεού», η αποθέωση του μηδενισμού. Και δεν συμβαίνουν κάπου στην «παραστρατημένη» Δύση όλα αυτά, Δύση είμαστε πια όλοι μας. Ακούστε τα κηρύγματα των ελλαδιτών επισκόπων, αναζητήστε εξήγηση: γιατί χειροτονούνται επίσκοποι, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα, μόνο όσοι εκφέρουν πεθαμένο λόγο για μια ιδεοληψία Θεού, γιατί η ανθρώπινη ποιότητα, μέσα στην Εκκλησία, είναι εν διωγμώ. Παρακολουθήστε στο διαδίκτυο να ενθρονίζονται σε μητροπολιτικούς θρόνους παιδάρια τέτοιων δεξιοτήτων «διαπλοκής», ώστε να έχουν θεατές του «θριάμβου» τους τον πρωθυπουργό με το μισό υπουργικό του συμβούλιο και περίπου όλους τους ανώτατους κρατικούς αξιωματούχους. Οταν πεθαμένοι άνθρωποι διαχειρίζονται τη μαρτυρία για τη ζωή που νικάει τον θάνατο, το επόμενο (λογικά) πλάνο είναι ο τζιχαντιστής Βρετανός, που κηρύττει κόβοντας κεφάλια. Έντυπη Η Καθημερινή Από Palmografos.com: Palmografos.com - Μηδενισμού τερατογενέσεις - Του Χρήστου Γιανναρά

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

τρελαθηκε η ΓΥΝΑΙΚΑ μου

Νέα Υόρκη.- Του Αποστόλη Ζουπανιώτη «Ελάτε να γεμίσετε το θέατρο του Πολιτιστικού Κέντρου της Αρχιεπισκοπής κι εμείς σας υποσχόμαστε ότι θα διασκεδάσετε», μας λέγει ο βετεράνος Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Λουκάς Σκιπητάρης, που μετά από έξι χρόνια απουσίας επέστρεψε «φρέσκος» και ανανεωμένος στην ομογενειακή θεατρική στην, με το έργο «Τρελάθηκε η Γυναίκα μου», βασισμένο σε γνωστή κωμωδία των Τσιφόρου-Βασιλειάδη, σε διασκευή Μάνου Παντελίδη. Πρωταγωνιστούν οι Μάνος Παντελίδης και η Λαρίσα Αντύπα και συμμετέχουν οι Νίκος Καράς, Ελένη Κούνδη, Βάσια Καμπούρη, Αλεξάνδρα Σκένδρου, Γιάννης Καλλιανιώτης και Έλενα Παλούμπη. Οι παραστάσεις στο θέατρο του Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου της Αρχιεπισκοπής, στην Αστόρια, δίνονται κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 8 και Κυριακές απογευματινή στις 3:00 και βραδινή στις 7:30. Πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων: 718 721-7610 Συνομιλήσαμε μαζί με το Λουκά Σκιπητάρη μετά το τέλος της πρεμιέρας, καθώς δεχόταν τα συγχαρητήρια του κοινού, που αποχωρούσε γελαστό και ευχαριστημένο από την παράσταση Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ερ. Πως νοιώθετε από τις θερμές εκδηλώσεις των θεατών για το έργο που ανεβάσατε; Απ. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ό,τι το καλύτερο μπορούσαμε και η προσπάθεια ήταν κουραστική. όμως νομίζω είναι μία ευχάριστη κωμωδία και η διασκευή του Μάνου Παντελίδη πολλή καλή. όμως η δουλειά των παιδιών φάνηκε από απόψε κι όσο περνούν οι μέρες θα γίνεται ακόμη καλύτερη. Όμως χρειάζεται να έλθει κόσμος να μας δει και να διασκεδάσει, γιατί το χρειάζεται το γέλιο. Κοιτάξτε τι συμβαίνει γύρω. Ξεκινήσαμε με τον εμπόλα, πάμε στη Συρία και τους βομβαρδισμούς και συνεχίζει. Αρα χρειάζεται και λίγο γέλιο στη ζωή μας που είναι θεραπεία και βλέποντας την παράσταση θα ξεχαστούν λίγο και θα γελάσουν. Το έργο είναι βασισμένο στο θεατρικό «Η Ροζ Αμαρτία» των Τσιφόρου – Βασιλειάδη, το οποίο στη συνέχεια έγινε κινηματογραφική ταινία με τίτλο «Η γυναίκα μου τρελάθηκε», όπου πρωταγωνιστούσαν ο Κωνσταντάρας με την Αρώνη.Η διασκευή ήταν αναγκαία για να περιοριστούν κάποιες σκηνές. Ο Μάνος Παντελίδης έκανε τη διασκευή και το δουλέψαμε μαζί στη διάρκεια του καλοκαιριού, επικοινωνώντας. Οι πρόβες ξεκίνησαν πριν πέντε εβδομάδες κι απόψε ξεκινήσαμε τις παραστάσεις. Ερ. Σου έλειψε το σανίδι στην Ομογένεια; Απ. Και ναι και όχι. Μου δόθηκε οπωσδήποτε στη διάρκεια της απουσίας μου η ευκαιρία να ταξιδέψω με τη γυναίκα μου και να επισκεφθούμε μέρη όπως η Ινδία, η Κίνα κι αλλού, στα οποία δεν είχαμε ευκαιρία να πάμε στο παρελθόν, λόγω των υποχρεώσεων. Επίσης να διαβάσω πράγματα που ήθελα, ν’ ακούσω τη μουσική μου. όμως όταν έχεις μέσα σου το ζιζάνιο, δεν μπορείς να μείνεις πολύ καιρό εκτός. Ερ. Βλέπω πάντως πως αν και βετεράνος στο θέατρο, δεν σου έλειπε το τρακ απόψε… Απ. Όσες παραστάσεις κι αν έχω ανεβάσει, κυρίως στο αμερικανικό θέατρο – και μετριούνται σε ντουζίνες – δεν λείπει το τρακ. Πάντα προβληματίζεσαι αν θα πάει καλά το έργο και ποια θα είναι η αντίδραση του κοινού. Μπορεί εσένα να σου αρέσει κάτι, όμως η αντίδραση του κοινού να μην είναι αυτή που περιμένεις. Αυτοί είναι κι οι λόγοι που πάντοτε υπάρχει μια νευρικότητα στην αρχή. Προσπαθείς να την περιορίσεις όσο πιο πολύ γίνεται αλλά πάντα υπάρχει. Ερ. Με τους περισσότερους ηθοποιούς της παράστασης έχεις δουλέψεις πολλές φορές στο παρελθόν. Πως τους βρήκες μετά την επιστροφή σου; Απ. Εξι χρόνια μεγαλύτερους (γελά). Δεν ξέρω τι έκαναν αυτά τα χρόνια, γιατί δεν παρακολουθούσα τα ομογενειακά θεατρικά δρώμενα, όμως ήταν μια χαρά. Τους βρήκα ευδιάθετους, γεμάτους ενέργεια, προθυμία κι αφοσίωση. Είναι δύσκολο γιατί οι περισσότεροι κάνουν κι άλλες δουλειές. Οι πόροι από τα εισιτήρια δεν επαρκούν για να πληρωθεί ο χρόνος που διαθέτουν. Ερ. Είδαμε το εγγονάκι σου το Λουκά μεταξύ των θεατών της πρεμιέρας. Πως βλέπει τη δουλειά του παππού του; Απ. Είναι πολύ περίεργο και θέλει να ξέρει τα πάντα. Είχε παρακολουθήσει μια δύο πρόβες κι ήθελε να μάθει τι ακριβώς συμβαίνει, αφού τα ελληνικά του δεν επαρκούσαν για να καταλάβει όλο το έργο. Οπότε του εξήγησε περίπου πως έχει η υπόθεση. Απόψε περίμενε με πολλή ανυπομονησία την είσοδο στη δεύτερη πράξη του Μάνου, στη σκηνή που ντύνεται τρελός κι εμφανίζεται με την περούκα